Όλες οι στιγμές που ζούμε, μπορούν να κρύβουν αυτό το μικρο πραγματάκι που θα καθορίσει την υπόλοιπή μας ζωή. Την εν γένει εξέλιξή μας...
...προς το καλύτερο!
Το μικρό αλλά σημαντικότατο αυτό πραγματάκι, που θα μας κάνει να γείρουμε από την μια πλευρά, ξαφνικά και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, στην άλλη...
Έτσι απλά.
Όμως για να εμφανίσει το πρόσωπό του, θέλει ΠΡΑΞΕΙΣ!.
-Ξαφνικές,
-Σπασμωδικές,
-Παρορμητικές,
-Θετικές (για μερικούς τυχερούς)
-Αρνητικές (για τους υπόλοιπους άτυχους)
-Ακούσιες...
..αλλά πάνω από όλα α-λ-η-θ-ι-ν-έ-ς.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μεγάλη σημασία έχει το "Carpe Diem" στην ζωή μας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο απλά μπορείς να το συνειδητοποιήσεις...
Excuses hold you back.
Action moves you forward.
Non Serviam.
-Lcfr.
Thursday, April 28, 2011
Wednesday, April 27, 2011
Honesty!!
Μην γελιόσαστε αδέρφια μου...
Είμαι πεπεισμένος ότι θα συμφωνήσετε μαζί με αυτά που με τόσο γλαφυρό τρόπο θα αναλύσω με το σημερινό άρθρο. Νομίζω πως ΚΑΘΕ νοήμων άνθρωπος το ίδιο θα έκανε.
Το θέμα δεν είναι άλλο, από την συμπεριφορά της γυναίκας (δεσμευμένης ή όχι δεν παίζει ρόλο στην συγκεκριμένη περίπτωση) όταν της την "πέφτει" ένας Random τυπάκος... (η λέξη Random, φοριέται ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό)
Κατά την δική μου και ΠΑΝΤΑ σωστή άποψη, η απάντηση σε οποιαδήποτε τέτοια κίνηση, μπορεί να είναι το ΝΑΙ ή το ΌΧΙ. Ειλικρίνεια και ευθύτητα για να μην έχουμε θέματα και καμία παρεξήγηση... Ξεκάθαρα και νοικοκυρεμένα.
Διαβάστε μαζί μου τα παραδείγματα που ακολουθούν:
Ερώτηση:
-Θέλεις να μου δώσεις το τηλέφωνό σου;
Επιλογές για απάντηση:
Α)ΝΑΙ,
Β)ΌΧΙ.
Ερώτηση:
-Θέλεις να βγούμε το βράδυ για ένα ποτό;
Επιλογές για απάντηση:
Α)ΝΑΙ,
Β)ΌΧΙ.
Ερώτηση:
-Θέλεις να βγούμε για φαγητό;
Επιλογές για απάντηση:
Α)ΝΑΙ,
Β)ΌΧΙ.
Ερώτηση:
-Με γουστάρεις; (έκφραση από άνδρες β' κατηγορίας)
Επιλογές για απάντηση:
Α)ΝΑΙ,
Β)ΌΧΙ.
Ερώτηση:
-Θέλεις να γνωριστούμε;
Επιλογές για απάντηση:
Α)ΝΑΙ,
Β)ΌΧΙ.
Σε τέτοιες λοιπόν ερωτήσεις, δεν χωράνε οι ακόλουθες απαντήσεις: "ίσως", "θα δούμε", "μπορεί", "μάλλον", "βλέπουμε", "κάποια στιγμή", "θα δείξει". Η συγκεκριμένη λίστα είναι ατελείωτη, πιστέψτε με.
Οι ξεκάθαρες απαντήσεις βοηθάνε. Ανέκαθεν βοηθούσαν σε όλους τους τομείς, αλλά περισσότερο την στιγμή που ο άλλος "ρίχνει" τον εγωισμό και τους ενδοιασμούς του και κάνει την ερώτηση. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο άβολα νιώθει εκείνη την στιγμή... Του οφείλετε μια ξεκάθαρη απάντηση μιας και πλέον, δεν κυκλοφορούν άνθρωποι με μπλε κολάν, κόκκινη μπέρτα και ένα τεράστιο "S" στο στήθος. (για όσες και ΚΑΛΑ δεν καταλαβαίνετε, αναφέρομαι στον Superman.. yup, I'm a geek)
Ένα βαρύ και ασήκωτο "ΌΧΙ" είναι χιλιάδες φορές καλύτερο από το ανάλαφρο "ίσως" που με τόση χάρη μοιράζετε από εδώ και από εκεί προσφέροντας κενές ελπίδες, χωρίς κανέναν λόγο... Εκτός και εάν τέτοιου είδους επιβεβαιώσεις είναι αναγκαίες για την επιβίωσή σας.
Και μην αρχίσω για τις απαντήσεις/κινήσεις του στυλ: "του έδωσα το τηλέφωνό μου, αλλά δεν θέλω να γίνει κάτι" γιατί θα με πιάσουν τα διαόλια μου και πάλι θα λέτε διάφορα...
Η ειλικρίνεια ποτέ δεν περίσσεψε, κυρίες μου. Πάρτε κανένα μάθημα από τον Δ.Δ. της γειτονιάς σας. Δεν γίνεται να υπάρχω μόνο εγώ σε αυτήν την πόλη...
-Lcfr.
Ps1. Το συγκεκριμένο άρθρο, δεν, επαναλαμβάνω ΔΕΝ, είναι εμπνευσμένο από κάποια προσωπική εμπειρία.
Ps2. Και οκ... Το έλαβα το μήνυμα για το νέο Banner του Blog. Θα το αλλάξω σύντομα. :)
Είμαι πεπεισμένος ότι θα συμφωνήσετε μαζί με αυτά που με τόσο γλαφυρό τρόπο θα αναλύσω με το σημερινό άρθρο. Νομίζω πως ΚΑΘΕ νοήμων άνθρωπος το ίδιο θα έκανε.
Το θέμα δεν είναι άλλο, από την συμπεριφορά της γυναίκας (δεσμευμένης ή όχι δεν παίζει ρόλο στην συγκεκριμένη περίπτωση) όταν της την "πέφτει" ένας Random τυπάκος... (η λέξη Random, φοριέται ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό)
Κατά την δική μου και ΠΑΝΤΑ σωστή άποψη, η απάντηση σε οποιαδήποτε τέτοια κίνηση, μπορεί να είναι το ΝΑΙ ή το ΌΧΙ. Ειλικρίνεια και ευθύτητα για να μην έχουμε θέματα και καμία παρεξήγηση... Ξεκάθαρα και νοικοκυρεμένα.
Διαβάστε μαζί μου τα παραδείγματα που ακολουθούν:
Ερώτηση:
-Θέλεις να μου δώσεις το τηλέφωνό σου;
Επιλογές για απάντηση:
Α)ΝΑΙ,
Β)ΌΧΙ.
Ερώτηση:
-Θέλεις να βγούμε το βράδυ για ένα ποτό;
Επιλογές για απάντηση:
Α)ΝΑΙ,
Β)ΌΧΙ.
Ερώτηση:
-Θέλεις να βγούμε για φαγητό;
Επιλογές για απάντηση:
Α)ΝΑΙ,
Β)ΌΧΙ.
Ερώτηση:
-Με γουστάρεις; (έκφραση από άνδρες β' κατηγορίας)
Επιλογές για απάντηση:
Α)ΝΑΙ,
Β)ΌΧΙ.
Ερώτηση:
-Θέλεις να γνωριστούμε;
Επιλογές για απάντηση:
Α)ΝΑΙ,
Β)ΌΧΙ.
Σε τέτοιες λοιπόν ερωτήσεις, δεν χωράνε οι ακόλουθες απαντήσεις: "ίσως", "θα δούμε", "μπορεί", "μάλλον", "βλέπουμε", "κάποια στιγμή", "θα δείξει". Η συγκεκριμένη λίστα είναι ατελείωτη, πιστέψτε με.
Οι ξεκάθαρες απαντήσεις βοηθάνε. Ανέκαθεν βοηθούσαν σε όλους τους τομείς, αλλά περισσότερο την στιγμή που ο άλλος "ρίχνει" τον εγωισμό και τους ενδοιασμούς του και κάνει την ερώτηση. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο άβολα νιώθει εκείνη την στιγμή... Του οφείλετε μια ξεκάθαρη απάντηση μιας και πλέον, δεν κυκλοφορούν άνθρωποι με μπλε κολάν, κόκκινη μπέρτα και ένα τεράστιο "S" στο στήθος. (για όσες και ΚΑΛΑ δεν καταλαβαίνετε, αναφέρομαι στον Superman.. yup, I'm a geek)Ένα βαρύ και ασήκωτο "ΌΧΙ" είναι χιλιάδες φορές καλύτερο από το ανάλαφρο "ίσως" που με τόση χάρη μοιράζετε από εδώ και από εκεί προσφέροντας κενές ελπίδες, χωρίς κανέναν λόγο... Εκτός και εάν τέτοιου είδους επιβεβαιώσεις είναι αναγκαίες για την επιβίωσή σας.
Και μην αρχίσω για τις απαντήσεις/κινήσεις του στυλ: "του έδωσα το τηλέφωνό μου, αλλά δεν θέλω να γίνει κάτι" γιατί θα με πιάσουν τα διαόλια μου και πάλι θα λέτε διάφορα...
Η ειλικρίνεια ποτέ δεν περίσσεψε, κυρίες μου. Πάρτε κανένα μάθημα από τον Δ.Δ. της γειτονιάς σας. Δεν γίνεται να υπάρχω μόνο εγώ σε αυτήν την πόλη...
-Lcfr.
Ps1. Το συγκεκριμένο άρθρο, δεν, επαναλαμβάνω ΔΕΝ, είναι εμπνευσμένο από κάποια προσωπική εμπειρία.
Ps2. Και οκ... Το έλαβα το μήνυμα για το νέο Banner του Blog. Θα το αλλάξω σύντομα. :)
Tuesday, April 26, 2011
Learning To Walk Again.
Τα νεογέννητα παιδιά, όταν ξεκινούν την ζωή τους, έχουν τόσα πολλά να μάθουν, που φαντάζει εξωπραγματικά μεγάλο κατόρθωμα. Όμως τα καταφέρνουν με την βοήθεια της σωστής οικογένειας. Αυτή, όπως ξέρετε, είναι "υποχρεωμένη" να δείξει τα βήματα αυτού του χαριτωμένου βαλς, χωρίς δυσανασχέτηση, χωρίς μα-μου και φυσικά χωρίς να περιμένει ποτέ και κανένα αντάλλαγμα.Τι γίνεται όμως όταν όλες αυτές οι διαδικασίες είναι προ των πυλών, για έναν ενήλικα;
Εάν αγαπημένε μου αναγνώστη, έχεις βρεθεί σε αυτήν την θέση, τότε το μόνο που μπορώ να σου πω, είναι να μην περιμένεις ΚΑΝΕΝΑΝ για να σου δείξει τα σωστά βήματα!
ΚΑΝΕΝΑΝ.
Αλήθεια.
Εάν για οποιονδήποτε λόγο, ΞΑΝΑ ξεκινάς από το μηδέν, τότε καλό θα είναι να κοιτάξεις τον καθρέφτη και να ρωτήσεις την απλή ερώτηση που ακολουθεί:
Where do I begin?
Να είσαι σίγουρος ότι αφού στέκεσαι στα πόδια σου και ξημερώνεις τις ημέρες σου με υγεία, τότε θα την βρεις την απάντησή σου. Και να δεις ότι θα γίνει άμεσα και αποτελεσματικά. Ίσως η σπίθα να δοθεί από κάποιον εξωτερικό παράγοντα (άτομο ή κατάσταση) αλλά η ολοκλήρωση της όλης αυτής διεργασίας, να είσαι σίγουρος ότι θα γίνει από εσένα. ΚΑΙ ΜΟΝΟ.
Πολύ πιο σύντομα από ότι περίμενες.
Οι απαντήσεις τις περισσότερες φορές κρύβονται μπροστά στα μάτια μας. Το κόλπο είναι να ξέρεις που ΑΚΡΙΒΩΣ να κοιτάξεις, για να δεις αυτό που ΑΚΡΙΒΩΣ χρειάζεσαι για το μικρό, αλλά σημαντικότατο πρώτο βήμα του νεογέννητου.Πρόσεξε όμως μην κοιτάξεις στο σημείο που κοίταξες την προηγούμενη φορά που ξεκινούσες από το μηδέν. Προφανώς ότι είδες εκεί, ήταν λάθος μιας και όλο αυτό το reboot το ξαναζείς.
Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού.
-Lcfr.
Saturday, April 23, 2011
Difference
Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, LOVE, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate, Hate.
Be the difference.
-Lcfr.
Be the difference.
-Lcfr.
Friday, April 22, 2011
Change
Όσοι με διαβάζετε αρκετό καιρό, θα έχετε καταλάβει ότι είμαι λιγάκι απόλυτος στις απόψεις, στα πιστεύω και στις αντιλήψεις μου. Μερικές φορές ίσως φτάνω σε σημείο που αγγίζω και την ξεροκεφαλιά. Παραδέχομαι ότι μέχρι πρόσφατα, οποιαδήποτε προσπάθεια συνέβαινε από εξωτερικό παράγοντα για την παραμικρή αλλαγή, έβρισκε έναν Lcfr με το κοντάρι σε θέση άμυνας, προετοιμασμένο για αιματοβαμμένη μάχη... (η υπερβολή με χαρακτηρίζει σήμερα ;) )
Όμως...
...τις τελευταίες ημέρες, πιάνω τον εαυτό μου να είμαι ιδιαίτερα διαλλακτικός στις απόψεις μου και σκέφτομαι ότι τελικά έχω αρκετές "πόρτες" μέσα μου, που επιτρέπουν πιθανές αλλαγές. Χωρίς να έχει σημασία το εάν είναι μικρές ή μεγάλες. Η αλλαγές δεν παύουν να είναι αλλαγές...
Συμφωνούμε?
Ταυτόχρονα όμως αναρωτιέμαι εάν αυτό το πράγμα δείχνει άνθρωπο που δεν είναι κατασταλαγμένος. Που δηλαδή, δεν έχει βρει ακόμα τα πατήματά του στην ζωή και απλά είναι ανοιχτός σε οτιδήποτε καινούργιο του δώσει μια διαφορετική προοπτική στα πράγματα.
Αυτό δεν είναι ένα μεγάαααλο σημάδι αδυναμίας;
Ή μήπως δείχνει έναν άνθρωπο που σταματάει να είναι απόλυτος και αυτή η "ξεροκεφαλιά" σιγά-σιγά, αντικαθίσταται από ωριμότητα και λογική;
Μήπως τελικά ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι τόσο σίγουρος για τις απόψεις του και καλό ίσως είναι που και που, να αφήνει μια μικρή κλωστή να προεξέχει, μπας και την πιάσει κάποιος με σκοπό να σου δείξει πως υπάρχει και η άλλη άποψη στα πράγματα;
Μήπως την κλωστή αυτήν, ΕΓΩ προσωπικά την έχω αφήσει το τελευταίο διάστημα εμφανώς εκτεθειμένη, χωρίς καν να το ξέρω;
Χωρίς καν να ξέρω εάν ΠΡΕΠΕΙ;
Ερωτήσεις που καλό είναι να τις λες στον τοίχο, μιας και οι απαντήσεις δεν έρχονται ποτέ σε λέξεις. Η ζωή, μας έχει δείξει πως οι αλλαγές έρχονται όταν κάποιος, σου πιάσει αυτήν την κλωστή και εσύ δεν αντιδράσεις αρνητικά. Μιας και θα θέλεις να σου ανοίξει τα ματιά σε κάτι που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν έβλεπες.
Επιτάφιος σήμερα.
...Ρε λες;
-Lcfr.
Ps1. Εδώ κολλάει το τραγούδι των Όναρ με τίτλο "Με τρομάζεις" που ακολουθεί.
Στο ρεφρέν η τραγουδίστρια λέει το εξής:
"Αλλάζεις-αλλάζεις, και με τρομάζεις..."
Enjoy.
Ποιος περίμενε ότι θα ανεβάσω ΟΝΑΡ στο blog???
Ρε, τι συμβαίνει ρε???? Αρχίσανε οι αλλαγές χωρίς κάποιος χριστιανός να με ενημερώσει??
Arg, arg και ξανά ARG!
Κοίτα να δεις που και το banner του blog, πάνω-πάνω (I'm only half evil) έχει αρχίσει και με χαλάει...
Όμως...
...τις τελευταίες ημέρες, πιάνω τον εαυτό μου να είμαι ιδιαίτερα διαλλακτικός στις απόψεις μου και σκέφτομαι ότι τελικά έχω αρκετές "πόρτες" μέσα μου, που επιτρέπουν πιθανές αλλαγές. Χωρίς να έχει σημασία το εάν είναι μικρές ή μεγάλες. Η αλλαγές δεν παύουν να είναι αλλαγές...Συμφωνούμε?
Ταυτόχρονα όμως αναρωτιέμαι εάν αυτό το πράγμα δείχνει άνθρωπο που δεν είναι κατασταλαγμένος. Που δηλαδή, δεν έχει βρει ακόμα τα πατήματά του στην ζωή και απλά είναι ανοιχτός σε οτιδήποτε καινούργιο του δώσει μια διαφορετική προοπτική στα πράγματα.
Αυτό δεν είναι ένα μεγάαααλο σημάδι αδυναμίας;
Ή μήπως δείχνει έναν άνθρωπο που σταματάει να είναι απόλυτος και αυτή η "ξεροκεφαλιά" σιγά-σιγά, αντικαθίσταται από ωριμότητα και λογική;
Μήπως τελικά ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι τόσο σίγουρος για τις απόψεις του και καλό ίσως είναι που και που, να αφήνει μια μικρή κλωστή να προεξέχει, μπας και την πιάσει κάποιος με σκοπό να σου δείξει πως υπάρχει και η άλλη άποψη στα πράγματα;Μήπως την κλωστή αυτήν, ΕΓΩ προσωπικά την έχω αφήσει το τελευταίο διάστημα εμφανώς εκτεθειμένη, χωρίς καν να το ξέρω;
Χωρίς καν να ξέρω εάν ΠΡΕΠΕΙ;
Ερωτήσεις που καλό είναι να τις λες στον τοίχο, μιας και οι απαντήσεις δεν έρχονται ποτέ σε λέξεις. Η ζωή, μας έχει δείξει πως οι αλλαγές έρχονται όταν κάποιος, σου πιάσει αυτήν την κλωστή και εσύ δεν αντιδράσεις αρνητικά. Μιας και θα θέλεις να σου ανοίξει τα ματιά σε κάτι που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν έβλεπες.
Επιτάφιος σήμερα.
...Ρε λες;
-Lcfr.
Ps1. Εδώ κολλάει το τραγούδι των Όναρ με τίτλο "Με τρομάζεις" που ακολουθεί.
Στο ρεφρέν η τραγουδίστρια λέει το εξής:
"Αλλάζεις-αλλάζεις, και με τρομάζεις..."
Enjoy.
Ποιος περίμενε ότι θα ανεβάσω ΟΝΑΡ στο blog???
Ρε, τι συμβαίνει ρε???? Αρχίσανε οι αλλαγές χωρίς κάποιος χριστιανός να με ενημερώσει??
Arg, arg και ξανά ARG!
Κοίτα να δεις που και το banner του blog, πάνω-πάνω (I'm only half evil) έχει αρχίσει και με χαλάει...
Thursday, April 21, 2011
Dreaming
Τελικά, όταν γνωρίζεις σε τι μονοπάτι ζωής βαδίζεις, τα πιο απλά πράγματα είναι αυτά που μπορούν να σε κάνουν να ονειρευτείς και να έχεις μια μικρή ελπίδα για την βελτίωση των πραγμάτων από εδώ και πέρα.
-Αυτά τα απροσπέλαστα, ή μάλλον άπιaστα πράγματα, που ώρες-ώρες, φαντάζουν χιλιάδες έτη φωτός μακριά σου.
-Αυτά τα μικρά πράγματα που ΔΕΝ μπορείς να έχεις, ενώ ΜΠΟΡΕΙ να τα θέλεις περισσότερο από όσο περίμενες.
-Αυτά τα ίδια πράγματα που, δύσκολα εκφράζονται, δύσκολα εξηγούνται, δύσκολα γεννιούνται, αλλά εάν γεννηθούν, δύσκολα πεθαίνουν. (συνήθως με ένα απλό τηλεφώνημα)
-Αυτά τα πράγματα που άλλοι τα ζητούν, άλλοι τα δημιουργούν (άθελα ή ηθελημένα), άλλοι τα αποδέχονται, άλλοι αδιαφορούν (άθελα η ηθελημένα) ενώ άλλοι αποφασίζουν για την τύχη τους χωρίς καν να το ξέρουν. (αυτή η τελευταία πρόταση μπορεί να διαβαστεί με πολλούς διαφορετικούς (σε νόημα) τρόπους...)
-Αυτά που όταν σου προκύψουν, καλό θα είναι να τα κυνηγήσεις, επειδή σέβεσαι τον εαυτό και το παρόν σου γνωρίζοντας επακριβώς πια, τι ζητάς από το μέλλον...
-Αυτά που, κάτι μέσα σου σε διαβεβαιώνει πως όταν και ΕΑΝ τα κανείς δικά σου, θα σε "υποχρεώνουν" να ξεκινάς την καθημερινότητά σου, με ένα μεγάλο και χαρακτηριστικά "βλαμμένο" χαμόγελο στο πρόσωπο.
-Αυτά που, στην τελική, θέλεις να σου προκαλεί ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου.
-Αυτά που, ΕΠΙΣΗΣ στην τελική, θέλεις να προκαλείς στον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου.
Να ξέρετε πως, ο ατζαμής και ο αμήχανος, είναι ο άνθρωπος που ονειρεύεται περισσότερο.
Ο ατζαμής και ο αμήχανος.
-Lcfr.
-Αυτά τα απροσπέλαστα, ή μάλλον άπιaστα πράγματα, που ώρες-ώρες, φαντάζουν χιλιάδες έτη φωτός μακριά σου.
-Αυτά τα μικρά πράγματα που ΔΕΝ μπορείς να έχεις, ενώ ΜΠΟΡΕΙ να τα θέλεις περισσότερο από όσο περίμενες.
