Sick Jealousy

Mιας και τα άρθρα μου πλέον, έχουν φτάσει σε σημείο να με "εκθέτουν" αρκετά (και για αυτόν τον λόγο το hephasto.blogspot.com πλησιάσει στο τέλος του) είπα να γράψω κάτι που θα με εκθέσει ακόμα πιο πολύ.

Με έχουν ζηλέψει αρκετά κάποιες σχέσεις μου στο παρελθόν. Μην πάει το μυαλό σας σε αρρωστημένα πράγματα. Τα κλασσικά αλλά αθάνατα γυναικεία δείγματα ζήλειας, που επιβεβαιώνουν το οποίο ενδιαφέρον υπάρχει. Μικρό η μεγάλο, δεν έχει σημασία...

Έχω τα παντελόνια λοιπόν και παραδέχομαι πως έχω ζηλέψει μια κοπελιά τόσο πολύ, που δεν ήξερα πως να αντιδράσω και να συμπεριφερθώ. Την ζήλευα τόσο, που τρελαινόμουν με την ιδέα ότι την άγγιζε ερωτικά ο αρραβωνιαστικός της (?) αλλά τα έχανα κυριολεκτικά όταν την κοιτούσαν στον δρόμο.

Τώρα θα μου πεις (και με το δίκιο σου φίλε αναγνώστη), πως έχω πρόβλημα.
Και μάλιστα πρόβλημα μεγάλο.

Φυσικά και θα συμφωνήσω. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι με την συγκεκριμένη, μπορούσα να "δω" την ζωή μου μαζί της κι ας ήταν τόσο, ΜΑ ΤΟΣΟ μη-διαθέσιμη.

Η ζήλεια όμως, αγαπημένοι μου, δεν σταμάτησε όταν "τελείωσε" η ιστορία μας. Ακολούθησαν στιγμές που την σκεφτόμουν να είναι έξω για ψώνια και μου γύριζε το μυαλό στην ιδέα ότι οι περαστικοί, την κοιτάζουν και την σχολιάζουν.

Ναι-ναι.
Έχω περάσει τέτοιες φρίκες στο παρελθόν, που μου επιβεβαιώνουν την παρακάτω άποψη:

Όταν ένας άνθρωπος σου αρέσει ΠΟΛΥ, έστω εμφανισιακά, επιτρέπεται να ζηλεύεις. Να ζηλεύεις και να παθιάζεσαι για αυτό σου το συναίσθημα, σε σημείο να νιώθεις πως τα ρολόγια γύρω σου σταματούν και φλερτάρεις με την τρέλα.

Φυσικά, βασική προϋπόθεση στην προηγούμενη άποψη, είναι αυτήν την συμπεριφορά να την κρατάς για τον εαυτό σου και να μην την εξωτερικεύεις.

Βλέπεις αγαπημένε μου αναγνώστη, κάτι τέτοιο, δεν μπορεί να το ανεχθεί ο κάθε ένας..
Δεν μπορεί να το αντέξει, όσο και να τον κολακεύει...

-Lcfr.
(Υπομονή αγαπημένοι μου δαίμονες. Σε λίγο καιρό η κουρτίνα του Lcfr θα πέσει ΟΡΙΣΤΙΚΑ και θα ησυχάσετε)