Ξεσπάσματα

Με ερέθισμα ότι έχω κατηγορηθεί αρκετές φορές για απότομα ξεσπάσματα, έχω διάθεση να το αναλύσω λίγο το θέμα, χωρίς να το και σας κουράσω.

Οι άνθρωποι σαν είδος έχουν όρια. Όρια ανοχής, αντοχής, κ.α. Όταν λοιπόν αυτά τα όρια ξεπεραστούν για χ λόγους, ξεσπάν με διαφορετικό τρόπο. ΠΡΕΠΕΙ να ξεσπάσουν για να μπορέσουν να επανέλθουν στην προηγούμενη ψυχολογική τους κατάσταση. Εάν δεν το κάνουν, χάνουν το βασικότερο στοιχείο τους: την ελευθερία των πράξεων. Και χωρίς αυτήν δεν είμαστε τίποτα άλλο από ρομπότ με φορτιστή και μπαταρίες ΑΑΑ.

Κατηγορίες ξεσπάσματος άπειρες. Όσοι είναι δηλαδή και οι τύποι των ανθρώπων. Φυσικά υπάρχουν «καλά» ξεσπάσματα, όπως για παράδειγμα η αδιαφορία και η απαξίωση, αλλά υπάρχουν και τα «κακά» ξεσπάσματα. Εκεί μιλάμε για ξυλοδαρμούς, εθισμούς σε ουσίες και πολλά-πολλά αλλά (κατά κύριο λόγο δυσάρεστα).

Τις περισσότερες φορές τα ξεσπάσματα του κόσμου δεν γίνονται αποδεκτά από τους υπόλοιπους. Πριν σκεφτούμε την κατακραυγή και τον αρνητικό σχολιασμό, πρέπει να βάλουμε τα ποδαράκια μας μέσα στα παπούτσια του ανθρώπου που ξεσπά. Να βάλουμε δηλαδή τον εαυτό μας στην θέση του και να προσπαθήσουμε να δούμε πως θα αντιδρούσαμε εμείς σε μία ανάλογη κατάσταση και μετά ας κάνουμε όσα σχόλια θέλουμε.

Εδώ κολλάει το «έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια λες» αλλά τι να κάνουμε... ο άνθρωπος πέρα από ων που ξεσπά, είναι και ων που σχολιάζει.

Εγώ όταν ξεσπάω γράφω.
Και μερικές φορές γράφω με χολή χωρίς όμως να εννοώ τα περισσότερα.
It's my sin. Crucify me.

Τάδε Έφη Lcfr @ 7:03 π.μ.
Dead astro-naught in space.