-Αυτά τα ίδια πράγματα που, δύσκολα εκφράζονται, δύσκολα εξηγούνται, δύσκολα γεννιούνται, αλλά εάν γεννηθούν, δύσκολα πεθαίνουν. (συνήθως με ένα απλό τηλεφώνημα)
-Αυτά τα πράγματα που άλλοι τα ζητούν, άλλοι τα δημιουργούν (άθελα ή ηθελημένα), άλλοι τα αποδέχονται, άλλοι αδιαφορούν (άθελα η ηθελημένα) ενώ άλλοι αποφασίζουν για την τύχη τους χωρίς καν να το ξέρουν. (αυτή η τελευταία πρόταση μπορεί να διαβαστεί με πολλούς διαφορετικούς (σε νόημα) τρόπους...)
-Αυτά που όταν σου προκύψουν, καλό θα είναι να τα κυνηγήσεις, επειδή σέβεσαι τον εαυτό και το παρόν σου γνωρίζοντας επακριβώς πια, τι ζητάς από το μέλλον...
-Αυτά που, κάτι μέσα σου σε διαβεβαιώνει πως όταν και ΕΑΝ τα κανείς δικά σου, θα σε "υποχρεώνουν" να ξεκινάς την καθημερινότητά σου, με ένα μεγάλο και χαρακτηριστικά "βλαμμένο" χαμόγελο στο πρόσωπο.
-Αυτά που, στην τελική, θέλεις να σου προκαλεί ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου.
-Αυτά που, ΕΠΙΣΗΣ στην τελική, θέλεις να προκαλείς στον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου.
Να ξέρετε πως, ο ατζαμής και ο αμήχανος, είναι ο άνθρωπος που ονειρεύεται περισσότερο.
Ο ατζαμής και ο αμήχανος.
-Lcfr.
Wednesday, April 20, 2011
ΔΔ
Η διακριτικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό του ανθρώπου, που εκτιμώ ιδιαίτερα. Δείχνει κύρος, χαρακτήρα και φυσικά παιδεία, που όπως μπορούμε να καταλάβουμε κοιτάζοντας λίγο γύρω μας, λείπει από την σημερινή καθημερινότητα.
Όμως τελικά ο διακριτικός άνθρωπος κερδίζει ή χάνει;
Από την μια, εάν είσαι διακριτικός, δεν μπλέκεις εύκολα σε δύσκολες καταστάσεις, έχεις τον έλεγχο των συναισθημάτων (σε όποιο πεδίο και να αναφερόμαστε) και ξέρεις τι και πως μπορείς να λειτουργήσεις. Με την βασική προϋπόθεση να σε αφήσουν να το κανείς. Να σου δώσουν δηλαδή το πράσινο φως.
Από την άλλη, φλερτάρεις έντονα με το να χάσεις ευκαιρίες που, εάν ήσουν πιο επιθετικός ή έστω λίγο πιο διεκδικητικός, θα τις είχες ή θα είχες μιαν ελπίδα να τις αποκτήσεις. Εκεί κοντά παραμονεύει νωχελικά ο χαρακτηρισμός του αδιάφορου, που εάν τον έχεις πάνω σου, τότε την πάτησες. Ο δρόμος της επιστροφής από κάτι τέτοιο, είναι δύσκολος ανώμαλος και ανηφορικός.
Για να πω την προσωπική μου αλήθεια, έχω μεγαλώσει με την διακριτικότητα στην ζωή μου. Άλλωστε ο τίτλος Δ.Δ. που με χαρακτηρίζει, (Διακριτικός Δαίμων) δεν είναι τυχαίος. Απλά θεωρώ πως ο άλλος πρέπει να έχει "αέρα" για να σκεφτεί και να δείξει τι ΑΚΡΙΒΩΣ ζητάει, ή τι μπορεί να ζητήσει την παρούσα στιγμή.
Όμως δεν κρύβω πως αυτό που μου έχει καρφωθεί στο μυαλό από εχθές το βράδυ, είναι το εξής:
"Καμία πόλη δεν κατακτήθηκε χωρίς επίθεση"
Δ.Δ. Signing off.
Όμως τελικά ο διακριτικός άνθρωπος κερδίζει ή χάνει;
Από την μια, εάν είσαι διακριτικός, δεν μπλέκεις εύκολα σε δύσκολες καταστάσεις, έχεις τον έλεγχο των συναισθημάτων (σε όποιο πεδίο και να αναφερόμαστε) και ξέρεις τι και πως μπορείς να λειτουργήσεις. Με την βασική προϋπόθεση να σε αφήσουν να το κανείς. Να σου δώσουν δηλαδή το πράσινο φως.
Από την άλλη, φλερτάρεις έντονα με το να χάσεις ευκαιρίες που, εάν ήσουν πιο επιθετικός ή έστω λίγο πιο διεκδικητικός, θα τις είχες ή θα είχες μιαν ελπίδα να τις αποκτήσεις. Εκεί κοντά παραμονεύει νωχελικά ο χαρακτηρισμός του αδιάφορου, που εάν τον έχεις πάνω σου, τότε την πάτησες. Ο δρόμος της επιστροφής από κάτι τέτοιο, είναι δύσκολος ανώμαλος και ανηφορικός.
Για να πω την προσωπική μου αλήθεια, έχω μεγαλώσει με την διακριτικότητα στην ζωή μου. Άλλωστε ο τίτλος Δ.Δ. που με χαρακτηρίζει, (Διακριτικός Δαίμων) δεν είναι τυχαίος. Απλά θεωρώ πως ο άλλος πρέπει να έχει "αέρα" για να σκεφτεί και να δείξει τι ΑΚΡΙΒΩΣ ζητάει, ή τι μπορεί να ζητήσει την παρούσα στιγμή.Όμως δεν κρύβω πως αυτό που μου έχει καρφωθεί στο μυαλό από εχθές το βράδυ, είναι το εξής:
"Καμία πόλη δεν κατακτήθηκε χωρίς επίθεση"
Δ.Δ. Signing off.
Tuesday, April 19, 2011
Chocolate Memory
Οι αναμνήσεις, φίλοι μου, έχουν την ίδια ιδιότητα που έχει και η σοκολάτα στην ζωή μας.
Read On...
Η απόλαυση της σοκολάτας λοιπόν, ξεκινά από την στιγμή που θα την σκεφτείς, συνεχίζει όταν την αντικρίσεις και κορυφώνεται όταν την εξαφανίσεις στο στόμα σου. Φυσικά ακολουθούν, οι τύψεις μιας και όπως είμαι σίγουρος ξέρετε καλά, τα πιο εξτατικά τρόφιμα έχουν και τις περισσότερες θερμίδες... Μετά τις τύψεις, έρχεται η στεναχώρια της στέρησης, μιας και θέλεις κι άλλο (στον υπερθετικό βαθμό)
Η απόλαυση της ανάμνησης, είναι μια από τα ίδια. Ξεκινά όταν κάτι σου την φέρει στο μυαλό, συνεχίζει όταν την απορροφήσεις για τα καλά και κορυφώνεται όταν σκεφτείς τα "γύρω-γύρω" σκηνικά που την περικλείουν. ΦΥΣΙΚΑ, ακολουθούν οι τύψεις για το βλαμμένο χαμόγελο που είχες, την στιγμή που το μυαλό σου την "κατανάλωνε" και αμέσως μετά ακολουθεί η στεναχώρια για τις λάθος κινήσεις που έκανες ή έκανε ο απέναντι. Καταλαβαίνεις πως, δυστυχώς (η ευτυχώς) ανήκει στην κατηγορία της ανάμνησης και όχι της καθημερινότητας.
Αν και η σοκολάτα έχει βγει από την ζωή μου για τα καλά, είμαι της άποψης πως λίγα κομμάτια ανάμνησης, ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ, μπορούν να σε κάνουν να δεις τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά.
Όχι για να αναθεωρήσεις τις τότε κινήσεις σου και να κανείς πισωγυρίσματα. Προς θεού, δεν εννοώ κάτι τέτοιο. Σε βοηθάει να αποφύγεις την επανάληψη λαθών που έκανες παλιότερα, με τους ανθρώπους που σε περικλείουν τώρα και από ότι φαίνεται (κράτα μικρό καλάθι) αξίζουν την καλύτερη συμπεριφορά που μπορείς να προσφέρεις.
Το μέλλον στο μέλλον και το παρελθόν στο παρελθόν. Εκεί, δηλαδή, που του αξίζει.
Παν μέτρον άριστον όμως, για να μην βάλω τις φωνές και έχουμε άλλα...
-Lcfr.
P.S. Και τι δεν θα έδινα για μια Snickers... (HINT-HINT! ;))
Read On...
Η απόλαυση της σοκολάτας λοιπόν, ξεκινά από την στιγμή που θα την σκεφτείς, συνεχίζει όταν την αντικρίσεις και κορυφώνεται όταν την εξαφανίσεις στο στόμα σου. Φυσικά ακολουθούν, οι τύψεις μιας και όπως είμαι σίγουρος ξέρετε καλά, τα πιο εξτατικά τρόφιμα έχουν και τις περισσότερες θερμίδες... Μετά τις τύψεις, έρχεται η στεναχώρια της στέρησης, μιας και θέλεις κι άλλο (στον υπερθετικό βαθμό)
Η απόλαυση της ανάμνησης, είναι μια από τα ίδια. Ξεκινά όταν κάτι σου την φέρει στο μυαλό, συνεχίζει όταν την απορροφήσεις για τα καλά και κορυφώνεται όταν σκεφτείς τα "γύρω-γύρω" σκηνικά που την περικλείουν. ΦΥΣΙΚΑ, ακολουθούν οι τύψεις για το βλαμμένο χαμόγελο που είχες, την στιγμή που το μυαλό σου την "κατανάλωνε" και αμέσως μετά ακολουθεί η στεναχώρια για τις λάθος κινήσεις που έκανες ή έκανε ο απέναντι. Καταλαβαίνεις πως, δυστυχώς (η ευτυχώς) ανήκει στην κατηγορία της ανάμνησης και όχι της καθημερινότητας.Αν και η σοκολάτα έχει βγει από την ζωή μου για τα καλά, είμαι της άποψης πως λίγα κομμάτια ανάμνησης, ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ, μπορούν να σε κάνουν να δεις τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά.
Όχι για να αναθεωρήσεις τις τότε κινήσεις σου και να κανείς πισωγυρίσματα. Προς θεού, δεν εννοώ κάτι τέτοιο. Σε βοηθάει να αποφύγεις την επανάληψη λαθών που έκανες παλιότερα, με τους ανθρώπους που σε περικλείουν τώρα και από ότι φαίνεται (κράτα μικρό καλάθι) αξίζουν την καλύτερη συμπεριφορά που μπορείς να προσφέρεις.
Το μέλλον στο μέλλον και το παρελθόν στο παρελθόν. Εκεί, δηλαδή, που του αξίζει.
Παν μέτρον άριστον όμως, για να μην βάλω τις φωνές και έχουμε άλλα...
-Lcfr.
P.S. Και τι δεν θα έδινα για μια Snickers... (HINT-HINT! ;))
Monday, April 18, 2011
The Corn Flakes Balance
Κατά την διάρκεια της επιστροφής, από μια χθεσινοβραδινή "έξοδο" και παρά το γεγονός ότι ο κύριος ταρίφας δεν έλεγε να βάλει γλώσσα μέσα του, έβγαλα το εξής απλό, αλλά ιδιαίτερα σημαντικό για την ποιότητα της καθημερινότητάς μας, συμπέρασμα.
"Η ζωή είναι ένα κουτί με σοκολατάκια, που κάθε φορά δεν ξέρεις τι γεύση θα σου τύχει". Τάδε εφη Forest Gump. Η ζωή μπορεί να είναι κάπως έτσι μερικές φορές. Στο σύνολό της είναι ένα μπολ δημητριακά με γάλα. Και για ένα πετυχημένο πρωινό, τι χρειάζεται;
Ισορροπία.
Ισορροπία που ψάχνουμε καθ 'όλη την διάρκεια της ζωής μας. Άλλες φορές καταφέρνουμε να την έχουμε, άλλες δυστυχώς όχι.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα, μα ΟΛΑ τα συστατικά για να την πετύχουμε, είναι στα χέρια μας. Πουθενά αλλού. Προσθέσεις λίγο από αυτό, αφαιρείς λίγο από εκείνο, μέχρι να πεις το:
Just perfect!
Όταν όμως το μπολ στο σερβίρει κάποιος άλλος, η ουσία είναι να μην δεχθείς την αναλογία που έτυχε να πέσει. Κατά την άποψη του ταπεινού αλλά σοφού Lcfr, την αναλογία του "γάλακτος" και των "δημητριακών", δεν την αποφασίζει αυτός που σερβίρει αλλά αυτός που κρατάει το κουτάλι και στο τέλος θα απολαύσει το αποτέλεσμα.
Δηλαδή ΕΣΥ και μόνον ΕΣΥ.
Είναι λοιπόν, υποχρέωσή σου, να ζητήσεις την σωστή αναλογία στον άνθρωπο που σου το σερβίρει. Εάν το ζητάς κάπως, και στο φέρνει διαφορετικά, τότε απλά αλλάζεις σερβιτόρο, μιας και κάνει φαίνεται πως δεν...
Η ζωή είναι ένα μπολ με δημητριακά λοιπόν.
Πιάσε το κουτάλι "από τα μαλλιά" και φτιάξε το δικό σου ιδανικό και ισορροπημένο πρωινό.
Όπως το θες.
Όπως σου αξίζει.
Non Serviam.
-Lcfr.
"Η ζωή είναι ένα κουτί με σοκολατάκια, που κάθε φορά δεν ξέρεις τι γεύση θα σου τύχει". Τάδε εφη Forest Gump. Η ζωή μπορεί να είναι κάπως έτσι μερικές φορές. Στο σύνολό της είναι ένα μπολ δημητριακά με γάλα. Και για ένα πετυχημένο πρωινό, τι χρειάζεται;
Ισορροπία.Ισορροπία που ψάχνουμε καθ 'όλη την διάρκεια της ζωής μας. Άλλες φορές καταφέρνουμε να την έχουμε, άλλες δυστυχώς όχι.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα, μα ΟΛΑ τα συστατικά για να την πετύχουμε, είναι στα χέρια μας. Πουθενά αλλού. Προσθέσεις λίγο από αυτό, αφαιρείς λίγο από εκείνο, μέχρι να πεις το:
Just perfect!
Όταν όμως το μπολ στο σερβίρει κάποιος άλλος, η ουσία είναι να μην δεχθείς την αναλογία που έτυχε να πέσει. Κατά την άποψη του ταπεινού αλλά σοφού Lcfr, την αναλογία του "γάλακτος" και των "δημητριακών", δεν την αποφασίζει αυτός που σερβίρει αλλά αυτός που κρατάει το κουτάλι και στο τέλος θα απολαύσει το αποτέλεσμα.
Δηλαδή ΕΣΥ και μόνον ΕΣΥ.Είναι λοιπόν, υποχρέωσή σου, να ζητήσεις την σωστή αναλογία στον άνθρωπο που σου το σερβίρει. Εάν το ζητάς κάπως, και στο φέρνει διαφορετικά, τότε απλά αλλάζεις σερβιτόρο, μιας και κάνει φαίνεται πως δεν...
Η ζωή είναι ένα μπολ με δημητριακά λοιπόν.
Πιάσε το κουτάλι "από τα μαλλιά" και φτιάξε το δικό σου ιδανικό και ισορροπημένο πρωινό.
Όπως το θες.
Όπως σου αξίζει.
Non Serviam.
-Lcfr.
Saturday, April 16, 2011
wait. What??
Τα Σαββατόβραδο πλησιάζει...Επειδή έχω δώσει στον εαυτό μου "άδεια", αποφάσισα να μην σας αφήσω έτσι...
Γιαυτό φίλαγα αυτήν την φωτογραφία τόσο καιρό... Για να με ξελασπώσει από μια τέτοια "άβολη" κατάσταση...
Ελπίζω να σας αρέσει...
Enjoy.
Wait...
WHAT???
Εάν αυτό δεν λέγετε "άβολη" κατάσταση, τότε τι λέγετε?
-L.
Ps. Καλά να περάσουμε αδέρφια.
Thursday, April 14, 2011
Trip To Your Hell
Επειδή λοιπόν, πολλά έχουν ακουστεί για το πρόσωπό μου, (πως είμαι αντί-χριστος, διάολος και κολλητός του Δημητροκάλη) πρέπει να ξεκαθαρίσω το εξής απλό για να έχουμε ήρεμη πορεία από εδώ και πέρα...Είμαι αυτός που είμαι. Είμαι ότι μπορείτε να καταλάβετε μέσα από τις γραμμές που καθημερινά γράφω. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο και (να είστε σίγουροι) πως δεν προσπαθώ να περάσω, ούτε για ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ, κάτι που ΔΕΝ είμαι.
Η ματαιοδοξία είναι ένα χαρακτηριστικό που, πραγματικά, σιχαίνομαι.
Σκέφτομαι αυτά που σκέφτομαι, γράφω αυτά που σκέφτομαι και δεν βάζω σε κανέναν από όλους εσάς, ένα όπλο στο μέτωπο για να συντονίσει τις σκέψεις και τα βήματά του, με τα δικά μου.
Έχω περάσει από πολλών μορφών κολάσεις συναισθηματικού και όχι μόνο, τομέα. Οποίος θέλει, μπορεί πολύ απλά να προσπαθήσει να με γνωρίσει (λιγάκι δύσκολο για να πω την αλήθεια μου). Στα ταξίδια από και προς, την εκάστοτε προσωπική μου κόλαση, επειδή είμαι καλός και νομοταγής άνθρωπος, έκοβα κανονικό εισιτήριο. Έχω κρατήσει όλα τα αποκόμματα, μαζί με τις αναμνήσεις και τα σημάδια που μου άφησαν.
Δεν τα καίω, μιας και αυτά μου θυμίζουν πως ήμουν, τι πέρασα και φυσικά πως κατέληξα να είμαι σήμερα.
Τέτοιου είδους ταξίδια, σε μεγαλώνουν. Σε κάνουν, σοφότερο για να αντιμετωπίσεις το επόμενο, που δυστυχώς, δεν ξέρεις τι φουρτούνα θα σου κρύβει...
Όλα αυτά, μέχρι το πλοίο σου να βρει μόνιμο λιμάνι.
Όλα αυτά μέχρι να μην χρειάζεται να κόβεις εισιτήριο μόνο για έναν...
Με τόσα ταξίδια στην κόλαση λοιπόν, εύκολα μπορείς να με πεις...
...Lcfr.
Proud of it.
Non Serviam.
Wednesday, April 13, 2011
Remote Control Life
Ξαφνικά μου ήρθε η εξής επικών διαστάσεων ιδέα: Πόσο φανταστική και πανεύκολη θα ήταν η ζωή, εάν μπορούσες να την ρυθμίσεις με ένα κομπιουτεράκι τηλεόρασης!Φανταστείτε την ζωή σας, με την δυνατότητα Pause, Rewind, Fast Forward, Play, Stop και όλα αυτά οπότε τα ζητήσετε! Στην άκρη των δακτύλων σας!!
-Θέλεις χρόνο να σκεφτείς το επόμενο βήμα σου; Pause, μάζεψε το μυαλό σου, αποφάσισε και πάτα το κουμπάκι Resume όταν είσαι έτοιμος.
-Θέλεις να περνάς ατέλειωτες ώρες με τον άνθρωπο σου; Πάλι το κουμπί Pause θα σου τις δώσει απλόχερα.
-Ξέχασες την ημερομηνία γενεθλίων, γιορτής ή επετείου και δεν έχεις αγοράσει δώρο; (για ποιον ΑΡΑΓΕ χτυπάει η καμπάνα;;!;!) Rewind και τρέχα να για ψώνια.
-Χώρισες και δεν την παλεύεις τις πρώτες ημέρες; Σου λείπει τόσο πολύ που θέλεις να τον πάρεις τηλέφωνο ενώ ξέρεις πως δεν πρέπει; Fast Forward στις ευτυχισμένες στιγμές που βρίσκονται αμέσως μετά και είσαι μια χαρά!
-Γραφείς καθημερινά άρθρα και σήμερα νιώθεις πως σου τελειώνει η έμπνευση νωρίς;
Πατάς το Stop.
-Lcfr.
ΥΓ. Χμ... Τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω πως η ιδέα αυτή έχει γίνει ταινία. Μιας και δεν την έχω δει και επειδή ξέρω πως μερικοί από εσάς με συμπαθείτε, ας συμφωνήσουμε πως είναι δική μου μπας και το πάρω λίγο πάνω μου...
Tuesday, April 12, 2011
Dream My Dreams
Τελικά όπως αποδεικνύεται έμπρακτα, τα όνειρα που κανείς κατά την διάρκεια της ημέρας σου, όχι μόνο πρέπει να τα τροφοδοτείς και να τα διατηρείς σαν ένα καλό αυτοκίνητο, αλλά πρέπει να τα φουσκώνεις σε σημείο να γίνονται μεγαλύτερα από τους φόβους σου.
Τα όνειρα βλέπετε, σε κάνουν να ελπίζεις. Τα όνειρα σε σπρώχνουν μπροστά, έχοντας στόχους και προσδοκίες. Πείτε μου, δεν είναι ιδιαίτερα όμορφο και αναζωογονητικό, να ονειρεύεσαι μια καλύτερη δουλειά; Μια καλύτερη προσωπική ζωή; Ένα καλύτερο 24ωρο ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ; Τα όνειρα, εάν τα κανείς πραγματικότητα, σου βελτιώνουν τα πάντα και φυσικά σε κάνουν και νιώθεις θεός ανάμεσα σε ανθρώπους. Εάν το καταφέρεις αυτό, κατάφερες κάτι μεγαλοπρεπές.
Οι φοβίες δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σε περιορίζουν. Να σε κρατάνε στο κλουβί που έχεις φτιάξει μόνος σου, (άθελα, ή ηθελημένα) σαν ένα τρομαγμένο κουνέλι. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις την ημέρα που θα ξεπεράσεις, ή την ημέρα που θα σε κάνουν στιφάδο στην πλησιέστερη κατσαρόλα της κουζίνας.
Κι ας ήσουν μέχρι τότε κατοικίδιο...
Μέρα με την ημέρα οι πράξεις μας, πρέπει να είναι δυνατότερες από τις λέξεις μας και να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τους φόβους μας. Ξεπερνώντας έστω και τον μικρότερο μας ανοίγει μια άλλη διάσταση και μπορούμε να δούμε ονειρικά πράγματα.
Οι φοβίες είναι ένα ζευγάρι σκούρα παραμορφωτικά γυαλιά.
Δοκιμάστε να τα βγάλετε και ξεκινήστε να ονειρεύεστε τα όνειρά μου.
-Lcfr.
