Beautiful Girl

Αρκετοί από εσάς, τους άγνωστους δικτυακούς μου φίλους, αλλά και αρκετοί από τον προσωπικό μου κύκλο, μου έχουν πει:

"...γεμάτο κοριτσάκια το γυμναστήριο... πρέπει να τρως καλά..."

Έχω τονίσει μέσα από αυτές τις γραμμές, πως δεν είμαι από τους τυπάκους που πηγαίνω σε σημεία που μαζεύεται κόσμος, για να κάνω γνωριμίες (γνωστό ως "ψάρεμα") ή να χαζέψω λυγερά κορμάκια και να φαντασιώνομαι διάφορα. Δεν το έχω κάνει και δεν θα το κάνω ποτέ.

Ίσως να μην είναι του στυλ μου.

Πέρα από αυτό, στο γυμναστήριο συνηθίζω να μην παρατηρώ ΚΑΝ το ποιος/ποια τρέχει στον διπλανό διάδρομο, ή παλεύει στο απέναντι όργανο γυμναστικής. Όχι γιατί "δεν είναι σωστό" αλλά γιατί είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνω και στις νότες που παίζουν στα ακουστικά μου.

ΟΜΩΣ. (κλασσικό πλέον)

Εχθές λοιπόν Δευτέρα, παρατήρησα μια εξαιρετικά όμορφη κοπέλα. Και μην γελιέστε, ΠΟΛΥ δύσκολα θα πω πως μου αρέσει κάποια. (εάν θυμάστε, πριν κάποιο καιρό είχα γράψει ςγια το μέγεθος ομορφιάς μια κοπέλα του πεζοδρομίου στο κέντρο της Αθήνας) Προφανώς έχω κάποιο σύνδρομο, που με κάνει και εστιάζω σε κάποιο αρνητικό χαρακτηριστικό. Και εστιάζω τόσο έντονα σε αυτό, που μετά από λίγο είναι το μοναδικό πράγμα που σκέφτομαι. (έχω ιδιαίτερες σχέσεις με την εμμονή)

Σε αυτήν την περίπτωση λοιπόν, όση ώρα έτρεχα και την είχα απέναντί μου, προσπαθούσα να εντοπίσω αυτό που θα με χαλούσε. Αυτό το μικρό πράγμα που θα μεταμορφωνόταν σε αρνητική εμμονή, καταστρέφοντάς μου την οποία θετική εικόνα και να είχα σχηματίσει μέχρι εκείνη την στιγμή.
Μεγάλο μέτωπο; Όχι.
Μεγάλα ρουθούνια; Όχι.
Φαίνονται τα ούλα της όταν χαμογελάει; Όχι.
Έχει έντονα φρύδια; Όχι.
Φοράει λευκά ρούχα; Βασικά, φορούσε λευκό παντελόνι αλλά οκ...
Έχει κοντό μαλλί; Όχι.
Έχει σπυράκια; Όχι.
Είναι αυτοκόλλητη με το κινητό της; Όχι.
Προκαλεί με το ντύσιμο της; Όχι.
"Παίζει" με τα μάτια, το ανδρικό πλήθος γύρω της; Όχι.
Έχει μακριά δάχτυλά, κίτρινα δόντια ίσως?
Χοντρές γάμπες;
Και πολλά αλλά στα οποία όλες οι απαντήσεις ήταν κατηγορηματικά "όχι".
Δεν κατάφερα να εντοπίσω τίποτα. Περιέργως μου άρεσαν τα πάντα. Φυσικά δεν ξέρω εάν θα άρεσε στον κολλητό μου αυτό το ανώνυμο πλάσμα, αλλά στα δικά μου μάτια ήταν πραγματικό αστέρι. (περί ορέξεως κολοκυθόπιτα)

Ναι, δεν σας κρύβω πως εντυπωσιάστηκα. Και το γράφω αυτό με πάσα ειλικρίνεια.
Και αυτό το συναίσθημα με έκανε να νιώθω αισιόδοξος.

Γιατί;
Γιατί απέδειξα στον ίδιο μου τον εαυτό, πως εάν ψάξεις αρκετά καλά, μπορείς να βρεις την ομορφιά όσο περίεργος και να είσαι.
Σε οτιδήποτε και να είναι αυτό.
Από μια τυχαία γυναίκα, ή από ένα απλό μήνυμα 3 λέξεων στο κινητό σου.

Υπάρχει η ομορφιά.
Σίγουρα υπάρχει.

Απλά είναι κρυμμένη σε ένα κουτί, σαν έναν Jack-In-The-Box και περιμένει το άνοιγμα και να πεταχτεί και να σου φτιάξει την ημέρα.
(ή την νύχτα)

Κι όμως, η συγκεκριμένη κοπέλα ήταν μελαχρινή...

Καλή Τρίτη αδέρφια μου...
Δαιμονικά δικός σας,

-Lcfr.
ΥΓ. Πριν φύγω, θα αφήσω ένα μήνυμα για τις φίλες αναγνώστριες: Με συγχωρείτε για το σημερινό περιεχόμενο του άρθρου. Σας διαβεβαιώνω πως δεν έχω σκοπό να κάνω καμία κίνηση γνωριμίας μαζί της. Έχω στο μυαλό μου ΜΟΝΟ εσάς. Άλλωστε σας θυμίζω πως η σχέση μας είναι πλατωνική και κανένας δεν ξέρει εάν έχω σοβαρή σχέση αυτήν την περίοδο. :)

Want

Σας έχει τύχει ποτέ, να θέλετε κάτι τόσο πολύ που το πρώτο και το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες, είναι αυτό και ΜΟΝΟ αυτό?

Σας έχει τύχει ποτέ, αυτό το συναίσθημα θα θέλεις να τελειώσει όσον το δυνατόν συντομότερα, γιατί σε κουράζει και σε κρατά αιχμάλωτο τσάμπα και βερεσέ;

Άδεια αδέρφια μου.
Νιώθω πως χρειάζομαι άδεια, για να σβήσω τις μηχανές και μετά να τις ξαναλειτουργήσω από την αρχή. Με μεγαλύτερη διάθεση αυτήν την φορά και σίγουρα καλύτερη απόδοση.
Κάπου ήσυχα.

Να είμαι σε μια ξαπλώστα στην παραλία το βράδυ, με μοναδική θέα την θάλασσα, έχοντας στο αριστερό μου χέρι μια παγωμένη μπύρα και τίποτα άλλο.

Να έχω την ησυχία μου, παρέα με τα κύματα.
Ούτε κινητά, ούτε e-mails, ούτε δουλειά και εκκρεμότητες.
Το απόλυτο μηδέν σε χώρο και χρόνο.

Καλή εβδομάδα αδέρφια μου.

Και αναρωτιέμαι κλείνοντας...
Η 4η Αυγούστου, είναι μακριά;

-Lcfr.
ΥΓ. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα μου λείψετε ιδιαίτερα...

Black

Ξέρω πως σας έχω ξαναπεί πως συνηθίζω να φοράω μόνο μαύρα ρούχα. Όχι γιατί το παίζω πένθιμη χήρα, ή emo έφηβος με αυτοκτονικές τάσεις υπό τους ήχους μελαγχολικών τραγουδιών.

Απλά το αγαπώ το "χρώμα" αυτό και το σέβομαι ιδιαίτερα.

Εχθές λοιπόν, έκανα μια μικρής σε διάρκεια κουβέντα με μια γυναικεία ύπαρξη για το θέμα αυτό. Μου είπε τις απόψεις της για τα μαύρα ρούχα και ανάμεσα στα άλλα, μου είπε και το εξής καταπληκτικό:

"Το ξέρεις πως μπορεί κάποιος να φανταστεί πως φοράς τα ίδια ρούχα κάθε ημέρα, αφού λανσάρεις το All-Black ύφος?"

Δεν απάντησα εκείνη την στιγμή όπως θα ήθελα, μιας και ήταν κι άλλος κόσμος μπροστά και ήταν σωστό.

Αναρωτιέμαι όμως μέσα από τις γραμμές αυτές.
...ποιος από εσάς, ξυπνάει το πρωί και το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι: "τι θα πει ο κόσμος;"?
Εάν έστω και ένας αναγνώστης μου, σκέφτεται έτσι, τον παρακαλώ πολύ να μου δώσει να καταλάβω γιατί αλλάζει το ΘΕΛΩ του για να ικανοποιήσει το κοινά αποδεκτό.

Αλήθεια σας το λέω. Εάν φτάσω σε σημείο να κάνω πράγματα στην ζωή μου, για να είμαι αποδεκτός από τα άβουλα και (κατά κύριο λόγο) χαζά ρομπότ που κυκλοφορούν και κυριαρχούν ανάμεσά μας, αυτό που μου μένει είναι το «CHECK OUT» και να τα πούμε στην άλλη πλευρά της ζωής. Εκεί σίγουρα οι πράξεις σου δεν θα είναι ανάλογες με το αποδεκτό της κοινωνίας και το «τι θα πει ο κόσμος?» δεν θα έχει καμία μα καμία αξία.
(χμ, τελικά οι τάσεις αυτοκτονίας ίσως να υπάρχουν βαθειά μέσα μου :) )

Λαχταρώ έναν κόσμο, που ο κάθε ένας θα κάνει αυτό που θα τον εκφράζει, χωρίς, επαναλαμβάνω ΧΩΡΙΣ να ενοχλεί τους γύρω του.

Και εγώ θα συνεχίσω να φοράω τα μαύρα μου.
Γιατί έτσι γουστάρω :P

Problem?

Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένοι μου.

-Lcfr.

Black

Ξέρω πως σας έχω ξαναπεί πως συνηθίζω να φοράω μόνο μαύρα ρούχα. Όχι γιατί το παίζω πένθιμη χήρα, ή emo έφηβος με αυτοκτονικές τάσεις υπό τους ήχους μελαγχολικών τραγουδιών.

Απλά το αγαπώ το "χρώμα" αυτό και το σέβομαι ιδιαίτερα.

Εχθές λοιπόν, έκανα μια μικρής σε διάρκεια κουβέντα με μια γυναικεία ύπαρξη για το θέμα αυτό. Μου είπε τις απόψεις της για τα μαύρα ρούχα και ανάμεσα στα άλλα, μου είπε και το εξής καταπληκτικό:

"Το ξέρεις πως μπορεί κάποιος να φανταστεί πως φοράς τα ίδια ρούχα κάθε ημέρα, αφού λανσάρεις το All-Black ύφος?"

Δεν απάντησα εκείνη την στιγμή όπως θα ήθελα, μιας και ήταν κι άλλος κόσμος μπροστά και ήταν σωστό.

Αναρωτιέμαι όμως μέσα από τις γραμμές αυτές.
...ποιος από εσάς, ξυπνάει το πρωί και το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι: "τι θα πει ο κόσμος;"?
Εάν έστω και ένας αναγνώστης μου, σκέφτεται έτσι, τον παρακαλώ πολύ να μου δώσει να καταλάβω γιατί αλλάζει το ΘΕΛΩ του για να ικανοποιήσει το κοινά αποδεκτό.

Αλήθεια σας το λέω. Εάν φτάσω σε σημείο να κάνω πράγματα στην ζωή μου, για να είμαι αποδεκτός από τα άβουλα και (κατά κύριο λόγο) χαζά ρομπότ που κυκλοφορούν και κυριαρχούν ανάμεσά μας, αυτό που μου μένει είναι το «CHECK OUT» και να τα πούμε στην άλλη πλευρά της ζωής. Εκεί σίγουρα οι πράξεις σου δεν θα είναι ανάλογες με το αποδεκτό της κοινωνίας και το «τι θα πει ο κόσμος?» δεν θα έχει καμία μα καμία αξία.
(χμ, τελικά οι τάσεις αυτοκτονίας ίσως να υπάρχουν βαθειά μέσα μου :) )

Λαχταρώ έναν κόσμο, που ο κάθε ένας θα κάνει αυτό που θα τον εκφράζει, χωρίς, επαναλαμβάνω ΧΩΡΙΣ να ενοχλεί τους γύρω του.

Και εγώ θα συνεχίσω να φοράω τα μαύρα μου.
Γιατί έτσι γουστάρω :P

Problem?

Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένοι μου.

-Lcfr.

MindOrgasm

Άλλο ένα σεξουαλικό άρθρο για να ικανοποιήσετε τις άρρωστες ορέξεις σας.
(για αυτό δεν είμαι εγώ εδώ; :) )

Πρέπει να τονίζω πως η φύση μου, με σπρώχνει να γράψω για το θέμα, από την πλευρά των αγοριών, για αυτό cut me some slack που λένε και οι Αμερικάνοι.

Oκ..

Ας πούμε πως κανείς έρωτα για πρώτη φορά με την νέα (ή παλιά σου) κοπέλα. Σαν κύριος λοιπόν, θα κανείς ό,τι περνάει από το χέρι σου, για να την ικανοποιήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Άλλωστε για αυτό δεν υπάρχουν οι άνδρες σε αυτόν τον πλανήτη;
(βασικά υπάρχουν για τον προαναφερθέντα λόγο αλλά και για να γράφουν κατεβατά και να τα ανεβάζουν στο Internet, κρύβοντας τον πραγματικό εαυτό τους πίσω από ένα ψευδώνυμο)

Δίνουμε λοιπόν, εμείς τα αγοράκια, όλο μας το είναι. Με τι σκοπό;

Η κοπέλα να δει αστράκια. Να δει φωτοβολταϊκά με πρώτη μούρη στην μαρκίζα το όνομά μας.
Από ότι αφουγκράζομαι από τον κύκλο μου, οι περισσότεροι άνδρες, δεν έχουν τον οργασμό της γυναίκας σαν πρωταρχικό στόχο και σκοπό της όλης ερωτικής πράξης. Αυτό είναι ανάλογο με το πόσο σε ενδιαφέρει ή όχι η κοπέλα.

"Και εκεί κόντρα Lcfr?" θα ρωτήσετε.
"Μα φυσικά!" θα απαντήσω.

Κατά την άποψή μου λοιπόν, ο οργασμός της γυναίκας είναι ευλογία. Είναι ίσως διπλή ικανοποίηση για τον άνδρα και δεν σας κρύβω πως όσες (λίγες) φορές η εκάστοτε κοπέλα δεν έχει «κόψει το νήμα», τότε φλερτάρω με την κατάθλιψη και είναι σαν να μην έγινε.

Βέβαια, (και τώρα θα φτάσω στην ουσία του άρθρου μου) είναι καλύτερο να μην έχεις καθόλου οργασμό, από το να έχεις δανεικό οργασμό.
Τι είναι ο «δανεικός» οργασμός;

Χαίρομαι που ρωτάτε.

Δανεικό οργασμό ονομάζω τον οργασμό που έχεις, κάνοντας έρωτα με έναν άνθρωπο, αλλά στο μυαλό σου έχεις κάποιον άλλο με τον οποίο θα ήθελες να κάνεις, αλλά δεν μπορείς. Όταν όμως κανείς μαζί του, τότε έχεις διπλό. Και σωματικό, αλλά και ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ, που τις περισσότερες φορές, είναι πιο έντονος οργασμός που υπάρχει.

Σε αυτήν την περίπτωση, όχι μόνο φωτοβολταϊκά, αλλά βλέπεις όλα τα βεγγαλικά της 4ης Ιουλίου στην Αμερική.

Άλλωστε, τι αξία έχουν τα δανεικά αυτήν την περίοδο;
Καλή Πέμπτη αδέρφια μου,

-Lcfr.

Isabella

Μετά το χθεσινό άρθρο-έπος και τις ιδιαίτερα καλές κριτικές που έλαβα (σας ευχαριστώ για αυτό) σήμερα θα αρκεστώ σε μερικές γραμμές που έγραψα την Κυριακή και είναι βγαλμένες από μια σκηνή του Isabella...

Όπως πάντα, ελπίζω να σας αρέσει.

...Fade In...

Πηγαίνοντας προς το σπίτι, το μάτι της έπεσε πάνω σε ένα παγκάκι της πλατείας που ήταν χαραγμένο με κάτι λέξεις. Πλησίασε, χάνοντας την μάχη με την περιέργειά της και τις διάβασε.

Αυτός που τις έχει σκαλίσει, υπόγραφε με το όνομα: "Lcfr"

"...και ας φαντάζει βουνό,
Η ζωή οφείλει να συνεχιστεί...
Κι ας ξέρεις πως το εχθές έχει φύγει για ΠΑΝΤΑ, χωρίς καμία πρόθεση επιστροφής, αλλά εσύ το θες όσο τίποτα άλλο,
Η ζωή οφείλει να συνεχίσει...
Εάν νιώθεις πως το τέλος σε έχει ακουμπήσει στον ώμο,
Η ζωή οφείλει να συνεχιστεί...

Κι ας είχες παραπάνω ατυχίες από αυτές που αντέχεις,
Η ζωή οφείλει να συνεχιστεί...

Ο ήλιος ανατέλλει, κρατώντας καθημερινά μιαν υπόσχεση...
ΓΙΑ ΑΥΤΟ, η ζωή ΟΦΕΙΛΕΙ να συνεχιστεί...

Lcfr, 27/09/2011"

"...Τι περίεργος άνθρωπος αυτός ο Lcfr." Σκέφτηκε.
"Μα να χαλάσει το παγκάκι για να γράψει τα απωθημένα του? Δεν ξεκινάει ένα blog λέω εγώ..."

Συνέχισε τον δρόμο της ψιθυρίζοντας: "Ώστε η ζωή ΟΦΕΙΛΕΙ να συνεχιστεί ε?"

Τελικά, ο δαίμονας "Lcfr" από το παγκάκι, είχε μπει για τα καλά στο μυαλό της κι ας μην τον ξέρει προσωπικά...

...Fade Out...

Από εμένα, για εσάς...
Ευχαριστώ για την ανάγνωση.
Σας εκτιμώ όλους.

-Lcfr.
ΥΓ. Η ημερομηνία που ο Lcfr του Isabella χάραξε το παγκάκι, φυσικά και δεν είναι τυχαία...

The One

Έχω κάνει πολλές κουβέντες στο παρελθόν με τον κολλητό και διάφορους γνωστούς μου, πάνω στο θέμα του ιδανικού ανθρώπου. Του ανθρώπου που, κάποια στιγμή, ίσως του δώσεις την ευκαιρία να δει ποιος ακριβώς είσαι, όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού και τα φώτα του έξω κόσμου φαντάζουν χιλιόμετρα μακριά.

Μέσα από αυτές τις γραμμές, θα προσπαθήσω (με άχαρο σίγουρα τρόπο) να δώσω μερικά σημεία που μπορούν να στιγματίσουν κάποιον "the one to carry, and never let go" άνθρωπο.
(φυσικά ό,τι ακολουθεί, είναι προσωπικές απόψεις και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συμφωνήσετε. Άλλωστε όπως έχουμε ξεκαθαρίσει στο παρελθόν, είμαι περίεργος και κομματάκι ιδιόρρυθμος άνθρωπος...)

...Read on.

Η κοπέλα λοιπόν, που δεν πρέπει να αφήσεις ΠΟΤΕ από την ζωή σου και καλό είναι να την δέσεις στο καλοριφέρ του σπιτιού με χειροπέδες εάν είναι ανάγκη, θα πρέπει να έχει, ή να σου προκαλεί τα ακόλουθα:

• Να θέλεις να την φιλάς καθημερινά, με το ίδιο ακριβώς πάθος που είχες την πρώτη φορά.
• Να την κοιτάς από μακριά και η σιλουέτα της, να ανακατεύει τα μέσα σου με ένα μίγμα ερωτικών και σεξουαλικών συναισθημάτων, με αρκετές δώσεις σεβασμού και εκτίμησης.
• Να μην είσαι σίγουρος εάν ζεις όνειρο όταν την έχεις στην αγκαλιά σου και νιώθεις την ανάσα της στο στήθος σου.
• Να την ξέρεις τόσο καλά, που θα γνωρίζεις την αντίδρασή της, στην όποια πράξη σου. (και φυσικά να πράττεις ανάλογα)
• Να την έχεις χαζέψει τουλάχιστον μια φορά, την ώρα που κοιμάται. (ξέρω, ακούγεται περίεργο αλλά από την δική μου προοπτική, πέρα για πέρα αληθινό)
• Να ξυπνάς και να κοιμάσαι με την όψη της στα μάτια του μυαλού σου.
• Να θέλεις να ξυπνάς και να κοιμάσαι καθημερινά με το σώμα της δίπλα σου. (όσο στενό και άβολο είναι το στρώμα)
  
• Να είσαι διατεθειμένος να περπατήσεις πάνω στην φωτιά για αυτήν, χωρίς δεύτερη σκέψη.
• Να έχεις αφήσει τα παιχνίδια εγωισμού στην άκρη, μιας και δεν θα τα έχεις πλέον καμία ανάγκη.
• Όταν χτυπάει το τηλέφωνό σου και είναι εκείνη, να νιώθεις ασφαλής. (και να σταματάς να παίζεις Playstation -εκνευρίζοντας τους φίλους σου- για να της απαντήσεις)
• Να μην θέλεις να μπεις σε κανένα άλλο κορμί.
• Να μην ΜΠΟΡΕΙΣ να μπεις σε κανένα άλλο κορμί.
• Όλες οι άλλες, όσο όμορφες και εντυπωσιακές κι ας είναι, στα μάτια σου να φαντάζουν θολές μουτζούρες μπροστά της.
• Να ΞΕΡΕΙΣ πως είσαι η ζωή της.
• Αφού της κανείς έρωτα, να μην θέλεις να ξεκολλήσεις από δίπλα της.
• Να νιώθεις συμπληρωμένος, όταν σου κρατάει το χέρι.
• Να την εμπιστεύεσαι, όπως δεν μπορείς να εμπιστευτείς ούτε τον ίδιο τον εαυτό σου.
• Να έχει πάντα την σωστή απάντηση, όσο περίεργη και άκυρη κι ας είναι η ερώτησή σου.
• Να γυρίζει το 24ωρό της γύρω σου, όπως η Σελήνη συμπεριφέρεται στην Γή.
• Να υπολογίζει πως νιώθεις.
• Να καταλαβαίνει πως νιώθεις.
• Να απολαμβάνει το γεγονός πως είσαι περίεργος και πως σκέφτεσαι διαφορετικά.
• Να σου ανήκει χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
• Να μην χρησιμοποιεί την λέξη «ΠΡΕΠΕΙ» αρκετά συχνά.
• Να μην «παίζει» το μάτι της.
• Να μην προκαλεί για επιβεβαίωση.
  

Ξέρω πολύ καλά, πως είναι μεγάλη η λίστα με τις προϋποθέσεις. Για κάποιους, όλες είναι απαραίτητες, ενώ για κάποιους άλλους όχι και τόσο.

Εάν εσύ φίλε αναγνώστη/αναγνώστρια, είσαι στην πρώτη κατηγορία, τότε είσαι ιδιόρρυθμος και αναζητάς την απόλυτη ευτυχία. Να είσαι σίγουρος πως μπορεί και να μην την βρεις ποτέ, μιας και ψάχνεις το τέλειο (για εσένα) που ίσως και να μην υπάρχει. Εάν την βρεις όμως, το μόνο που θα σου λείπει είναι ένα ζευγάρι φτερά για να μάθεις να πετάς.

Εάν είσαι στη δεύτερη κατηγορία, τότε επιλέγεις να συμβιβάζεσαι με αυτά που μπορείς να βρεις. Με ένα κομμάτι από αυτά που πραγματικά ζητάς και θες. Δυστυχώς η απόλυτη ευτυχία σίγουρα δεν θα σε επισκεφτεί και πάντα θα νιώθεις πως κάτι σου λείπει. Θα λείπει ένα κομμάτι από το πάζλ της ζωή σου.

Η ζωή μας έχεις διδάξει πως πρέπει να συμβιβαζόμαστε.
Εγώ προσωπικά, έχω μάθει να μην.

Non Serviam.

-Lcfr.
ΥΓ. Το άρθρο αυτό, όπως είπα και εχθές, το δούλευα στο μυαλό μου αρκετό καιρό. Ίσως είναι το μεγαλύτερο του έτους. Και σε μέγεθος αλλά και σε ουσία.

Stupid Blonde

Για να εξομολογηθώ την αλήθεια μου, δεν είμαι φίλος των ανεκδότων που στοχοποιούν συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, αλλά τελικά, πολλά από αυτά δεν είναι καθόλου τυχαία.

Θα μοιραστώ μαζί σας μια προσωπική μου εμπειρία, που με άφησε κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό.

Είχα πάρει κάποιες ημέρες άδεια από την δουλειά και όπως συνηθίζεται είχα βάλει το γνωστό αυτόματο e-mail απάντησης στο Outlook, για να ενημερώνω πως απουσιάζω όποιον επιχειρήσει να επικοινωνήσει μαζί μου.

Μια μικρή και χαζούλα ξανθιά, μου έστειλε και όπως ήταν φυσικό, έλαβε το αυτοματοποιημένο e-mail/απάντηση που έλεγε τα εξής:
"Θα απουσιάσω μέχρι τις τάδε του μηνά, Ευχαριστώ."
Κι όμως, το κουκούτσι μυαλό της την έκανε και ΑΠΑΝΤΗΣΕ σε αυτό το e-mail, "βάζοντάς μου χέρι", για το πόσο απότομη ήταν η απάντηση μου αυτή. Προφανώς δεν κατάλαβε πως η απάντηση, ήταν αυτόματη και πως δεν υπήρχε κάποιος πίσω από το πληκτρολόγιο εκείνη την στιγμή...

Τι να πω... Ειλικρινά τι να πω...
Όταν το είδα αφού επέστρεψα από την άδειά μου δεν ήθελα να το πιστέψω, αλλά ήταν η θλιβερή πραγματικότητα.
Όσο και να μην θέλεις, αμέσως μετά το μυαλό πάει στα χιλιάδες ανέκδοτα που έχουν βγεί και επιβεβαιώνουν μερικά πράγματα.

Αλίμονο σε αυτούς που λούζονται τέτοιου επιπέδου άτομα.
Αλίμονο.
(βέβαια μην ξεχνάμε πως άπαντες έχουν δικαίωμα στο ζευγάρωμα...)

Τα σέβη μου και καλή εβδομάδα.

Ο δαίμων της οθόνης σας,

-Lcfr.
ΥΓ. Να με συγχωρούν οι ξανθιές αναγνώστριες (και η ίδια η κοπέλα -αν και δεν νομίζω να με διαβάζει-), αλλά η αλήθεια να λέγεται... Βλέπετε, άλλες έχουν μυαλό και άλλες κώλο. :)
ΥΓ2. Για αύριο σας έχω ένα επικών διαστάσεων άρθρο, που το παλεύω κοντά έναν μήνα και εχθές τα ξημερώματα το τελείωσα. Stay tuned που λένε...

Friday Post

Παρασκευή σήμερα.
Έχω αποθηκευμένα αρκετά άρθρα που μπορώ να ανεβάσω (μιας και τις τελευταίες ημέρες γράφω ΣΥΝΕΧΕΙΑ), αλλά αποφάσισα να κλείσω την εβδομάδα, με μια απορία.

Στο κέντρο της Αθήνας, πριν κάποιες ημέρες, είδα σε έναν τοίχο να γράφει:

"η ζωή είναι ένα αστείο..."

Σωστά, αγαπητέ φίλε που βεβήλωσες τον τοίχο/περιουσία κάποιου συνανθρώπου σου.
Η ζωή όντως πρέπει να αντιμετωπίζετε σαν ένα μεγάλο σε διάρκεια αστείο.

Βέβαια ένα αστείο για να είναι καλό και να "βγάζει" γέλιο, θα πρέπει:

• Nα το λέει κάποιος που «το 'χει».
• Nα είναι έξυπνο και φυσικά...
• Nα είναι σύντομο σε διάρκεια.

Η απορία μου είναι η εξής:

Αφού η πουτάνα η ζωή είναι ένα μεγάλο αστείο, γιατί εγώ δεν γελάω συνέχεια, σαν καθυστεριμένος;
...heh...

Καλό Σαββατοκύριακο αδέρφια.
Ίσως μέσα στο ΣΚ να ανεβάσω κανένα από τα αποθηκευμένα αρθράκια και ΙΣΩΣ την Κυριακή να κάνω το ξεχασμένο, αλλά κλασσικό μουσικό post, με κάποιο τραγούδι που βασανίζει το είναι μου τις ημέρες αυτές...

Να με σκέφτεσαι γιατί εγώ δεν θα το κάνω. (ή τουλάχιστον έτσι λέω...)

Αν σας αρέσει!

-Lcfr.

Dirty Talk

Όσοι από εσάς προσέχετε τους τίτλους των άρθρων, θα έχετε καταλάβει με τι θα απασχολήσω τα ματάκια και το μυαλουδάκι σας, σήμερα Πέμπτη.

Το θέμα είναι τα πρόστυχα λογάκια κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης.
Ναι-ναι. Θα ακουμπήσω διακριτικά το ΚΑΥΤΟ αυτό θέμα, με μια πρόταση/παράκληση σε όλες τις κοπελίτσες που τυχαίνει να με διαβάζουν.

ΜΗΝ ΜΙΛΑΤΕ ΒΡΩΜΙΚΑ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ!!

Ερμ... Ναι...
Ο λόγος που σας φωνάζω κάτι τέτοιο, είναι γιατί εμείς τα αγοράκια, έχουμε μεγαλώσει με ερωτικού περιεχομένου ταινίες. Έχουμε γαλουχηθεί μέσα από αυτές.
(Nαι-ναι, παραδεχτείτε το φίλοι μου. Ο κόσμος το έχει τούμπανο... Σε βλέπω και εσένα φίλε μου, στα πίσω καθίσματα που μου κουνάς το δάχτυλο προσπαθώντας να με πείσεις πως δεν βλέπεις. Οι ρόζοι στις παλάμες σου, από το γυμναστήριο είναι? Λέω εγώ τώρα...)

Και όπως πολύ καλά γνωρίζετε, σε αυτού του είδους τις ταινίες ακούς και βλέπεις τα ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ. (με την καλή έννοια φυσικά). Όλοι μας λοιπόν, κάποια στιγμή της παιδικής μας ηλικίας, έχουμε σκεφτεί πως θα ήταν να ήμασταν εμείς στην θέση του μουστακαλή ερωτικού επιβήτορα, με παρτενέρ την ξανθιά σεξοβόμβα που τα έκανε και τα έλεγε ΟΛΑ!!

Σκεφτείτε το λοιπόν με σοβαρότητα. Όταν αρχίζετε τον πρόστυχο διάλογο (ή στην περίπτωση μου μονόλογο, -μιας και δεν είμαι και πολύ της κουβέντας κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης-) δεν μας κάνετε καλό. Βλέπετε, με αυτήν σαν την πράξη, μας ξυπνάτε παιδικές αναμνήσεις και όσο πιο άνετα νιώθουμε, τόσο πιο γρήγορα... "ο διαιτητής θα σφυρίξει την λήξη της συνεδρίας".

Άρα, αξιολάτρευτες κατά τα άλλα φίλες μου, πριν προσπαθήσετε να το παίξετε Jenna Jameson στο κρεβάτι, σκεφτείτε το κοιμισμένο πιτσιρίκι που κρύβει ο παρτενέρ σας μέσα του.
Δεν θέλετε να το ξυπνήσετε, αμέσως μετά θα κοιμηθείτε με μια ανικανοποίητη γεύση στο στόμα σας και ίσως μερικά σπυράκι στο πρόσωπο, το επόμενο πρωί...

:)

Ρε τι γράφω σήμερα ο άνθρωπος...
Είμαι και άυπνος από τις χθεσινές κραιπάλες...

-Lcfr.
ΥΓ. Και κλείνω το σημερινό άρθρο με την εξής παρατήρηση: Γιατί στο δικό μου το μυαλό, ΟΛΕΣ οι κοπέλες που έχουν περάσει από το κρεβάτι μου, θεωρώ πως αμέσως μετά από εμένα, κάνουν και λένε τα χειρότερα με τους επόμενους παρτενέρς? (Ξέρω-ξέρω. έχω πολλά προβλήματα και κάποια στιγμή, πρέπει να τα κοιτάξω)
ΥΓ2. Επειδή έχω δεχτεί αρκετά παράπονα για μια "και καλά" προτίμησή μου στις ξανθιές, έχω να πω το εξής: "Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθιές, αλλά τελικά κολλάνε με τις μελαχρινές".

The End

Ίσως να έχω ξαναγράψει στο παρελθόν για την εμμονή μου με τα ξένα κόμικς. Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να πάνε αρκετά χρόνια που έχω αναφέρει σε αυτό το πάθος μου.

Μήνα μπες-μήνα βγες, διαβάσω τα αγαπημένα μου αμερικάνικα κόμικς παρακολουθώντας στενά τις περιπέτειες των χαρακτήρων που με ιντριγκάρουν. Όμως...
(τελικά αυτά τα «ΟΜΩΣ» μας έχουν φάει)

Όμως λοιπόν, δεν μπορώ αυτό το "περίμενε έναν μήνα για να δεις πως συνεχίζεται η ιστορία".
(κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τις εβδομαδιαίες ξένες σειρές που παρακολουθώ)
Δεν το αντέχω με τίποτα! Θέλω να ξέρω πως έχω ολόκληρη την ιστορία στην διαθέσή μου. Την αρχή, την μέση και φυσικά το φινάλε, έτσι ώστε να μπορώ οπότε θέλω εγώ, να κάτσω να την "καταβροχθίσω".

Και τι συμβαίνει όταν ολοκληρώνεις μια ιστορία? Όσο καλή ή κακή μπορεί τελικά να είναι, νιώθεις την ικανοποίηση του τέλους. Νιώθεις την ιστορία να μεταμορφώνεται σε ανάμνηση. Ανάμνηση που, ή την κρατάς στο παντελόνι σου και την σκέφτεσαι συχνά, ή κάνεις τα πάντα για να την ξεχάσεις.

"Πάει και αυτό" σκέφτεσαι, προσδοκώντας καλύτερα πράγματα από την επόμενη, που ίσως αρχίσει σύντομα.
Ίσως και να έχει αρχίσει και να μην το έχεις πάρει χαμπάρι...

-Lcfr.
ΥΓ. Ναι-Ναι. Ίσως, ΙΣΩΣ λέω, οι δύο τελευταίες παράγραφοι να μην αναφέρονται απαραίτητα στα κόμικς που διαβάζω...
ΥΓ. Τι σας έχω για αύριο!!! ΤΙ ΣΑΣ ΕΧΩ!!!

Closer

Ήρθε η στιγμή να φορέσω τα αθλητικά μου και να απαντήσω το υπέρ-αιωνόβιο ερώτημα:

"Πότε ξεπερνάς ΟΡΙΣΤΙΚΑ μια κατάσταση?"
(έλα μου ντε.)

Ας πούμε όλη την αλήθεια.
Για να φτάσεις στο σημείο να πεις στον ίδιο σου τον εαυτό, πως ξεπέρασες οριστικά μια κατάσταση (και να σε πιστέψει), θέλει δουλειά. Θέλει κόπο και προσπάθεια ανάλογη με την ένταση και την σημαντικότητά της. Τα απλά και καθημερινά πράγματα μπορεί να σε στοιχειώσουν για λίγο, αλλά επειδή ακριβώς είναι καθημερινά, δεν τους δίνεις μεγάλη έκταση και πολλές σκέψεις. Τα απορροφάς και τα ξεχνάς.

Τώρα, εάν έχεις στόχο να ξεπεράσεις πράγματα/καταστάσεις που κράτησαν μήνες ή ακόμα και χρόνια, τότε χρειάζεται ΘΕΛΗΣΗ και πολλά κιλά κότσια. Κότσια, για να κοιτάξεις την πραγματικότητα στα μάτια, χωρίς να έχεις διάθεση να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω της.

Και όταν το καταφέρεις αυτό. τότε NAI!
Μπορείς να πεις πως απελευθερώθηκες τελείως, χωρίς να σε επηρεάζει πλέον απολύτως τίποτα.

Ούτε μια τυχαία συνάντηση, ούτε ένα τηλεφώνημα, ούτε δύο-τρεις διάσπαρτες λέξεις στην οθόνη του υπολογιστή σου. Όλα αυτά, στην αρχή κυριολεκτικά θα σε γκρέμιζαν κάνοντάς σε να παίζεις το ίδιο έργα ξανά και ξανά στα μάτια σου, αργότερα θα σου είναι αδιάφορα.

Παγερά αδιάφορα και πολύ μικρά για να τους δώσεις την παραμικρή σημασία.
Και αυτό το συναίσθημα αδέρφια μου, είναι λυτρωτικό και σε ανταμείβει με το παραπάνω.

Βλέπεις τους κόπους σου, να προσφέρουν καρπούς.
Και λες με πυγμή και δέος:

"Παλιάτσος είσαι και φαίνεσαι!
Εγώ υπήρξα παλιάτσος. Ή μάλλον, με έκανες παλιάτσο, αλλά πλέον είμαι βασιλιάς."

-Lcfr.
Υ.Γ. Αυτό το άρθρο είναι το πεντηκοστό! Σημαντικός αριθμός το 500, άρα έπρεπε να είναι σημαντικό και το περιεχόμενό του.
:)

Flashback

Πριν κάποιο καιρό, είχα ξεκινήσει μια σχέση πάθους, με μια ξανθιά και ιδιαίτερα όμορφη κοπέλα. Τα πράγματα πήγαιναν όπως έπρεπε να πηγαίνουν. Μην ξεχνάτε πως όταν ξεκινάς το ταξίδι-εξερεύνηση του χαρακτήρα που έχεις απέναντί σου, τα πάντα φαντάζουν ρόδινα...

Η εμπιστοσύνη δεν είχε ακόμα χτιστεί από την μεριά μου. (Ξέρω-ξέρω... πρωτοφανές για εμένα!) Είχα όμως την διάθεση να περιμένω όσο χρειαζόταν, για να κρίνω εάν το ονοματάκι που ξεκινούσε από "Μ", θα το έβαζα στο κουτί με τα ελάχιστα άτομα που μπορώ να εμπιστεύομαι.

Ήταν λοιπόν Παρασκευή και είχαμε κανονίσει να πάμε στο εξοχικό μου για το τριήμερο. Οι λεπτομέρειες ήταν κανονισμένες και το ραντεβού στον Μετρό του Αγ. Αντωνίου κλεισμένο. Ο αιώνια δικός σας, όπως πάντα στην ώρα του. (ίσως και λίγο νωρίτερα, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά πως είμαι gentleman).

Περίμενα-περίμενα, αλλά η "Μ" δεν έλεγε να εμφανιστεί μέσα στο χαριτωμένο αμαξάκι της. Η προσμονή είχε αρχίσει και μεταμορφωνόταν σε απίστευτα νεύρα, με την φλέβα στο μέτωπό μου να αρχίζει να φουσκώνει επικίνδυνα.

Την καλώ στο κινητό αλλά ήταν απασχολημένο.
Μετά από λίγο, ξανά.
Και ξανά και ξανά.

Δεν σας κρύβω, πως περίμενα κοντά 40 λεπτά σαν τον "ΝαΜηνΠω", μέχρι να αξιωθεί να πάρει τηλέφωνο και να μου πει με αναστατωμένη φωνή:

"ΕΡΧΟΜΑΙ-ΕΡΧΟΜΑΙ! Σε 5 λεπτά είμαι εκεί!!"

Έτσι και έγινε.

Ήρθε, μπήκα στο αμάξι, τα ακύρωσα όλα με ήρεμο ύφος, βγήκα και έφυγα.

Βλέπετε το περιθώριο ανοχής μου είχε φτάσει χαμηλά. Τόσο χαμηλά που δεν το έβλεπα. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, η σχέση αυτή είχε ήδη τελειώσει την στιγμή που έκλεινα την πόρτα του αμαξιού της πίσω μου.

Τώρα, καλό είναι να μην με ρωτήσετε εάν μετάνιωσα που βγήκα από το αμάξι εκείνο το Παρασκευόβραδο...

Δεν θα ξέρω να απαντήσω και είναι και Δευτέρα. Και τι έχουμε πει για τις Δευτέρες?
Πάλι θα σας τα λέω? Τς τς τς...

Όταν έχει προηγηθεί ένα πολύ καλό Σαββατοκύριακο, τις Δευτέρες που το ακολουθούν, παρακαλώ να μην γίνονται δύσκολες ερωτήσεις. Ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί 100% και οι απαντήσεις που μπορεί να δωθούν, ίσως είναι άκυρες και κατα πάσα πιθανότητα χαζές.

Ευχαριστώ και καλή εβδομάδα.

-Lcfr.

Dont

Είναι η στιγμή, που άλλα λες, άλλα θες και στην τελική άλλα κάνεις.

Αυτά για σήμερα.

-Lcfr.
ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από το iPhone που, όταν γράφεις κάτι, σου προτείνει αυτό που πιστεύει πως θες στην πραγματικότητα να γράψεις.

A Farewell

Επειδή αυτές τις ημέρες έχασα έναν αρκετά κοντινό μου άνθρωπο, είπα να γράψω μερικές σκέψεις αμέσως μετά την χθεσινή κηδεία.

Την ώρα που μαθαίνεις για τον θάνατο κάποιου που ήσουν κοντά, σε αγκαλιάζει η πρώτη κρυάδα. Η ιδέα ότι δεν θα του ξαναμιλήσεις, δεν θα τον ξαναδείς, σιγά-σιγά, σε τρώει χωρίς ίχνος ελέους.

Αμέσως μετά, αρχίζεις και το συνειδητοποιείς. Ξεκινάς να κοιτάς τον θάνατο κατάματα, ξέροντας πολύ καλά πως, ό,τι και να κάνεις δεν θα τον νικήσεις.

Την στιγμή όμως που αντικρίζεις τον άνθρωπο αυτόν μέσα στο φέρετρο, ενώ λίγες ημέρες πριν τον είχες απέναντί σου και του μιλούσες, ΕΚΕΙΝΗ ακριβώς την στιγμή, η πραγματικότητα κρατάει ένα μεγάλο ρόπαλο και σε χτυπάει στο πρόσωπο ανελέητα.

Εκείνη ακριβώς την στιγμή, το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο, είναι να ξεστομίσεις το...

...αντίο.

-Lcfr.

SMS Opportunity

Πόσες φορές σας έχει τύχει, να έχετε γράψει ένα μήνυμα στο κινητό, να έχετε επιλέξει τον παραλήπτη και λίγο πριν το πάτημα του "SEND", να έχετε δεύτερες η ακόμα και τρίτες σκέψεις;

Σε εμένα έχει τύχει αρκετές φορές κάτι τέτοιο, ειδικά το τελευταίο διάστημα.

Λίγο πριν το "SEND" λοιπόν, περνάνε από το μυαλό σου (με αστραπιαία συνήθως ταχύτητα), τα πιθανά και απίθανα αποτελέσματα του μηνύματος αυτού. Κρίνεις εάν αξίζουν, εάν τα αντέχεις και στην τελική, εάν θέλεις να βάλεις τον εαυτό σου σε αυτήν την διαδικασία. (ξανά)

Το εάν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θέλεις να στείλεις το μήνυμα αυτό και κατ' επέκταση να βιώσεις τα αποτελέσματα που προανέφερα, περνάει σε δεύτερη μοίρα, μιας και έχεις φτάσει στο επίπεδο να ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ, χωρίς να σε επηρεάζει το συναίσθημα και το ανώδυνο "θέλω" που συνήθως χαρακτηρίζει τους εφήβους.

Πατάς λοιπόν, "CANCEL", διαγράφεις όσα έχεις "ξεράσει" σε αυτούς τους 140-150 χαρακτήρες, απομακρύνεις το κινητό από τα δάχτυλά σου και αυτού τους είδους τις σκέψεις από το μυαλό σου.

Ποτέ δεν ξέρεις τι και που μπορεί να σε οδηγήσει ένα μήνυμα στο κινητό.

ΠΟΤΕ!

Άλλωστε δεν θέλω να ξεχνάτε, πως τις περισσότερες φορές η σιωπή στέλνει τα πιο "γεμάτα" μηνύματα.

Παντοτινά δικός σας...

-Lcfr.

I Believe

Δεν πιστεύω σε τίποτα...
Ούτε στο τέλος, ούτε στην αρχή...
Δεν πιστεύω σε τίποτα...
Ούτε στη γη, ούτε στον ουρανό...
Δεν πιστεύω σε τίποτα...
Ούτε στην μέρα, ούτε στην νύχτα,
Δεν πιστεύω σε τίποτα,
Μόνο στον χτύπο της καρδιάς μου...

Δεν πιστεύω σε τίποτα...
Ούτε στον διάολο, ούτε στον Θεό...
Δεν πιστεύω σε τίποτα...
Ούτε στην ειρήνη, ούτε στον πόλεμο...
Δεν πιστεύω σε τίποτα...
Μόνο στην αλήθεια για το ΕMENA...
 
ΕΝΟΧΟΣ, μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

-Lcfr.

Weak Moment

Μέσα σε ένα δύσκολο λεπτό, μπορείς να καταλάβεις τι σε ενοχλεί...
Μέσα σε ένα δύσκολο λεπτό, μπορείς να νιώσεις το "μηδέν" να στέκετε αγέρωχο δίπλα σου...
Μέσα σε ένα δύσκολο λεπτό, μπορείς να χαθείς για ώρες...
Μέσα σε ένα δύσκολο λεπτό, το μόνο που μπορείς να κανείς, είναι να μετράς ανάποδα μέχρι να βγεις από τον λαβύρινθό του...
Μέσα σε ένα δύσκολο λεπτό,καταπίνεις τον εγωισμό σου και ψελλίζεις λέξεις που σε διαφορετικές συνθήκες δεν θα μπορούσες ΚΑΝ να τις σκεφτείς...
 
Μέσα σε ένα δύσκολο λεπτό, μπορείς όμως να νιώσεις και νικητής!
 
Γιατί δεν ηττήθηκες από 60 "χαζά" δευτερόλεπτα και κατάφερες να τα ξεπεράσεις με λίγα, μόνο, σημάδια στο κορμί σου.
 
Λιγότερα από την προηγούμενη φορά...
 
...σίγουρα λιγότερα από την προηγούμενη φορά...
Σίγουρα?
 
-Lcfr.

Shed My Skin

Τις τελευταίες ημέρες, αλλάζω δέρμα.

Κυριολεκτικά ΚΑΙ μεταφορικά.

Το κυριολεκτικό κομμάτι, μπορείτε εύκολα να το εξηγήσετε όσοι με έχετε δει από κοντά, όσοι όμως ΔΕΝ, πρέπει να σας υπενθυμίσω, πως το έγκαυμα της προ-περασμένης Κυριακής στην παραλία, δεν λέει να με αφήσει ήσυχο.

Έτσι ακριβώς μου συμβαίνει και μεταφορικά.

"Αλλάζεις δέρμα" μετά από κάτι που αναγκάζεσαι να αφήσεις, μια και καλή. Οριστικά και αμετάκλητα.
Το είχες κολλημένο στο πετσί σου, στην ημέρα σου και στο καθημερινό σου ξημέρωμα, κάνοντάς σε να το μυρίζεις διαρκώς. Σε κάθε ανάσα σου ήταν εκεί. Είχε ποτίσει το δέρμα, αφήνοντάς σου μια και μόνο επιλογή.

...to shed your skin...

...ελπίζοντας να βρεις γαλήνη, κάποια από τις επόμενες ημέρες...

Εάν θα τα καταφέρεις, είναι δικό σου θέμα...
...κακόμοιρε παλιάτσο.

-Lcfr.

Bad Person

ΕΣΥ!

ΝΑΙ-ΝΑΙ!!
Σε εσένα μιλάω!
Σε εσένα, που διαβάζεις αυτές εδώ τις γραμμές (καθημερινά ή όποτε τύχει)
 
Όσο "και γαμώ" τυπάκι και εάν είσαι, όσο καλός και φιλικός άνθρωπος και εάν νομίζεις φαίνεσαι, έχε στο μυαλό σου πως κάποιος, κάπου εκεί έξω, έχει την ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ άποψη για εσένα και δεν θα την αλλάξει ποτέ!

Κάπου, κάποτε, ίσως να έχεις κάψει την γη κάτω από τα πόδια του και να μην τον αφήνεις πλέον να περπατήσει. Και ξέρεις ε? Το έχεις κάνει αυτό χωρίς ΚΑΝ να έχεις την παραμικρή ιδέα.

Εάν όμως για καλή σου τύχη, έχεις γνώση για αυτό, τότε καλό είναι να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου για εσένα.

Φιλικά,
Ο δαίμονας της διπλανής πόρτας,

-Lcfr.

Monday Post

Καλή εβδομάδα και εύχομαι έναν φανταστικό μήνα προς όλους, με μπάνια, πλατσουρίσματα και κυρίως πολύ ήλιο. (οι κυρίες της παρέας μας, παρακαλώ να μην εκθέτουν πολύ τα κορμιά τους στην παραλία, γιατί ζηλεύω.)

Για σήμερα δεν έχω ετοιμάσει κάτι.
Ίσως γιατί το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν τόσο γεμάτο, που δεν κατανάλωσα χρόνο παρέα με το μυαλό και τους προβληματισμούς μου. Βέβαια, οριστικοποίησα κάποιες αποφάσεις μου μετά το παρ' ολίγον ατύχημα της Παρασκευής, αλλά δεν σας αφορούν.

Το μόνο που θα ευχηθώ για την εβδομάδα αυτή, είναι να πετύχουμε τους στόχους μας.
Να καταφέρουμε (επιτέλους) αυτό που πρέπει, για να είναι δυνατό το επόμενο βήμα εξέλιξης.

Είτε μιλάμε για εξέλιξη ζωής, είτε καριέρας. (είτε συνδυαστικό)

Σας (μας) το εύχομαι από καρδιάς.

Σας σκέφτομαι διαρκώς και θα ήθελα να με σκέφτεστε και εσείς που και που.

Άλλωστε έτσι δεν είναι οι σχέσεις?
Σε σκέφτομαι, με σκέφτεσαι.
Στο δείχνω, μου το δείχνεις.
Δεν στο δείχνω, δεν μου το δείχνεις κ.ο.κ.

(μερικά πράγματα ισχύουν κι στις απρόσωπες σχέσης, σαν την δικιά μας)

-Lcfr.
ΥΓ. Wish me luck!