Την Κυριακή που μας πέρασε λοιπόν, πήγα και εγώ σαν παιδί στην παραλία. (την οποία παραλία, δεν θα ονοματίσω γιατί ποτέ δεν ξέρεις το μπορεί να σου επιφυλάξει η τύχη).
Ο καιρός δεν ήταν σύμμαχός μας, μιας και φυσούσε αρκετά και η θερμοκρασία ήταν σε υψηλά επίπεδα.
Ο «yours truly» Lcfr, έκανε 3 μεγάλα λάθη σε αυτή την ολοήμερη έξοδο.
Αλλά δεν αρκέστηκε στο να μου κάψει το δέρμα.
Όοοοχι. Ο πόνος που νιώθω από εχθές Δευτέρα, μου αποδεικνύει πως πρέπει να έχουν πάρει και μια σκουρόχρωμη απόχρωση και τα εσωτερικά μου όργανα. Είμαι έτοιμος να με σερβίρετε σε κάποια παρακμιακή ταβέρνα της παραλιακής. Ήμαρτον!
Μετά από όλα αυτά τα λάθη της Κυριακής (για τα οποία φυσικά και δεν μετανιώνεις μιας και πέρασες αρκετά όμορφα) αναγκάζεσαι και χρησιμοποιείς το γιαουρτάκι που έχεις για βραδινό έδεσμα, σαν καταπραϋντική κρέμα, για να σου μαζέψει το κάψιμο.
(και φυσικά να γίνεσαι περίγελος στους γείτονες και στον κόσμο που σε βοήθησε να απλώσεις την αγελαδίτσα στο δερματάκι σου, μιας και κυκλοφορείς σαν το φάντασμα στο σπίτι σου)
Και αναρωτιέμαι, λοιπόν, μαζί σας.
Το ότι πλησίασες να γίνεις εκλεκτό Rose beef, από την πρώτη σου για φέτος επίσκεψη στην παραλία, ξαναπλησιάζεις την θάλασσα, ή της ρίχνεις έναν αποκλεισμό μέχρι το 2015 για να μάθει?
Ξεροψημένα δικός σας,
(αλλά εκνευριστικά γοητευτικός)
-Lcfr.
Ο καιρός δεν ήταν σύμμαχός μας, μιας και φυσούσε αρκετά και η θερμοκρασία ήταν σε υψηλά επίπεδα.
Ο «yours truly» Lcfr, έκανε 3 μεγάλα λάθη σε αυτή την ολοήμερη έξοδο.
- Λάθος πρώτο: Έφυγα από το σπίτι με ΜΟΝΟ μια πετσέτα. Ούτε γυαλιά ηλίου, ούτε αντηλιακό, ούτε καπέλο, ούτε ομπρέλα, ούτε τα βατραχοπέδιλά μου, ούτε τα μπρατσάκ. ερμ... Έφυγα με άδεια χέρια λοιπόν, πηγαίνοντας στον πόλεμο τσίτσιδος.
- Λάθος δεύτερο: Η ώρα αναχώρησης. Όταν ξεκινάς από την Αθήνα (η περιοχή κατοικίας μου, θα εξακολουθεί να είναι ένα γλυκό μυστικό για όλους εσάς) 12:00 το μεσημέρι και φτάνεις στην παραλία στη 13:00, που ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ φωνάζει πως ο μεσημεριανός ήλιος είναι ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ, τότε κάτι πάει πολύ στραβά στο μυαλό σου και καλό είναι να το κοιτάξεις άμεσα. Έστω με την βοήθεια κάποιου ειδικού γιατρού, που θα σου βάλει το γνωστό λευκό μπλουζάκι που τα μανικάκια δένουν πίσω.
- Λάθος τρίτο: Παρά τις εκκλήσεις και τα παρακάλια από την παρέα μου να μου βάλει αντηλιακό, ο πολλά βαρύς Lcfr, το έπαιξε άντρας και έκατσε στον ήλιο από τη 13:00 μέχρι τις 16:40, χωρίς να λογαριάζει το δέρμα που τόσα χρόνια έχει κοντά του. «Τι να μας πει ο ήλιος» σκέφτηκα με καρδινάλιο και υπεροπτικό ύφος και τον άφησα να με τσιγαρίσει για αρκετές ώρες.
Αλλά δεν αρκέστηκε στο να μου κάψει το δέρμα.
Όοοοχι. Ο πόνος που νιώθω από εχθές Δευτέρα, μου αποδεικνύει πως πρέπει να έχουν πάρει και μια σκουρόχρωμη απόχρωση και τα εσωτερικά μου όργανα. Είμαι έτοιμος να με σερβίρετε σε κάποια παρακμιακή ταβέρνα της παραλιακής. Ήμαρτον!
Μετά από όλα αυτά τα λάθη της Κυριακής (για τα οποία φυσικά και δεν μετανιώνεις μιας και πέρασες αρκετά όμορφα) αναγκάζεσαι και χρησιμοποιείς το γιαουρτάκι που έχεις για βραδινό έδεσμα, σαν καταπραϋντική κρέμα, για να σου μαζέψει το κάψιμο.
(και φυσικά να γίνεσαι περίγελος στους γείτονες και στον κόσμο που σε βοήθησε να απλώσεις την αγελαδίτσα στο δερματάκι σου, μιας και κυκλοφορείς σαν το φάντασμα στο σπίτι σου)
Και αναρωτιέμαι, λοιπόν, μαζί σας.
Το ότι πλησίασες να γίνεις εκλεκτό Rose beef, από την πρώτη σου για φέτος επίσκεψη στην παραλία, ξαναπλησιάζεις την θάλασσα, ή της ρίχνεις έναν αποκλεισμό μέχρι το 2015 για να μάθει?
Ξεροψημένα δικός σας,
(αλλά εκνευριστικά γοητευτικός)
-Lcfr.
1 comment:
χεχεχεχε...τι ατάκες;
πεθαίνω...
Post a Comment