Ήρθε η στιγμή να φορέσω τα αθλητικά μου και να απαντήσω το υπέρ-αιωνόβιο ερώτημα:
"Πότε ξεπερνάς ΟΡΙΣΤΙΚΑ μια κατάσταση?"
(έλα μου ντε.)
Ας πούμε όλη την αλήθεια.
Για να φτάσεις στο σημείο να πεις στον ίδιο σου τον εαυτό, πως ξεπέρασες οριστικά μια κατάσταση (και να σε πιστέψει), θέλει δουλειά. Θέλει κόπο και προσπάθεια ανάλογη με την ένταση και την σημαντικότητά της. Τα απλά και καθημερινά πράγματα μπορεί να σε στοιχειώσουν για λίγο, αλλά επειδή ακριβώς είναι καθημερινά, δεν τους δίνεις μεγάλη έκταση και πολλές σκέψεις. Τα απορροφάς και τα ξεχνάς.
Τώρα, εάν έχεις στόχο να ξεπεράσεις πράγματα/καταστάσεις που κράτησαν μήνες ή ακόμα και χρόνια, τότε χρειάζεται ΘΕΛΗΣΗ και πολλά κιλά κότσια. Κότσια, για να κοιτάξεις την πραγματικότητα στα μάτια, χωρίς να έχεις διάθεση να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω της.
Και όταν το καταφέρεις αυτό. τότε NAI!
Μπορείς να πεις πως απελευθερώθηκες τελείως, χωρίς να σε επηρεάζει πλέον απολύτως τίποτα.
Ούτε μια τυχαία συνάντηση, ούτε ένα τηλεφώνημα, ούτε δύο-τρεις διάσπαρτες λέξεις στην οθόνη του υπολογιστή σου. Όλα αυτά, στην αρχή κυριολεκτικά θα σε γκρέμιζαν κάνοντάς σε να παίζεις το ίδιο έργα ξανά και ξανά στα μάτια σου, αργότερα θα σου είναι αδιάφορα.
Παγερά αδιάφορα και πολύ μικρά για να τους δώσεις την παραμικρή σημασία.
Και αυτό το συναίσθημα αδέρφια μου, είναι λυτρωτικό και σε ανταμείβει με το παραπάνω.
Βλέπεις τους κόπους σου, να προσφέρουν καρπούς.
Και λες με πυγμή και δέος:
"Παλιάτσος είσαι και φαίνεσαι!
Εγώ υπήρξα παλιάτσος. Ή μάλλον, με έκανες παλιάτσο, αλλά πλέον είμαι βασιλιάς."
-Lcfr.
Υ.Γ. Αυτό το άρθρο είναι το πεντηκοστό! Σημαντικός αριθμός το 500, άρα έπρεπε να είναι σημαντικό και το περιεχόμενό του.
:)
"Πότε ξεπερνάς ΟΡΙΣΤΙΚΑ μια κατάσταση?"
(έλα μου ντε.)
Ας πούμε όλη την αλήθεια.
Για να φτάσεις στο σημείο να πεις στον ίδιο σου τον εαυτό, πως ξεπέρασες οριστικά μια κατάσταση (και να σε πιστέψει), θέλει δουλειά. Θέλει κόπο και προσπάθεια ανάλογη με την ένταση και την σημαντικότητά της. Τα απλά και καθημερινά πράγματα μπορεί να σε στοιχειώσουν για λίγο, αλλά επειδή ακριβώς είναι καθημερινά, δεν τους δίνεις μεγάλη έκταση και πολλές σκέψεις. Τα απορροφάς και τα ξεχνάς.
Τώρα, εάν έχεις στόχο να ξεπεράσεις πράγματα/καταστάσεις που κράτησαν μήνες ή ακόμα και χρόνια, τότε χρειάζεται ΘΕΛΗΣΗ και πολλά κιλά κότσια. Κότσια, για να κοιτάξεις την πραγματικότητα στα μάτια, χωρίς να έχεις διάθεση να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω της.
Και όταν το καταφέρεις αυτό. τότε NAI!
Μπορείς να πεις πως απελευθερώθηκες τελείως, χωρίς να σε επηρεάζει πλέον απολύτως τίποτα.
Ούτε μια τυχαία συνάντηση, ούτε ένα τηλεφώνημα, ούτε δύο-τρεις διάσπαρτες λέξεις στην οθόνη του υπολογιστή σου. Όλα αυτά, στην αρχή κυριολεκτικά θα σε γκρέμιζαν κάνοντάς σε να παίζεις το ίδιο έργα ξανά και ξανά στα μάτια σου, αργότερα θα σου είναι αδιάφορα.
Παγερά αδιάφορα και πολύ μικρά για να τους δώσεις την παραμικρή σημασία.
Και αυτό το συναίσθημα αδέρφια μου, είναι λυτρωτικό και σε ανταμείβει με το παραπάνω.
Βλέπεις τους κόπους σου, να προσφέρουν καρπούς.
Και λες με πυγμή και δέος:
"Παλιάτσος είσαι και φαίνεσαι!
Εγώ υπήρξα παλιάτσος. Ή μάλλον, με έκανες παλιάτσο, αλλά πλέον είμαι βασιλιάς."
-Lcfr.
Υ.Γ. Αυτό το άρθρο είναι το πεντηκοστό! Σημαντικός αριθμός το 500, άρα έπρεπε να είναι σημαντικό και το περιεχόμενό του.
:)
No comments:
Post a Comment