Nighty Night

"...Ποιος είπε πως ήρθα για να φύγω?...
Εάν ήταν έτσι, δεν θα ερχόμουν ΚΑΝ από την αρχή..."
(τάδε έφη Lcfr, στο repeat, μέχρι να σταματήσει η Γη να γυρίζει τόσο ερωτικά γύρω από τον Ήλιο)

Για να μην ξεχνιόμαστε...

Καληνύχτα αδέρφια. Τρίτη αύριο.

-Lcfr.

Casino Life

Τελικά τα ψέματα, είναι ένα ιδιαίτερα δυνατό και χρήσιμο εργαλείο για τον κόσμο που μπορεί και τα χρησιμοποιεί. Και η αλήθεια είναι πως είσαστε πολλοί που τα χρησιμοποιείτε.. (πανάθεμά σας)

Δυστυχώς όμως, ο άνθρωπος που αναλώνει την ζωή του στα ψέματα, αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσει ότι ζει σε έναν ψεύτικο κόσμο. Και αυτός ο κόσμος, (εάν δεν κάνει κάτι σύντομα), θα γίνει βίωμα που στο επόμενο στάδιο, θα τον κάνει να μην ξεχωρίζει τι είναι πραγματικότητα και τι ψέμα. Τι είναι "θέλω" και τι είναι "πρέπει".

Πόσο θλιβερό μπορεί να είναι αυτό;

Αδέρφια μου, το 99% των πραγμάτων που αντιμετωπίζουμε κατά την διάρκεια της ζωής μας, είναι αποτέλεσμα δικών μας ΚΑΙ ΜΟΝΟ πράξεων. Δεν είναι σωστό να ξεχνάμε ότι την ζωή μας, την ζούμε εμείς, για εμάς. Όχι άλλοι στο πόδι μας..

ΖΕΙΣ ΕΣΥ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ.

Σε οποία φάση και να βρίσκεται αυτή η ζωή, σε οποίο σημείο και να την έχουμε φτάσει, σε ότι περίεργα και μπερδεμένα σταυροδρόμια και να βρισκόμαστε, μην ξεχνάμε πως ΠΡΕΠΕΙ να ζούμε, με τις κάρτες που μας έχουν μοιράσει οι πράξεις μας.

Επειδή δεν μου αρέσει ο τζόγος, αλλά μου αρέσουν τα ρίσκα, υποστηρίζω και συμφωνώ πως αρκετές φορές, ο συνδυασμός των καρτών που θα μοιραστούν, δεν είναι πάντα αυτός που θες. Προσέξτε τι λέω: Ο ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ. Ο γύρος όμως επαναλαμβάνεται. Και ο συνδυασμός που τώρα αμφισβητείς, είναι σπάνιο, έως αδύνατο, να ξανά έρθει.

Ρίσκαρε, μέχρι να ρισκάρεις και τις κάλτσες σου.
(όπως μπορείτε να καταλάβετε έχω ένα πάθος με τα γυναικεία καλτσάκια)
ΟΛΗ η ριμάδα η ζωή, κρίνεται στην σπίθα της στιγμής. Στην σπίθα του δευτερολέπτου.
Στις κάρτες που σου μοίρασαν οι πράξεις σου.

Τι λέει ένα τραγουδάκι;
"...κόψε και μοίρασε στα δυο..."

-Lcfr.

Masks

Διανύουμε λοιπόν, την "ανάλαφρη" περίοδο των αποκριών. Ο κόσμος έξω είναι χαρούμενος, διασκεδάζει σαν να μην υπάρχει αύριο και φυσικά φοράει μάσκες για να υποδυθεί κάποιον που στην πραγματικότητα δεν είναι. Όλο αυτό το συμπαθητικό πανηγύρι, με έκανε να σκεφτώ κάτι που είμαι σίγουρος, υπάρχει στο μυαλό πολλών από εσάς.

Δυστυχώς, η ζωή έχει φτάσει σε ένα σημείο να έχει 365ημέρες τον χρόνο, απόκριες. Μην αναρωτιέστε τι εννοώ. Ο κόσμος πλέον, φοράει επί μονίμου βάσεως, μάσκες και υποδύεται προσωπικότητες, που δεν του αρμόζουν. Αλλιώς είναι στην πραγματικότητα, άλλα πράγματα λαχταρά, αλλιώς νιώθει και φυσικά αλλιώς συμπεριφέρεται.

Μήπως είμαι ανελέητα ρομαντικός και πιστεύω ότι οι μάσκες της καθημερινότητας, είναι ίσως η μεγαλύτερη πληγή της κοινωνίας του σήμερα; Μήπως ήρθε η στιγμή να ξυπνήσουμε και να δούμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται στις βιτρίνες, αλλά λίιιιγο διαφορετικά; Μήπως είναι καιρός να βγάλουμε τις μάσκες και να διεκδικούμε, συμπεριφερόμαστε, αντιδρούμε, λαχταρούμε, αισθανόμαστε, αντιλαμβανόμαστε και τέλος ποθούμε, όπως ακριβώς μας καθοδηγεί η καρδιά μας και όχι το αυστηρό γράμμα που έχουν θεσμοθετήσει άλλοι;

Λέω μήπως...

Φανταστείτε πόσο μαγικός θα ήταν ο κόσμος, εάν για μια και μόνο ημέρα, όλος ο κόσμος άφηνε στο σπίτι, την μάσκα του επιβάλλουν να φοράει. Για 24ώρες μονάχα ώρες, να κυκλοφορούσε όπως είναι στην πραγματικά. Πόσο λιγότερο υποκριτική θα ήταν η κοινωνία; Πόσο πιο βιώσιμη και οικεία;

Και μην ρωτάτε γιατί...

Όταν ο άνθρωπος σταματά να υποκρίνεται, ακόμα και η ανάσα του, θα φωνάζει την λέξη "ευτυχία" και η μουσική που θα ακούει, θα έχει διαφορετικό, ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΟ χρώμα, για αυτόν και ΣΙΓΟΥΡΑ για τους γύρω του...

Αυτός είναι ο κόσμος που ονειρεύομαι.
Αυτός είναι ο κόσμος που θέλω.

Γεμάτος ανθρώπους που παίρνουν ρίσκα, στεναχωριούνται, απογοητεύονται, αλλά πάνω από όλα, διεκδικούν τα θέλω που έχουν στην τσέπη τους. Όχι αυτά που είναι στις τσέπες των διπλανών τους.

Αυτός είναι λοιπόν. Ένας κόσμος χωρίς μάσκες και υποκρισία. Δυστυχώς δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο.

Welcome to Lcfr City.
Enjoy your stay WITHOUT a mask. You're not Batman you know...

-Lcfr.

Sunday Chill

Μετά τον πανικό και τις πολύ περίεργες αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσες στιγμές που ζήσαμε εχθές, στα φιλόξενα (αλλά διαολεμένα κρύα) στενά του Κολωνακίου, το μόνο που έχω να πω μέσα από τις γραμμές αυτές, είναι το εξής:

As simple as it gets.
Staying up with you...

Και όχι φίλοι μου. Μην περιμένετε άρθρο σήμερα. Αν και το έχω γραμμένο από την Παρασκευή, (είδατε τι μπορώ να κάνω μέσα σε ένα βαγόνι του Μετρό?) το κρατάω για αύριο, μιας και την Κυριακή την αφιερώνω στην ξεκούραση. Εξ 'ου και το χαλαρωτικό (αλλά γεμάτο νόημα) τραγουδάκι του σημερινού Post. Βλέπετε με περιμένει με ιδιαίτερα άγριες διαθέσεις η επόμενη εβδομάδα, που τυχαίνει να είναι η πρώτη του Μαρτίου.

Τίποτε (τελικά) δεν είναι τυχαίο σε αυτήν την ζωή. Ακούτε?

ΤΙΠΟΤΑ.
Ακούτε???

-Lcfr Eat World.
Ps. Κυριακή σήμερα huh? Και όχι φίλε Mephisto. Δεν έχω αποφασίσει ΑΚΟΜΑ τι θα ντυθώ για το βραδινό μασκέ πάρτι. (Ποιος NORMAL άνθρωπος οργανώνει μασκέ πάρτι με θέμα τα '60s? Really???) Και όχι. Μην περιμένετε φωτογραφίες!! :)

Revolution!

Επειδή πολύ κουβέντα γίνεται τον τελευταίο καιρό για επαναστάσεις, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας αυτήν την φωτογραφία...

Οι επαναστάσεις που αποδίδουν το καλύτερο, ξεκινούν από μία απόφαση της στιγμής.
Η στιγμή αυτή μπορεί να διαρκεί 20 λεπτά, μπορεί και λιγότερο.

Το αποτέλεσμά της όμως, είναι για μια ολόκληρη ζωή.

-Lcfr.

Dreams

...give your dreams everything you got...
You'll be amazed what comes out of it...

-Lcfr
26/2/2011.
14:13

Music Power

Τον τελευταίο καιρό, έμαθα 2 τραγούδια που με έχουν κάνει να κοιτάζω τα πράγματα λίγο διαφορετικά.

Ξέρω ότι οι περισσότεροι από εσάς, δεν έχετε το ίδιο γούστο μαζί μου στην μουσική, ΑΛΛΑ θα σας προλάβω και θα σας παρακαλέσω να τα ακούσετε. Το ένα μετά το άλλο. Μπορώ να εγγυηθώ για την ποιότητά τους εγώ προσωπικά.

Πρώτο είναι το Sinner's Prayer από τον Sully Erna. (τραγουδιστής των Godsmack)
Enjoy και μην ξεχνάτε ότι ακολουθεί και το τελειωτικό χτύπημα ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ.

Ελπίζω να σας άρεσε...
Και τώρα, ετοιμαστείτε να γονατίσετε από την μουσική ποιότητα που χαρακτηρίζει το επόμενο τραγούδι, που μας το προσφέρει ο Brett Anderson, των Suede και έχει το όνομα Back To You.
Δεν έχω άλλα λόγια να το χαρακτηρίσω... Αλήθεια δεν έχω.


-Lcfr.
Ps. Τελικά θα μου απαντήσει κανείς, για το πόσο μεγάλη δύναμη μπορεί να έχει η μουσική?
Ps2. Thanks e-Mak για το Sinner's Prayer, και Iris Isis για το Back To You...

Don't fear the Reaper

Νομίζω πως στο παρελθόν έχω αναφερθεί στις φοβίες που με διακατέχουν. Φοβίες περίεργες, αστείες και σίγουρα παράξενες, για εσάς τους φυσιολογικούς και πανέμορφους ανθρώπους. (είδατε τι κόλακας μπορώ να γίνω για μερικά ilike?? :P)

Αποφάσισα λοιπόν, ανά τακτά χρονικά διαστήματα να γράφω για μια από αυτές μου τις φοβίες, μπας και καταφέρω να διώξω μακριά καμία από δαύτες... (εάν δεν τα καταφέρω, τουλάχιστον θα έχετε διασκεδάσει με το ανώμαλο και αξιολάτρευτα, πειραγμένο μου μυαλό)

Φοβία #1
Οδήγηση.
Ή αλλιώς:
Βγήκε ο Lcfr παγανιά!

Όπως μπορεί να ξέρετε, δεν οδηγώ. Ενώ το ξέρω το κόλπο, δεν έχω πάρει δίπλωμα για τρεις ιδιαίτερα απλούς, αλλά σημαντικούς (για εμένα) λόγους. Read on...

Είμαι 100% σίγουρος πως θα κοπώ στα σήματα μιας και η αποστήθιση είναι κάτι που δεν το μπορώ με τίποτα. Άρα πως, μα τον γέρο δαίμονα, να μάθω απ' έξω τόοοοοσα σήματα και να μην κάνω πάνω από 2 λάθη στην εξέταση; Έλεος. Βάλτε με μασήσω γυαλί, ή να την πέσω σε καμιά ηλικιωμένη στην λαϊκή και θα το κάνω! Να είστε σίγουροι πως θα το κάνω καλά και θα έχω ένα χαμόγελο μέχρι τον άλλο κόσμο. Αποστήθιση στα σήματα, μέσα από ένα βιβλίο/εγκυκλοπαίδεια όμως, όχι! Not me!
Ο δεύτερος λόγος της εκούσιας αποχής μου από την σοφεράντζα είναι η άγνοια των διαστάσεων του αυτοκινήτου. Μην βιαστείτε να απαντήσετε πως αυτό θα το συνηθίσω. Μέχρι τότε τι γίνεται;

Ας πούμε ότι ο δάσκαλος οδήγησης (...) με μαθαίνει σε ένα μικρό Toyota Yaris (η επιλογή του μοντέλου τυχαία, και κάθε υπόνοια για διαφήμιση μακριά από εμένα). Παίρνω λοιπόν το δίπλωμα, αλλά το αυτοκίνητό μου, είναι ένα VW GOLF ή κάποιο μεγαλύτερο σε μέγεθος. ΤΙ ΚΑΝΩ ΜΑ ΤΟΝ ΤΟΥΤΑΤΗ?; Πως διαχειρίζομαι την διαφορά μεγέθους; Πώς θα ξέρω που αρχίζει και που τελειώνει το αμάξι, έτσι ώστε να είμαι σίγουρος πως χωράω να περάσω από το στενό που έχω μπροστά μου; Έχω και τον καθυστερημένο στα δεξιά, που έχει παρκάρει έξω-έξω και εάν δεν χωρέσω θα του πάρω κανένα καθρέφτη για σουβενίρ να έχω να τον θυμάμαι.

(συμφωνώ με την άποψη ότι οι καθρέφτες βοηθούν στο να κουμαντάρεις τις διαστάσεις του αυτοκινήτου, αλλά όπως έχει πει και ο Meat Loaf σε ένα εκπληκτικό παλιό του τραγούδι: "Objects in the rear view mirror, may appear closer than they are...")

Τρίτος και τελευταίος λόγος είναι ότι μου έχει καρφωθεί στο μυαλό πως σε ένα από τα ταξίδια μου, σαν άλλη Αλίκη Βουγιουκλάκη πίσω από το τιμόνι, θα σβαρνίσω μια γιαγιά μαζί με τις σακούλες του Super Market. Και όχι τίποτα άλλο, η γιαγιά δεν θα πεθάνει και θα με τρέχει στα δικαστήρια για το υπόλοιπο της καταπληκτικής μου ζωής. Μην με ρωτάτε γιατί θα το κάνει αυτό.. Ίσως να με γουστάρει η πορνόγρια και να θέλει άλλα...

Σιγά αξιολάτρευτη γιαγιά... τι πάθατε; Σας έσπασα μια εξάδα αυγά ημέρας, τον γοφό και λίγο το αριστερό σας πόδι. Μικρό το κακό. Αφήστε με να ζήσω! Είμαι πολύ όμορφος για να με τραβάτε στα δικαστήρια...

Σας παρακαλώ;

-Lcfr: The schizophrenic, bipolar, angry Batman of the Internet.
Ps. Eγώ τελικά, αυτό το συμπαθητικό "Ν" στο πίσω παράθυρο του αυτοκινήτου, πότε θα το βάλω??? Και να είστε σίγουροι, πως το δικό μου "Ν" δεν θα λέει τα κλασσικά: "Νέος Οδηγός" και "Ναι ΡΕ! είμαι καινούργιος!". Το δικό μου θα λέει:
"Νεωκόρος της κόλασης" ή
"Νάρκισσος σπάνιας μορφής. Adore me!"

Hitler Manifesto

Από μια κουβέντα που είχα εχθές το βράδυ με το προσφιλές σε εμένα πρόσωπο, με την κωδική ονομασία "e-Mak" κράτησα (μεταξύ άλλων) μια φανταστική έκφραση που, πολύ απλά το μυαλό μου δεν είναι τόσο μεγάλο και τρανό να την σκεφτεί. (ντροπή μου)

Μου είπε λοιπόν το εξής: "...η λέξη "Πρέπει" παλιότερα σήμαινε αρμόζει/ταιριάζει. Σήμερα δυστυχώς και με κάποιον περίεργο τρόπο, για την ίδια ακριβώς λέξη τις ημέρες αυτές, επικρατεί ένας ιδιαίτερα χιτλερικός χαρακτήρας" (καλά-καλα, μπορεί να άλλαξα την πρόταση που μου είπε για να είναι πιο φιλική στον γραπτό λόγο)

Έχω αναφερθεί χιλιάδες φορές, με προηγούμενα άρθρα μου και κατ' ιδίαν κουβέντες, στα "πρέπει" και στο πως να τα αντιμετωπίζουμε όταν μας τα προσφέρει απλόχερα η ζωή μας. Επειδή, το τελευταίο διάστημα τα "Πρέπει" είναι αυτά που ορίζουν το μέλλον μου, θέλω να τονίσω πως ότι και να μου λέτε, ότι και να μου γράφετε, αρνούμαι πεισματικά, να σκύψω το κεφάλι στον χουντικό χαρακτηρισμό που του έχετε δώσει. Γιατί εσείς έχετε θεσμοθετήσει αυτόν τον χαρακτηρισμό. Εσείς που, πολύ κακώς ταΐζετε αυτά τα πεινασμένα Πρέπει. Και όσο τα ταΐζετε, τόσο θα πεινάνε για περισσότερο...

Αναρωτήθηκε όμως κανείς, τι θα τα ταΐσετε την ώρα που δεν θα σας έχει μείνει τίποτα απολύτως? Ή μήπως νομίζετε ότι θα έχετε πάντα περίσσια ζωή για φάγωμα? Εύχομαι από καρδιάς να το μάθετε με την καλή και όχι με την ανάποδη. Αν και μεταξύ μας, συνήθως η "ανάποδη" είναι αυτή που κληρώνει σε τέτοιες περιπτώσεις και η self-Φασκελομηχανή αναλαμβάνει δράση...

Αυτό το πράγμα όμως ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΜΟΖΕΙ. Και είμαι σίγουρος ότι δεν αρμόζει και σε πολλούς από εσάς που τυχαίνει να διαβάζεται αυτές εδώ τις γραμμές.

Απλά συμβιβάζεστε.

ΠΟΛΥ κακώς, αλλά δεν θα σας πω εγώ πως θα ζήσετε τις ζωές σας. Απλά μπορώ και έχω το θράσος να σας λέω με τυμπανοκρουσίες και βεγγαλικά, ότι το γρασίδι ΔΕΝ είναι πράσινο από την "από εδώ" όχθη. Σας διαβεβαιώ δεν είναι. Το γρασίδι είναι πράσινο εκεί ακριβώς που το ποτίζεις. Προσέξτε: όχι εκεί που ΠΡΕΠΕΙ, αλλά εκεί που ΘΕΛΕΙΣ να το ποτίζεις.

Επιλέξτε σωστά τα πρέπει και τα θέλω σας, λοιπόν.
Επιλέξτε τα με γνώμονα την ερμηνεία που έχετε στο λεξικό για αυτές τις λέξεις και αναγκάστε με να το δω έτσι.

Προκαλέστε με, να σας αλλάξω την γνώμη. Προκαλέστε με και να είστε σίγουροι πως θα τα καταφέρω.

Σας προκαλώ να με προκαλέσετε.
Προκαλώντας προκαλούμε την πρόκληση.

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Θα τα καταφέρω. Εάν δεν τα καταφέρω, τότε δεν έχετε κανέναν (ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΟΜΩΣ) λόγο να διαβάζετε αυτό εδώ τον ιστότοπο.

Και όχι. Δεν είμαι επαναστάτης χωρίς αιτία.
Οι αιτίες μπορεί, πλέον, να τελείωσαν, αρχίζει όμως η ζωή.

Κάτω ο χιτλερισμός του Πρέπει! Ζήτω η ελευθερία του Θέλω!
Ξυπνάτε, ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

-Lcfr.

Politics

Όπως μπορεί να ξέρετε, είμαι φανατικός αντίπαλος της τηλεόρασης. Δεν βλέπω σχεδόν ποτέ και έχω μια συγκεκριμένη άποψη για τους ανθρώπους που βλέπουν. Ειδικά για αυτούς που βλέπουν Star Channel και εκπομπές κουτσομπολίστικου περιεχομένου.

Εχθές όμως, πήρε το καλοσχηματισμένο μου αυτάκι, μια συζήτηση στις ειδήσεις με θέμα τα γεγονότα που έγιναν στο γήπεδο Καραΐσκάκη το Σάββατο που μας πέρασε.

Όχι-όχι, δεν θα ασχοληθώ με το αθλητικό κομμάτι της ιστορίας. Προς διαόλου, δεν θα σας το έκανα ποτέ αυτό. Απλά παρατηρούσα με πόσο λάγνο και διαστροφικά ψηφοθηρικό ύφος, οι πολιτικοί του πάνελ, προσπαθούσαν με οποιοδήποτε τρόπο να εκμεταλλευτούν τις ομάδες ποδοσφαίρου και τον φανατισμό που (καλώς ή κακώς) επικρατεί στον λαό αυτού του τόπου. Και αναρωτιόμουν ο αδαής:

Τελικά ο Έλληνας είναι τόσο χαζός ή/και αφελής; Με συγχωρείτε αλλά κάτι τέτοιο φαίνεται. Καταπίνει αμάσητο οτιδήποτε του προσφέρει το πολιτικό σκηνικό της χώρας, σε αρμονικό συνδυασμό με τα "δήθεν" έγκυρα και αντικειμενικά δελτία ειδήσεων των 20:00, στα επίσης "δήθεν" μη πολιτικοποιημένα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης. Τα καταπίνει χωρίς να ρωτάει, χωρίς να "κλοτσάει" και φυσικά χωρίς να φιλτράρει ούτε στο παραμικρό, αυτά που του σερβίρουν στο όνομα της ενημέρωσης.

Είναι τόσο κουτός, που δεν βλέπει σε τι σημείο έχει φτάσει η χώρα που υποτίθεται πως γέννησε τον παγκόσμιο πολιτισμό. Ή μήπως το έχει ξεχάσει ΚΑΙ αυτό? Δεν μπορεί ο δύστυχος να καταλάβει ότι όλες οι γραβάτες του κοινοβουλίου, δεν σκέφτονται ούτε στο ελάχιστο τον φτωχό και τον άνεργο πολίτη αυτοί του κράτους, αλλά τι θα προλάβουν να αρπάξουν μέσα στην θητεία τους.

Όχι μόνο αυτό. Αλλά τη θητεία αυτή, του την ανανεώνει κάθε 4 χρόνια.

Τι με ρωτάτε; Εάν νιώθει τύψεις που τα κάνει όλα αυτά? Για να νιώσεις αδέρφια, πρέπει να έχεις "νιονιό". Και σας ρωτάω, που μπορείς να το βρεις ανάμεσα σε τέτοιου είδους συμπολίτες...

Χαρακτηρίστε με όπως θέλετε, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως οι πολιτικοί και οι πάνες για τα μωρά, πρέπει ν' αλλάζουν συχνά, για τους ίδιους ακριβώς λόγους;

Τώρα θα μου πείτε: "τι σε έπιασε σήμερα;"

Δεν με έπιασε κάτι. Απλά με ενοχλεί το σημείο που έχει φτάσει η χώρα που με γέννησε. Μάλλον όχι με ενοχλεί... Με θλίβει. Και όταν η θλίψη σε έχει κυριεύσει για τον τόπο σου, τότε προς τα που πρέπει να κοιτάξεις για να δεις το μέλλον με αισιοδοξία?

Προβληματισμοί και καρφιά από τον yours truly Lcfr.
P.S. Εάν προσπαθήσετε να με "χρωματίσετε" πολιτικά, εύχομαι να τα καταφέρετε. Ζήτω σε εσάς, αλλά να ξέρετε ότι κάνετε λάθος. Ότι και να λέτε.

I love zoo!!
I LOCE ZOOOOOOOO
BEST,
beer run
Ever!

Final Decisions

Στους καιρούς που ζούμε, οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα αναποφάσιστοι και διστακτικοί. (το θέμα του δισταγμού το έχουμε καλύψει με προηγούμενο άρθρο). Επειδή λοιπόν, είμαι και εγώ ένας από αυτούς, έχω να εξομολογηθώ κάτι σε εσάς.

Το τελευταίο κοντά 2μηνο, με απασχολεί ιδιαίτερα, μια κατάστασή που αντιμετωπίζω. Κατάσταση δύσκολη, ιδιαιτέρως ψυχοφθόρα, αλλά ταυτόχρονα ελκυστική και ενδιαφέρουσα. Όμως, πάνω από όλα είναι μη αναστρέψιμη και οριστική. Έτσι λοιπόν, σήμερα ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ (ναι-ναι, τα κεφάλαια γράμματα τα έβαλα επίτηδες) να φέρω όλη αυτήν την κατάσταση σε ένα τέλος. Να την μαζέψω σε ένα πλαστικό κουτάκια και να την πετάξω στην θάλασσα. Δεν θα προσπαθήσω να κρυφτώ από εσάς. Παραδέχομαι ότι αυτήν την απόφαση έπρεπε να την είχα πάρει καιρό τώρα.

Μια και καλή, να την έστελνα στο καλό.

Σας λέω λοιπόν τούτο: Όταν κάτι σας προσβάλλει ή σας μειώνει σαν άνθρωπο, καλό είναι να αποφασίσετε το τέλος του, ΝΩΡΙΣ! Πριν γίνει βίωμα και καθημερινότητα. Εάν το αφήσετε να φτάσει σε αυτό το σημείο, θα βαράτε το κεφάλι σας σε οποία γωνία του σπιτιού είναι πιο κοντά. Μπορεί αυτή η απόφαση να είναι δύσκολη και να πονάει, αλλά ΠΡΕΠΕΙ (τι έχουμε πει για τα πρέπει?) να το κάνετε μιας και ο εαυτός σας είναι ο μοναδικός σύντροφος που έχετε, όταν όλοι οι άλλοι έχουν φύγει. Τον εαυτό μας, ΠΡΕΠΕΙ να τον προστατεύουμε πάση θυσία.

Ακούστε με κι εμένα. Οι γωνίες του σπιτιού μου έχουν αρκετά σημάδια από κουτουλιές βγαλμένες από το παρελθόν το παρόν και σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλες από το μέλλον.

(θα το λέω συνέχεια: "Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω". Τουλάχιστον έχω τα κότσια και παραδέχομαι ότι πολλές στιγμές συμπεριφέρομαι λανθασμένα και με γνώμονα τον ενθουσιασμό, που με κυριεύει)

Μην ταΐζετε λοιπόν άρρωστες καταστάσεις γιατί στο τέλος, θα ζητάνε την σάρκα σας για να ικανοποιήσουν την όρεξη τους.

Εκεί ακριβώς κρύβεται ο λεγόμενος "καλός εγωισμός" που κάνει την εμφάνισή του όταν κάτι σε χαλάει περισσότερο από ότι σε φτιάχνει. Εκεί ακριβώς λες το "Αει σιχτίρ πρωί πρωί"*
(βλέπε P.S2 για λεπτομέρειες αυτής της έκφρασης)
Και κάτι τελευταίο από εμένα:
Μην βάζετε ΠΟΤΕ ανθρώπους που δεν αξίζουν πάνω από την αξιοπρέπειά σας. Αποφασίστε το και ξεριζώστε τους από την ζωή σας, για το δικό σας καλό ΚΑΙ ΜΟΝΟ!

Live and let die.
Τα καλύτερα έρχονται. Σου το υπόσχομαι αγαπητέ Lcfr.

-Lcfr.
P.S. Οφείλω, σε αυτό το σημείο, να σας ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη, που προσωποποίησα το σημερινό άρθρο. Δείτε το σαν μια ανάγκη μου, να γράψω μερικά πράγματα για να βγουν από μέσα μου. Ίσως με αυτόν τον τρόπο, να βάζω την οριστική ΤΕΛΕΙΑ.
P.S2. Αυτή ήταν η πρόταση που φώναξα (από μέσα μου) σήμερα το πρωί.
P.S3. Το μόνο που πραγματικά φοβάμαι είναι ότι το κουτάκια που έχω βάλει όλη αυτήν την κατάστασή, είναι πλαστικό... Και όλοι ξέρουμε ότι το πλαστικό δεν το διαβρώνει η θάλασσα... Τουλάχιστον όχι γρήγορα. Παραδέχομαι, έντιμος, ότι αυτό το φοβάμαι...

Insecure

Η ανασφάλεια είναι ένα ύπουλο αλλά σημαντικό συναίσθημα. Πρέπει να πούμε πως είναι ικανό να αλλάξει ολόκληρη την πορεία μιας ζωής. Γιατί σας ρωτάω, φίλες και φίλοι, ποιος θα έκανε ένα βήμα διαφορετικό από τα προηγούμενά του, γνωρίζοντας ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είναι ιδιαίτερα μετέωρο και αμφίβολο; Όταν είναι τόσο μυστηριώδες και πρωτόγνωρο πως μπορείς να το εμπιστευτείς;
Απαντάω εγώ μην ανησυχείτε: Δεν μπορείς!

ΑΛΛΑ (δεν θα ήταν δικό μου άρθρο εάν δεν υπήρχε το μεγάλο ΑΛΛΑ, σωστά?)

Το γένος των ανθρώπων, από τα αρχαία χρόνια κάνει τέτοιου είδους βήματα. Την μια μικρά και καθημερινά, την άλλη μεγάλα και σημαντικά. Να είστε σίγουροι πως δεν γνώριζαν που και πως θα κατέληγαν. Παρόλα αυτά, τα έκαναν. Πείτε το περιέργεια, πείτε το πλήξη, πείτε το ανάγκη για εξέλιξη, το έκαναν. Διαρκώς. Μερικοί μετάνιωναν, άλλοι μετάνιωναν που δεν το είχαν κάνει νωρίτερα και πάει λέγοντας. Βλέπετε, η ανασφάλεια ΚΑΙ εκεί, είχε απλώσει τα πλοκάμια της, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να έκαναν τα βήματα αυτά με επιφύλαξη. Το πόδι πήγαινε να κάνει την κίνηση φοβισμένα και μαζεμένα... αλλά πήγαινε!

Η ανασφάλεια είναι καλό που υπάρχει και να είστε σίγουροι ότι θα υπάρχει για πάντα. Δείχνει ότι το αίσθημα της αυτοσυντήρησης κυριαρχεί όσα χρόνια και να περάσουν. Μην παρεξηγηθώ... αυτό είναι ιδιαίτερα αισιόδοξο και ευπρόσδεκτο. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να την αποβάλλουμε. Καλύτερα να την αγκαλιάσουμε και να την έχουμε στην τσέπη μας καθημερινά.

Σκοπός μου είναι να σας δείξω ότι τα ανασφαλή βήματα είναι τα ομορφότερα. Είναι αυτά που σου ανεβάζουν τους σφυγμούς της καρδιάς σε τέτοιο σημείο που δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις. Αυτά τα βήματα σε κάνουν να νιώθεις πως πετάς. Πως ζεις την ζωή σου, στην πλήρη έκδοσή της και όχι σε δοκιμαστικές προσωρινές περιόδους (γνωστές σαν Demo Versions). Στην τελική, αυτά τα βήματα σε κάνουν να έχεις τον απόλυτο έλεγχο! Να κρατάς όλη την δύναμη του κόσμου (σου) στα χέρια σου. Καιρός είναι να το καταλάβουμε. Μια και καλή.

Τέτοιο συναίσθημα αγαπημένοι μου, δεν μπορεί να το αγοράσει κανένα εξοχικό, καμία βολεμένη ζωή και σίγουρα δεν μπορείς να το ζήσεις εάν δεν νιώσεις και λίγο ανασφαλής!

Λίγο. Για λίγο.

Μέχρι να δεις τι μπορείς να δημιουργήσεις. Μέχρι να μάθεις να χρησιμοποιείς τα φτερά σου που, δυστυχώς, εδώ και καιρό τα έχεις κρατημένα στην ντουλάπα του σπιτιού σου, μαζί με τα καλοκαιρινά ρούχα...

