Εχθές το απόγευμα που ήμουν στους δρόμους, συνάντησα μια παλιά μου συμμαθήτρια η οποία αντικειμενικά στο σχολείο ήταν πολύ όμορφη και όπως ήταν φυσιολογικό όλα τα αγόρια είχα ένα θέμα μαζί της.
Όμως τα χρόνια είχαν αφήσει το στίγμα τους πάνω της και την είδα αρκετά ταλαιπωρημένη. Αφού περάσαμε από τα τυπικά "πως άλλαξες έτσι", "δεν θα σε αναγνώριζα ποτέ" και άλλα τέτοια τα οποία με επιδεξιότητα αποφεύγω, ρώτησα για το ιδιαίτερα μικρής ηλικίας μωρό που είχε στο καροτσάκι. Ήταν το παιδί της. Όχι όμως από το 1ο, αλλά τον 2ο γάμο, ο οποίος διαλύθηκε και αυτός.
Δεν ξέρω βέβαια εάν διαλύθηκε πριν ή μετά την εγκυμοσύνη, αλλά μου έκανε τεράστια εντύπωση τι μπορεί να περνάει ο κόσμος και πόσα σοβαρά θέματα υπάρχουν εκεί έξω. Και έχεις τους περισσότερους από εμάς να εστιάζουμε στα απλά και καθημερινά τα οποία, από αυτήν την προοπτική φαντάζουν τοσοδούλικα.
Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω. Δυο αποτυχημένους γάμους και ένα παιδί στην αγκαλιά. Και εγώ σε αυτόν τον τομέα, να μην αρχίσω να λέω τι έχω περάσει γιατί θα χάσουμε το ΠΣΚ μας και δεν λέει. Όπως έχει πει και ένας πολύ καλός φίλος (με τον οποίο έχουμε χαθεί το τελευταίο διάστημα) "Σενάριο του "ακατονόμαστου" η ερωτική ζωή του Lcfr".
I'm tired of this shit, που λένε.
Καλό ΠΣΚ αδέρφια μου.
-Lcfr.
ΥΓ. Ο φίλος που έχουμε χαθεί ονομάζεται Buldo και ο ακατονόμαστος.... Χριστόφορος. (έξω από εδώ σατανά)
No comments:
Post a Comment