Beautiful Girl

Αρκετοί από εσάς, τους άγνωστους δικτυακούς μου φίλους, αλλά και αρκετοί από τον προσωπικό μου κύκλο, μου έχουν πει:

"...γεμάτο κοριτσάκια το γυμναστήριο... πρέπει να τρως καλά..."

Έχω τονίσει μέσα από αυτές τις γραμμές, πως δεν είμαι από τους τυπάκους που πηγαίνω σε σημεία που μαζεύεται κόσμος, για να κάνω γνωριμίες (γνωστό ως "ψάρεμα") ή να χαζέψω λυγερά κορμάκια και να φαντασιώνομαι διάφορα. Δεν το έχω κάνει και δεν θα το κάνω ποτέ.

Ίσως να μην είναι του στυλ μου.

Πέρα από αυτό, στο γυμναστήριο συνηθίζω να μην παρατηρώ ΚΑΝ το ποιος/ποια τρέχει στον διπλανό διάδρομο, ή παλεύει στο απέναντι όργανο γυμναστικής. Όχι γιατί "δεν είναι σωστό" αλλά γιατί είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνω και στις νότες που παίζουν στα ακουστικά μου.

ΟΜΩΣ. (κλασσικό πλέον)

Εχθές λοιπόν Δευτέρα, παρατήρησα μια εξαιρετικά όμορφη κοπέλα. Και μην γελιέστε, ΠΟΛΥ δύσκολα θα πω πως μου αρέσει κάποια. (εάν θυμάστε, πριν κάποιο καιρό είχα γράψει ςγια το μέγεθος ομορφιάς μια κοπέλα του πεζοδρομίου στο κέντρο της Αθήνας) Προφανώς έχω κάποιο σύνδρομο, που με κάνει και εστιάζω σε κάποιο αρνητικό χαρακτηριστικό. Και εστιάζω τόσο έντονα σε αυτό, που μετά από λίγο είναι το μοναδικό πράγμα που σκέφτομαι. (έχω ιδιαίτερες σχέσεις με την εμμονή)

Σε αυτήν την περίπτωση λοιπόν, όση ώρα έτρεχα και την είχα απέναντί μου, προσπαθούσα να εντοπίσω αυτό που θα με χαλούσε. Αυτό το μικρό πράγμα που θα μεταμορφωνόταν σε αρνητική εμμονή, καταστρέφοντάς μου την οποία θετική εικόνα και να είχα σχηματίσει μέχρι εκείνη την στιγμή.
Μεγάλο μέτωπο; Όχι.
Μεγάλα ρουθούνια; Όχι.
Φαίνονται τα ούλα της όταν χαμογελάει; Όχι.
Έχει έντονα φρύδια; Όχι.
Φοράει λευκά ρούχα; Βασικά, φορούσε λευκό παντελόνι αλλά οκ...
Έχει κοντό μαλλί; Όχι.
Έχει σπυράκια; Όχι.
Είναι αυτοκόλλητη με το κινητό της; Όχι.
Προκαλεί με το ντύσιμο της; Όχι.
"Παίζει" με τα μάτια, το ανδρικό πλήθος γύρω της; Όχι.
Έχει μακριά δάχτυλά, κίτρινα δόντια ίσως?
Χοντρές γάμπες;
Και πολλά αλλά στα οποία όλες οι απαντήσεις ήταν κατηγορηματικά "όχι".
Δεν κατάφερα να εντοπίσω τίποτα. Περιέργως μου άρεσαν τα πάντα. Φυσικά δεν ξέρω εάν θα άρεσε στον κολλητό μου αυτό το ανώνυμο πλάσμα, αλλά στα δικά μου μάτια ήταν πραγματικό αστέρι. (περί ορέξεως κολοκυθόπιτα)

Ναι, δεν σας κρύβω πως εντυπωσιάστηκα. Και το γράφω αυτό με πάσα ειλικρίνεια.
Και αυτό το συναίσθημα με έκανε να νιώθω αισιόδοξος.

Γιατί;
Γιατί απέδειξα στον ίδιο μου τον εαυτό, πως εάν ψάξεις αρκετά καλά, μπορείς να βρεις την ομορφιά όσο περίεργος και να είσαι.
Σε οτιδήποτε και να είναι αυτό.
Από μια τυχαία γυναίκα, ή από ένα απλό μήνυμα 3 λέξεων στο κινητό σου.

Υπάρχει η ομορφιά.
Σίγουρα υπάρχει.

Απλά είναι κρυμμένη σε ένα κουτί, σαν έναν Jack-In-The-Box και περιμένει το άνοιγμα και να πεταχτεί και να σου φτιάξει την ημέρα.
(ή την νύχτα)

Κι όμως, η συγκεκριμένη κοπέλα ήταν μελαχρινή...

Καλή Τρίτη αδέρφια μου...
Δαιμονικά δικός σας,

-Lcfr.
ΥΓ. Πριν φύγω, θα αφήσω ένα μήνυμα για τις φίλες αναγνώστριες: Με συγχωρείτε για το σημερινό περιεχόμενο του άρθρου. Σας διαβεβαιώνω πως δεν έχω σκοπό να κάνω καμία κίνηση γνωριμίας μαζί της. Έχω στο μυαλό μου ΜΟΝΟ εσάς. Άλλωστε σας θυμίζω πως η σχέση μας είναι πλατωνική και κανένας δεν ξέρει εάν έχω σοβαρή σχέση αυτήν την περίοδο. :)