Για σήμερα, σας έχω μια παγκόσμια ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ!
Διανύουμε εβδομάδα εκλογών!!!
Ναι-ναι, όσοι ζείτε κάτω από κάποια πέτρα, ή μέσα στο Μετρό, σας ενημερώνω πως την Κυριακή (ξανά) ψηφίζουμε και αποφασίζουμε ποιος από τους γραβατωμένους θα μας βγάλει από το τούνελ.
(Είμαι υποχρεωμένος να σημειώσω πως όταν ένα τούνελ δεν έχει κάποιο φώς στο τέλος του, παύει να είναι τούνελ και είναι μια απλή τρύπα).
Γενικότερα δεν είμαι πολιτικοποιημένο μέλος της κοινωνίας, αλλά δεν σας κρύβω ότι αυτές τις ημέρες χάζεψα μερικές πολιτικό-οικονομικές εκπομπές, για να δω τι, πως και που.
Ξέρετε τι κατάλαβα;
Ότι στο σημείο που έχουν φτάσει την χώρα, (αναφέρω τυχαία πως το κράτος δεν έχει να πληρώσει για τα φάρμακα των καρκινοπαθών και πως στην Ιαπωνία, πολιτικοί έχουν κάνει χαρακίρι για πολύ πιο ασήμαντα πράγματα) αναγκάζομαι να πάρω ΠΟΛΙΤΙΚΗ θέση και αυτομάτως, μεταμορφώνομαι σε κομμάτι από ένα καλοστημένο παιχνίδι.
Παιχνίδι με πρωταγωνιστές κάποιους σκοτεινούς και δόλιους τύπους, που μαεστρικά κυριαρχούν με τα δεξιότεχνα δαχτυλάκια τους, κουνώντας με σαν μαριονέττα και να αποφασίζουν από το τι θα αγοράσω στο super market μέχρι για το πότε μου επιτρέπεται να κάνω έρωτα.
Αυτές οι σκέψεις, όσο πλησιάζει η "πιο κρίσιμη εκλογική μάχη της χώρας" όλο και αγκαλιάζουν το μυαλό μου. Και δεν μπορώ να τις ελέγξω.
Σας μιλάω ειλικρινά.
Βέβαια ξέρω πολύ καλά, πως το εναλλακτικό στοιχείο μέσα μου θα κερδίσει και θα επιστρέψω στην προηγούμενη κατάστασή μου, αλλά παρατηρώ πως ο κόσμος γύρω μου, έχει ήδη πάρει το σχήμα γραναζιού του συστήματος που μου (μας) έχουν επιβάλλει...
Και αναρωτιέμαι κλείνοντας:
Μήπως είναι καλύτερο να είσαι ένα κομμάτι από το παιχνίδι τους ή η γενικότερη πολιτική απαξίωση (σαν αντίληψη ζωής και όχι σας στάση προσωρινής αντίδρασης), είναι η μόνη διέξοδος;
-Lcfr.
Διανύουμε εβδομάδα εκλογών!!!
Ναι-ναι, όσοι ζείτε κάτω από κάποια πέτρα, ή μέσα στο Μετρό, σας ενημερώνω πως την Κυριακή (ξανά) ψηφίζουμε και αποφασίζουμε ποιος από τους γραβατωμένους θα μας βγάλει από το τούνελ.
(Είμαι υποχρεωμένος να σημειώσω πως όταν ένα τούνελ δεν έχει κάποιο φώς στο τέλος του, παύει να είναι τούνελ και είναι μια απλή τρύπα).
Γενικότερα δεν είμαι πολιτικοποιημένο μέλος της κοινωνίας, αλλά δεν σας κρύβω ότι αυτές τις ημέρες χάζεψα μερικές πολιτικό-οικονομικές εκπομπές, για να δω τι, πως και που.
Ξέρετε τι κατάλαβα;
Ότι στο σημείο που έχουν φτάσει την χώρα, (αναφέρω τυχαία πως το κράτος δεν έχει να πληρώσει για τα φάρμακα των καρκινοπαθών και πως στην Ιαπωνία, πολιτικοί έχουν κάνει χαρακίρι για πολύ πιο ασήμαντα πράγματα) αναγκάζομαι να πάρω ΠΟΛΙΤΙΚΗ θέση και αυτομάτως, μεταμορφώνομαι σε κομμάτι από ένα καλοστημένο παιχνίδι.
Παιχνίδι με πρωταγωνιστές κάποιους σκοτεινούς και δόλιους τύπους, που μαεστρικά κυριαρχούν με τα δεξιότεχνα δαχτυλάκια τους, κουνώντας με σαν μαριονέττα και να αποφασίζουν από το τι θα αγοράσω στο super market μέχρι για το πότε μου επιτρέπεται να κάνω έρωτα.
Αυτές οι σκέψεις, όσο πλησιάζει η "πιο κρίσιμη εκλογική μάχη της χώρας" όλο και αγκαλιάζουν το μυαλό μου. Και δεν μπορώ να τις ελέγξω.
Σας μιλάω ειλικρινά.
Βέβαια ξέρω πολύ καλά, πως το εναλλακτικό στοιχείο μέσα μου θα κερδίσει και θα επιστρέψω στην προηγούμενη κατάστασή μου, αλλά παρατηρώ πως ο κόσμος γύρω μου, έχει ήδη πάρει το σχήμα γραναζιού του συστήματος που μου (μας) έχουν επιβάλλει...
Και αναρωτιέμαι κλείνοντας:
Μήπως είναι καλύτερο να είσαι ένα κομμάτι από το παιχνίδι τους ή η γενικότερη πολιτική απαξίωση (σαν αντίληψη ζωής και όχι σας στάση προσωρινής αντίδρασης), είναι η μόνη διέξοδος;
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment