...fade in...
Καθώς γύριζε σπίτι του, άκουσε το κινητό του να χτυπά.
E-mail από εκείνη. Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει, για τον λόγο αυτό, άργησε να το ανοίξει. Όταν μάζεψε το κουράγιο του, διάβασε τα εξής:
"Έχεις υπάρξει ερωτευμένος.
Έχεις υπάρξει παθιασμένος.
Έχεις υπάρξει και μόνος.
Προσπαθείς διαρκώς να αλλάξεις αυτό το τελευταίο "μόνος" που αναφέρω, αλλά μάταια. Συνήθως κατηγορείς τον εαυτό σου για αυτό. Μερικές φορές και τύχη σου. Ίσως να προσπαθείς πολύ να βγάλεις αυτήν την μοναξιά που είναι κολλημένη στο δέρμα σου, σαν ένα παλιό τσιρότο που προσπαθείς καιρό να το ξεφορτωθείς, αλλά φοβάσαι τον πόνο που θα νιώσεις τραβώντας το.
Δεν σε κατηγορώ.
Όχι.
Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Και εάν το έκανα δεν θα στο έγραφα σήμερα. Δεν θα στο έγραφα σε αυτό το τελευταίο (?) email. Ίσως να το έχω υπονοήσει στο παρελθόν, αλλά μάλλον το έκανα από αντίδραση σε αυτά που μου έχεις προσάψει κατά καιρούς. Και είναι πολλά Αλέξανδρε! Είναι πολλά και τα περισσότερα με διαλύουν. Και όταν μου τα λες και όταν τα σκέφτομαι μόνη μου...
Επειδή η κουρτίνα του παραμυθιού μας έχει πέσει χωρίς να το θέλω, θα ήθελα να σου πω πως σε έχω ερωτευτεί όπως ο καπετάνιος την θάλασσα. Ο έρωτας αυτός δεν θα τελειώσει Αλέξανδρε. Δεν θέλω να τελειώσει και όσο καιρό και να μην μιλάμε, εγώ θα τον τροφοδοτώ χωρίς να σε χρεώνω και να σου ζητώ τίποτα.
Είμαι υποχρεωμένη να το κάνω απέναντι σε αυτά που νιώθω για εσένα.
Το βήμα μου από εδώ και πέρα θα είναι απόμακρο και μοναχικό. Θα είμαι με έναν άνθρωπο που δεν τον θέλησα ποτέ όπως θέλησα εσένα. Βλέπεις είμαι καταδικασμένη να επιλέγω αυτήν την ζωή. Ενώ ξέρεις πολύ καλά τι πραγματικά θέλω.
Θα είμαι ευτυχισμένη; Δεν ξέρω. Σε παρακαλώ μην με ρωτήσεις ποτέ κάτι τέτοιο.
Θα ήθελα όμως, να μην με ξεχάσεις...
Εγώ σίγουρα δεν θα το κάνω.
Εύχομαι αυτό να το πιστεύεις.
Αντίο.
Θα σε περιμένω όσο ο ουρανός έχει αστέρια..."
Αφού διάβασε το email της δύο φορές, η πρώτη του αντίδραση ήταν να πατήσει στο κουμπί «Απάντηση».
Μέχρι να πατήσει όμως το κουμπί «Aποστολή» και να της στείλει αυτά που έχει να της πει, θα πάρει καιρό...
...fade out...
Κάπως έτσι έχω φανταστεί πως θα τελειώσω την ιστορία αυτού του κεφαλαίου, αλλά ακόμα νιώθω πως έχω κι άλλες ιδέες. Θα δούμε...
Αυτά για σήμερα από την Isabella και εμένα.
Καλό απόγευμα Τετάρτης.
Σας σκέφτομαι διαρκώς.
-Lcfr.
Καθώς γύριζε σπίτι του, άκουσε το κινητό του να χτυπά.
E-mail από εκείνη. Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει, για τον λόγο αυτό, άργησε να το ανοίξει. Όταν μάζεψε το κουράγιο του, διάβασε τα εξής:
"Έχεις υπάρξει ερωτευμένος.
Έχεις υπάρξει παθιασμένος.
Έχεις υπάρξει και μόνος.
Προσπαθείς διαρκώς να αλλάξεις αυτό το τελευταίο "μόνος" που αναφέρω, αλλά μάταια. Συνήθως κατηγορείς τον εαυτό σου για αυτό. Μερικές φορές και τύχη σου. Ίσως να προσπαθείς πολύ να βγάλεις αυτήν την μοναξιά που είναι κολλημένη στο δέρμα σου, σαν ένα παλιό τσιρότο που προσπαθείς καιρό να το ξεφορτωθείς, αλλά φοβάσαι τον πόνο που θα νιώσεις τραβώντας το.
Δεν σε κατηγορώ.
Όχι.
Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Και εάν το έκανα δεν θα στο έγραφα σήμερα. Δεν θα στο έγραφα σε αυτό το τελευταίο (?) email. Ίσως να το έχω υπονοήσει στο παρελθόν, αλλά μάλλον το έκανα από αντίδραση σε αυτά που μου έχεις προσάψει κατά καιρούς. Και είναι πολλά Αλέξανδρε! Είναι πολλά και τα περισσότερα με διαλύουν. Και όταν μου τα λες και όταν τα σκέφτομαι μόνη μου...
Επειδή η κουρτίνα του παραμυθιού μας έχει πέσει χωρίς να το θέλω, θα ήθελα να σου πω πως σε έχω ερωτευτεί όπως ο καπετάνιος την θάλασσα. Ο έρωτας αυτός δεν θα τελειώσει Αλέξανδρε. Δεν θέλω να τελειώσει και όσο καιρό και να μην μιλάμε, εγώ θα τον τροφοδοτώ χωρίς να σε χρεώνω και να σου ζητώ τίποτα.
Είμαι υποχρεωμένη να το κάνω απέναντι σε αυτά που νιώθω για εσένα.
Το βήμα μου από εδώ και πέρα θα είναι απόμακρο και μοναχικό. Θα είμαι με έναν άνθρωπο που δεν τον θέλησα ποτέ όπως θέλησα εσένα. Βλέπεις είμαι καταδικασμένη να επιλέγω αυτήν την ζωή. Ενώ ξέρεις πολύ καλά τι πραγματικά θέλω.
Θα είμαι ευτυχισμένη; Δεν ξέρω. Σε παρακαλώ μην με ρωτήσεις ποτέ κάτι τέτοιο.
Θα ήθελα όμως, να μην με ξεχάσεις...
Εγώ σίγουρα δεν θα το κάνω.
Εύχομαι αυτό να το πιστεύεις.
Αντίο.
Θα σε περιμένω όσο ο ουρανός έχει αστέρια..."
Αφού διάβασε το email της δύο φορές, η πρώτη του αντίδραση ήταν να πατήσει στο κουμπί «Απάντηση».
Μέχρι να πατήσει όμως το κουμπί «Aποστολή» και να της στείλει αυτά που έχει να της πει, θα πάρει καιρό...
...fade out...
Κάπως έτσι έχω φανταστεί πως θα τελειώσω την ιστορία αυτού του κεφαλαίου, αλλά ακόμα νιώθω πως έχω κι άλλες ιδέες. Θα δούμε...
Αυτά για σήμερα από την Isabella και εμένα.
Καλό απόγευμα Τετάρτης.
Σας σκέφτομαι διαρκώς.
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment