NO NAME

Δεν έχω προλάβει να γράψω σήμερα.
Απλά να σας πω μόνο τρία πράγματα:

1ον Έχω μεγάλη πέραση στα κουνούπια, (χωρίς να το θέλω)
2ον Έχω μεγάλη πέραση στους gay, (χωρίς να το θέλω)
3ον Εχθές παρέλαβα το καινούργιο μου κρεβάτι!!

Ε ρε γλέντια που μας επιφυλάσσει ο Ιούνιος...
Καλή Πέμπτη να έχετε/έχουμε.

Σας φιλώ απαλά,

-Lcfr.

Isabella Sex Scene

Προσοχή, ακολουθούν ερωτικές σκηνές.
Ευχαριστώ.

...fade in...

Μπαίνοντας στο σπίτι του, δεν περίμενε να αντικρύσει αυτήν την εικόνα. Η Αλίκη τον περίμενε ολόγυμνη στο σαλόνι και είχε φροντίσει να είναι ελάχιστα φωτισμένο από διάσπαρτα κεράκια στο πάτωμα και σε διάφορα έπιπλα.

Κοντοστάθηκε και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να βγάλει με μια ανάσα όλο τον αέρα που είχε μέσα στα πνευμονία του. Απορροφούσε την γυμνή σιλουέτα της, θέαμα που τον εντυπωσίαζε κάθε φορά που το αντίκριζε.

Την πλησίασε αργά κοιτάζοντάς την έντονα στα ματιά.

«Είσαι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω γνωρίσει στην ζωή μου.» ψέλλισε.

Δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή, πως αυτή η ατάκα είναι πλαστική και χιλιοειπωμένη. Δεν το σκέφτηκε καν, μιας και ήταν τα μοναδικά λόγια που μπορούσαν να αποτυπώσουν την έλξη που ένιωθε.

Την φίλησε απαλά στο στόμα και της χάιδεψε το πρόσωπο με τα ακροδάχτυλά του. Κατάλαβε πως την υπνώτιζε με το να την κοιτάζει βαθειά στα ματιά και να μην της μιλά για κάποια δευτερόλεπτα.

Η σιωπή έσπασε όταν η Αλίκη δεν άντεξε και είπε με τρεμάμενη αλλά έντονα ερωτική φωνή:

«Σε θέλω τόσο πολύ. Μην με ταλαιπωρείς σε παρακαλώ. δεν αντέχω.»

Τότε ο Αλέξανδρος της προσέφερε ένα σπάνιο φιλί. Όμοιό του δεν έχουν ανταλλάξει ποτέ! Σαν να το φίλαγε σαν φυλακτό, για τέτοιες ειδικές περιπτώσεις. Η διάρκειά του ήταν κοντά στα 5 λεπτά, χωρίς όμως καμία διακοπή και με τα χείλη και την ανάσα τους, να μην έχουν καμία διάθεση να σταματήσουν.

Η πράξη του έρωτα είχε ήδη ξεκινήσει εγκεφαλικά από αυτό το φιλί και τα κορμιά είχαν έρθει πιο κοντά από κάθε άλλη φορά.
Ούτε που κατάλαβαν πότε τα ενοχλητικά ρούχα είχαν παραμεριστεί κάπου μακριά από τον καναπέ.

Ο Αλέξανδρος ήθελε να εξαφανιστεί μέσα της, την στιγμή που η Αλίκη καιγόταν να τον αισθανθεί στα έγκατα της ψυχής της και να μην τον αφήσει να βγει ποτέ!

Τα βλέμματα ήταν καρφωμένα.
Τα ιδρωμένα κορμιά ήταν ασφυκτικά κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο...

.και με μια απότομη αλλά παθιασμένη κίνηση τα δύο "Α" έγιναν ένα, με τον χρόνο να σταματά στο 22:22...

...fade out...

-Lcfr.
ΥΓ. Δεν σας κρύβω ότι πειραματίστηκα με αυτήν την σκηνή, μιας και δεν έχω συνηθίσει να γράφω με την απόχρωση του ροζ. Καλό/κακό αποτέλεσμα? Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Ελπίζω να σας άρεσε.

Tattoo

Εδώ και κάποια χρόνια, σκέφτομαι να κάνω ένα τατουάζ.

Γενικά, είμαι ενάντια στα μόνιμα σημάδια πάνω στο κορμί, αλλά θεωρώ πως μερικές φορές οι εξαιρέσεις οφείλουν να υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον άχαρο και φασιστικό κανόνα.

Έχω βρει λοιπόν το σημείο στο οποίο θα ήθελα να το "χτυπήσω" και μπορώ να πω πως μου αρέσει ιδιαίτερα. Κάτω από τον καρπό του αριστερού χεριού, νομίζω πως είναι το ιδανικό σημείο για να κανείς ένα μικρό και διακριτικό σύμβολο, που σε έχει στιγματίσει.
(Ξέρω πολύ καλά πως αυτό το σημείο, είναι χιλιοφορεμένο από διάφορους ντεμέκ σελέμπριτι της τηλεόρασής που σας υπνωτίζει καθημερινά)

Μιλώντας για σύμβολα, μέχρι πρότινος σκεφτόμουν να κάνω ένα που το έχω δει στον ύπνο μου αρκετές και συνεχόμενες φορές, αλλά αυτή η ιδέα  μου "έφυγε".

Πλέον και μετά από αρκετή σκέψη, καταστάλαξα στο τι θα κάνω τατουάζ.
Δυστυχώς δεν θα το μοιραστώ μαζί σας, μιας και αυτό είναι κάτι το πλέον προσωπικό.

Ας πούμε πάντως, πως είναι κάτι που βρίσκεται τόσο μόνιμα μέσα μου, όσο μόνιμο θα είναι το μελάνι που θα αγκαλιάσει το δέρμα...

...αυτά για σήμερα.

-Lcfr.
ΥΓ. Ξέρω πως για σήμερα είχα προγραμματίσει να ανεβάσω απόσπασμα από Isabella, αλλά είμαι υποχρεωμένος να το κάνω αύριο Τετάρτη. Ευχαριστώ για την κατανόηση.

Sexual Charisma

Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι από εσάς που με διαβάζετε τουλάχιστον τους τελευταίους δύο μήνες, θα έχετε καταλάβει πως πιλατεύω το μυαλό μου σε εκνευριστικό σημείο, με τα πιο απλά και καθημερινά πράγματα, που οι φυσιολογικοί άνθρωποι τα αγνοούν ή τα θεωρούν δεδομένα.
Τα σκαλίζω και τα γυροφέρνω, προσπαθώντας να βρω εξηγήσεις και διαφορετικές σκιές, παίζοντας με τα φώτα του μυαλού μου.

Σεξ.

Εμφανίζεται λοιπόν το σεξ και όλες αυτές τις σκέψεις τις βάζει στη τσέπη του και τις εξαφανίζει από το μυαλό μου. Σαν άλλο σφουγγάρι από τον μαυροπίνακα του σχολείου, με μια απότομη κίνηση, μου προσφέρει γαλήνη και ηρεμία.

Όλα φαίνονται καθαρά μετά από αυτό.

Ό,τι σκέψεις και να είχα στο μυαλό μου στην καλύτερη θα έχουν εξαφανιστεί, ενώ στην χειρότερη θα κουβαλούν μια εξήγηση που φαντάζει λογική, ρεαλιστική και σίγουρα θα είναι αυτή που δεν θα με ξεγελάσει ποτέ, με το έντονο των ξανθών της μαλλιών.

Γαλήνη.

Η γαλήνη αυτή, είναι γλυκιά...
Η γαλήνη αυτή είναι οικεία και γνώριμη...

Τόσο, που ξεχνάω την φύση της...

Ξεχνάω πως η γαλήνη αυτή, δυστυχώς είναι προσωρινή...

Μέχρι η θηλεία της σκέψης ξανά απλώσει τα πλοκάμια της, αγκαλιάζοντας το είναι μου...

-Lcfr.

Friday Night

Παρασκευή σήμερα η οποία μας οδηγεί σε ένα χαλαρωτικό Σαββατοκύριακο που μπορούμε να κάνουμε ό,τι "αγαπάει" η ψυχή μας.

Παρόλα αυτά, εχθές το βράδυ έκατσα σπίτι μου με χαμηλό φωτισμό και ένα μπολ pop-corn για παρέα και είδα ταινία.
Μόνος μου, χαλαρά και ήρεμα, χωρίς καμία έγνοια στο κεφάλι μου (πέρα από το κομμάτι της εργασίας που θες-δεν θες, σε ακολουθεί όλες τις ημέρες και ώρες της εβδομάδας) και πρέπει να παραδεχθώ πως πέρασα καλά.

Έχω ξαναπεί πως προτιμώ χιλιάδες φορές να κάτσω μόνος μου, από το να έχω μια παρέα που δεν θέλω, ή που δεν με ικανοποιεί πλήρως.

Δυστυχώς έτσι είναι το καλούπι μου και δεν θα το αλλάξω, όσα χρόνια και να περάσουν.

Καλό Σαββατοκύριακο αδέρφια μου.

Τα λέμε όποτε με σπρώξουν τα δαχτυλάκια μου στο πληκτρολόγιο για να γράψω.
Εάν αργήσω φάτε.

-Lcfr.
ΥΓ. Την Τρίτη, με το καλό, έχω προγραμματισμένο απόσπασμα από το Isabella. Ιδιαίτερα σεξουαλικό και έντονο... Θα δείτε. (όσοι ασχολείστε ακόμα)

Dream A Dream

Ονειρεύομαι μια πόλη που θα σε χαιρέτα κάθε που ξημερώνει.
Ονειρεύομαι μια πόλη, που θα στηρίζεται στις λεπτομέρειές της.
Ονειρεύομαι ανθρώπους που θα φέρονται όπως θέλεις να σου φέρονται.
Ονειρεύομαι μια ζωή χωρίς κινητό τηλέφωνο και e-mail.
Ονειρεύομαι μια ημέρα, με μόλις λίγα δευτερόλεπτα στεναχώριας.
Ονειρεύομαι ένα βραδινό γεύμα χωρίς τύψεις.
Ονειρεύομαι μια συνάντηση που δεν θα έχει το "αντίο" στο τέλος της.
Ονειρεύομαι 12ωρες ειλικρίνειας από όλους.

Ονειρεύομαι την Ιαπωνία.
Ονειρεύομαι ταξίδι με το τραίνο.

Ονειρεύομαι μια περίοδο ζωής, που δεν θα χρειάζεται να ονειρεύομαι για να ζω.
Ονειρεύομαι εξέλιξη.

Ονειρεύομαι μουσική.

Και ξαφνικά ξυπνάω.
Και όταν ξυπνάω τι κάνω;

Ονειρεύομαι τα όνειρά μου...
 
-Lcfr.
ΥΓ. Σήμερα, είμαι επηρεασμένος από την Isabella.

Black Rock

Ακολουθεί μια ερώτηση που ίσως κάποια στιγμή, όλοι εσείς που διαβάζεται το πειραγμένο μου μυαλό, να την αντιμετωπίσετε.
(Αν όχι, τότε δείτε το σαν μια πρόκληση ή έστω σαν τροφή για σκέψη)

"..εάν σου έλεγαν, να μετακομίσεις μόνιμα σε ένα άγνωστο σε εσένα μέρος και πηγαίνοντας εκεί να άλλαζες τα πάντα. Από την δουλειά, τα τηλέφωνα και τα email σου, μέχρι το όνομα και ό,τι θεωρούσες μέχρι σήμερα ζωή σου. Θα το έκανες;
Εάν η απάντησή σου είναι ναι, θα το έκανες εύκολα ή δύσκολα;"

Αν αυτό το ερώτημα μου χτυπούσε την πόρτα πριν δύο χρόνια, θα έλεγα κατηγορηματικά "όχι" μιας και θα υπερασπιζόμουν την ζωή που είχα χτίσει τότε. (εύκολα ή δύσκολα)

Φέτος στα μέσα του 2012, με όλα όσα έχει περάσει η καμπούρα μου, (τα οποία δυστυχώς δεν είναι και λίγα) νομίζω πως κάτι τέτοιο θα το σκεφτόμουν έντονα. Με ιντριγκάρει η ιδέα της ολικής εξαφάνισης αλλάζοντας ζωή, ταυτότητα, φίλους, γνωστούς, παρόν και παρελθόν, έχοντας ένα άγνωστο και σίγουρα διαφορετικό μέλλον.

