Πείσμα και Οδοντόκρεμα

Από κάποια τελευταία γεγονότα της «ντεμέκ» ταραχώδους ζωής μου, έβγαλα το συμπέρασμα πως το πείσμα κυριαρχεί μια μεγάλη μερίδα κόσμου. Πεισμώνουν οι άνθρωποι γύρω μας, σαν κακοφορτωμένα γαϊδούρια και δεν κάνουν βήμα. Ούτε προς τα μπρος αλλά ΦΥΣΙΚΑ ούτε και προς τα πίσω στην προσπάθειά τους, να υπερασπιστούν την "και καλά" αξιοπρέπειά τους.

Και αναρωτιέμαι λοιπόν μαζί σας, πόσο πιο όμορφη και ήρεμη θα ήταν η ζωή, εάν το κομμάτι αυτό, το χαρακτηριστικό αυτό που έχουμε πάνω μας, δεν υπήρχε ούτε ΚΑΝ σαν επιλογή.

Τα πράγματα θα ήταν όπως πραγματικά είναι. Χωρίς «σικέ» μούτρα, χωρίς κινήσεις διεκδίκησης στο όνομα και μόνο της διεκδίκησης και του εγωισμού και πολλά πολλά άλλα που χαρακτηρίζουν τους πλαστικούς και ψέυτικους ανθρώπους γύρω μας.

Φανταστείτε πόσο πιο ξεκάθαρες θα ήταν οι ημέρες μας και πόσος χρόνος θα περίσσευε για να τον εκμεταλλευτείς κάνοντας ουσιαστικά και ποιοτικά πράγματα...

Τώρα θα με ρωτήσετε, "ωραία όλα αυτά, αλλά η οδοντόκρεμα στον τίτλο του σημερινού άρθρου, τι ρόλο έχει;"

Δείτε με σαν μια οδοντόβουρτσα. Το πείσμα και το μουλάρωμα, είναι η οδοντόκρεμά μου. Το ένα είναι εντελώς άχρηστο χωρίς το άλλο.
Έτσι ακριβώς είμαι και εγώ.
Έχω χιλιάδες χαμένες ώρες, στο όνομα της «οδοντόκρεμας»...

Και αυτό το χαρακτηριστικό, θέλω να το αποβάλλω. Εάν γίνεται άμεσα, μιας και κουράζει εμένα και ιδιαίτερα τους γύρω μου.

Να δούμε πότε και ΕΑΝ τα καταφέρω.

Καλή εβδομάδα.

-Lcfr.