It's a great season for them.
Better take 'em out and start polishing 'em.
You're gonna need them for the rest of your life.

That's the plan.
That's MY plan...

-Lcfr.

Music Breath

Ακούγοντας ένα τραγούδι λίγο πριν, (θα σας πω στο τέλος του άρθρου σε ποιο τραγούδι αναφέρομαι) συνειδητοποίησα ότι η μουσική, τελικά, είναι το σημαντικότερο στοιχείο για να μπορώ να ζω. (καλά-καλά, ίσως το οξυγόνο να είναι λίγο πιο σημαντικό για την επιβίωσή μου αλλά δεν το πάω εκεί)

Όσο κόντρα και να πηγαίνουν τα πράγματα, όσο χάλια και να νιώθεις, όσο πειραγμένες κι εάν είναι οι ημέρες που διανύεις, να είσαι σίγουρος ότι την στιγμή που θα βάλεις τα ακουστικά στα αυτάκια σου και ξεκινήσουν οι νότες να γεμίζουν το εγκέφαλο, τότε να είσαι σίγουρος ότι μπορείς και ΘΑ δεις τα πράγματα με άλλη απόχρωση. (εντέχνως απέφυγα να γράψω την λέξη ΠΡΕΠΕΙ, αν και τελευταία έμαθα ότι μερικά ΠΡΕΠΕΙ, δεν μπορείς να τα γκρεμίσεις, όσο και να θέλεις)

Η μουσική, όποια και να είναι αυτή που προτιμάτε, μπορεί να κάνει πολλά.
Χωρίς αυτήν, προσωπικά δεν θα μπορούσα να ξημερώσω άλλη μια ημέρα...
Χωρίς αυτήν, θεωρώ ότι θα ήμουν ένα απλό ρομποτάκι χωρίς συναίσθημα, χωρίς καρδιά, χωρίς απολύτως τίποτα.

Η μουσική αναπνέει για εμάς!

Το τραγούδι που προκάλεσε όλο αυτό το λεκτικό παραλήρημα ακολουθεί και είναι από την πάντα του Dave Matthews με τον Warren Haynes επί σκηνής και το όνομα του τραγουδιού: Cortez The Killer. Η live έκδοση είναι βγαλμένη από άλλο πλανήτη. Ξυπνάει συναισθήματα, χρώματα και διαθέσεις. Η μουσική Blues, στα καλύτερά της.

Σάββατο βράδυ ρε. Ακούστε καλή μουσική.
Καλό κάνει. Δίνει ανάσα για να βγάλουμε το μυαλό μας από άλλα πράγματα.

Άντε να σας δω...

-Lcfr.

Saturday Nightout

Λοιπόν-λοιπόν...

Ήρθε η ώρα να σας ευχηθώ καλό Σαββατόβραδο. Να είσαστε φρόνιμοι και ΦΥΣΙΚΑ να μην κάνετε κάτι που δεν θα έκανα εγώ.

Όσοι από εσάς μείνετε μέσα και δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε, εδώ θα είμαι εγώ. Ίσως ετοιμάσω κανένα αρθράκι, ίσως ανεβάσω μουσικούλα... Κάτι τέτοιο σκέφτομαι.

Όρεξη να βγω δεν έχω, άρα...

Λοιπόν, να περάσετε καταπληκτικά.
Εάν μείνετε εδώ έχει καλώς. Εάν όχι δεν θα σας κρατήσω μούτρα :)

Θα μου λείψετε χρυσόψαρα!

-L.

How Life Works

Brain Controls Heart.
True Story.

-Lcfr

Flying Lessons

Σήμερα το blog έχει εκπαιδευτικό ύφος...

Learn How To Fly (for Dummies)

Thank me later.

-Lcfr

Stalk

Κάτι τέτοιες στιγμές, νιώθω ότι κάποιος με παρακολουθεί...

Lcfr.

True Lies

Τις προηγούμενες ημέρες, η ζωή με κέρασε μια μεγάλη κούπα αλήθειας, που καλώς η κακώς έπρεπε να την πιω, να την μάθω και να την κάνω βίωμά μου, για να μπορέσω να συνεχίσω στους στόχους και τις προσδοκίες μου. Καλά έκανε, δεν μπορώ να πω το αντίθετο. Απλά αναρωτιέμαι πόσο ξεροκέφαλος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που δεν την πιστεύει ούτε στο παραμικρό; Ξεροκέφαλος ή μήπως πεισματάρης;

Νομίζω και τα δυο...

Ίσως βέβαια, για όλα αυτά, φταίει κάποιο ένζυμο στο αίμα το οποίο προκλητικά μπλοκάρει συγκεκριμένες αλήθειες. Επιστήμονας δεν έχω υπάρξει (ακόμα!) άρα σκέφτομαι φωναχτά μπας και καταλάβω τι φταίει και πολλές φορές δεν πιστεύω την αλήθεια:

Μήπως οφείλεται στην απλή λογική, που είναι ένα από τα χαρακτηριστικά σε έλλειψη από αρκετούς ανθρώπους γύρω μας;
Μήπως η αλήθεια είναι τόσο ψεύτικη από την προοπτική που την βλέπεις και ενώ ξέρεις ότι είναι εκεί, αδιαφορείς σαν άλλος έφηβος;
Μήπως τα πράγματα τελικά δεν είναι τόσο αληθινά όσο θέλουν να μας πουν;
Μήπως ο κάθε ένας έχει την δική του αλήθεια;
Μήπως τελικά, ο κάθε ένας κρατάει την αλήθεια με την οποία μπορεί να τα βγάλει πέρα καθημερινά;
Μήπως τελικά, μέσα στην τόση αλήθεια (!) υπάρχει πάντα, ΠΑΝΤΑ! μια μεγάλη δόση ψέματος;
Μήπως το ανθρώπινο μυαλό δεν έχει την δυνατότητα να ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα;
Μήπως μπορώ να διαβάζω τους ανθρώπους και καταλαβαίνω από μακριά, πότε υποκρίνονται μιαν αλήθεια γιατί έτσι ΠΡΕΠΕΙ?
(και μιας και αναφέραμε τα πρέπει) Μήπως και εγώ δεν ΠΡΕΠΕΙ να το βάλω κάτω και να συνεχίσω με θράσος να αντιστέκομαι στις αλήθειες που κυκλοφορούν απερίσκεπτα από εδώ και από εκεί?
Μήπως είναι δουλειά μου, να αλλάξω τις αλήθειες των ανθρώπων που δεν θέλω να χάσω?

Τι στον γερόδιάολα έπαθα σήμερα...

-Lcfr.

New

New Article Soon...

Stay Tuned.

Λοβ
Λσφρ.

Hell

Been to hell and back,
I can show you vouchers.

Night Night.

-Lcfr.

Rich And Empty

Φαντάζομαι, πως κατά την διάρκεια της ζωής σας, θα έχετε πέσει πάνω στην κατηγορία των ανθρώπων που βάζουν τα υλικά αγαθά πάνω από όλα. Πάνω από τα συναισθήματα, την ευτυχία και φυσικά πάνω από την πραγματική αξία της ζωής.

Για να προλάβω όσους από εσάς πείτε πως "τα υλικά αγαθά, μερικές φορές κουβαλάνε και την ευτυχία", θα σας πω ότι σας λυπάμαι πραγματικά. Δεν με θεωρώ ικανό να λέω ότι λυπάμαι κάποιον, άλλα πραγματικά στεναχωριέμαι όταν βλέπω γύρω μου, νέους ανθρώπους να σφυρίζουν αδιάφορα απέναντι στο συναίσθημα που νιώθουν (ή νομίζουν ότι μπορεί να νιώσουν) και να στρέφονται με εφηβική λαγνεία προικοθήρα, στο εξοχικό ή στην κληρονομιά του συντρόφου τους.

Δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί. Αυτοί που επενδύουν, επιλέγοντας με βάση το χρήμα και τα οφέλει που θα έχουν για μια πλούσια αλλά γκρι ζωή. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα. Όπως ακριβώς είναι και οι ίδιοι.

Β' διαλογής.

