Sin City 2

Εάν κρίνω από τα υπόλοιπα Sin City comics που έχω διαβάσει πριν από κοντά 15 χρόνια, το "Dame to Kill For" θα είναι επικών διαστάσεων. 

Όχι μόνο επειδή η ιστορία του συγκεκριμένου είναι καταπληκτική, αλλά επειδή δεν έχω ιδέα τι θα κάνει ο Miller πάλι για να μας ξαφνιάσει. Άλλωστε στην πρώτη ταινία, κανείς δεν περίμενε ότι θα συμπεριλάμβανε 3 comics και θα τα ξετύλιγε ταυτόχρονα μπροστά μας.

Ο Αύγουστος είναι κοντά, σωστά?

Βέβαια, προσπαθώ στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου να σκέφτομαι πως πρέπει να κρατάω μικρό καλάθι, μιας και οι απογοητεύσεις που μας έχει κεράσει το τελευταίο διάστημα ο Frank Miller στο κομμάτι της συγγραφής του, δεν είναι και λίγες. Τουλάχιστον την σειρά "Sin City" την έχει γράψει πολλά πολλά χρόνια πίσω. 

Τότε που ήταν πρώτο όνομα και το ταλέντο έσταζε από τους πόρους του. 

Σε αντίθεση με το τώρα.

-Lcfr.

Winter In My Heart

Εχθές έμαθα για τους Vast.
Εχθές άκουσα το Winter in my Heart.
Εχθές έχασα την μπάλα.

Σειρά σας.



-Lcfr.

Problems?

Έχεις προβλήματα με την δουλειά σου?

Έχεις προβλήματα γιατί η ξανθιά που κόβεις την δεξιά σου φλέβα για αυτήν, δεν σου απαντάει καν?

Έχεις προβλήματα με την γυναίκα και τα παιδιά σου?

Μήπως έχεις προβλήματα με τα λεφτά?

Ίσως έχεις προβλήματα με το κόμμα σου, που πάτωσε στις εκλογές?

ΈΧΩ ΤΗΝ ΛΥΣΗ!

(δηλαδή όχι ακριβώς εγώ, αλλά τα παιδιά από το Cyanide and Hapiness)

Dance, μάδερφάκερ, DANCE!

Αφού χορέψεις, κοίτα μπας και σου απάντησε η ξανθιά που γουστάρεις, αν και νομίζω πως ξέρεις πολύ καλά τι θα πάρεις...

 :)

-Lcfr.
ΥΓ. Σημείωση για όσους είστε από κινητό. Δεν ξέρω εάν σας φορτώνει το gif κανονικά. Για να δείτε το μεγαλείο της φωτογραφίας, ίσως να πρέπει να μπείτε από κανονικό pc.

Selfie

....but first, let me take a selfie.

 

 Heh,

-Lcfr. 

Sexy Strip

Δεν έχει λέξεις σήμερα γιατί το χέρι μου με έχει πεθάνει και δεν μπορώ να πλησιάσω στο πληκτρολόγιο.

Θα αρκεστώ σε ένα αγαπημένο comic stripάκι.

(προσπάθησα να σας ξεγελάσω με τον τίτλο "Strip" μιας και ξέρω πολύ καλά πως είστε λίγο ανώμαλοι)

Και ακολουθεί η φανταστική αντίδραση του παλικαριού...

Περαστικά μου λοιπόν και καλή εβδομάδα.

-Lcfr.

Lost Song

Αφού ξεμπερδέψαμε και με τις ψηφοφορίες, ας έρθουμε στα δικά μας. 

Επειδή άκουσα πολλά το τελευταίο διάστημα για αυτά που γράφω και υπονοώ κατά κάποιον τρόπο, θέλω να ξεκαθαρίσω πως ΔΕΝ γράφω για κάποιον (ή κάποια) την συγκεκριμένη περίοδο και τα περισσότερα είναι σκέψεις που απλά υπάρχουν στο μυαλό μου και έχετε την ατυχία να τις διαβάζετε μέσα από αυτές τις γραμμές. Εάν υποψιάζεστε κάτι, μπορείτε να το κάνετε ελεύθερα, χωρίς όμως να είμαι υπεύθυνος εγώ για αυτό.

Το ξεκαθαρίσαμε λοιπόν? 

Ωραία.

Πάμε τώρα στα καλά μουσικά νέα. 

Οι πολυαγαπημένοι Βρετανοί "Anathema" σε λίγες ημέρες κυκλοφορούν τον καινούργιο τους δίσκο (σε συνέχεια του καταπληκτικού κατά την άποψή μου, Weather Systems). Την εβδομάδα που μας πέρασε, έδωσαν στην κυκλοφορία ένα από τα καινούργια τους τραγούδια και μπορώ να πω πως μου άρεσε ιδιαίτερα και για αυτό το μοιράζομαι σήμερα μαζί σας. 

Αυτό, δένει και με το γεγονός ότι στις 30 και 31 Αυγούστου έρχονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα για ζωντανές εμφανίσεις.

Θα είμαι υπερβολικός εάν πω ότι θέλω να πάω και στις 2 και ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να το καταφέρω?

Καλή Κυριακή αδέρφια μου και καλή εβδομάδα να έχουμε.

Τα λέμε ξανά αύριο.

-Lcfr.

What?

Μας και σήμερα έχουμε τις ευρωεκλογές, δεν μπορώ να μην πάρω θέση και να ταράξω τα νερά του Internet.

 What?

Μετά την ψήφο, θα ακολουθήσει μουσικό Κυριακάτικο post.
Καλό βόλι.

-Lcfr.

Travelling Alone

Πέρυσι, μια "φίλη" μου, μου είχε πει πως έχει πάει πολλά ταξίδια μόνη της. Σηκωνόταν, έφτιαχνε την βαλίτσα της, επέλεγε τον προορισμό "on the fly" και εξαφανιζόταν χωρίς 2η σκέψη. Όταν μου το είπε, μου είχε κάνει θετική εντύπωση σαν στάση ζωής. Κάτι σαν να λέμε, "δεν χρειάζομαι παρέα για να περνάω καλά". Αφού όμως τελείωσε η "φιλία" μας ας το πω έτσι, και είχα μια συνολικότερη εικόνα για το άτομο και ξανασκέφτηκα αυτήν την στάση, μπορώ να πω πως δεν το το έκανα ποτέ αυτό. Μα ΠΟΤΕ όμως?

 

 

Για αρχή, το ταξίδι πρέπει να το μοιράζεσαι με κάποιον. Να κρατάς τις αναμνήσεις σου με κάποιον άλλον δίπλα σου. Όχι απαραίτητα ερωτικό σύντροφο αλλά ακόμα και φίλο. Όταν είσαι μόνος σου σε έναν ξένο τόπο, δεν σχολιάσεις τα καινούργια πράγματα που βλέπεις, τον διαφορετικό πολιτισμό και κουλτούρα που συναντάς. Είσαι ένας μουγκοθόδωρος, σαν τον μοναχικό Κινέζο ο οποίος ζητά από τους περαστικούς να τον βγάλουν φωτογραφία με τα αξιοθέατα background.

Βέβαια, δεν μπορώ να πω, το να πας ταξίδι μόνος σου έχει και τα θετικά του. Καταρχήν οργανώνεις το πρόγραμμα εξερεύνησης της νέας χώρας, βάση των δικών σου ορέξεων και αντοχών. Ουσιαστικά επιλέγεις να δεις αυτά που θέλεις και όχι αυτά που θέλει ο άλλος. Θετικό επίσης είναι και το γεγονός ότι αποφεύγεις τον κίνδυνο που ελλοχεύει στις περιπτώσεις αυτές, να τσακωθείς με τον άνθρωπο που έχεις πάει ταξίδι. Και μην μου πείτε ότι δεν έχετε ζήσει έστω και μια φορά κάτι τέτοιο. Να ξεκινάτε για παράδειγμα τέσσερα άτομα για "ζευγαροτάξιδο" στο Ναύπλιο (ή όπου άλλου έχετε επιλέξει) και να επιστρέφετε είτε τσακωμένοι είτε χωρισμένοι.

Τώρα θα μου πείτε, γιατί τα γράφω αυτά Σαββατιάτικο. 

Τα γράφω γιατί είδα στον ύπνο μου την Αγγλία. Και κατάλαβα το πόσο μου λείπει σαν χώρα και πόσο πολύ θέλω να ξαναπάω. Και όπως έχω ξανά πει μέσα από αυτές εδώ τις γραμμές, θα ήθελα να μείνω και μόνιμα στο εξωτερικό εάν είχα την ευκαιρία. Ίσως μετά το καλοκαίρι??

Ίσως. 

-Lcfr.

Baby Onboard

Εχθές το απόγευμα που ήμουν στους δρόμους, συνάντησα μια παλιά μου συμμαθήτρια η οποία αντικειμενικά στο σχολείο ήταν πολύ όμορφη και όπως ήταν φυσιολογικό όλα τα αγόρια είχα ένα θέμα μαζί της. 

Όμως τα χρόνια είχαν αφήσει το στίγμα τους πάνω της και την είδα αρκετά ταλαιπωρημένη. Αφού περάσαμε από τα τυπικά "πως άλλαξες έτσι", "δεν θα σε αναγνώριζα ποτέ" και άλλα τέτοια τα οποία με επιδεξιότητα αποφεύγω, ρώτησα για το  ιδιαίτερα μικρής ηλικίας μωρό που είχε στο καροτσάκι. Ήταν το παιδί της. Όχι όμως από το 1ο, αλλά τον 2ο γάμο, ο οποίος διαλύθηκε και αυτός.

Δεν ξέρω βέβαια εάν διαλύθηκε πριν ή μετά την εγκυμοσύνη, αλλά μου έκανε τεράστια εντύπωση τι μπορεί να περνάει ο κόσμος και πόσα σοβαρά θέματα υπάρχουν εκεί έξω. Και έχεις τους περισσότερους από εμάς να εστιάζουμε στα απλά και καθημερινά τα οποία, από αυτήν την προοπτική φαντάζουν τοσοδούλικα.

Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω. Δυο αποτυχημένους γάμους και ένα παιδί στην αγκαλιά. Και εγώ σε αυτόν τον τομέα, να μην αρχίσω να λέω τι έχω περάσει γιατί θα χάσουμε το ΠΣΚ μας και δεν λέει. Όπως έχει πει και ένας πολύ καλός φίλος (με τον οποίο έχουμε χαθεί το τελευταίο διάστημα) "Σενάριο του "ακατονόμαστου" η ερωτική ζωή του Lcfr".

I'm tired of this shit, που λένε. 

Καλό ΠΣΚ αδέρφια μου. 

-Lcfr.

ΥΓ. Ο φίλος που έχουμε χαθεί ονομάζεται Buldo και ο ακατονόμαστος....  Χριστόφορος. (έξω από εδώ σατανά)

Sad True Story

Τα είχε όλα σχεδιασμένα σχεδιασμένα στο μυαλό του από την προηγούμενη ημέρα. Τι θα της πει και με ποιον ακριβώς τρόπο. Πήρε μια βαθειά ανάσα και κάλεσε τον αριθμό. 

Εκείνη δεν απάντησε ποτέ...


-Lcfr.

Wish

Wish.
I.
Was.
Here.

-L.
C
F
R.

Ninja Punch!

Όταν ξυπνάς το πρωί και βλέπεις πως έχεις 2 μελανιές και δεν θυμάσαι πως έγιναν το βράδυ που πέρασε, θα πει πως ή πρέπει να προσέχεις με ποιον άνθρωπο μοιράζεσαι το κρεβάτι σου, ή πως είσαι γαϊδούρι ρε παιδάκι μου και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. 

Αεραααααααααααααααααααααααααα!!!!!!!!!!!

-Lcfr.

Affliction

Επειδή η διάθεση είναι το τελευταίο διάστημα στα ύψη και επειδή ακριβώς είμαι αντιδραστικός τυπάκος, θα ανεβάσω το τραγούδι του 2013 που περίτρανα διεκδικεί να είναι και το τραγούδι του 2014.

Η ανατριχίλα στην ζωντανή εκτέλεση του "Affliction XXVII II MMIX" από τους Blindead, δεν αφήνει κυριολεκτικά τίποτα στο διάβα της και σας ενημερώνω πως όποιος από εσάς δεν μπορεί να εκτιμήσει την μουσική αυτή, θα πρέπει να κοιταχτεί μιας και προφανώς του λείπει η ψυχή.

Καλό βράδυ αδέρφια μου.

Σας ευχαριστώ για όλα, κάθε έναν από εσάς ξεχωριστά. Και αυτούς που μιλάω και αυτούς που πλέον χώρισαν οι δρόμοι μας χωρίς επιστροφή αλλά εξακολουθούν για κάποιον ανεξήγητο και συνάμα περίεργο λόγο να με διαβάζουν. 

-Lcfr.

I Don't get it (Part2)

Σε συνέχεια του χθεσινού επικών διαστάσεων άρθρου των πραγμάτων που δεν καταλαβαίνω, σας προσφέρω με περίσσια αγάπη το sequel. 

• Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί οι γυναίκες έχουν στα κινητά τους ως wallpaper φωτογραφία του γκόμενου. Ποιο το νόημα? Μισό λεπτό για να να καταλάβω. Θέλεις κάθε φορά που ξεκλειδώνεις το κινητό σου για να δεις εάν σου έστειλε κανείς μήνυμα ή σου κάνανε like στην τελευταία μαλακία που έγραψες στο facebook, να βλέπεις την φάτσα που εκείνη την στιγμή ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ? Ή μήπως απλά προσπαθείς να μας δείξεις ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος στην ζωή σου και δεν είσαι γεροντοκόρη? Λάθος αρμενίζω ή στραβά πάει το καράβι?
• Δεν  μπορώ να καταλάβω, τον θεσμό του "καφέ". Πάμε για καφέ λέει ο άλλος και εσύ πηγαίνεις με ουδέτερη διάθεση. Το αποτέλεσμα? Ξοδεύεις τον πολύτιμο χρόνο σου, καθισμένος σε ένα μαγαζί που δεν σου αρέσει (αλλά είναι in και trendy αυτήν την περίοδο), ακούς μουσική που δεν σου αρέσει (αλλά αυτό ακούνε πλέον οι hipsters) και είσαι περικυκλωμένος από τυπάκια με φράντζα και κοπέλες που λυσσάνε για προσοχή.  Περνάει λίγο η ώρα και συνειδητοποιείς πως γύρω σου το 70 με 80% του κόσμου είναι πάνω από ένα κινητό κάνοντας ένας θεός ξέρει τι. (προφανώς κάνουν tag στο facebook για να δείξουν στους φίλους τους ότι περνάνε και γαμώ, ενώ στην πραγματικότητα βαριούνται την ζωή τους και πολύ φοβάμαι ότι βγαίνουν απλά για να κάνουν αυτό το επίμαχο tag). Καλύτερα να κάνω μαραθώνιο και τις 6 seasons του Lost με μια γαβάθα pop corn, από αυτό το μαρτύριο.
• Αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω εσάς τις γυναίκες και τα τεραστίων διαστάσεων γυαλιά ηλίου που φοράτε. Λες και είστε η σιχαμένη Δέσποινα Βανδή και προσπαθείτε να περάσετε απαρατήρητες από τους paparazzi. Χάθηκε ρε κοπελιά να φορέσεις ένα φυσιολογικού μεγέθους γυαλιά που δεν θα κρύβει και όλο σου το μάγουλο? Τι είσαι? Κινούμενη βιτρίνα του Zara?
• Δεν μπορώ να καταλάβω, τους ρατσιστές. Κάτσε ρε παιδάκι μου. Οκ, άρια φυλή και όλα αυτά τα ιστορικά. Ποιος όμως έκανε κυρίαρχη την λευκή φυλή και ακολούθως θεωρείς κατώτερες όλες τις υπόλοιπες? Όλοι άνθρωποι δεν είναι? Ή μήπως οι "αλλόθρησκοι" κατά τα δεδομένα σου, υποβιβάστηκαν σε κάτι άλλο το οποίο μου ξέφυγε την τελευταία φορά που διάβαζα ειδήσεις? Πρέπει να είσαι τουλάχιστον βλάξ για να κρίνεις τον απέναντι από το χρώμα του δέρματός του. Βλάξ ή απαίδευτος. Ο ρατσισμός, κατά την άποψή μου, είναι ο καρκίνος του κόσμου. There.
• Δεν μπορώ να καταλάβω τις γάτες. Γιατί μια φορά τον μήνα θα πρέπει να την ακούω να φωνάζει για κάποιον γάτο, επειδή έχει κάψες? Όσο και να φωνάζεις κοπέλα μου, παρθένα θα πεθάνεις. Δεν σε μεγάλωνα με τα μπιμπερό για να σε πηδήξει κάποιος μουστάκιας κεραμιδόγατος, γκε-γκε?
• Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αρκετός κόσμος θεωρεί το email πεθαμένο μέσο επικοινωνίας. Είναι το πιο άμεσο, το πιο απλό και το πλέον πιο εύχρηστο από τα trendy "inbox" που έχει η τελευταία γενιά. Το αγαπώ, το έχω πάντα μαζί μου και θα το έχω κι ας είμαι ο τελευταίος που το χρησιμοποιεί. Άλλωστε έχω κάνει τις ομορφότερες, τις πιο στενάχωρες και τις πιο ρομαντικές κουβέντες μέσα από το email. (έχω στείλει και μερικά μη απαντημένα emails που με έκαναν και έμαθα πολλά πράγματα)
• Δεν μπορώ να καταλάβω τις λαϊκές αγορές. Αδέρφια μου λαϊκατζίδες, όσο και να σέβομαι την σκληρή εργασίας σας, με τις φωνές και τις χορευτικές κινήσεις που επιστρατεύετε για να προσελκύσετε πελάτες, το μόνο που καταφέρνετε είναι να κάνετε τον πάγκο σας, το τελευταίο σημείο στο οποίο θα ήθελε ένας απλός άνθρωπος να βρίσκεται. Όσο και να φωνάζεις αδερφέ μου, εάν η μπάμια είναι σάπια, δεν θα γίνει Βεζούβιος, όσο και να την κανακεύεις με τραγούδια και διαφήμιση.

Αυτά αδέρφια μου. Εάν μου έρθει να κάνω και part3 ίσως το κάνω. Who knows right?

-Lcfr.

I Don't get it (Part1)

Τελικά δεν μπορώ να καταλάβω πολλά πράγματα που κάνει καθημερινά η μάζα του κόσμου. Μερικά από αυτά ακολουθούν για τα ματάκια σας μόνο. (συνοδευμένα από πικρόχολα σχόλια) 

• Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί ρε διάολε κάνεις "tag" τον εαυτό σου στο Facebook όταν πηγαίνεις σε κάποιο μαγαζί. Δηλαδή, ποιος ο λόγος? Για να πεις τι? Ότι πήγες κάπου και έχεις κοινωνική ζωή? Και? Ρώτησες μήπως ποιος χέστηκε που πήγες στο τάδε μαγαζί με τους τάδε ανθρώπους?? Έλα  κοπέλα μου, μαζέψου γιατί μου προκαλείς θλίψη. Θέλεις να γίνεις και μάνα πανάθεμά σε...
• Δεν μπορώ να καταλάβω την νέα μόδα που τον τελευταίο καιρό κυκλοφορεί στο Instagram, και βγάζει ο κόσμος φωτογραφία τα φαγητά τους πριν τα φάνε. Τι πρέπει να κάνουμε τώρα που είδαμε την γιουβέτσι σου ρε άνθρωπα? Να σε ψηφίσουμε στις εκλογές ή μήπως να θαυμάσουμε το ταλέντο σου που κατάφερες και πάτησες ένα κλικ στο ελεεινό κινητό που πήρες από τον πάγκο? Ουστ, βλάχο, που μου έμαθες και τα filters.
• Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος καταναλώνει τόσες ώρες βλέποντας τηλεόραση. Πέρα του ότι το επίπεδό της είναι χείριστο, χάνεις και το χρόνο σου από πάνω. Δεν θα το παίξω μάγκας, μιας και εγώ καταναλώνω τον χρόνο μου σε ίσως άκυρα για κάποιους πράγματα, αλλά τουλάχιστον επιλέγω να το κάνω κερδίζοντας κάτι από αυτά. Η τηλεόραση το μόνο που κάνει είναι να σου μετατρέπει το μυαλό σε τοματοπολτέ. Ακούς μικροαστέ που βλέπεις Νικολούλη? (Άννα Μπουσδούκου, επειδή δουλεύεις στην τηλεόραση, και είσαι και δημοσιογράφος πανάθεμά σε, μην δίνεις σημασία σε ότι γράφω. Σε αγαπώ! Επικοινώνησε μαζί μου για να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες του γάμου μας)
• Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που είναι τόσο παθιασμένοι με την πολιτική, που όταν δουν κάποιο πολιτικό πρόσωπο στον δρόμο, ξεσπάνε σε χειροκροτήματα και συνθήματα βγαλμένα από την εποχή του Μαυρογιαλούρου. Ρε μπαστουνόβλαχε κομματόσκυλο του κερατά, ακόμα να  εξαλειφθεί το είδος σου? Ξέχασες ότι εσύ, ΝΑΙ ΡΕ ΕΣΥ ψήφθιζες τόσα χρόνια τα ίδια κόμματα και είμαστε σε αυτό το σημείο σήμερα? Εγώ λέω να πιεις ένα κουτί Depon με 2 λίτρα Coca Cola (TM) και να πέσεις για ύπνο.
• Δεν μπορώ να καταλάβω πως το RockWave Festival έχει ακόμα την λέξη "Rock" στο όνομά του, μιας και για 4η συνεχόμενη χρονιά μας αποδεικνύει την κατάντια του με τις μέχρι στιγμής ανακοινώσεις για το φετινό line-up. Θλίψη και ντροπή. Μπαγλαμάδες οργανωτές. Θέλετε και σπόνσορες...
• Δεν μπορώ να καταλάβω, τι διάολο βρίσκετε όλες εσείς οι κυρίες στον Sean Penn. Τι να πρωτοσχολιάσω? Την μούρη του, που έχει περισσότερες ρυτίδες από το ζαρωμένο χαλί που το έχω στο πατάρι για να μην το βλέπω, ή το μουστάκι που κραυγάζει παιδεραστής?
• Δεν μπορώ να καταλάβω την μόδα των "Selfies". (πόσο μάλλον αυτές που περιλαμβάνουν το γνωστό σε όλους "duckface", που χειρότερό μου δεν έχω). Γιατί ρε κοπελιά πρέπει να βγάζεις εκατοντάδες φωτογραφίες την ημέρα και να γεμίζεις το Ιnternet με αυτές? Τι είσαι? Η Gisele από το Καματερό? Σημειωτέων, εάν εντελώς τυχαία τα ρούχα που φοράς στις φωτογραφίες όσο πάνε και ελαττώνονται, μην παρεξηγηθείς εάν σε πουν πουτάνα. Σε προετοιμάζω για να μην σου έρθει ξαφνικό.
• Δεν μπορώ να καταλάβω... Συγγνώμη, θα ξεκινήσω αλλιώς σε αυτό. Θα πρέπει να είσαι πολύ βλαμμένος ρε παιδάκι μου, για να κάνεις αυτά τα "τεστ" στο Facebook τα οποία στο τέλος τους σε παρομοιάζουν με κάποιον χαρακτήρα ή celebrity. Αλήθεια τώρα, εάν νιώθεις και γαμώ όταν μας δείχνεις ότι είσαι η Khaleesi από το Game of Thrones, σου ξεκαθαρίζω ότι το λιγότερο που περιμένω αμέσως μετά, είναι να μου δείξεις τα βυζιά σου ή τα 2 δρακάκια στους ώμους σου. Συγγνώμη αλλά έτσι είναι.
• Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι ο Παντελίδης και γιατί πρέπει να τον ξέρω. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω. 
• Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος κερατάς έχει δώσει το email μου και που, με αποτέλεσμα να μου έρχονται σχεδόν καθημερινά spam emails, τα οποία με παροτρύνουν να αγοράσω χάπια για να μεγαλώσω συγκεκριμένα σημεία του κορμιού μου. Ρε διάολε, σταμάτα να μου στέλνεις emails. Ανατομικά είμαι σε εξαιρετικά επίπεδα. Μπορώ να σου δώσω τηλέφωνα να πάρεις να ρωτήσεις. 

Αρκετή χολή για σήμερα. Θα ακολουθήσει το δεύτερο μέρος εντός των επομένων ημερών.

Stay Tuned και καλή Κυριακή.

-Lcfr.

Michael Jackson (ode)

Τα σχέδια άλλαξαν, η γάτα εξακολουθεί να με ξυπνάει τα Σαββατοκύριακα ιδιαίτερα ανώμαλες και φυσικά πρωινές ώρες, με αποτέλεσμα να βρίσκω λίγο χρόνο να γράψω αυτό το αρθράκι. Μια ακόμη ωδή σε έναν καλλιτέχνη που ότι και να γραφτεί, ότι άποψη έχει ο κάθε ένας μας για αυτόν, θα είναι πραγματικά ο Καλλιτέχνης (με Κ κεφαλαίο) που άλλαξε την πορεία της μουσικής και της διασκέδασης εν γένει. 

Ήταν ο άνθρωπος που πραγματικά τα είχε όλα: Ταλέντο στην δημιουργία ποιοτικής και πάνω από όλα διαχρονικής μουσικής. Μοναδική ικανότητα στο να σαγηνεύει το κοινό με τις σχεδόν ψεύτικες  χορευτικές του κινήσεις. Ιδιαίτερα σπάνια και πολυδιάστατη φωνή αλλά φυσικά πακέτο με όλα αυτά είχε και αυτοκαταστροφικές τάσεις με πολλά προβλήματα στην ζωή του από την παιδική του ακόμα περίοδο.

Ο Michael Jackson είχε το πακέτο του ορισμού του καλλιτέχνη. Για αυτό και όσα χρόνια και να περάσουν από τον θάνατό του, όταν ακούς τραγούδια του τυχαία ή κατ' επιλογήν δεν θα σκέφτεσαι τις παιδόφιλες τάσεις που είχε (?), τις διχρωμίες στο δέρμα του ή τα ιπτάμενα μωρά στα μπαλκόνια. Καλά ίσως να τα σκέφτεσαι αυτά, μιας και είσαι Έλληνας και ως ο γνωστόν ο Έλληνας έχει το θλιβερό κουσούρι να σκέφτεται λίγο κίτρινα και κουτσομπολίστικα. Το κυρίαρχο όμως συναίσθημα που σου δημιουργεί η όποια καλλιτεχνική δημιουργία του Jackson είναι ανατριχίλα. 

Γιατί ναι μεν ήταν πρωτοπόρος στην εποχή του με κάθε τραγούδι του να γίνεται κυρίαρχο στα παγκόσμια charts, αλλά ακόμα και σήμερα παραμένει φοβερά φρέσκος και αναλλοίωτος. Αυτό, κατά την προσωπική μου άποψή θα αργήσει να αλλάξει μιας και το μουσικό στερέωμα τουλάχιστον στην popular κατηγορία του, παράγει σκουπίδια προς κατανάλωση με την οκά.

Ο Michael Jackson, όχι απλά κατάφερε να προσφέρει στην μουσική ότι δεν μπόρεσε να προσφέρει κανείς άλλος, αλλά κατάφερε να κάνει και το εξής πραγματικά μοναδικό.

Να έχει τον σεβασμό όλων. 

Ανεξαρτήτου μουσικής προτίμησης, όλοι γονατίζουμε μπροστά στο ταλέντο του. 

R.I.P. Micahel Jackon

29 Αυγούστου 1958 – 25 Ιουνίου 2009.

-Lcfr.

Prank and a Riddle

Επειδή είναι Παρασκευ και το ΠΣΚ φαίνεται ότι θα είναι ασφυκτικά γεμάτο, πρέπει να πω πως παίζει να μην καταφέρω να βρω τον χρόνο και να ανεβάσω το μουσικό post της Κυριακής.

(Sorry i guess)

Παρόλα αυτά για σήμερα έχω ένα video που μου έκανε εντύπωση και θα θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, έτσι για να ανακατέψω λίγο τα πράγματα που διαβάζετε ή βλέπετε εδώ. Δεν θα αποκαλύψω τι είναι (αν και μπορείτε να διαβάσετε τον τίτλο του video που ακολουθεί). Θα το αφήσω να το δείτε μόνοι σας χωρίς σχόλια.

Όπως και να έχει, με τον περιορισμένο μου πλέον χρόνο θα σας αφήσω με έναν γρίφο.

Εχθές ήταν μια γιορτή. Πως γίνεται να μην γιορτάζεις εσύ, αλλά παρόλα ΕΣΥ να είσαι αυτός που απολαμβάνεις περισσότερο την ημέρα?

Εάν το ψάξετε, είμαι σίγουρος πως μερικοί από εσάς θα βρείτε την απάντηση.

Cheerio μάδερ φάκερς.
Have fun.

-Lcfr.

Keanu Reeves

Τα τελευταία κάποια βράδια με την συντροφιά μου, κάνουμε έναν μαραθώνιο ταινιών. 

Όχι όμως random ταινιών που θα βρούμε και που ίσως θα μας αρέσουν. Όχι αδέρφια μου. Κάτω από προσωπική μου πίεση βλέπουμε ταινίες με πρωταγωνιστή τον Keanu Reeves.

Πριν 5 μέρες εάν δεν κάνω λάθος, είδαμε την τριλογία Matrix, τις προάλλες το  Sweet November, και εχθές το Constantine. 

(το σημερινό πρόγραμμα έχει "The Day the Earth Stood Still")

Τώρα θα με ρωτήσετε, πως και έτσι με τον Keanu? 