Υ.Γ. Πολλά "πρέπει" έγραψα σήμερα... Κάτι δεν πάει καλά... Depon και ύπνο!
Τα όνειρα βλέπετε, σε κάνουν να ελπίζεις. Τα όνειρα σε σπρώχνουν μπροστά, έχοντας στόχους και προσδοκίες. Πείτε μου, δεν είναι ιδιαίτερα όμορφο και αναζωογονητικό, να ονειρεύεσαι μια καλύτερη δουλειά; Μια καλύτερη προσωπική ζωή; Ένα καλύτερο 24ωρο ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ; Τα όνειρα, εάν τα κανείς πραγματικότητα, σου βελτιώνουν τα πάντα και φυσικά σε κάνουν και νιώθεις θεός ανάμεσα σε ανθρώπους. Εάν το καταφέρεις αυτό, κατάφερες κάτι μεγαλοπρεπές.
Οι φοβίες δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σε περιορίζουν. Να σε κρατάνε στο κλουβί που έχεις φτιάξει μόνος σου, (άθελα, ή ηθελημένα) σαν ένα τρομαγμένο κουνέλι. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις την ημέρα που θα ξεπεράσεις, ή την ημέρα που θα σε κάνουν στιφάδο στην πλησιέστερη κατσαρόλα της κουζίνας.Κι ας ήσουν μέχρι τότε κατοικίδιο...
Μέρα με την ημέρα οι πράξεις μας, πρέπει να είναι δυνατότερες από τις λέξεις μας και να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τους φόβους μας. Ξεπερνώντας έστω και τον μικρότερο μας ανοίγει μια άλλη διάσταση και μπορούμε να δούμε ονειρικά πράγματα.
Οι φοβίες είναι ένα ζευγάρι σκούρα παραμορφωτικά γυαλιά.
Δοκιμάστε να τα βγάλετε και ξεκινήστε να ονειρεύεστε τα όνειρά μου.
-Lcfr.
Υ.Γ. Πολλά "πρέπει" έγραψα σήμερα... Κάτι δεν πάει καλά... Depon και ύπνο!
Monday, April 11, 2011
Sinners!
Εχθές σε μια απογευματοβραδινή έξοδό μου, κατάλαβα το εξής απλό αλλά πλέον ξεκάθαρο:
Άνθρωποι είμαστε (οι περισσότεροι)
Αμαρτίες κάνουμε. (όλοι)
Και εξηγώ.
Αν και, όπως οι περισσότεροι γνωρίζετε, δεν είμαι και ο μεγαλύτερος θρήσκος που έχει υπάρξει στα χρονικά, ένα μικρό αλλά έντονα υπαρκτό κομμάτι μέσα μου, πιστεύει στις αμαρτίες.
Μεγάλες ή μικρές δεν έχει σημασία. Δεν παύουν να είναι αμαρτίες από όποια σκοπιά και να της δεις.
Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος έχει στη κωλότσεπή του ένα αόρατο μπλοκάκι, που σε αυτό αναγράφονται τα πάντα. Καθημερινές καλόβουλες ή κακόβουλες πράξεις, χωρίς πολλές-πολλές λεπτομέρειες.
Προς "θεού", μην νομίζετε πως πιστεύω ότι αφού πεθαίνεις, κάποιος καλός και γλυκούλης γεράκος με λευκά ρούχα, πιάνει αυτό το μπλοκάκι, κάνει την "σούμα" και αποφασίζει εάν θα πας στον παράδεισο ή στα καζάνια του Lucifer. (απλή συνωνυμία.. μην πάει το μυαλό σας στο κακό)
Όχι.
Απλά, επειδή ακριβώς σε αυτό το μπλοκάκι γράφονται τα πάντα και επειδή όλα σε αυτήν την ζωή είναι μια γυριστρούλα/πόρνη ρόδα, (όπως με δικά του λόγια μου τόνισε ο Mephisto εχθές) καλό θα είναι να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας πριν κάνουμε πράξεις που υπάρχει περίπτωση να μετανιώσουμε. Ειδικά όταν στην τσόχα "παίζονται" ολόκληρες ζωές.
Μην κάνετε ότι δεν θέλετε να σας κάνουν αδέρφια. Δεν νομίζω να σταματήσω να λέω αυτό το πράγμα ποτέ. Άστε εμένα να κάνω τις "κακές" πράξεις. Καλύτερα εγώ, παρά εσείς...
Η πόρτα του παραδείσου, για εμένα, έχει πλέον ηλεκτροκοληθεί... Μιας και ΤΑ μπλοκάκια μου (προσοχή στον πληθυντικό) εκλάπησαν "τυχαία" από κάτι παιδάκια με κίτρινα ποδήλατα...
:)
Non Serviam.
-Lcfr.
P.S. Να ξέρατε μόνο ποσά ευρώ έδωσα σε αυτά τα παιδάκια, για να μου "εξαφανίσουν" τα βιβλιαράκια... Να δω τι θα δείξω στον γεράκο όταν έρθει και εμένα η σειρά μου...
Άνθρωποι είμαστε (οι περισσότεροι)
Αμαρτίες κάνουμε. (όλοι)
Και εξηγώ.
Αν και, όπως οι περισσότεροι γνωρίζετε, δεν είμαι και ο μεγαλύτερος θρήσκος που έχει υπάρξει στα χρονικά, ένα μικρό αλλά έντονα υπαρκτό κομμάτι μέσα μου, πιστεύει στις αμαρτίες.
Μεγάλες ή μικρές δεν έχει σημασία. Δεν παύουν να είναι αμαρτίες από όποια σκοπιά και να της δεις.
Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος έχει στη κωλότσεπή του ένα αόρατο μπλοκάκι, που σε αυτό αναγράφονται τα πάντα. Καθημερινές καλόβουλες ή κακόβουλες πράξεις, χωρίς πολλές-πολλές λεπτομέρειες.
Προς "θεού", μην νομίζετε πως πιστεύω ότι αφού πεθαίνεις, κάποιος καλός και γλυκούλης γεράκος με λευκά ρούχα, πιάνει αυτό το μπλοκάκι, κάνει την "σούμα" και αποφασίζει εάν θα πας στον παράδεισο ή στα καζάνια του Lucifer. (απλή συνωνυμία.. μην πάει το μυαλό σας στο κακό)
Όχι.
Απλά, επειδή ακριβώς σε αυτό το μπλοκάκι γράφονται τα πάντα και επειδή όλα σε αυτήν την ζωή είναι μια γυριστρούλα/πόρνη ρόδα, (όπως με δικά του λόγια μου τόνισε ο Mephisto εχθές) καλό θα είναι να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας πριν κάνουμε πράξεις που υπάρχει περίπτωση να μετανιώσουμε. Ειδικά όταν στην τσόχα "παίζονται" ολόκληρες ζωές.
Μην κάνετε ότι δεν θέλετε να σας κάνουν αδέρφια. Δεν νομίζω να σταματήσω να λέω αυτό το πράγμα ποτέ. Άστε εμένα να κάνω τις "κακές" πράξεις. Καλύτερα εγώ, παρά εσείς...
Η πόρτα του παραδείσου, για εμένα, έχει πλέον ηλεκτροκοληθεί... Μιας και ΤΑ μπλοκάκια μου (προσοχή στον πληθυντικό) εκλάπησαν "τυχαία" από κάτι παιδάκια με κίτρινα ποδήλατα...
:)
Non Serviam.
-Lcfr.
P.S. Να ξέρατε μόνο ποσά ευρώ έδωσα σε αυτά τα παιδάκια, για να μου "εξαφανίσουν" τα βιβλιαράκια... Να δω τι θα δείξω στον γεράκο όταν έρθει και εμένα η σειρά μου...
Friday, April 8, 2011
Left Overs...
Το χθεσινό άρθρο με την μικρή (αλλά ποιοτική και ενδιαφέρουσα) ιστορία μου, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. Άλλοι τις εκφράσατε με e-mail, άλλοι με “iDon’tLike” και άλλοι διαφωνήσατε σε κατ’ ιδίαν κουβέντες. (Το χάρηκα για να πω την αλήθεια μου)
Σήμερα όμως θα αγγίξω το άλλο θέμα που ξεπήδησε από τις χθεσινές γραμμές...
Τέτοιες, καθημερινές καταστάσεις που περιέγραψα εχθές και τυχαίνουν εκεί που δεν το περιμένεις, δημιουργούν το γλυκανάλατο (γνωστό σε όλους) απωθημένο. Η βασική αιτία δημιουργίας του ΚΑΙ ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, είναι ο φόβος της απόρριψης.
Βλέπετε, η φράση: «κι αν μου πει όχι?» είναι πανίσχυρη σε αυτές τις περιπτώσεις. Εάν το καλοσκεφτεί κανείς, θα καταλάβει πως δεν είναι τίποτα άλλο, από μια απόφαση της στιγμής. Εάν έχει αρνητική απάντηση πεθαίνει μια και καλή, προκαλώντας μικρής διάρκειας πόνο. Ζωή σε εμάς και άλλα τέτοια σχόλια... Εάν όμως έχει θετική απάντηση, τότε γεννά εκατομμύρια συναισθήματα.
Κατά την προσωπική μου άποψη, τα απωθημένα, εάν δεν τα αφήσεις να σε κυριεύσουν και να κάνουν τον κύκλο τους πάνω σου (αφήνοντας μικρά ή μεγάλα σημάδια) δεν μπορείς να τα βάλεις πίσω σου. Στην πραγματικότητα, εάν δεν λειτουργήσεις κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα τα έχεις στην τσέπη σου για πάντα.
Τα απωθημένα όπως (είμαι σίγουρος) ξέρετε, φλερτάρουν ιδιαίτερα με τις εμμονές και τις εξαρτίσεις. Άλλωστε όλες αυτές οι κακές συνήθειες, όσο τις τροφοδοτείς, τόσο απλώνονται. Όσο τις κουβαλάς, τόσο ριζώνουν.
Ξέρετε τι λένε για τα περιττά κιλά των παχύσαρκων ατόμων? Ότι είναι βαριά σακιά με πατάτες, που κουβαλάει ο άνθρωπος, ΑΝΕΥ λόγου. Ο άνθρωπος με πολλά απωθημένα είναι σε χειρότερη μοίρα από τον παχύσαρκο, μιας και τις περισσότερες φορές, αυτά τα βαρίδια τα μοιράζεται με τον άνθρωπο που έχει δίπλα του…
Κλείστε τους κύκλους σας αδέρφια. Κάντε το για εσάς και τους γύρω σας.
Συνήθως οι παχύσαρκοι άνθρωποι δεν είναι αποδεκτοί στην «καθωσπρέπει» κοινωνία μας.
Την ίδια μοίρα (ίσως και χειρότερη) μοιράζονται και οι άνθρωποι με τα απωθημένα.
/Act/
/React/
/Overcome/
-Lcfr.
Σήμερα όμως θα αγγίξω το άλλο θέμα που ξεπήδησε από τις χθεσινές γραμμές...
Τέτοιες, καθημερινές καταστάσεις που περιέγραψα εχθές και τυχαίνουν εκεί που δεν το περιμένεις, δημιουργούν το γλυκανάλατο (γνωστό σε όλους) απωθημένο. Η βασική αιτία δημιουργίας του ΚΑΙ ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, είναι ο φόβος της απόρριψης.
Βλέπετε, η φράση: «κι αν μου πει όχι?» είναι πανίσχυρη σε αυτές τις περιπτώσεις. Εάν το καλοσκεφτεί κανείς, θα καταλάβει πως δεν είναι τίποτα άλλο, από μια απόφαση της στιγμής. Εάν έχει αρνητική απάντηση πεθαίνει μια και καλή, προκαλώντας μικρής διάρκειας πόνο. Ζωή σε εμάς και άλλα τέτοια σχόλια... Εάν όμως έχει θετική απάντηση, τότε γεννά εκατομμύρια συναισθήματα.Κατά την προσωπική μου άποψη, τα απωθημένα, εάν δεν τα αφήσεις να σε κυριεύσουν και να κάνουν τον κύκλο τους πάνω σου (αφήνοντας μικρά ή μεγάλα σημάδια) δεν μπορείς να τα βάλεις πίσω σου. Στην πραγματικότητα, εάν δεν λειτουργήσεις κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα τα έχεις στην τσέπη σου για πάντα.
Τα απωθημένα όπως (είμαι σίγουρος) ξέρετε, φλερτάρουν ιδιαίτερα με τις εμμονές και τις εξαρτίσεις. Άλλωστε όλες αυτές οι κακές συνήθειες, όσο τις τροφοδοτείς, τόσο απλώνονται. Όσο τις κουβαλάς, τόσο ριζώνουν.
Ξέρετε τι λένε για τα περιττά κιλά των παχύσαρκων ατόμων? Ότι είναι βαριά σακιά με πατάτες, που κουβαλάει ο άνθρωπος, ΑΝΕΥ λόγου. Ο άνθρωπος με πολλά απωθημένα είναι σε χειρότερη μοίρα από τον παχύσαρκο, μιας και τις περισσότερες φορές, αυτά τα βαρίδια τα μοιράζεται με τον άνθρωπο που έχει δίπλα του…
Κλείστε τους κύκλους σας αδέρφια. Κάντε το για εσάς και τους γύρω σας.
Συνήθως οι παχύσαρκοι άνθρωποι δεν είναι αποδεκτοί στην «καθωσπρέπει» κοινωνία μας.
Την ίδια μοίρα (ίσως και χειρότερη) μοιράζονται και οι άνθρωποι με τα απωθημένα.
/Act/
/React/
/Overcome/
-Lcfr.
Thursday, April 7, 2011
Friendship
Ήρθε λοιπόν και άλλη μια ερώτηση (επί προσωπικού) μέσα από το Facebook και αποφάσισα σήμερα το πρωί, η απάντηση να γίνει μέσα από το σημερινό άρθρο.
Η ερώτηση είχε ως εξής:
"πιστεύεις ότι μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ άνδρα και γυναίκας?"
Κλισέ ερώτηση και χιλιοπαιγμένη, αλλά νομίζω πως με την ιστορία που θα σας πω, θα την κάνω ενδιαφέρουσα. (εάν δεν έχετε όρεξη να διαβάσετε, να πάτε να ενημερωθείτε για το τι έκανε η Ζέτα Μακρυπούλια σε άλλα, γνωστά sites!)
Ο κύριος Lcfr, λοιπόν, στα σχολικά του χρόνια, (δηλαδή από την πρώτη Γυμνασίου μέχρι την τρίτη Λυκείου), είχε κόλλημα με μια κοπέλα. Κόλλημα τεράστιων διαστάσεων, σε σημείο τρέλας. Έξι χρόνια λοιπόν ήμουν σε αυτόν τον άνθρωπο και δεν είχα ματιά για κανέναν άλλο. Έξι χρόνια, τα οποία μπορούσαν να ήταν δέκα έξι, εάν δεν έπαιρνα μια μεγάλη απόφαση.. (θα δείτε στο τέλος τις ιστορίας)
Ήμουν σε αυτόν τον άνθρωπο, αλλά ήμουν Μονόπλευρα!
Η κοπέλα όπως καταλαβαίνετε, με έβλεπε φιλικά. Ήμουν ο καλός της φίλος, που θα της στεκόταν στις δύσκολες στιγμές. Μέσα σε αυτές τις "δύσκολες" στιγμές ήταν και ερωτικές απογοητεύσεις, χωρισμοί από μικρές ή μεγάλες, σχέσεις και πολλά άλλα...
Κι όμως...
Εγώ ήμουν εκεί. Σε όλο το πακετάκι αυτό, ήμουν εκεί 100%. Με ενοχλούσε απίστευτα, αλλά η υπομονή και τα μολύβια μου, με έκαναν να αντέχω και να ελπίζω πως κάποια ημέρα στο μέλλον, ίσως να με δει διαφορετικά... Ίσως να ξυπνούσε κάποια στιγμή και να έβλεπε τι ΔΙΑΜΑΝΤΙ είχε δίπλα της και δεν το εκμεταλλευόταν!! (ψώνιο? ρε ουστ που θα με πείτε και ψώνιο! :P )
Στο τέλος του λυκείου και αφού είχαμε πάρει το απολυτήριο, πήρα την μεγάλη απόφαση:
"θα της πω πως νιώθω, χωρίς να περιμένω απάντηση"
Και έτσι έκανα. Έγραψα σε δύο σελίδες ότι αισθανόμουν τόσα χρόνια για αυτήν και το άφησα στην πόρτα της. Φαντάζομαι πως μαζί με το τότε "αγόρι" της, θα τις έκαψαν με δακρυσμένα μάτια από τα γέλια, κάνοντας παράφορο έρωτα "στο όνομα μου"...
Άρα για να απαντήσω στην ερώτηση της αναγνώστριας και σχολικής μου φίλης:
Όχι.
Δεν υπάρχει, δεν υπήρχε και δεν θα υπάρξει ΠΟΤΕ φιλία μεταξύ των δύο φύλων. Ένας από τους δύο, θα είναι σίγουρα σε διαφορετικό μήκος κύματος, απ' τον άλλο. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως ο άνδρας είναι πλασμένος να ελκύει την γυναίκα. (και φυσικά το ανάποδο)
Κατηγορηματικά λοιπόν, ΌΧΙ.
-Lcfr.
ΥΓ. Σκεφτείτε το εξής απλό: Εάν πέσει το μολύβι της υποτιθέμενης "φίλης" στο πάτωμα και σκύψει να το πιάσει, δεν θα στρίψετε το κεφάλι για να "απολαύσετε" την κίνηση αυτή;
!!ΜΠΑΜ!!
Εκείνη ακριβώς την στιγμή, η "φιλιά" εξαφανίστηκε σαν τον καπνό...
!ΠΟΥΦ!
Με τις υγείες σας.
Η ερώτηση είχε ως εξής:
"πιστεύεις ότι μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ άνδρα και γυναίκας?"
Κλισέ ερώτηση και χιλιοπαιγμένη, αλλά νομίζω πως με την ιστορία που θα σας πω, θα την κάνω ενδιαφέρουσα. (εάν δεν έχετε όρεξη να διαβάσετε, να πάτε να ενημερωθείτε για το τι έκανε η Ζέτα Μακρυπούλια σε άλλα, γνωστά sites!)
Ο κύριος Lcfr, λοιπόν, στα σχολικά του χρόνια, (δηλαδή από την πρώτη Γυμνασίου μέχρι την τρίτη Λυκείου), είχε κόλλημα με μια κοπέλα. Κόλλημα τεράστιων διαστάσεων, σε σημείο τρέλας. Έξι χρόνια λοιπόν ήμουν σε αυτόν τον άνθρωπο και δεν είχα ματιά για κανέναν άλλο. Έξι χρόνια, τα οποία μπορούσαν να ήταν δέκα έξι, εάν δεν έπαιρνα μια μεγάλη απόφαση.. (θα δείτε στο τέλος τις ιστορίας)
Ήμουν σε αυτόν τον άνθρωπο, αλλά ήμουν Μονόπλευρα!
Η κοπέλα όπως καταλαβαίνετε, με έβλεπε φιλικά. Ήμουν ο καλός της φίλος, που θα της στεκόταν στις δύσκολες στιγμές. Μέσα σε αυτές τις "δύσκολες" στιγμές ήταν και ερωτικές απογοητεύσεις, χωρισμοί από μικρές ή μεγάλες, σχέσεις και πολλά άλλα...
Κι όμως...
Εγώ ήμουν εκεί. Σε όλο το πακετάκι αυτό, ήμουν εκεί 100%. Με ενοχλούσε απίστευτα, αλλά η υπομονή και τα μολύβια μου, με έκαναν να αντέχω και να ελπίζω πως κάποια ημέρα στο μέλλον, ίσως να με δει διαφορετικά... Ίσως να ξυπνούσε κάποια στιγμή και να έβλεπε τι ΔΙΑΜΑΝΤΙ είχε δίπλα της και δεν το εκμεταλλευόταν!! (ψώνιο? ρε ουστ που θα με πείτε και ψώνιο! :P )
Στο τέλος του λυκείου και αφού είχαμε πάρει το απολυτήριο, πήρα την μεγάλη απόφαση:
"θα της πω πως νιώθω, χωρίς να περιμένω απάντηση"
Και έτσι έκανα. Έγραψα σε δύο σελίδες ότι αισθανόμουν τόσα χρόνια για αυτήν και το άφησα στην πόρτα της. Φαντάζομαι πως μαζί με το τότε "αγόρι" της, θα τις έκαψαν με δακρυσμένα μάτια από τα γέλια, κάνοντας παράφορο έρωτα "στο όνομα μου"...
Άρα για να απαντήσω στην ερώτηση της αναγνώστριας και σχολικής μου φίλης:
Όχι.
Δεν υπάρχει, δεν υπήρχε και δεν θα υπάρξει ΠΟΤΕ φιλία μεταξύ των δύο φύλων. Ένας από τους δύο, θα είναι σίγουρα σε διαφορετικό μήκος κύματος, απ' τον άλλο. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως ο άνδρας είναι πλασμένος να ελκύει την γυναίκα. (και φυσικά το ανάποδο)
Κατηγορηματικά λοιπόν, ΌΧΙ.
-Lcfr.
ΥΓ. Σκεφτείτε το εξής απλό: Εάν πέσει το μολύβι της υποτιθέμενης "φίλης" στο πάτωμα και σκύψει να το πιάσει, δεν θα στρίψετε το κεφάλι για να "απολαύσετε" την κίνηση αυτή;
!!ΜΠΑΜ!!
Εκείνη ακριβώς την στιγμή, η "φιλιά" εξαφανίστηκε σαν τον καπνό...
!ΠΟΥΦ!
Με τις υγείες σας.
Wednesday, April 6, 2011
Dark Side
Λοιπόν λοιπόν,
Για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα, θα τονίσω με έμφαση και σπαρτιάτικο σθένος το εξής απλό:
Όλοι ΜΑ ΟΛΟΙ, οι άνθρωποι σε αυτόν τον γκρι πλανήτη, έχουν και μια σκοτεινή πλευρά. Μια πλευρά που είναι καλά κρυμμένη αλλά υπάρχει και αρκετές φορές εμφανίζεται εκεί που δεν το περιμένεις. Είτε είσαι ο αποδέκτης της "σκοτεινής" αυτής συμπεριφοράς είτε είσαι αυτός που την κάνει καλό θα είναι να ξυπνήσεις και να το πάρεις χαμπάρι! Δεν είναι κάτι το τρομερό, δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να σε πιάσει πανικός και φυσικά δεν είναι κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να τρέξεις σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο για να το διορθώσεις.