Θεωρώ πως μία τέτοια πράξη, είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση που μπορεί κάποιος να θέσει στο εαυτό του.
Να αντικαταστήσεις μια και καλή, το βιβλίο στο οποίο γράφεις τα τελευταία τριάντα χρόνια, με ένα ολοκαίνουργιο.

Και πιστεύω πως εάν καταφέρεις να γράψεις την πρώτη παράγραφο, τότε είναι σίγουρο ότι θα μπορέσεις να γράψεις και τον επίλογο...

...τον επίλογο που πάντα ήθελες, καημένε μου παλιάτσο...

-Lcfr.
YΓ. Ο τίτλος του σημερινού άρθρου, δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ τυχαίος...

Choices

"Η ζωή έχεις το χρώμα που της δίνεις"

Αυτό είναι ένα κλασσικό σλόγκαν που επικρατεί και ακούγεται δώθε, κείθε και ολούθε.
Προτείνω την εξής αλλαγή:

"Η ζωή είναι ακριβώς το ίδιο με το χρώμα με αυτό των επιλογών σου"

Εάν οι επιλογές σου είναι στραμμένες προς το μουντό και σκούρο χρώμα έτσι θα είναι και η ζωή σου.
Μουντή, ανεκπλήρωτη, άχρωμη και θα σε διακατέχει επί μόνιμου βάσεως ένα κενό και άδειο συναίσθημα που, ό,τι και να κάνεις, όπως και να συμπεριφερθείς, θα είναι εκεί!
Μόνιμο και καθημερινά ριζωμένο μέσα σου.

Εκτός και εάν έχεις την δύναμη να αλλάξεις τις επιλογή σου και καταφέρεις να στρέψεις τη ματιά σου σε επιλογές που έχουν χρώμα, μέλλον, πραγματικές προοπτικές που θα είναι γερά δεμένες με χαρούμενες στιγμές και ατελείωτες ώρες.

Η ουσία δεν είναι να τις φανταστείς.
Τις ξέρεις. Ίσως και να τις έχεις ζήσει δειγματοληπτικά στο παρελθόν.

Η ουσία κρύβεται στο ταμείο. Εκεί που ή τις κοιτάζεις κατάματα και τις επιλέγεις χωρίς δεύτερη σκέψη και ενδοιασμούς, ή γυρίζεις την πλάτη σου και κλειδώνεις την πόρτα του νέου σου σπιτιού με δύο και τρία κλειδιά χωρίς διάθεση να την ξεκλειδώσεις ποτέ!

Άλλωστε όπως είπαμε στην αρχή:

"Η ζωή είναι ακριβώς το ίδιο με το χρώμα με αυτό των επιλογών σου..."

Non Serviam.

-Lcfr.

Πείσμα και Οδοντόκρεμα

Από κάποια τελευταία γεγονότα της «ντεμέκ» ταραχώδους ζωής μου, έβγαλα το συμπέρασμα πως το πείσμα κυριαρχεί μια μεγάλη μερίδα κόσμου. Πεισμώνουν οι άνθρωποι γύρω μας, σαν κακοφορτωμένα γαϊδούρια και δεν κάνουν βήμα. Ούτε προς τα μπρος αλλά ΦΥΣΙΚΑ ούτε και προς τα πίσω στην προσπάθειά τους, να υπερασπιστούν την "και καλά" αξιοπρέπειά τους.

Και αναρωτιέμαι λοιπόν μαζί σας, πόσο πιο όμορφη και ήρεμη θα ήταν η ζωή, εάν το κομμάτι αυτό, το χαρακτηριστικό αυτό που έχουμε πάνω μας, δεν υπήρχε ούτε ΚΑΝ σαν επιλογή.

Τα πράγματα θα ήταν όπως πραγματικά είναι. Χωρίς «σικέ» μούτρα, χωρίς κινήσεις διεκδίκησης στο όνομα και μόνο της διεκδίκησης και του εγωισμού και πολλά πολλά άλλα που χαρακτηρίζουν τους πλαστικούς και ψέυτικους ανθρώπους γύρω μας.

Φανταστείτε πόσο πιο ξεκάθαρες θα ήταν οι ημέρες μας και πόσος χρόνος θα περίσσευε για να τον εκμεταλλευτείς κάνοντας ουσιαστικά και ποιοτικά πράγματα...

Τώρα θα με ρωτήσετε, "ωραία όλα αυτά, αλλά η οδοντόκρεμα στον τίτλο του σημερινού άρθρου, τι ρόλο έχει;"

Δείτε με σαν μια οδοντόβουρτσα. Το πείσμα και το μουλάρωμα, είναι η οδοντόκρεμά μου. Το ένα είναι εντελώς άχρηστο χωρίς το άλλο.
Έτσι ακριβώς είμαι και εγώ.
Έχω χιλιάδες χαμένες ώρες, στο όνομα της «οδοντόκρεμας»...

Και αυτό το χαρακτηριστικό, θέλω να το αποβάλλω. Εάν γίνεται άμεσα, μιας και κουράζει εμένα και ιδιαίτερα τους γύρω μου.

Να δούμε πότε και ΕΑΝ τα καταφέρω.

Καλή εβδομάδα.

-Lcfr.

RUN

Σάββατο σήμερα...

Μπορώ να πω, πως σήμερα ξύπνησα κάπως μουδιασμένα. Αποτέλεσμα της χθεσινοβραδινής μου εξόδου.

Οκ, θα συμφωνήσω πως όλες οι φορές που θα βγεις δεν θα είναι και οι καλύτερες, αλλά όταν ξυπνάς με αυτό το συναίσθημα την αμέσως επόμενη ημέρα, θα πει πως ή έκανες κάτι σε κάποιον (και έχεις μετανιώσει) ή κάποιος σου έκανε κάτι που σε ενόχλησε ιδιαίτερα.

Με αποτέλεσμα αυτό το σημερινό μούδιασμα, το οποίο δεν ξέρεις πως να αντιμετωπίσεις.

Anyway, η ημέρα που υπάρχει έξω είναι διαφορετική και καινούργια άρα ξεκινάμε από την αρχή με διαφορετική διάθεση.
Και τι καλύτερο συνοδευτικό για μια νέα αρχή?


Snow Patrol - RUN!
Ελπίζω να το λατρέψετε όσο το έχω λατρέψει στο παρελθόν.

Καλό Σάββατο.

Σας αγαπώ. (Ακόμα) 

-Lcfr.

Dream My Dream

Έντονο, αλλά για ακόμα μια φορά ιδιαίτερα περίεργο το χθεσινοβραδινό όνειρο που θα μοιραστώ μαζί σας σήμερα...
(ΠΡΟΣΟΧΗ: Είμαι υποχρεωμένος να σας πω, πως το όνειρο περιέχει σεξουαλικές σκηνές. Όσοι από εσάς, είναι πουριτανοί να σταματήσουν την ανάγνωση τώρα και να ξεκινήσουν να ράβουν τα ράσα)

Ήμουν, λέει, στο πατρικό μου σπίτι στο οποίο περιέργως έμενε μια πρόσφατη πρώην μου με την μητέρα της. Συγκεκριμένα βρισκόμουν μαζί της στο μεγάλο μπάνιο και είχαμε μπει στην δυσάρεστη διαδικασία του χωρισμού. (Μην με ρωτάτε γιατί ήμασταν στο μπάνιο. Υποσυνείδητο είναι αυτό, ότι «γουστάρει» κάνει)

Η διαδικασία γινόταν χαμηλόφωνα, μιας και η μητέρα της ήταν στο σπίτι και έκανε δουλειές. Ο χωρισμός ήταν άβολος αλλά ταυτόχρονα δεδομένος, μιας και το θέλαμε και οι δύο.

Σε κάποια στιγμή μου λέει: "Θέλω να με φιλήσεις για τελευταία φορά.". Επειδή είναι γνωστό ότι φιλάω καταπληκτικά (κανένα σχόλιο παρακαλώ) το φιλί εξελίχθηκε στην ροζ πράξη του έρωτα. Άλλωστε δεν θέλω να ξεχνάτε, πως ΤΑ ΠΑΝΤΑ ξεκινούν και τελειώνουν με ένα φιλί.

Όχι τόσο ρομαντικά λοιπόν (Σημείωση: το ρομαντικό σεξ είναι του γούστου μου, αν και που και που ξεσπάω με απότομες και έντονες κινήσεις) ξεκινήσαμε πάνω στον άβολο νιπτήρα, ξέροντας πολύ καλά πως είναι η τελευταία μας φορά.

Και συνεχίζαμε... συνεχίζαμε.... συνεχίζαμε... αλλά δεν τελείωνα με τίποτα!

Πολλές αλλαγές στάσεων και τρόπων κατά την διάρκεια την σεξουαλικής πράξης, αλλά ούτε καν να αχνοφαίνεται υποψία οργασμού από την πλευρά μου. Προφανώς, δεν ήθελα πολύ να είμαι μέσα της και σε συνδυασμό με το ότι το σουτιέν ήταν στο οπτικό μου πεδίο (ποτέ δεν έχω κρύψει τον φόβο μου για τα σουτιέν) η διάθεσή μου έπιασε ναδίρ. Μου ήταν τόσο αδιάφορο, τόσο διαδικαστικό και φτηνό όλο αυτό, που έφτασα στο σημείο να σκεφτώ τρόπους για να προσποιηθώ πως τελείωσα, μπας και καταφέρουμε να ξεμπερδέψουμε...

Φυσικά, δεν έμαθα ποτέ πως τελείωσε αυτή η ιστορία, αφού με έσωσε το ξυπνητήρι και δεν αντιμετώπισα την ξεφτίλα κατάματα.

Ζήτω τα περίεργα όνειρα!
ΖΗΤΩΩΩΩ!!!

Καλό ΠΣΚ αδέρφια μου.
Θα σας σκέφτομαι. (όσο με αφήνουν)

-Lcfr.
ΥΓ. Ελπίζω και εύχομαι, η συγκεκριμένη κοκκινομάλλα πρώην, να μην με διαβάζει ακόμα. :)

White

Υπάρχουν περίοδοι στην ζωή μου, που περνάω λίγο αδιάφορα.
Ούτε κρύο, αλλά σίγουρα ούτε και ζέστη.

Αυτές τις περιόδους, συνηθίζω να της αποκαλώ «ΛΕΥΚΕΣ», μιας και δεν μου προσφέρουν απολύτως τίποτα. Ούτε αναμνήσεις, ούτε έντονες στιγμές, ούτε παθιασμένα δευτερόλεπτα εκεί που δεν τα περιμένεις. Από την μια, λες πως είναι καλό να υπάρχουν και αυτά τα ήρεμα εικοσιτετράωρα στην (κατά τα άλλα) ταραγμένη ζωή που έχεις επιλέξεις να ζείς, αλλά από την άλλη, το άσχημο της υπόθεσης είναι πως φλερτάρεις με το «βόλεμα» και να ξεχάσεις να διεκδικήσεις αυτό που θα σε κάνει να ανεβάζεις σφυγμούς και να βλέπεις χρώματα εκεί που δεν υπάρχουν.

Προσπαθείς (όσο μπορείς) να κρατήσεις μια μικρή ισορροπία και όπου σε βγάλει.
Η προσοχή όμως πρέπει να υπάρχει, μιας και ο βούρκος που σε καθηλώνει, καραδοκεί.

Και εάν τον αφήσεις να σε ακουμπήσει έστω για λίγο, μπορεί να σε κρατήσει για καιρό.

Ίσως και για χρόνια.
Ίσως και για ολόκληρη την ζωή σου...

"Είναι η ρουτίνα και η αδράνεια εχθροί μου..." που λέει και το τραγούδι...

-Lcfr.

Void

Αντιμετωπίζουμε ένα κενό λέξεων.
Παρακαλώ δοκιμάστε αργότερα.

Για πάντα δικός σας.
Ο δαίμονας της καρδιάς σας,

-Lcfr.

Friday

Τίποτα το ιδιαίτερο για σήμερα.

Απλά θα σας ευχηθώ, να περάσετε καλά το ΠΣΚ και να ξεκουραστείτε όσο μπορείτε περισσότερο.
(θυμίζω πως η ξεκούραση, μπορεί να έρθει και από έντονη "κούραση", εάν πιάνετε το υπονοούμενο :P)

Εμείς θα τα ξαναπούμε κάποια άλλη στιγμή.

-Lcfr.