Βασικά είχα και μια κουβέντα με τον αδερφό μου για τον συγκεκριμένο και κατέληξα στο εξής συμπέρασμα. Σαν ηθοποιός είναι πραγματικά ίσως και κάτω του μετρίου. Κατά την άποψή μου, δεν έχει έκφραση, ζωντάνια και κάποιες φορές δεν αποδίδει το όποιο ταλέντο για να κάνει πειστικό τον ρόλο του.

ΟΜΩΣ.

Τον θεωρώ έναν από τους ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ηθοποιούς μου!

Ξέρω ότι διαβάζοντας αυτές τις λέξεις μου μπορεί να με περάσετε για παλαβό, αλλά αδέρφια μου γουστάρω. Τον γουστάρω έτσι όπως παίζει, μονόχνοτα και άχρωμα. Κάτι στην φάτσα του και στο όλο του το στυλ με κάνει να θέλω περισσότερο. Δεν ξέρω εάν είναι οι ρόλοι που υποδύεται με κάνουν να έχω τόσο θετική τελικά άποψή για αυτόν αλλά, σε όσες ταινίες τον έχω δει και φόλες να είναι, αυτός ξεχωρίζει έστω και με την ύπαρξή του στην ταινία σαν δεύτερος χαρακτήρας. (βλέπε: "Man Of Tai Chi" ή "47 Ronin") 

Έρχεται και το γεγονός ότι είναι anti celebrity και δεν είναι γρανάζι του εμετικού, κατά τα άλλα, Hollywood και δένει. 

Το σίγουρα είναι ότι μιας και αυτό το διάστημα δεν δουλεύω λόγω των εκλογών, θα καταβροχθίσω ότι δεν έχω δει από Keanu για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. 

Ta ta.

-Lcfr.

ΥΓ. Μιας και αναφέρθηκα στα Matrix (που εμένα μου αρέσουν και τα 3 άσχετα με το τι λέει η πληοψηφία του κόσμου για τα sequels) νομίζω ότι πλέον ξεπέρασα την Monica Belucci που εμφανίζεται στο 2 και το 3. Μεγαλώνω τελικά και εγώ... 

I Like Trains

Από τις πιο χαρακτηριστικές μου αναμνήσεις από την Αγγλία, ήταν μέσα σε ένα τραίνο. 

Πήγαινα στο Cambridge για ολιγοήμερη εκδρομή. Στο τραίνο για να περάσει η ώρα, είχα στα ακουστικά μου να παίζει ο φρέσκος δίσκος των Jimmy Eat World με τίτλο Bleed American που μου είχε δώσει ο τότε συγκάτοικος μου. 

Όταν χάζευα τα τοπία να τρέχουν έξω από το παράθυρο και ο συνδυασμός τους με τις νότες της μουσικής, μου χάραξε μια ιδιαίτερα έντονη ανάμνηση στο μυαλό μου και δεν θα την ξεχάσω όσα χρόνια και να περάσουν. Ο δίσκος Bleed American περιέργως δεν μου θυμίζει Αγγλία αλλά μου θυμίζει τραίνο. Τραίνο και πολύωρα ταξίδια.

Και γαμώτο, μου έχει λείψει να ταξιδεύω με το τραίνο και ρε γαμώτο είχα μια πολύ πρόσφατη ευκαιρία να ξαναμπώ σε τραίνο και την έχασα όπως χάνεις το όνειρο που προσπαθείς να θυμηθείς την ώρα που ξυπνάς. Αλλά  σαν ανόητος που είσαι, συνεχίζεις και προσπαθείς να το θυμηθείς (ή να γράφεις για αυτό) όσο μάταιο και να είναι.

Τραίνο. 

Ο μοναδικός τρόπος να ταξιδεύεις την ψυχή και το σώμα σου. 

-Lcfr.

Kiss

WHAT? 3 λεπτά μόνο δεν είναι αρκετά όταν αποχωρίζεσαι (για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα) κάποιον αδερφέ μου. 

-Lcfr.

Ps. Και μπορείτε να με πιστέψετε, η φωτογραφία είναι ιδιαιτέρως relevant. 

Music Stigmata

Πριν από κάποιες ημέρες, είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση από ένα προσφιλές μου άτομο. Να γράψω λέει, αφιέρωμα στο blog, για τα τραγούδια που με στιγμάτισαν σαν άνθρωπο. Και επειδή τέτοιες ιδέες με εξιτάρουν, ορίστε αγαπημένοι μου, τα τραγούδια που λάβωσαν θετικά ή αρνητικά την ψυχή του δαίμονα της διπλανής σας πόρτας.

Πριν ξεκινήσω, να ξεκαθαρίσω πως δεν ξέρω πόσα θα βγουν σε αριθμό. Έχω 4 σιγουράκια που λένε, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι νούμερο θα γράψει στο τέλος. Και κάτι άλλο. Μερικά από αυτά, ίσως συνοδεύονται και από μια μικρή ιστορία. 

Θα ξεκινήσω από το "Sign" των Ace Of Base. Ναι-ναι καλά διαβάσατε. Ace Of Base (haters gonna hate) Και δεν σας κρύβω ότι το πρώτο CD που αγόρασα EVER ήταν το Happy Nation του περί ου ο λόγος συγκροτήματος και είμαι υπερήφανος που το έχω ακόμα στην δισκοθήκη μου. Τώρα που ξαναείδα το videoclip του 1993 (!!) κατάλαβα γιατί έχω θέμα με τις ξανθιές κοπελίτσες :)

Για την συνέχεια έχω την εισαγωγή του δίσκου "Schizophrenia" των Sepultura. Μην έχετε την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σας. Υπάρχει εξήγηση πως από το χαζοχαρούμενο pop πήγα στο βαρύ και ασήκωτο metal της δεκαετίας του 90. Και η εξήγηση έχετε με μια μικρή ιστορία.

Είχα βγει πιτσιρικάς εκείνη την εποχή για βόλτα ένα Σάββατο βράδυ με έναν γείτονα και την αδερφή του. Οι γονείς μου είχαν βγει και αυτοί, έτσι στο σπίτι ήταν μόνος του ο αδερφός μου. Ο οποίος, για να με τρομάξει (μιας και μεγαλύτερος ηλικιακά) είχε σβήσει όλα τα φώτα του σπιτιού και είχε βάλει την εν λόγω εισαγωγή να παίζει στην διαπασών την στιγμή που έβαζα το κλειδί στην πόρτα στην επιστροφή μου. Μπορείτε να την ακούσετε για να καταλάβετε γιατί έχει χαραχθεί μέσα μου μια και καλή.

Με την ενηλικίωση ήρθε η grudge περίοδος στην ζωή μου και φυσικά την έφεραν οι Smashing Pumpkins (παρέα με τους Peal Jam φυσικά). Το τραγούδι που δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ είναι το "Love" του Mellon Collie and the Infinite Sadness, το οποίο όχι μόνο είναι το άγνωστο διαμάντι του δίσκου (μιας και δεν έκανε τον χαμό του Tonight Tonight και των άλλων επιτυχιών) αλλά ποιοτικά ξεχωρίζει από όλα τα άλλα. Εάν δεν με απατά η μνήμη μου, το δισκάκι αυτό κατέληξα να το έχω 2 φορές για κάποιον περίεργο λόγο που αυτήν την στιγμή δεν θυμάμαι. "Love Solves everything, Love".

AAA, δεν μπορώ να ξεχάσω τον αγαπημένο MM. Αν και τον έχω ξεπεράσει πολλά χρόνια τώρα, ο Marilyn Manson, άφησε το στίγμα του στην μουσική μου πορεία για πολλά πολλά χρόνια. Το CD Antichrist Superstar του 1996 με έκανε να κουβαλώ το ψευδώνυμο "Manson" μέχρι το 2003 (όπου και άλλαξε σε Hephasto, μέχρι να πάρει την ηγεμονική του θέση το σημερινό Lcfr). Όμως, δεν θα επιλέξω τραγούδι μέσα από αυτόν τον δίσκο. Η επιλογή μου και το τραγούδι που μου έκανε τα σωθικά άνω-κάτω είναι το Coma White του δίσκου Mechanical Animals. Πέρα από το ψυχολογικό πέρα δώθε που μου προκαλεί, ήταν και το πρώτο mp3 αρχείο που κατέβασα ποτέ από το internet το 1998-1999. Τι εποχές και αυτές...
(το ότι στο video clip παίζει η Rose McGowan -τότε κοπέλα του Manson- είναι κερασάκι στην τούρτα)

Μέσα στην Alternativa της δεκαετίας του 90, δεν μπορώ από το να θυμηθώ τους αγαπημένους και πρωτοεμφανιζόμενους τότε Placebo. Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι επειδή τότε δεν είχαμε ακόμα την πολυτέλεια του Internet, όταν άκουσα για πρώτη φορά την φωνή του Brian Molko δεν μπορούσα να καταλάβω εάν είναι γυναίκα ή άνδρας. Και εάν θυμάμαι καλά, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, θεωρούσα ότι οι Placebo είχαν γυναικεία φωνητικά, τα οποία μου άρεσαν ιδιαίτερα... I know, i'm stupid. Και μιας και είπα I know... το τραγούδι "I Know" με συντρόφεψε αρκετά καλά ένα ολόκληρο καλοκαίρι στον Άγιο Ανδρέα, που είχα θέματα στο κεφάλι μου σαν παιδί και εγώ.




Εδώ θα σταματήσω το πρώτο μέρος με τα τραγούδια που στιγμάτισαν την ζωή μου. Λογικά θα ακολουθήσει μέσα στην εβδομάδα η συνέχειά του (έχω ακόμα 4 τραγούδια) και ακολούθως θα κάνω ένα post που θα αφορά το τραγούδι που βρίσκεται στην κορυφή την λίστας αυτής.

Till then, gl hf. 

-Lcfr.

Something

"Say something, 
I'm giving up on you...."

-Lcfr.

Germany

Έτσι απλά κανονίστηκε και τον Αύγουστο, θα πάω στην Γερμανία για ένα φεστιβάλ. Στο οποίο θα παίξει και ένα Ελληνικό συγκρότημα που εδώ στην Ελλάδα δεν είχα την ευκαιρία να τους δω.

Που φτάσαμε κύριοι...

Να πηγαίνεις στο εξωτερικό για να δεις καλή Ελληνική (ξενόγλωσση βέβαια) μουσική. 

Τώρα, εάν με ρωτήσετε ποιες είναι οι πιθανότητες να γυρίσω πίσω, δεν θα ξέρω να σας πω. Το έχω ξαναπεί από εδώ, πως καιρό τώρα σκέφτομαι να φύγω και ίσως αυτή να είναι η ευκαιρία μου.  

Καλό Σαββατόβραδο αδέρφια.

-Lcfr.

WRONG

Ήταν καλοκαίρι του 2008 εάν θυμάμαι καλά και τότε είπα στην (τότε) κοπελιά μου:

"Αυτό το καινούργιο φρούτο που τραγουδάει ότι φίλησε μια κοπέλα?"

"Την Katy Perry εννοείς και το I Kissed a girl "

"Ναι" απάντησα με διάθεση και σιγουριά στον εαυτό μου. 

"Αυτή είναι μια ακόμα ατάλαντη φωτοβολίδα, που του χρόνου δεν θα την θυμάται ούτε η μάνα της". 

Η απάντηση στον Lcfr του 2008 έρχεται από το στόμα του Dr. Cox (σκηνή παρμένη από την αγαπημένη μου σειρά, Scrubs)

Εντάξει, έχω κάνει και εγώ κάποια λάθη στην ζωή μου. (ειδικά εκείνη την περίοδο)
Μερικά από αυτά τα πληρώνω μέχρι και σήμερα και άλλα αναίμακτα σαν αυτό.

:P

-Lcfr. 
ΥΓ. Τουλάχιστον το Kateάκι, εξακολουθεί να είναι ατάλαντη, άρα έπιασα ένα από τα 2 σχόλιά μου. Κάτι είναι και αυτό. 

Candice

Απλά λυτά και απέριττα σήμερα...

Είναι λίγο creepy τα post μου για την Candice ή είναι ιδέα μου? 

(σκέφτομαι να τα σταματήσω για να πω την αλήθεια μου)

-Lcfr.

Dream within a dream

Όλοι μας έχουμε κάποια όνειρα για το μέλλον της ζωής μας. Δεν έχει σημασία εάν αυτά είναι μικρά ή μεγάλα. 

Διερωτώμαι όμως, τι γίνεται όταν τα όνειρα ζωής, τα βλέπεις στα όνειρα του ύπνου σου. Μήπως μιλάμε για την συνέχεια Inception σε πρώτη παγκόσμια προβολή ή απλά είναι ένα παιχνιδάκι που ξέρει να το παίζει καλά το μυαλό του ανθρώπου και με κάθε ευκαιρία δείχνει ένα μικρό κομμάτι των δυνατοτήτων του?

Μου κάνει πραγματική εντύπωση, που εχθές το βράδυ είδα στον ύπνο μου μια κατάσταση που θέλω κάποια στιγμή (στο κοντινό μέλλον) να ζήσω. Την είδα ακριβώς όπως την φαντάζομαι και την έχω πλάσει στο μυαλό μου. Πριν βιαστείτε να σας προλάβω και να σας πω πως γνωρίζω ότι λένε πως στον ύπνο σου βλέπεις αυτό που πραγματικά θέλεις περισσότερο. Δεν αντιλέγω, αν και με τα όνειρα και τα ντεμέκ undercover μηνύματά τους δεν τα πηγαίνω πολύ καλά. Προφανώς λοιπόν δεν είχα πάρει χαμπάρι πως αυτή η "κατάσταση", έχει μπει τόσο πολύ στο υποσυνείδητό μου. 

Yeah... 

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στο κρεβάτι μου το τελευταίο διάστημα...

Ta-ta.

-Lcfr.

Sunshine

-Lcfr.

Feelings.

Well, sometimes...

-Lcfr.

The Journey

Για να πω την αλήθεια μου, σαν μεγάλο στραβόξυλο που είμαι, τα πράγματα που μπορούν να μου γυρίσουν την διάθεση όταν δεν είμαι στα πολύ καλά μου, είναι μονάχα δύο. Το πρώτο πράγμα θα το κρατήσω μυστικό, αλλά το δεύτερο είναι ένα συγκεκριμένο τραγούδι, που έχει αυτήν την ικανότητα.

Όταν το ακούω, από εκεί που όλα γύρω μου φαντάζουν μαύρα και στενάχωρα, παίρνω τα πάνω μου και αναπτερώνω το ηθικό μου.

Ξεκαθαρίζω πως το τραγούδι δεν είναι συγκαταλέγεται στο "κλασσικό" μουσικό μου μοτίβο και για αυτό δεν το ακούω και πολύ συχνά μιας και η ηλεκτρονική μουσική με αφήνει παγερά αδιάφορο. Άλλωστε οι ανοχές μου σε μη του γούστου μου ήχους, είναι μηδαμινή.

Δεν το χρειάζομαι αυτήν την στιγμή μιας και η διάθεσή μου είναι στα υψηλότερα για την εποχή επίπεδα (θυμίζει λίγο από δελτίου καιρού αυτή η πρόταση) αλλά θεώρησα σωστό σήμερα Σάββατο μεσημέρι, να το μοιραστώ μαζί σας έτσι για να γουστάρετε.

Ορίστε κυρίες και κύριοι.
Οι Feint με το "The Journey" για τα αυτάκια σας.

Καλό Σαββατόβραδο αδέρφια.

Και μην ξεχνάτε. Μην κάνετε τίποτα που δεν θα έκανα εγώ.
(αν και μεταξύ μας, τα περισσότερα τα έχω ήδη κάνει, αλλά λέμε τώρα)

-Lcfr.

Annual Event

Μέσα στην ημέρα ή την νύχτα μας, ζούμε πολλές καταστάσεις. 

Χιλιάδες.

Καθημερινές και βαρετές, δύσκολες και επίπονες αλλά υπάρχουν και οι θετικά και μερικές φορές εντυπωσιακές. 

Υπάρχουν όμως και αυτές που είναι τόσο έντονες και σπάνιες, που στιγματίζουν ολόκληρη την χρονιά και δεν θα την ξεχάσεις ποτέ για αυτό και μόνο τον λόγο. Είναι γεγονός πως υπάρχουν και αυτές. Είναι σπάνιες μεν, αλλά όταν τις ζεις αμέσως μετά όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν ελάχιστα και μηδαμινά.

Μέχρι και αυτά που δεν έχουν έρθει ακόμη. Κι ας είναι μόλις ο 5ος μήνας του νέου έτους. 

Μπορεί το 2015 να έρθει. 

For all i care.

-Lcfr.

Candice Thursday

Τελικά η μέρα ξεκινάει όπως την αφήνεις να ξεκινήσει. 

Σήμερα 1η Μαΐου, δεν δουλεύω. Εχθές λοιπόν πριν πάω για ύπνο θυμήθηκα να κλείσω το επαναλαμβανόμενο ξυπνητήρι στο κινητό και να κεράσω στον εαυτό μου λίγο παραπάνω ύπνο. 

Ξέχασα όμως ο κουτός, το "ξυπνητήρι" που ακούει στο όνομα Ela. 6:10 άρχισε να με πειράζει στον ύπνο μου και τελικά να με αναγκάσει να σηκωθώ για να της βάλω φαγητό. Αυτή η διαδικασία φυσικά μου έδιωξε τον έξτρα ύπνο που λαχταρούσα και το πήρα απόφαση ότι ξύπνησα για τα καλά. 

Η ειρωνεία είναι ότι η Ela, αφού έφαγε σαν βασίλισσα, το έχει ρίξει σε κάτι ύπνους στον καναπέ, σαν να μου λέει: "Δεν σε χάλασε θύμα!". Τα πράγματα δεν ξεκινάνε καλά το Μάιο...

Κατάρα!!

Παρόλα αυτά, σωστός και τυπικός όπως είμαι, σήμερα έχει Candice για τα ματάκια σας, μιας και εχθές οι Insomnium είχαν την τιμητική τους και της πήραν την θέση. 

Enjoy μάδερφάκερς και καλό μήνα...

dat curve!

-Lcfr.