Φυσικά, το πότε θα εμφανιστεί ή με πια συχνότητα, εξαρτάται από το τι άνθρωπος είσαι. Άρα ότι και να σου πω, θα είναι λάθος…
Κατά την ταπεινή αλλά πάντα ποιοτική άποψή μου, ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης μιας τέτοιας συμπεριφοράς, είναι η ηρεμία και η αποδοχή. Εάν ξέρεις ότι ο άλλος γενικότερα δεν συμπεριφέρεται έτσι, καλό θα είναι να μην βιαστείς να τον κατακρίνεις έχοντας την δαμόκλειο σπάθη ανά χείρας. Οι ιστορία διδάσκει πως οι βεβιασμένες κινήσεις και κριτικές που βγαίνουν «στο φτερό», τις περισσότερες φορές είναι λανθασμένες (συμφωνείτε ή να βάλω τις φωνές?)
Εάν αναλογιστείς το ποσοστό των ψεύτικων ανθρώπων που κυκλοφορούν ανάμεσά μας σε καθημερινή βάση, είναι λογικό να δεχτείς μια «κακή» συμπεριφορά από έναν αληθινό (μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου) άνθρωπο. Δυστυχώς στις ημέρες μας, ποτέ δεν ξέρεις τι αντιμετωπίζει ο άλλος εκείνη την στιγμή και πόσο τον έχει καταβάλει η σκοτεινή του πλευρά. Η ντουλάπα του μυαλού του, μπορεί να κρύβει πολλά και καλώς η κακώς μπορεί να μην τα μάθεις ποτέ. Μερικές φορές δεν τα μαθαίνεις για το δικό σου καλό…
Εάν όμως, οι συμπεριφορές αυτές, ξεπεράσουν σε συχνότητα τον αριθμό που ανέχεσαι, τότε είμαι σίγουρος πως ξέρεις τι πρέπει να κάνεις…
Τι?? Δεν ξέρεις?? Μαθηματικά παιδάκι μου… Απλά ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ δημοτικού:
Πόδια + Πλάτη = khm/h χωρίς να κοιτάξεις πίσω ΟΥΤΕ για πλάκα… (το καλό που σου θέλω)
Τώρα, για όσους αντιμετωπίζουν συχνά πυκνά την σκοτεινή πλευρά του ίδιου τους του εαυτού έχω να πω το εξής και μόνο:
Αγκαλιάστε και δεχθείτε την. Άλλωστε είναι κομμάτι του εαυτού σας. Μέσα από αυτήν την κίνηση, μπορείτε να δείτε καθαρότερα την φωτεινή σας πλευρά. Όμως να ξέρετε, εκείνες τις στιγμές, καλό θα είναι να μην έχετε περίγυρο. Κρατήστε αυτήν την συνάντηση με την άλλη πλευρά σας, προσωπική. Ποτέ δεν ξέρεις τα όρια του ανθρώπου που είναι κοντά σου και καλό θα είναι να μην τα προκαλείς…
Και όπως συνηθίζω να λέω...
H ζωή είναι σαν ένα μεγάλο πάζλ.
Μην προσπαθείς να βάλεις κομμάτια και ανθρώπους εκεί που δεν ταιριάζουν...
-Lcfr.
Υ.Γ. Σήμερα τo άρθρο το έγραψα στο πρώτο ενικό, μιας και θέλω να το κάνω λίγο πιο οικείο…
Για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα, θα τονίσω με έμφαση και σπαρτιάτικο σθένος το εξής απλό:
Όλοι ΜΑ ΟΛΟΙ, οι άνθρωποι σε αυτόν τον γκρι πλανήτη, έχουν και μια σκοτεινή πλευρά. Μια πλευρά που είναι καλά κρυμμένη αλλά υπάρχει και αρκετές φορές εμφανίζεται εκεί που δεν το περιμένεις. Είτε είσαι ο αποδέκτης της "σκοτεινής" αυτής συμπεριφοράς είτε είσαι αυτός που την κάνει καλό θα είναι να ξυπνήσεις και να το πάρεις χαμπάρι! Δεν είναι κάτι το τρομερό, δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να σε πιάσει πανικός και φυσικά δεν είναι κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να τρέξεις σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο για να το διορθώσεις.
Φυσικά, το πότε θα εμφανιστεί ή με πια συχνότητα, εξαρτάται από το τι άνθρωπος είσαι. Άρα ότι και να σου πω, θα είναι λάθος…
Κατά την ταπεινή αλλά πάντα ποιοτική άποψή μου, ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης μιας τέτοιας συμπεριφοράς, είναι η ηρεμία και η αποδοχή. Εάν ξέρεις ότι ο άλλος γενικότερα δεν συμπεριφέρεται έτσι, καλό θα είναι να μην βιαστείς να τον κατακρίνεις έχοντας την δαμόκλειο σπάθη ανά χείρας. Οι ιστορία διδάσκει πως οι βεβιασμένες κινήσεις και κριτικές που βγαίνουν «στο φτερό», τις περισσότερες φορές είναι λανθασμένες (συμφωνείτε ή να βάλω τις φωνές?)
Εάν αναλογιστείς το ποσοστό των ψεύτικων ανθρώπων που κυκλοφορούν ανάμεσά μας σε καθημερινή βάση, είναι λογικό να δεχτείς μια «κακή» συμπεριφορά από έναν αληθινό (μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου) άνθρωπο. Δυστυχώς στις ημέρες μας, ποτέ δεν ξέρεις τι αντιμετωπίζει ο άλλος εκείνη την στιγμή και πόσο τον έχει καταβάλει η σκοτεινή του πλευρά. Η ντουλάπα του μυαλού του, μπορεί να κρύβει πολλά και καλώς η κακώς μπορεί να μην τα μάθεις ποτέ. Μερικές φορές δεν τα μαθαίνεις για το δικό σου καλό…
Εάν όμως, οι συμπεριφορές αυτές, ξεπεράσουν σε συχνότητα τον αριθμό που ανέχεσαι, τότε είμαι σίγουρος πως ξέρεις τι πρέπει να κάνεις…
Τι?? Δεν ξέρεις?? Μαθηματικά παιδάκι μου… Απλά ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ δημοτικού:
Πόδια + Πλάτη = khm/h χωρίς να κοιτάξεις πίσω ΟΥΤΕ για πλάκα… (το καλό που σου θέλω)
Τώρα, για όσους αντιμετωπίζουν συχνά πυκνά την σκοτεινή πλευρά του ίδιου τους του εαυτού έχω να πω το εξής και μόνο:
Αγκαλιάστε και δεχθείτε την. Άλλωστε είναι κομμάτι του εαυτού σας. Μέσα από αυτήν την κίνηση, μπορείτε να δείτε καθαρότερα την φωτεινή σας πλευρά. Όμως να ξέρετε, εκείνες τις στιγμές, καλό θα είναι να μην έχετε περίγυρο. Κρατήστε αυτήν την συνάντηση με την άλλη πλευρά σας, προσωπική. Ποτέ δεν ξέρεις τα όρια του ανθρώπου που είναι κοντά σου και καλό θα είναι να μην τα προκαλείς…
Και όπως συνηθίζω να λέω...
H ζωή είναι σαν ένα μεγάλο πάζλ.
Μην προσπαθείς να βάλεις κομμάτια και ανθρώπους εκεί που δεν ταιριάζουν...
-Lcfr.
Υ.Γ. Σήμερα τo άρθρο το έγραψα στο πρώτο ενικό, μιας και θέλω να το κάνω λίγο πιο οικείο…
Tuesday, April 5, 2011
Thinking Dogma
Μιας και "πιάσαμε" τις 40.000 ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ, είπα να κάνω κάτι διαφορετικό σήμερα.
Εχθές λοιπόν, μετά το "ανέβασμα" του άρθρου δέχθηκα ένα σχόλιο από μια τακτική (όπως η ίδια ισχυρίζεται) αναγνώστρια, που ναι μεν της το απάντησα, αλλά νομίζω πως αξίζει ένα μεγαλύτερο σε έκταση σχόλιο, μέσα από αυτές εδώ τις γραμμές...
Το σχόλιο ήταν το εξής:
"καλό το άρθρο, απλά ίσως να ήθελα να διάβαζα και τι είδους γεγονότα σου συμβαίνουν και σε εμπνέουν να γράφεις αυτά που γραφείς..."
Η απάντηση σε αυτό είναι προφανής αλλά και σύνθετη. Το μυαλό μου λειτουργεί με εξωτερικά ερεθίσματα (όπως φαντάζομαι όλα τα κοινά μυαλά σαν τα δικά σας :)). Το μικρότερο πράγμα που μπορεί να "τσιμπήσω" από το πρωί που θα ξυπνήσω, έχει την δυνατότητα να με κάνει να γράφω για αυτό ώρες ολόκληρες. Για παράδειγμα:
-Ένας στίχος μουσικής, σε συνδυασμό με κάποιο γεγονός του παρελθόντος,
-Ένα έντονο όνειρο,
-Μια κουβέντα λίγων ή πολλών λεπτών,
-Μια λέξη που θα δω κάπου γραμμένη,
-Ένα οικείο συναίσθημα που θα μου προκαλέσει κάτι καινούργιο κτλ κτλ...
Θεωρητικά μπορώ να γράψω το ερέθισμα σε κάθε άρθρο, αλλά νομίζω πως είναι "too much" και λίγο θα ενδιαφέρει τους περισσότερους από εσάς. (αν και μεταξύ μας, έτσι που το πάω, σε λίγο θα γράφω το παραμικρό που μου συμβαίνει στη προσωπική μου ζωή! Το βλέπω αυτό το σενάριο να πλησιάζει απειλητικά και κάτι πρέπει να κάνω...)
Είμαι ιδιαίτερα μεγάλος φίλος του παρακάτω (προσωπικού μου) δόγματος και ελπίζω να το βάλετε και εσείς σιγά-σιγά στην ζωή σας:
"Δες, οι σκέψεις σου γίνονται λέξεις...
Δες, οι λέξεις σου γίνονται πράξεις...
Δες, οι πράξεις σου γίνονται συνήθειες..."
Εδώ θα είμαι λοιπόν, για να κάνω τις σκέψεις μου λέξεις, να διαβάζετε, μπας και τις κάνετε πράξεις για να τις συνηθίζετε.
Άλλωστε όπως γράφω και πάνω αριστερά, αυτό εδώ το blog δεν είναι τίποτα άλλο, από μικρές μπουκιές από το περίεργο μυαλό μου.. Μια απέλπιδα προσπάθεια να ξυπνήσει το δικό σας...
Όλοι κάποιον σκοπό έχουμε σε αυτήν την ζωή...
Εγώ γίνομαι η καθημερινή σας συνήθεια...
Ευχαριστώ για τις επισκέψεις και τις αντιδράσεις σας, αδέρφια...
Εδώ θα είμαστε και στις 50.000 χιλιάδες..
-Lcfr.
Εχθές λοιπόν, μετά το "ανέβασμα" του άρθρου δέχθηκα ένα σχόλιο από μια τακτική (όπως η ίδια ισχυρίζεται) αναγνώστρια, που ναι μεν της το απάντησα, αλλά νομίζω πως αξίζει ένα μεγαλύτερο σε έκταση σχόλιο, μέσα από αυτές εδώ τις γραμμές...
Το σχόλιο ήταν το εξής:
"καλό το άρθρο, απλά ίσως να ήθελα να διάβαζα και τι είδους γεγονότα σου συμβαίνουν και σε εμπνέουν να γράφεις αυτά που γραφείς..."
