Abstract prt2

Ήρθε η ώρα για άλλο ένα απόσπασμα...

Fade in.

Μετά από όλα αυτά, ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα...

Η δικηγορία, τον ανάγκασε σαν κακιά πεθερά, να κάνει ένα μακρινό και σημαντικό επαγγελματικό ταξίδι. Όσο και να προσπαθεί, ότι και να λέει, ξέρει πολύ καλά πως δεν μπορεί να το γλιτώσει. Είναι ο μοναδικός που μπορεί να τακτοποιήσει το θέμα που προέκυψε, με μια γρήγορη συνάντηση που δυστυχώς για αυτόν, δεν γίνεται από το τηλέφωνο. Δείχνει όμως, θράσος και επιμένει να μουρμουρίζει και να γκρινιάζει σαν παιδί που δεν του κάνουν τα χατίρια. Κάποιος που δεν τον ξέρει, μπορεί να σκεφτεί πως το διασκεδάζει όλο αυτό, μιας και επιβεβαιώνει την ποιότητα της δουλειάς του. Αλλά...

«...δεν φταίω εγώ, αλλά η καταραμένη η τύχη μου. Όλα τα στραβά, εντελώς τυχαία, κληρώνουν σε εμένα. Και όχι τίποτα άλλο, είμαι σίγουρος πως στο τρένο, δεν θα βρω να κάτσω! Θα με φάει η ορθοστασία! Ωραίο Σαββατοκύριακο θα περάσω για μια ακόμα φορά...»

Και συνεχίζει το παραλήρημα χωρίς φόβο και μηδενικό πάθος:

«... Και το ξενοδοχείο; Που το βάζεις το ξενοδοχείο. Καμία τρύπα θα μου έχει κλείσει πάλι το γραφείο, λες και είμαι κανένας ερωτευμένος έφηβος που κάνει ταξίδι-αστραπή για να ικανοποιήσει τις ορμές του. ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΠΙΑ!!»

«Πως κάνεις έτσι; Χαλάρωσε λιγάκι..» προσπάθησε να του βάλει λίγο φρένο ο αδερφός του από το τηλέφωνο.

«Δες το σαν μια ευκαιρία να ηρεμίσεις λίγο. Να ξεφύγεις έστω για μια-δύο ημέρες. Δεν νιώθεις πως το έχεις ανάγκη; Έτσι κι αλλιώς, η δουλειά που έχεις να κάνεις εκεί δεν είναι δύσκολη. Άρα καλό θα είναι να το αντιμετωπίσεις χαλαρά. Για να μην σου πω πως σε ζηλεύω. Και τι δε θα έδινα για να μπορούσα να φύγω έστω για λίγες ώρες από την καθημερινότητά μου...»

«ΜΠΟΥΡΔΕΣ!» απάντησε με θράσος ο Αλέξανδρος και συμπλήρωσε:
«Έτσι τα λες όλα αυτά για να με κάνεις να νιώσω καλύτερα. Νομίζεις πως δεν σε ξέρω? Σε γελάσανε όμως!»

Μετά από αυτό, τον καληνύχτισε κλείνοντας το τηλέφωνο. Η μουρμούρα όμως συνέχισε.

«Μα επιτέλους, γιατί όλοι θέλουν να ξεφύγουν από την καθημερινότητά τους? Γιατί πολύ απλά δεν κάνουν κάτι για να την αλλάξουν αφού προφανώς δεν την αντέχουν?. Τρελός που είναι ο κόσμος.»

Μέχρι τον Σταθμό Λαρίσης, τον συνόδεψαν το εισιτήριο που είχε στην τσέπη του, η τσάντα με λιγοστά ρούχα και τα ακουστικά που είχε στα αυτιά του. Λίγα και ουσιαστικά πράγματα για ένα ταξίδι δύο ημερών και μιας νύχτας.

Χαρτιά και σημειώσεις για την συνάντηση που ήταν προγραμματισμένη για την επόμενη ημέρα του ταξιδιού, δεν είχε. Μάλλον είχε, αλλά ήταν καλά αποθηκευμένα στο μυαλό του. Είπαμε, το θέμα που είχε προκύψει, το ήξερε τόσο καλά, που το ταξίδι ήταν ρουτίνας για αυτόν. Ενώ για άλλους θα ήταν ταξίδι που θα έκρινε την καριέρα τους.
Αρνητικά ή θετικά.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ Η ΑΔΕΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ.

Ο σταθμός, ήταν νεκρικά άδειος. Σε ανησυχητικό σημείο. Το τρένο που τον περίμενε στην αποβάθρα "Β" δεν μπορούσε να κρύψει την ηλικία του. Τα πολλά χρώματα των graffitis που υπήρχαν πάνω του, προσπαθούσαν μάταια να του δώσουν μια ευχάριστη και εφηβική πνοή. Χωρίς επιτυχία.

Ανέκαθεν τον εντυπωσίαζαν τα τρένα. Σε αυτά έβρισκε κάτι το γνώριμο. Ζεστό και οικείο. Τα χάζεψε για αρκετή ώρα με την μουσική να παίζει στα αυτιά του, όμως η ανακοίνωση για την αναχώρηση της αμαξοστοιχίας προς Θεσσαλονίκη, που έβγαλε ο Σταθμάρχης με την περίεργα τσιριχτή του φωνή, τον έκανε να βγει από τον λαβύρινθο των σκέψεών του και να μπει στο βαγόνι με τον αριθμό "5".

...Fade out.

Δείγμα προς (δωρεάν) κατανάλωση.

Ελπίζω να σας αρέσει, όπως (από ότι φάνηκε) σας άρεσε και το πρώτο δείγμα...

-Lcfr.
Ps. «Διάλογος με τις νότες» σκέφτηκε. «Καλό ακούγετε.»