Αγανάκτηση

Εχθές λοιπόν, έκατσε και πέρασα μία βόλτα από τους αγαπημένους μας αγανακτισμένους του Συντάγματος... (μεγάλη σας τιμή αδέρφια μου) και πρέπει να τονίσω πως, δεν (ΔΕΝ) είχα μαζί μου κατσαρόλα.

Παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω. Ήταν διασκεδαστικό και πρωτόγνωρο όλο αυτό το πανηγυράκι, αλλά να με συγχωρεί η χάρη σας, δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που προανέφερα.

Ένα πανηγύρι στα επίπεδα Eurovision, που με τόση λαχτάρα καταναλώνετε(αι) και χαβαλές να γίνεται. Ένα μεγάλο καφενείο, για να κουβεντιάσεις πολιτικά και οικονομικά, με τον άγνωστο διπλανό σου, που είναι απογοητευμενοπικραμένος από την ζωή του, που...
NEWSFLASH!!
...την έκανε έτσι ΜΟΝΟΣ του. (Βλέπετε και η ψήφος υπάγεται στην κατηγόρια: Action/Reaction)

Μούντζες, συνθήματα, λέιζερ (έμαθα κι όλας, πως τα πράσινα λέιζερ είναι πιο δυνατά από τα κόκκινα) και το εντυπωσιακότερο πλακάτ, να γράφει το εξής θεϊκό:

Employee of the year: George Papanderou.

Απλά εξαιρετικό και γεμάτο χιούμορ. (οποίος το σκέφτηκε, μπορώ να τον βγάλω για μια κρύα μπύρα άμα λάχει...(όχι παραπάνω όμως, γιατί ζαλίζομαι))

Όπως είπα και στην παρέα μου, (αυτή η παλιοζήλια θα σας φάει! Δεν πρέπει να εκθέσω κόσμο και οικογένειες) το όλο σκηνικό των Αγανακτισμένων, το θεωρώ καλή και σωστή κίνηση του λαού, μιας και δείχνει πως αντιδρά. Είμαι όμως πεπεισμένος, πως ότι είναι να γίνει στην χώρα και σε εμάς την νέα γενιά (δυστυχώς ΚΑΙ στις επόμενες) θα γίνει. Όσο και να μην το θέλουμε, όσο και να φωνάζουμε, όσο και να χτυπιόμαστε. Ελπίζω να έχετε καταλάβει πως πλέον δεν αποφασίζουν οι εντός συνόρων "άρχοντες" αλλά οι εκτός...

Στην τελική: "Όταν χρωστάς, χρωστάς!"
Τέλος.
Deal with it.
Εδώ που τα λέμε όμως, δεν θα εκπλαγώ εάν ο Έλληνας, στις επόμενες εκλογές βγάλει πάλι πράσινο ή μπλε... Σας θυμίζω πως ο λαός μας, είναι ο αυτός με την μικρότερη σε διάρκεια μνήμης που έχει υπάρξει ποτέ...

ερμ...
Για τι θέμα γράφω σήμερα, είπαμε; Ξέχασα...

-Lcfr.
Ps. Μπορείτε να προσπαθήσετε να με χρωματίσετε ελεύθερα. Να είστε σίγουροι πως θα κάνετε λάθος, αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεστε.