The End

Ίσως να έχω ξαναγράψει στο παρελθόν για την εμμονή μου με τα ξένα κόμικς. Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να πάνε αρκετά χρόνια που έχω αναφέρει σε αυτό το πάθος μου.

Μήνα μπες-μήνα βγες, διαβάσω τα αγαπημένα μου αμερικάνικα κόμικς παρακολουθώντας στενά τις περιπέτειες των χαρακτήρων που με ιντριγκάρουν. Όμως...
(τελικά αυτά τα «ΟΜΩΣ» μας έχουν φάει)

Όμως λοιπόν, δεν μπορώ αυτό το "περίμενε έναν μήνα για να δεις πως συνεχίζεται η ιστορία".
(κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τις εβδομαδιαίες ξένες σειρές που παρακολουθώ)
Δεν το αντέχω με τίποτα! Θέλω να ξέρω πως έχω ολόκληρη την ιστορία στην διαθέσή μου. Την αρχή, την μέση και φυσικά το φινάλε, έτσι ώστε να μπορώ οπότε θέλω εγώ, να κάτσω να την "καταβροχθίσω".

Και τι συμβαίνει όταν ολοκληρώνεις μια ιστορία? Όσο καλή ή κακή μπορεί τελικά να είναι, νιώθεις την ικανοποίηση του τέλους. Νιώθεις την ιστορία να μεταμορφώνεται σε ανάμνηση. Ανάμνηση που, ή την κρατάς στο παντελόνι σου και την σκέφτεσαι συχνά, ή κάνεις τα πάντα για να την ξεχάσεις.

"Πάει και αυτό" σκέφτεσαι, προσδοκώντας καλύτερα πράγματα από την επόμενη, που ίσως αρχίσει σύντομα.
Ίσως και να έχει αρχίσει και να μην το έχεις πάρει χαμπάρι...

-Lcfr.
ΥΓ. Ναι-Ναι. Ίσως, ΙΣΩΣ λέω, οι δύο τελευταίες παράγραφοι να μην αναφέρονται απαραίτητα στα κόμικς που διαβάζω...
ΥΓ. Τι σας έχω για αύριο!!! ΤΙ ΣΑΣ ΕΧΩ!!!