Πέρυσι, μια "φίλη" μου, μου είχε πει πως έχει πάει πολλά ταξίδια μόνη της. Σηκωνόταν, έφτιαχνε την βαλίτσα της, επέλεγε τον προορισμό "on the fly" και εξαφανιζόταν χωρίς 2η σκέψη. Όταν μου το είπε, μου είχε κάνει θετική εντύπωση σαν στάση ζωής. Κάτι σαν να λέμε, "δεν χρειάζομαι παρέα για να περνάω καλά". Αφού όμως τελείωσε η "φιλία" μας ας το πω έτσι, και είχα μια συνολικότερη εικόνα για το άτομο και ξανασκέφτηκα αυτήν την στάση, μπορώ να πω πως δεν το το έκανα ποτέ αυτό. Μα ΠΟΤΕ όμως?
Για αρχή, το ταξίδι πρέπει να το μοιράζεσαι με κάποιον. Να κρατάς τις αναμνήσεις σου με κάποιον άλλον δίπλα σου. Όχι απαραίτητα ερωτικό σύντροφο αλλά ακόμα και φίλο. Όταν είσαι μόνος σου σε έναν ξένο τόπο, δεν σχολιάσεις τα καινούργια πράγματα που βλέπεις, τον διαφορετικό πολιτισμό και κουλτούρα που συναντάς. Είσαι ένας μουγκοθόδωρος, σαν τον μοναχικό Κινέζο ο οποίος ζητά από τους περαστικούς να τον βγάλουν φωτογραφία με τα αξιοθέατα background.
Βέβαια, δεν μπορώ να πω, το να πας ταξίδι μόνος σου έχει και τα θετικά του. Καταρχήν οργανώνεις το πρόγραμμα εξερεύνησης της νέας χώρας, βάση των δικών σου ορέξεων και αντοχών. Ουσιαστικά επιλέγεις να δεις αυτά που θέλεις και όχι αυτά που θέλει ο άλλος. Θετικό επίσης είναι και το γεγονός ότι αποφεύγεις τον κίνδυνο που ελλοχεύει στις περιπτώσεις αυτές, να τσακωθείς με τον άνθρωπο που έχεις πάει ταξίδι. Και μην μου πείτε ότι δεν έχετε ζήσει έστω και μια φορά κάτι τέτοιο. Να ξεκινάτε για παράδειγμα τέσσερα άτομα για "ζευγαροτάξιδο" στο Ναύπλιο (ή όπου άλλου έχετε επιλέξει) και να επιστρέφετε είτε τσακωμένοι είτε χωρισμένοι.
Τώρα θα μου πείτε, γιατί τα γράφω αυτά Σαββατιάτικο.
Τα γράφω γιατί είδα στον ύπνο μου την Αγγλία. Και κατάλαβα το πόσο μου λείπει σαν χώρα και πόσο πολύ θέλω να ξαναπάω. Και όπως έχω ξανά πει μέσα από αυτές εδώ τις γραμμές, θα ήθελα να μείνω και μόνιμα στο εξωτερικό εάν είχα την ευκαιρία. Ίσως μετά το καλοκαίρι??
Ίσως.
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment