Please Hold...

Τον τελευταίο καιρό προβληματίζομαι για το ότι όλο και περισσότερος κόσμος είναι σε μια, μεγάλης διάρκειας, αναμονή. Η αναμονή αυτή μπορεί να είναι για παράδειγμα, κάποια προαγωγή που λαχταράς. Ή μπορεί να περιμένεις τον κολλητό σου, να σταματήσει να παίζει World of Warcraft για να βγείτε. Είτε μπορεί να περιμένεις πάνω από ένα κινητό τηλέφωνο, για ένα sms, μια κλήση ή ένα email από το πρώην/νυν/μελλοντικό σου "ταίρι".

Δηλαδή είμαστε σε μία διαρκή κατάσταση On Hold.

Αυτήν την αναμονή την έχει στο πετσί του ο άνθρωπος. Πάντα δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα, γιαυτό εάν εκπληρωθεί κάτι που περιμένει, είναι σίγουρο ότι θα βρει κάτι άλλο με ιδιαίτερη ευκολία. Πρέπει να περιμένει αυτό το "κάτι" (μακριά από εμένα οι αναφορές σε στίχους της Καίτης Γαρμπή) για να έχει κάποια αιτία να σηκωθεί από το κρεβάτι του το πρωί.

Κάποιος από εσάς, μπορεί αυτό το "περίμενε" να το μεταφράζει σαν "στόχο", ή κάτι σαν προορισμό. Οκ, δεν θα διαφωνίσω. Εάν θέλετε να του βάλετε μία στρώση από ζαχαρίτσα, μπορείτε να το πείτε όπως θέλετε. Στόχο, προορισμό, επίτευγμα όπως αγαπάτε. Δικαίωμά σας.

Δεν παύει όμως, η ζωή που ζούμε να είναι μία ζωή στο περίμενε. Σαν να περιμένεις στην στάση του Λεωφορείου ανυποψίαστος, ενώ οι οδηγοί έχουν κατεβεί σε απεργία. Περιμένεις... Και θα περιμένεις για πολύ ακόμα... Μέχρι κάποιος να έρθει να σε σκουντήξει και να σου προτείνει να περιμένεις στο τραίνο.

Ίσως να είναι ματαιόδοξο αυτό το άρθρο, αλλά εάν το σκεφτείτε καλά, είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε είτε με όλο, είτε με τα επιμέρους κομμάτια του...

Θα περιμένω το feedback σας.

-L.