Πριν κάποιο καιρό, είχα ξεκινήσει μια σχέση πάθους, με μια ξανθιά και ιδιαίτερα όμορφη κοπέλα. Τα πράγματα πήγαιναν όπως έπρεπε να πηγαίνουν. Μην ξεχνάτε πως όταν ξεκινάς το ταξίδι-εξερεύνηση του χαρακτήρα που έχεις απέναντί σου, τα πάντα φαντάζουν ρόδινα...
Η εμπιστοσύνη δεν είχε ακόμα χτιστεί από την μεριά μου. (Ξέρω-ξέρω... πρωτοφανές για εμένα!) Είχα όμως την διάθεση να περιμένω όσο χρειαζόταν, για να κρίνω εάν το ονοματάκι που ξεκινούσε από "Μ", θα το έβαζα στο κουτί με τα ελάχιστα άτομα που μπορώ να εμπιστεύομαι.
Ήταν λοιπόν Παρασκευή και είχαμε κανονίσει να πάμε στο εξοχικό μου για το τριήμερο. Οι λεπτομέρειες ήταν κανονισμένες και το ραντεβού στον Μετρό του Αγ. Αντωνίου κλεισμένο. Ο αιώνια δικός σας, όπως πάντα στην ώρα του. (ίσως και λίγο νωρίτερα, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά πως είμαι gentleman).
Περίμενα-περίμενα, αλλά η "Μ" δεν έλεγε να εμφανιστεί μέσα στο χαριτωμένο αμαξάκι της. Η προσμονή είχε αρχίσει και μεταμορφωνόταν σε απίστευτα νεύρα, με την φλέβα στο μέτωπό μου να αρχίζει να φουσκώνει επικίνδυνα.
Την καλώ στο κινητό αλλά ήταν απασχολημένο.
Μετά από λίγο, ξανά.
Και ξανά και ξανά.
Δεν σας κρύβω, πως περίμενα κοντά 40 λεπτά σαν τον "ΝαΜηνΠω", μέχρι να αξιωθεί να πάρει τηλέφωνο και να μου πει με αναστατωμένη φωνή:
"ΕΡΧΟΜΑΙ-ΕΡΧΟΜΑΙ! Σε 5 λεπτά είμαι εκεί!!"
Έτσι και έγινε.
Ήρθε, μπήκα στο αμάξι, τα ακύρωσα όλα με ήρεμο ύφος, βγήκα και έφυγα.
Βλέπετε το περιθώριο ανοχής μου είχε φτάσει χαμηλά. Τόσο χαμηλά που δεν το έβλεπα. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, η σχέση αυτή είχε ήδη τελειώσει την στιγμή που έκλεινα την πόρτα του αμαξιού της πίσω μου.
Τώρα, καλό είναι να μην με ρωτήσετε εάν μετάνιωσα που βγήκα από το αμάξι εκείνο το Παρασκευόβραδο...
Δεν θα ξέρω να απαντήσω και είναι και Δευτέρα. Και τι έχουμε πει για τις Δευτέρες?
Πάλι θα σας τα λέω? Τς τς τς...
Όταν έχει προηγηθεί ένα πολύ καλό Σαββατοκύριακο, τις Δευτέρες που το ακολουθούν, παρακαλώ να μην γίνονται δύσκολες ερωτήσεις. Ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί 100% και οι απαντήσεις που μπορεί να δωθούν, ίσως είναι άκυρες και κατα πάσα πιθανότητα χαζές.
Ευχαριστώ και καλή εβδομάδα.
-Lcfr.
Η εμπιστοσύνη δεν είχε ακόμα χτιστεί από την μεριά μου. (Ξέρω-ξέρω... πρωτοφανές για εμένα!) Είχα όμως την διάθεση να περιμένω όσο χρειαζόταν, για να κρίνω εάν το ονοματάκι που ξεκινούσε από "Μ", θα το έβαζα στο κουτί με τα ελάχιστα άτομα που μπορώ να εμπιστεύομαι.
Ήταν λοιπόν Παρασκευή και είχαμε κανονίσει να πάμε στο εξοχικό μου για το τριήμερο. Οι λεπτομέρειες ήταν κανονισμένες και το ραντεβού στον Μετρό του Αγ. Αντωνίου κλεισμένο. Ο αιώνια δικός σας, όπως πάντα στην ώρα του. (ίσως και λίγο νωρίτερα, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά πως είμαι gentleman).
Περίμενα-περίμενα, αλλά η "Μ" δεν έλεγε να εμφανιστεί μέσα στο χαριτωμένο αμαξάκι της. Η προσμονή είχε αρχίσει και μεταμορφωνόταν σε απίστευτα νεύρα, με την φλέβα στο μέτωπό μου να αρχίζει να φουσκώνει επικίνδυνα.
Την καλώ στο κινητό αλλά ήταν απασχολημένο.
Μετά από λίγο, ξανά.
Και ξανά και ξανά.
Δεν σας κρύβω, πως περίμενα κοντά 40 λεπτά σαν τον "ΝαΜηνΠω", μέχρι να αξιωθεί να πάρει τηλέφωνο και να μου πει με αναστατωμένη φωνή:
"ΕΡΧΟΜΑΙ-ΕΡΧΟΜΑΙ! Σε 5 λεπτά είμαι εκεί!!"
Έτσι και έγινε.
Ήρθε, μπήκα στο αμάξι, τα ακύρωσα όλα με ήρεμο ύφος, βγήκα και έφυγα.
Βλέπετε το περιθώριο ανοχής μου είχε φτάσει χαμηλά. Τόσο χαμηλά που δεν το έβλεπα. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, η σχέση αυτή είχε ήδη τελειώσει την στιγμή που έκλεινα την πόρτα του αμαξιού της πίσω μου.
Τώρα, καλό είναι να μην με ρωτήσετε εάν μετάνιωσα που βγήκα από το αμάξι εκείνο το Παρασκευόβραδο...
Δεν θα ξέρω να απαντήσω και είναι και Δευτέρα. Και τι έχουμε πει για τις Δευτέρες?
Πάλι θα σας τα λέω? Τς τς τς...
Όταν έχει προηγηθεί ένα πολύ καλό Σαββατοκύριακο, τις Δευτέρες που το ακολουθούν, παρακαλώ να μην γίνονται δύσκολες ερωτήσεις. Ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί 100% και οι απαντήσεις που μπορεί να δωθούν, ίσως είναι άκυρες και κατα πάσα πιθανότητα χαζές.
Ευχαριστώ και καλή εβδομάδα.
-Lcfr.
No comments:
Post a Comment