Η απάντηση σε αυτό είναι προφανής αλλά και σύνθετη. Το μυαλό μου λειτουργεί με εξωτερικά ερεθίσματα (όπως φαντάζομαι όλα τα κοινά μυαλά σαν τα δικά σας :)). Το μικρότερο πράγμα που μπορεί να "τσιμπήσω" από το πρωί που θα ξυπνήσω, έχει την δυνατότητα να με κάνει να γράφω για αυτό ώρες ολόκληρες. Για παράδειγμα:
-Ένας στίχος μουσικής, σε συνδυασμό με κάποιο γεγονός του παρελθόντος,
-Ένα έντονο όνειρο,
-Μια κουβέντα λίγων ή πολλών λεπτών,
-Μια λέξη που θα δω κάπου γραμμένη,
-Ένα οικείο συναίσθημα που θα μου προκαλέσει κάτι καινούργιο κτλ κτλ...
Θεωρητικά μπορώ να γράψω το ερέθισμα σε κάθε άρθρο, αλλά νομίζω πως είναι "too much" και λίγο θα ενδιαφέρει τους περισσότερους από εσάς. (αν και μεταξύ μας, έτσι που το πάω, σε λίγο θα γράφω το παραμικρό που μου συμβαίνει στη προσωπική μου ζωή! Το βλέπω αυτό το σενάριο να πλησιάζει απειλητικά και κάτι πρέπει να κάνω...)
Είμαι ιδιαίτερα μεγάλος φίλος του παρακάτω (προσωπικού μου) δόγματος και ελπίζω να το βάλετε και εσείς σιγά-σιγά στην ζωή σας:
"Δες, οι σκέψεις σου γίνονται λέξεις...
Δες, οι λέξεις σου γίνονται πράξεις...
Δες, οι πράξεις σου γίνονται συνήθειες..."
Εδώ θα είμαι λοιπόν, για να κάνω τις σκέψεις μου λέξεις, να διαβάζετε, μπας και τις κάνετε πράξεις για να τις συνηθίζετε.
Άλλωστε όπως γράφω και πάνω αριστερά, αυτό εδώ το blog δεν είναι τίποτα άλλο, από μικρές μπουκιές από το περίεργο μυαλό μου.. Μια απέλπιδα προσπάθεια να ξυπνήσει το δικό σας...
Όλοι κάποιον σκοπό έχουμε σε αυτήν την ζωή...Εγώ γίνομαι η καθημερινή σας συνήθεια...
Ευχαριστώ για τις επισκέψεις και τις αντιδράσεις σας, αδέρφια...
Εδώ θα είμαστε και στις 50.000 χιλιάδες..
-Lcfr.
Monday, April 4, 2011
N is for...
Συγγνώμη, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ...
Προσπάθησα αρκετά, αλλά η δύναμη του NINJA με κυρίευσε...
NINJAS FOREVER!!!!
Σιχτίρ που θα σας πω και συγγνώμη!!!
Μην ξεχνάτε:
THIS. IS. MY. FUCKING. BLOG! :)
-Lcfr.
Προσπάθησα αρκετά, αλλά η δύναμη του NINJA με κυρίευσε...
NINJAS FOREVER!!!!
Σιχτίρ που θα σας πω και συγγνώμη!!!
Μην ξεχνάτε:
THIS. IS. MY. FUCKING. BLOG! :)
-Lcfr.
Empty Walls
Πολλές φορές, συναντάμε στον δρόμο μας ενδιαφέροντες ανθρώπους, που μας κάνουν το απαραίτητο #κλικ# που λένε, βάζοντάς μας στην ευχάριστη και ταυτόχρονα συναρπαστική διαδικασία να τους γνωρίσουμε καλύτερα.
Το συναρπαστικό κομμάτι ξεκινά όταν αποφασίσεις μέσα σου, πως αυτός ο άνθρωπος σου "έχει πει κάτι" και θα σε ενδιέφερε να μάθεις περισσότερα πράγματα για την ζωή του. Βασικό χαρακτηριστικό είναι να ξεκαθαρίσεις, για αρχή στον εαυτό σου και στην συνέχεια στον απέναντι, πως δεν ζητάς κάτι παραπάνω, ή έστω δεν το ζητάς από την αρχή. Και όταν αναφέρομαι στο "κάτι παραπάνω" φαντάζομαι πως όλοι σας καταλαβαίνετε ότι εννοώ το ερωτικό κομμάτι.
Το να γνωρίζεις διαφορετικούς ανθρώπους, είναι κάτι που με συναρπάζει και το διεκδικώ. Το έχω ζήσει αρκετά τον τελευταίο καιρό και δεν νομίζω να σταματήσω να το κάνω.
Τι κανείς όμως όταν συναντάς άτομα που έχουν σηκωμένους τοίχους γύρω τους, σαν μορφή προστασίας; Τι μπορείς να κάνεις για να ανοίξει έστω για λίγα λεπτά την ημέρα η ποθητή πρόσβαση; Μήπως η λύση είναι να στρέψεις το ενδιαφέρον σου κάπου αλλού και να μην μπλέξεις στα δύσκολα;
Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι που έχουν τοίχους γύρω τους:
•Αυτοί που τους έχουν με στόχο να προφυλάξουν αυτά που κρύβουν μέσα τους (προσωπική ζωή, συναισθήματα, πληγές κτλ) μιας και οποιαδήποτε "νέα" επαφή φέρει τον τίτλο της "απειλής". Συνήθως αυτά τα άτομα έχουν περάσει αρκετά στην ζωή τους και έχουν "καεί" τρόπον τινά.
•Αυτοί που τους έχουν γύρω τους, όχ ι για να κρατήσουν τους άλλους απ' έξω, αλλά γιατί θέλουν να δουν ποιος από αυτούς θα ενδιαφερθεί τόσο, ώστε να μπει στην διαδικασία να τους "γκρεμίσει". Ή έστω να τους χαμηλώσει λίγο...
Το ποιόν του "εισβολέα" θα φανεί στον τρόπο που θα πράξει, όταν (και εάν) αναγνωρίσει με επιτυχία πια κατηγορία έχει να αντιμετωπίσει. Όλα στηρίζονται στο μέγεθος του ενδιαφέροντός του.
Ξέρω πως ακούγεται σαν παιχνίδι όλο αυτό, αλλά μην ξεχνάτε πως σε τέτοιες καταστάσεις ξεχωρίζουν οι πραγματικές προθέσεις του άλλου.
Είναι όμως κρίμα, να έχεις μικρό/ελάχιστο ενδιαφέρον για κάποιον και να τον βάζεις στην διαδικασία να ρίξει τους τοίχους γύρω του, μόνο και μόνο για να αποδείξεις πως μπορείς να το κανείς. Είναι άδικο και υποτιμητικό για τον άνθρωπο αλλά και για εσένα τον ίδιο.
Και αυτό το λέει ένας άνθρωπος που το έχει κάνει κατά κόρον στο παρελθόν, αλλά και του το έχουν κάνει (φυσικά). Επειδή λοιπόν έκανα, έπαθα, και στο τέλος έμαθα, σας λέω το εξής:
Μην κάνετε ΠΟΤΕ, αυτό που δεν θέλετε να σας κάνουν. Οι τοίχοι μερικές φορές έχουν πραγματικό λόγο ύπαρξης. Χτυπήστε τον διακριτικά, ΜΟΝΟ εάν μπορείτε να αντεπεξέλθετε αντρίκια, μπροστά σε αυτό που κρύβεται πίσω του.
Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν!
-Lcfr.
Το συναρπαστικό κομμάτι ξεκινά όταν αποφασίσεις μέσα σου, πως αυτός ο άνθρωπος σου "έχει πει κάτι" και θα σε ενδιέφερε να μάθεις περισσότερα πράγματα για την ζωή του. Βασικό χαρακτηριστικό είναι να ξεκαθαρίσεις, για αρχή στον εαυτό σου και στην συνέχεια στον απέναντι, πως δεν ζητάς κάτι παραπάνω, ή έστω δεν το ζητάς από την αρχή. Και όταν αναφέρομαι στο "κάτι παραπάνω" φαντάζομαι πως όλοι σας καταλαβαίνετε ότι εννοώ το ερωτικό κομμάτι.
Το να γνωρίζεις διαφορετικούς ανθρώπους, είναι κάτι που με συναρπάζει και το διεκδικώ. Το έχω ζήσει αρκετά τον τελευταίο καιρό και δεν νομίζω να σταματήσω να το κάνω.Τι κανείς όμως όταν συναντάς άτομα που έχουν σηκωμένους τοίχους γύρω τους, σαν μορφή προστασίας; Τι μπορείς να κάνεις για να ανοίξει έστω για λίγα λεπτά την ημέρα η ποθητή πρόσβαση; Μήπως η λύση είναι να στρέψεις το ενδιαφέρον σου κάπου αλλού και να μην μπλέξεις στα δύσκολα;
Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι που έχουν τοίχους γύρω τους:
•Αυτοί που τους έχουν με στόχο να προφυλάξουν αυτά που κρύβουν μέσα τους (προσωπική ζωή, συναισθήματα, πληγές κτλ) μιας και οποιαδήποτε "νέα" επαφή φέρει τον τίτλο της "απειλής". Συνήθως αυτά τα άτομα έχουν περάσει αρκετά στην ζωή τους και έχουν "καεί" τρόπον τινά.
•Αυτοί που τους έχουν γύρω τους, όχ ι για να κρατήσουν τους άλλους απ' έξω, αλλά γιατί θέλουν να δουν ποιος από αυτούς θα ενδιαφερθεί τόσο, ώστε να μπει στην διαδικασία να τους "γκρεμίσει". Ή έστω να τους χαμηλώσει λίγο...
Το ποιόν του "εισβολέα" θα φανεί στον τρόπο που θα πράξει, όταν (και εάν) αναγνωρίσει με επιτυχία πια κατηγορία έχει να αντιμετωπίσει. Όλα στηρίζονται στο μέγεθος του ενδιαφέροντός του.Ξέρω πως ακούγεται σαν παιχνίδι όλο αυτό, αλλά μην ξεχνάτε πως σε τέτοιες καταστάσεις ξεχωρίζουν οι πραγματικές προθέσεις του άλλου.
Είναι όμως κρίμα, να έχεις μικρό/ελάχιστο ενδιαφέρον για κάποιον και να τον βάζεις στην διαδικασία να ρίξει τους τοίχους γύρω του, μόνο και μόνο για να αποδείξεις πως μπορείς να το κανείς. Είναι άδικο και υποτιμητικό για τον άνθρωπο αλλά και για εσένα τον ίδιο.
Και αυτό το λέει ένας άνθρωπος που το έχει κάνει κατά κόρον στο παρελθόν, αλλά και του το έχουν κάνει (φυσικά). Επειδή λοιπόν έκανα, έπαθα, και στο τέλος έμαθα, σας λέω το εξής:
Μην κάνετε ΠΟΤΕ, αυτό που δεν θέλετε να σας κάνουν. Οι τοίχοι μερικές φορές έχουν πραγματικό λόγο ύπαρξης. Χτυπήστε τον διακριτικά, ΜΟΝΟ εάν μπορείτε να αντεπεξέλθετε αντρίκια, μπροστά σε αυτό που κρύβεται πίσω του.
Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν!
-Lcfr.
Subscribe to:
Posts (Atom)