Τα σχέδια άλλαξαν, η γάτα εξακολουθεί να με ξυπνάει τα Σαββατοκύριακα ιδιαίτερα ανώμαλες και φυσικά πρωινές ώρες, με αποτέλεσμα να βρίσκω λίγο χρόνο να γράψω αυτό το αρθράκι. Μια ακόμη ωδή σε έναν καλλιτέχνη που ότι και να γραφτεί, ότι άποψη έχει ο κάθε ένας μας για αυτόν, θα είναι πραγματικά ο Καλλιτέχνης (με Κ κεφαλαίο) που άλλαξε την πορεία της μουσικής και της διασκέδασης εν γένει.
Ήταν ο άνθρωπος που πραγματικά τα είχε όλα: Ταλέντο στην δημιουργία ποιοτικής και πάνω από όλα διαχρονικής μουσικής. Μοναδική ικανότητα στο να σαγηνεύει το κοινό με τις σχεδόν ψεύτικες χορευτικές του κινήσεις. Ιδιαίτερα σπάνια και πολυδιάστατη φωνή αλλά φυσικά πακέτο με όλα αυτά είχε και αυτοκαταστροφικές τάσεις με πολλά προβλήματα στην ζωή του από την παιδική του ακόμα περίοδο.
Ο Michael Jackson είχε το πακέτο του ορισμού του καλλιτέχνη. Για αυτό και όσα χρόνια και να περάσουν από τον θάνατό του, όταν ακούς τραγούδια του τυχαία ή κατ' επιλογήν δεν θα σκέφτεσαι τις παιδόφιλες τάσεις που είχε (?), τις διχρωμίες στο δέρμα του ή τα ιπτάμενα μωρά στα μπαλκόνια. Καλά ίσως να τα σκέφτεσαι αυτά, μιας και είσαι Έλληνας και ως ο γνωστόν ο Έλληνας έχει το θλιβερό κουσούρι να σκέφτεται λίγο κίτρινα και κουτσομπολίστικα. Το κυρίαρχο όμως συναίσθημα που σου δημιουργεί η όποια καλλιτεχνική δημιουργία του Jackson είναι ανατριχίλα.
Γιατί ναι μεν ήταν πρωτοπόρος στην εποχή του με κάθε τραγούδι του να γίνεται κυρίαρχο στα παγκόσμια charts, αλλά ακόμα και σήμερα παραμένει φοβερά φρέσκος και αναλλοίωτος. Αυτό, κατά την προσωπική μου άποψή θα αργήσει να αλλάξει μιας και το μουσικό στερέωμα τουλάχιστον στην popular κατηγορία του, παράγει σκουπίδια προς κατανάλωση με την οκά.
Ο Michael Jackson, όχι απλά κατάφερε να προσφέρει στην μουσική ότι δεν μπόρεσε να προσφέρει κανείς άλλος, αλλά κατάφερε να κάνει και το εξής πραγματικά μοναδικό.
Να έχει τον σεβασμό όλων.
Ανεξαρτήτου μουσικής προτίμησης, όλοι γονατίζουμε μπροστά στο ταλέντο του.
R.I.P. Micahel Jackon
29 Αυγούστου 1958 – 25 Ιουνίου 2009.
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment