Gay

Επειδή ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι (κιτς έκφραση αλλά αυτή έχω τώρα) ήρθε η ώρα να αγγίξω το ροζ θέμα των ομοφυλοφίλων.

Δεν έχω πρόβλημα με τους Gays. Απολύτως κανένα.
Σοβαρολογώ.
Δεν έχω πρόβλημα να πιω μια μπύρα μαζί με κάποιον που οι σεξουαλικές του προτιμήσεις είναι διαφορετικές από αυτές που κατά κόσμων αποκαλούνται "φυσιολογικές". Πιστεύω έντονα πως το "φυσιολογικό" είναι καθαρά προσωπική επιλογή.

Και στο κάτω-κάτω, ποιος είμαι εγώ (και ο κάθε εγώ) να κατακρίνω κάποιον για τις επιλογές και τις προτιμήσεις του?
Για παράδειγμα εγώ προσωπικά, έχω ένα θέμα και προτιμώ τις ξανθιές. Δεν μπορεί κανείς να με κατακρίνει για αυτό. Μάλλον για να διορθώσω τον εαυτό μου, μπορεί να με κατακρίνει μιας και ζούμε (ακόμα) σε μια ελεύθερη χώρα, αλλά δεν θα έχει καμία σημασία για εμένα και σε καμία περίτωση δεν θα αλλάξω για αυτό.

Αφού αποσαφήνισα την θέση μου, θα ανατρέξω σε ένα βράδυ του καλοκαιριού του 2010 (άστατο και επεισοδιακό έτος)

Βγαίνοντας λοιπόν από το Μετρό στο Γκάζι, με πλησίασαν δύο νεαροί και ο ένας μου είπε με λάγνο αλλά ευγενικό ύφος:
«Καλησπέρα. Με λένε Θάνο και από εδώ ο φίλος μου Γιάννης. (το δεύτερο όνομα για να είμαι ειλικρινής δεν το θυμάμαι για αυτό βάζω τυχαία το Γιάννης) Είμαστε συνειδητοποιημένοι ομοφυλόφιλοι και ψάχνουμε τον τρίτο...» (φαντάζομαι πως έψαχναν τον τρίτο, για κάποιο ερωτικό τραινάκι...)

ΤΟΥ-ΤΟΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!! (έτσι δεν κάνει το τραίνο?)

Δεν μου είχα ξανασυμβεί κάτι τέτοιο στην ζωή μου και η αντίδρασή μου ήταν χιουμοριστική:
«Καλά, άμα είναι έτσι γουστάρω και εγώ, (ατάκα του Σπύρου Παπαδόπουλου, από την ταινία «Γυναίκες Δηλητήριο») αλλά συγγνώμη παιδιά, το "αμάξι μου" το οδηγώ από την άλλη πλευρά του δρόμου...» και συνέχισα τον δρόμο μου με ένα χαμόγελο έκπληξης ΝΑ (με το συμπάθιο)

Δεν μπορώ να κρύψω την εντύπωση που μου προκάλεσε αυτό το περιστατικό αλλά το θεώρησα μεμονωμένο.
Από τότε όμως, ακολούθησαν και άλλες περιπτώσεις με αγοράκια να εκφράζουν έντονα και «φόρτσα φόρα» το ενδιαφέρον τους για την αφεντιά μου.

Και αναρωτιέμαι τα εξής:

• Τι διάολο έχω πάνω μου και τραβάω τόσο πολύ τους ομοφυλόφιλους, που τους κάνει μέχρι και να ΑΓΝΟΟΥΝ την κοπέλα που μπορεί να τύχει να συνοδεύω?

• Και εάν καταφέρουμε και το εντοπίσουμε αυτό το κάτι, πως μπορώ να το εξαφανίσω?

• Πως γίνεται και οι ομοφυλόφιλοι είναι τόσο εκδηλωτικοί και «InYourFace» στο πέσιμό τους? Είναι θράσος? Είναι απόγνωση? Είναι ανάγκη ή είναι χαρακτηριστικό του: «διεκδικώ αυτό που μου αρέσει χωρίς να με απασχολεί τίποτα άλλο?» (προς θεού δεν κατακρίνω, αντιθέτως  χαίρομαι τους ανθρώπους που δεν κολλάνε στο να δείξουν το ενδιαφέρον τους για τον απέναντι, αλλά θα το προτιμούσα με λίγο περισσότερο τακτ)

Τελικά, νομίζω πως δεν έχω άλλη επιλογή από το να κατηγορήσω ευθαρσώς τον κύριο Παπακαλιάτη και την ομοιότητά του με εμένα, για αυτές μου τις εμπειρίες και να είστε σίγουροι πως θα προσπαθήσω να κοινοποιήσω το παρόν άρθρο στην αυτού σκηνοθετική (και όχι μόνο) εξοχότητα. Όχι ότι μου φταίει σε κάτι, ο παγκόσμιου βεληνεκούς ηθοποιός (χε-χε), αλλά κάπου πρέπει να ξεσπάσω ο άνθρωπος, μπας και καταφέρω κάποια στιγμή, να κάνω μερικές επαναλήψεις στο γυμναστήριο, ανενόχλητος...

Καλή εβδομάδα αδέρφια μου.

-Lcfr.