Και έχω μερικές απορίες να μοιραστώ εδώ μαζί σας, μιας και σας θεωρώ αξιόπιστους ανθρώπους που μπορούν να σκεφτούν λίγο παραπάνω από την Eurovision και τις ειδήσεις του Star Channel..
Δύσκολες απορίες, που μου γεννήθηκαν πριν από λίγες ημέρες, μετά από μια ψίλο-σοβαρή κουβέντα με τον Mephisto.
Ας πούμε, πως έχεις περάσει μια "αρρωστημένη" κατάσταση σχέσης. Κάτι που σου έτρωγε τα σωθικά για αρκετό καιρό, αλλά δεν είχες το κουράγιο ή, εάν θέλετε, και την θέληση να το τελειώσεις πριν σε καταναλώσει ολάκερο.
Ωρίμασαν λοιπόν οι συνθήκες και έχουν έρθει τα πράγματα εκεί ακριβώς που πρέπει, για να καταφέρεις να σφυρίξεις την λήξη και να "στείλεις τις ομάδες στα αποδυτήρια". Το κάνεις ή στο κάνουν. Δεν έχει σημασία σε αυτήν την περίπτωση.
Αμέσως μετά, ξεκινάει η περίοδος ανασυγκρότησης. Περνάει κάποιος καιρός και είσαι σε μια ερωτική αδράνεια. Είτε γιατί δεν θέλεις, είτε γιατί δεν κάθεται η μπίλια εκεί που θεωρείς πως πρέπει.
Και ο καιρός περνάει...
Και περνάει κι άλλο...
Γιατί λοιπόν η φύση του ανθρώπου, στις περιόδους αυτές (που μεταξύ μας, εύκολες δεν τις λες), ανακαλεί και αναπολεί στιγμές από παρελθοντικές καταστάσεις, όσο στενάχωρες και άρρωστες και να ήταν?
Γιατί να σκεφτείς ότι: "Τουλάχιστον τότε, είχα αυτό. Όσο άδικο, λειψό και απειροελάχιστο ήταν για τα θέλω μου, τουλάχιστον ήταν εκεί. Το ζούσα. Υπήρχε κάτι! Τώρα τι υπάρχει?"
"Μήπως τελικά, ήμουν καλύτερα πριν?"
Τις απαντήσεις, να τις πείτε από μέσα σας.
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment