They Call Me...

Από ένα γεγονός της προηγούμενης εβδομάδας (γενέθλια ενός "κοντινού" ας το πούμε προσώπου) θυμήθηκα ότι στο σχολείο με φώναζαν "ταχυδρόμο"...

Και εξηγώ.

Από μικρός, προτιμούσα να γράφω στις κοπελίτσες που μου άρεσαν. Ο πιθανότερος λόγος που προτιμούσα την γραπτή επικοινωνία, είναι γιατί ήμουν ντροπαλός και με ιδιαίτερα χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ήμουν άλλωστε ντρούλης-ντρούλης χοντρούλης και σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως μπορείτε να καταλάβετε, είναι χιλιάδες φορές ευκολότερο, να κρύβεσαι πίσω από τις λεξούλες, παρά να αντιμετωπίζεις τον άλλον face to face.

Έστελνα γράμματα λοιπόν, άλλες φορές ανώνυμα άλλες επώνυμα, με πολλές γλυκανάλατες αράδες, στην προσπάθεια μου να προσεγγίσω το εκάστοτε κοριτσάκι που μου "γυάλιζε" στο σχολείο.

Πιστέψτε με σε αυτό που θα πω: Εάν είχα την δυνατότητα, θα γύριζα τον χρόνο πίσω και θα χαστούκιζα τον τότε στρουμπουλό και ντροπαλό Lcfr, μέσα στην αφράτη του μούρη. Θα του φώναζα με όση δύναμη είχαν τα πνευμόνια μου, πως δεν μπορείς να ζήσεις την ζωή σου, γράφοντας και πως το "εκεί έξω" κρύβει εκπληκτικές και πολύχρωμες εμπειρίες. Στην άμεση ανθρώπινη επαφή και όχι κλίκι-κλίκι πίσω από το πληκτρολόγιο ή το χαρτί με το μολύβι.

Είμαι σίγουρος πως η αντίδρασή του, θα ήταν μια από τις παρακάτω:

"...βγάλε τη σκούφια σου και βάραμε, παλιό ξερόλα..."
Ή
"...είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα..."
Ή
"...δάσκαλε που δίδασκες..."

Yup, καλά καταλάβατε. Ο πιτσιρικάς Lcfr, πέρα από χοντρούλης, ήταν και θρασύτατος γλωσσάς.

Άτιμη νεολαία. Κανένας σεβασμός στην γερουσία.

They call me the mailman...

-Lcfr.