Εύχομαι πραγματικά, αυτή η στάση ζωής να αποδίδει για μερικούς. Απλά είμαι υποχρεωμένος, να θυμίσω κάτι που η ζωή τελευταία μας έχει κάνει να ξεχάσουμε: Τα υλικά φεύγουν από την μια στιγμή στην άλλη. Τα συναισθήματα (εάν είσαι ικανός να τα νιώσεις) μένουν για μια ζωή. Δεν σου βάζουν ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι, αλλά χίλιες φορές πεινασμένος και αγαπημένος, παρά βολεμένος, φτηνός, και αδιάφορος.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ!
Ζήτω η προικοθηρία!!!
Ζήτω!

Σας λυπάμαι.
Αλήθεια.
-Lcfr.
Ps. On another note, για δείτε την φωτογραφία δίπλα που έβγαλα σήμερα, καθώς επέστρεφα στο σπίτι μου και θα καταλάβετε ότι όταν λέω πως φέτος είμαι τυχερός, δεν το λέω τυχαία. Θυμάστε το κέρμα που αγνόησα στο Χαϊδάρι? (βλέπε ΕΔΩ) Το βρήκα σήμερα σε άλλη περιοχή. Γλυτώσαμε αδέρφιαααα!
Ps2. Επειδή σήμερα είχα οίστρο και εάν δω την απαραίτητη ανταπόκριση σε αυτό, ίσως ανεβάσω και δεύτερο "τσουχτερό" αρθράκι σήμερα. Αλλιώς, αύριο Σάββατο...
Ps3. Σας σκέφτομαι και μου λείπεται δυσβάσταχτα.

Twilight Innocence

Πέμπτη Βράδυ.
November Doom.
Twilight Innocence.
Dedicated.
Bye Bye, Gold Fish.

Lyrics:
i wonder what she dreams about
perhaps my arms that hold her tight
all the love that warms her heart
peaceful sleep till dawns new day

I will always keep watch over you
to keep you safe when you are scared

before her sleep she lies awake
with wonder and angelic thoughts
so much to learn in one lifetime
hand in hand we'll walk for hours

when the water becomes too deep
ill be the one who pulls you free
your dreams inspire me
to be the best man i can be
to never let you down
and make you proud of me
someday you'll be on your own
memories will make you smile
think back to those dreams
to remember me

i wonder what she dreams about
perhaps my arms that hold her tight
all the love that warms her heart
peaceful sleep till dawns new day

i will always keep watch over you
to keep you safe when you are scared

Nighty Night.
-Lcfr.

Nostalgia

Αυτές τις ημέρες στο κινητό της δουλειάς, λανσάρω μια ρετρό μόδα και έχω μια συσκευή βγαλμένη από την προηγούμενη δεκαετία. Συσκευή που με είχε συνοδεύσει σε παλιότερες, (ζωτικής σημασίας για τον σημερινό χαρακτήρα μου) περιπέτειες.

Τυχαίνει λοιπόν η συσκευή αυτή να έχει φωτογραφίες και μερικά βίντεο από αυτές τις περιπέτειες και σήμερα τις χάζεψα για αρκετή ώρα. Για να πω την αλήθεια μου, αν και μου προκάλεσαν νοσταλγία και μια μικρή θλίψη (μιας και αντικειμενικά είχα περάσει καταπληκτικά) είχα ένα βλαμμένο χαμόγελο που δεν έλεγε να φύγει όλο το πρωί. Προφανώς όχι επειδή θυμήθηκα αυτές τις φοβερές στιγμές, αλλά γιατί ο άνθρωπος που μοιράστηκε τότε, την ζωή του μαζί μου, έχει περάσει στο ενσυνείδητό μου σαν έναν από τους "καλούς".

Τους αξιοπρεπείς και ντόμπρους. Τους ειλικρινείς και τους ψυχικά όμορφους.

Αυτό, λοιπόν ΠΡΕΠΕΙ να προσπαθούμε στην ζωή μας. Να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας έτσι ώστε να συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους που μοιράζονται τις ζωές τους μαζί μας, με τέτοιο τρόπο που στο αναπόφευκτο τέλος ή ανάμνησή σου, να προκαλεί το διαρκές χαμόγελο που είχα και εγώ για τοοοοση ώρα στο αγγελικά όμορφο πρόσωπό μου.

Μην βιαστείτε όμως. Αυτό το χαμόγελο μπορεί να μην εμφανιστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα από το τέλος, μιας και είναι σίγουρο ότι τα συναισθήματα θυμού ή/και στεναχώριας που νιώθεις αμέσως μετά, θα κυριαρχούν για αρκετό καιρό, ειδικά εάν έχεις επενδύσει πάνω σε αυτόν τον άνθρωπο.

Όταν όμως αυτά φύγουν, θα μείνει το χαμόγελο. Και αυτό το χαμόγελο είναι ανεκτίμητο. Ειδικά εάν ο άνθρωπος αυτός, σου έχει αφήσει καλά συναισθήματα. Εάν όχι, τότε μην περιμένετε... Αυτό το χαμόγελο δεν θα έρθει ποτέ. Και εδώ που τα λέμε καλύτερα! Δεν αξίζουν όλοι το χαμόγελο που τους προσφέρεις.

Είπαμε όχι κι έτσι!

Και όλα αυτά, επειδή πρωί-πρωί είδα λίγες φωτογραφίες τραβηγμένες από ένα παλιό κινητό. Μάλλον έχω και συγκρίνω, καταστάσεις του τότε, με καταστάσεις του σήμερα...
Άτομα και προσωπικότητες του τότε με αυτούς του σήμερα..

Δυστυχώς είναι άσπρο με μαύρο.

Σημεία των καιρών αδέρφια!!
Σημεία των καιρών από τα οποία μαθαίνουμε και ξεσκαρτάρουμε αυτά που μας χαλάνε.

"Θεσσαλονίκη μου, μεγάλη φτωχομάνα..."

-Lcfr.
P.S. Δεν θέλω σχόλια για το στιχάκι στο τέλος. Επιτέλους, αφήστε και κάτι να πέσει κάτω... Αμάν πια!!
P.S2. Το 2011 προβλέπω να είναι φανταστικό! (από σήμερα και μετά)

Hair Band

Εάν το καλοσκεφτεί κανείς, ο περίγυρος του κάθε ανθρώπου δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μικρό, μαύρο λαστιχάκι για τα μαλλιά, που επειδή δεν έχεις μακριά μαλλιά, το φοράς στο χέρι, μιας και σου θυμίζει κάτι από το παρελθόν ή το κοντινό παρόν σου.

Εάν το λαστιχάκι είναι καινούργιο, θα είναι στενό για το χέρι σου (θα σου κόβει το αίμα, θα σου αφήνει σημάδια κτλ κτλ) Λογικά θα προσπαθήσεις για κάποιο διάστημα να το "ανοίξεις" και να το φέρεις στα μέτρα σου. (για το πόσο καιρό θα προσπαθήσεις, είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα)

Όπως φαντάζομαι να ξέρετε, υπάρχουν λαστιχάκια με εύκολο εσωτερικό λάστιχο, που αλλάζει ανάλογα με την ασκούμενη πίεση αλλά και αυτά που όσο και να τα παλεύεις εξακολουθούν να επανέρχονται στην προηγούμενη κατάστασή τους.

Επειδή το ανθρώπινο είδος (και ο υπογράφων αυτού εδώ του άρθρου) φημίζεται για την ξερoκεφαλιά και την επιμονή του, εάν δεν τα καταφέρουμε με την πρώτη, προσπαθούμε ξανά και ξανά μέχρι να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Οι λύσεις όπως σε όλους τους καθημερινούς, απλούς ή σύνθετους γρίφους της ζωής, είναι δυο:

Ή συνεχίζεις να προσπαθείς για κάτι, ή επιλέγεις άλλο λαστιχάκι...
Ή φτιάχνεις ή καταστρέφεις.
Ή μιλάς και αντιμετωπίζεις τις οποίες συνέπειες με το κεφάλι ψηλά και παντελονάτα, ή επιλέγεις την εύκολη και πεπατημένη διέξοδο της άρνησης.

Choose wisely!

Μην ταράζεστε γλυκά μου πλάσματα... Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για απλά λαστιχάκια των μαλλιών, που τα αγοράζεις από το Super Market για 2-3€.

Τι αξία έχει το λαστιχάκι μπροστά σε μια ΟΛΟΚΛΗΡΗ ζωή;
Ιδού η (α)πορ(ε)ία.

-Lcfr "Ο άνθρωπος που ένα απλό και φτηνό λαστιχάκι για τα μαλλιά, το έχει κάνει ζωή ολόκληρη".
Ps. Και τώρα θα σας ζητήσω να καλωσορίσουμε το καινούργιο iPhone 4 που κρατάω στα χεράκια μου αυτήν την στιγμή και γράφω το άρθρο. Το πρώτο άρθρο λοιπόν, αυτού του τηλεφώνου από τα πολλά που ακολουθούν. Σας το υπόσχομαι. Και όταν υπόσχεται κάτι ο διάολας, το κάνει. ΟΤΙ και να γίνει!

Why NOT

Εχθές το απόγευμα με "κατηγόρησε" ένας πολύ καλός μου φίλος για κάτι που εγώ προσωπικά δεν το θεωρώ κακό... Αντιθέτως μάλιστα...

"είσαι παρορμητικός" μου είπε... "και δεν είναι πάντα υπέρ σου"...

Παρορμητικός ε;
Το ξέρω ότι είμαι. Και μάλιστα ξέρω και το γιατί!! (είμαι τέτοιος τύπος...)

Ποιο το νόημα να μην κανείς αυτό που πραγματικά νιώθεις;
Θέλω να πάρω τηλέφωνο ένα άτομο που "δεν πρέπει"; Θα το κάνω γιατί μου ήρθε να το κάνω και δεν πρέπει να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο από αυτό που θέλω.
Δεν πρέπει να "μπλέξω" σε μια κατάσταση, γιατί είναι πιθανό να ξεμπλέξω πολύ δύσκολα; So what? Δεν θα είμαι ο πρώτος αλλά όχι και ο τελευταίος. Μπορεί να δυσκολευτώ, αλλά θα το παλέψω στο τέλος. Τόσα έχω περάσει.

Την ζωή κάποιος από εκεί πάνω, αποφάσισε να μας την δώσει για συγκεκριμένους λόγους. Εάν δεν ρισκάρεις στην ζωή σου, χάνεις την ουσία και το αλατοπίπερό της. Και στο κάτω-κάτω της γραφής θα σας πω το άλλο.

Ποτέ δεν θα μάθεις που μπορεί να φτάσεις την μπάλα, εάν δεν την πετάξεις με όλη σου την δύναμη.

Εγώ τον τελευταίο καιρό, την έχω πετάξει με ΟΛΗ την δύναμη που μπορεί να έχει το απολλώνιο κορμί μου και τα αποτελέσματα (μέχρι στιγμής) είναι το λιγότερο εκπληκτικά...

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι ακόμα και αυτό εδώ το άρθρο είναι παρορμητικό με πολλά υπονοούμενα. Όπως επίσης μπορούμε να πούμε ότι πολλοί από εσάς διαφωνείτε κάθετα με αυτά που γράφω. Μπορεί να σας εκνευρίζουν κι όλας.

Είμαι σίγουρος ότι αυτή η αντίδρασή σας, οφείλεται στο ότι γνωρίζετε πως τα πράγματα ΠΡΕΠΕΙ να είναι έτσι όπως τα λέω. (αν και η λέξη "πρέπει" είναι κάτι που αποφεύγω). Τέτοιου είδους συμπεριφορές τις θέλετε ΤΟΣΟ πολύ, αλλά φοβάστε μήπως σας γκρεμίσουν την υπάρχουσα ζωή. Την ήσυχη "λιμνούλα" χωρίς την παραμικρή ανατάραξη υδάτων.

Μου αρέσει που είμαι έτσι, και δεν έχω σκοπό να σταματήσω. Τουλάχιστον όχι ακόμα, μιας και δεν ήμουν έτσι, αλλά έγινα! Ήμουν στο σημείο που είσαστε, και έφτασα σε αυτό που είμαι τώρα.

Ένα μεγάλο και δύσκολο ταξίδι, με πολλά πάνω και πολλά κάτω. Παρόλα αυτά μπορώ και το λέω ακόμα ΤΑΞΙΔΙ.

Ένα από τα πολλά που θα ακολουθήσουν.
Και είμαι σίγουρος ότι τα επόμενα θα είναι καταπληκτικά.

Δεν συμβιβάζομαι και δεν χαρίζομαι σε κανέναν.
Accept that.

Τάδε Έφη Lcfr@7:36

Saturday Night

Για να κλείσει το Σαββατόβραδο όπως πρέπει, χρειάζεται μια χαλαρή μουσικούλα με νόημα...

Η επιλογή μου είναι το Wires των Athlete. Κάτι για να σας χαλαρώσω και να βγείτε με άλλη διάθεση...

"Got to get to you
Got to see this through,
Ι See Hope is here,
In a plastic box..."

Ελπίζω να περάσετε καλά, όπου και να είστε.
Μακριά ή κοντά μου.

-Lcfr.

Lucky Penny

Φέτος την πρωτοχρονιά, το φλουρί στην πίτα έπεσε σε εμένα και τον αδερφό μου. Συνηθίζουν να λένε ότι εάν σου πέσει το φλουρί, θα είσαι τυχερός όλη την νέα χρονιά.

Για να πω την αλήθεια μου, η αρχή της χρονιάς με βρήκε στο κρεββάτι, άρρωστο και με την χειρότερη των διαθέσεων παραμάσχαλα. (άσχετα εάν είχα προτάσεις από διάφορους να μου φέρουν ζεστή σούπα για να γίνω καλύτερα) Πέρα από αυτό, νομίζω ότι η τύχη μου έχει αλλάξει. Και το διασκεδάζω, μιας και σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, έχω βρει όχι ένα αλλά ΤΕΣΣΕΡΑ κέρματα στον δρόμο. Ένα 2ευρω, ένα 10λεπτο, ένα 2λεπτο και ένα μονόλεπτο. Τώρα θα μου πείτε: "Σιγά ρε μεγάλε, τι νομίζεις ότι έκανες περιουσία?"

Όχι! Δεν το γράφω όλο αυτό, για οικονομικούς λόγους. Το γράφω γιατί, όπως έχω αναφέρει και παλιότερα, τα αναπάντεχα πράγματα είναι ίσως τα καλύτερα. Εκεί που δεν το περιμένεις, τσούκ σου σκάει ένα μήνυμα, ή ένα τηλεφώνημα, ή ακόμα και ένα κέρμα μικρής αξίας στον δρόμο που σου αλλάζει την πορεία. Και μέχρι στιγμής, τέτοια έχω πολλά...

Expect The Unexpected!!

Όμως μια ημέρα που ήμουν στο Χαϊδάρι, βγαίνοντας από ένα ταξί, είδα ΑΚΡΙΒΩΣ μπροστά μου, ένα μπρούτζινο κέρμα που το αγνόησα. Δεν το μάζεψα!! Δεν το μάζεψα και θέλω να μοιραστώ μαζί σας, ότι με έχει στοιχειώσει αυτή μου η κίνηση. Μακάρι να γύρναγα τον χρόνο πίσω και σήμερα να λέω, πως τα κέρματα που έχω βρει το 2011 είναι 5...

Νιώθω τυχερός φέτος. Ότι μπορώ να κερδίσω πράγματα και καταστάσεις.
Τις διεκδικώ και θα τις διεκδικώ μέχρι τις 32 του Δεκέμβρη.

Για το μοναχικό και ξεχασμένο κέρμα του Χαϊδαρίου ρε γαμώτο... Που είναι σε άλλη τσέπη αλλά ανήκει σε εμένα...
(στην τελευταία πρόταση, ΙΣΩΣ να μιλάω και μεταφορικά)

heh :)

-Lcfr.
Ps. Ελπίζω να πιάσατε την προσθήκη ημέρας στον Δεκέμβρη. Σας επιτρέπω αυτήν την extra ημέρα να την ερμηνεύσετε όπως ακριβώς θέλετε. Δικαίωμά σας είναι.

Silent kill

Τις προάλλες διάβασα ένα άρθρο για τις "σιωπηρές σχέσεις" που καλώς η κακώς υπάρχουν γύρω μας. Και αφού είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από εσάς, δεν ξέρετε τι είναι οι σιωπηρές σχέσεις, θα σας ανοίξω τα ματιά... (δωρεάν)

Σιωπηρή σχέση, ονομάζουμε το είδος της μονόπλευρης σχέσης που "κρατάει", το ένα μέλος μιας, που έχει τελείωσε. Είναι λέει, μια ψυχολογική αντίδραση του οργανισμού, για να μπορέσει να κοντρολάρει την απώλεια που νιώθει.

Όπως μπορείτε να καταλάβετε, την σιωπηρή σχέση την κρατάει ο πληγωμένος της υπόθεσης. Αυτός που, με λίγα λόγια, δεν ήθελε τον χωρισμό, και δεν μπορεί εύκολα να προχωρήσει την ζωή του μετά από αυτόν. Συμπεριφέρεται σαν να είναι ακόμα δεσμευμένος και η καθημερινότητα του δεν έχει αλλάξει καθόλου, πέραν του ότι δεν έχει το έτερον ήμισυ κοντά του.

Φυσική εξέλιξη, ή θλιβερή κατάντια;
Για να δούμε εάν μπορούμε να απαντήσουμε λοιπόν, σε αυτήν την ερώτηση.

Για να πω όλη την αλήθεια μου, όταν διάβασα το άρθρο, συνειδητοποίησα ότι στο παρελθόν έχω υπάρξει σε μια τέτοια σχέση. Ή μάλλον σε κάτι παρεμφερές που, πιστέψτε με, είναι αλλιώς να το ζεις και αλλιώς να το διαβάζεις σε γραμμούλες κάποιου αρθρογράφου.

Κοιτάζοντάς την κατάσταση, λοιπόν, από άλλη προοπτική, δεν μπορώ να την βάλω στην κατηγορία της θλιβερής κατάντιας, μιας και όταν περνάς κάτι, το περνάς γιατί το νιώθεις. Και όπως συνηθίζω να λέω:

"είναι καλύτερα να νιώθεις χάλια, από το να μην νιώθεις απολύτως τίποτα"

Ας μην κρυβόμαστε. Μια τέτοια αντίδραση, εξομαλύνει (όσο είναι δυνατό) την απώλεια, που προφανώς σου έχει στοιχίσει. Βάζει λίγο αναισθητικό στον μικρό ή μεγάλο πόνο, προσφέροντας ένα ψέμα, μπας και ξεχαστείς. Γενικότερα είμαι της άποψης πως οτιδήποτε σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, είναι καλοδεχούμενο και θετικό για την ψυχική σου υγεία.

Κατά την διάρκειά αυτής της κατάστασης σίγουρα θα υπάρξουν και οι "σφήνες" σκέψεις του/της πρώην, να περνάει καταπληκτικά με τον/την επόμενο σύντροφο. Τέτοιες σκέψεις καλό θα είναι να τις διαολοστέλνετε αμέσως μιας και μόνο κακό μπορούν να προκαλέσουν. Τις περισσότερες φορές, εκεί που έχεις πάρει τα πάνω σου, μια τέτοια μικρή σκέψη, σαν βελόνα μπορεί να σου "σκάσει" πανεύκολα το μπαλονάκι ανάκαμψής σου.

Προσοχή λοιπόν αδέρφια.
Τα πράγματα είναι σοβαρά σε τέτοιες καταστάσεις.

Αυτά από εμένα.

-Lcfr.
Για άλλη μια φορά:
Ο Αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω...

Fragile Dreams

Σήμερα, Παρασκευή έχω έτοιμο αρθράκι για εσάς, αλλά δεν έχω την διάθεση να το ανεβάσω...
Θα αρκεστώ στους στίχους του Fragile Dreams, από τους Anathema. Επιλέγω αυτούς γιατί δένουν ΣΑΝ ΓΑΝΤΙ, στο να εκφράσουν τι ακριβώς συμβαίνει αυτήν εδώ την στιγμή, μέσα μου.

(Αναζητήστε το τραγούδι στο Youtube, εάν θέλετε να το ακούσετε...)

"...Countless times I trusted you,
I let you back in,
Knowing... Yearning... you know
I should have run... but I stayed

Maybe I always knew,
My fragile dreams would be broken for you.

Today I introduced myself,
To my own feelings,
In silent agony, after all these years,
They spoke to me... after all these years

Maybe I always knew..."

Καλά να περάσετε αδέρφια.

-Lcfr.

2 Strangers

Σήμερα πριν φύγω από το σπίτι το μεσημέρι, χάζεψα λίγο τηλεόραση. Έπεσα πάνω στην χιλιοστή εξηκοστή όγδοη επανάληψη της σειράς "Δύο Ξένοι"

Ωραία σειρά, δεν μπορώ να πω. Αλλά όσο πρόλαβα να χαζέψω, παρατήρησα ότι αυτό το ζευγάρι, κάτι μου θύμιζε...

Για να μην παρεξηγηθώ, αναφέρομαι στις διαθεσιμότητες, μιας και εγώ είμαι χίλιες φορές πιο όμορφος από τον συγχωρεμένο. (αν και μοιάζουμε στην επιλογή χρώματος στα ρούχα)

Καλό απόγευμα αδέρφια.

-Lcfr

Hey,

Hey,

Όποιος έχει κότσια, ας ακούσει αυτό το τραγούδι.
Για τα ταξίδια του μέλλοντος αδέρφια.

Τι λέει σε ένα σημείο?
"All i think about, is you"
Καλά κάνει και το λέει. Καλά κάνω και το λέω και εγώ.
Deal with it.
I Am.

Όνειρα γλυκά αδέρφια...
Να με σκέφτεστε!

-Lcfr.

One more!

Κόσμε μου,

Δεν νομίζω να σταματήσω να ουρλιάζω καθημερινά, αυτό που θα γράψω σήμερα (είναι σύντομο και το γράφω απο το κινητό μου, so bear with me).

If your are not happy,
MOVE ON!

Όλα τα άλλα είναι προφάσεις.
Απλές λέξεις, να έχουμε να λέμε. Η ζωη είναι μικρή για να την γεμίζουμε με συμβιβασμούς.
Μην δέχεστε τίποτα λιγότερο απο αυτό που θέλετε και σας αξίζει.

Και για να ασχολείστε με εμένα, θα πει οτι αξίζετε πολλά. Πολλά και τα καλύτερα. (πάντα θέλω για τους αναγνώστες μου τα καλύτερα)

Δεν θα κουραστω να το λέω, έστω και εάν δεν ξυπνήσει κανείς σας.

Θα προσπαθώ όμως καθημερινά. Έστω για τον έναν ή την μια,που θα δει μέσα απο τις γραμμές που γράφω, τι μπορεί να εννοώ πραγματικά.

Θα προσπαθώ, μιας και είπαμε... Δεν τα παρατάω ποτέ.

Non Serviam!

-Lcfr.

G'night

Goodnight then...

Goodnight.
Σας σκέφτομαι.

-Lcfr.

Monday

...
I'm really good at something.
REALLY GOOD.

I don't give up.
Ever!

-Lcfr.

Saturday Night

Ήρθε το Σαββατόβραδο.
Θα ευχηθώ καλά να περάσουμε, να είστε φρόνιμοι (όσο γίνεται, δεν θέλω υπερβολές) και για άλλη μια φορά θα σας πω το πλέον γνωστό:

ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΕΓΩ.

Εις το επανιδείν.

-Lcfr.
Ps. Παρατηρήσατε μήπως, ότι είπα να ΕΙΣΤΕ φρόνιμοι και όχι να ΕΙΜΑΣΤΕ? I'm a tricky devil :P

Wish List

Πριν λίγο μου ήρθε στο μυαλό το τραγούδι των Pearl Jam με όνομα Wish List.
Σκέφτηκα λοιπόν, πόσες ευχές πεθαίνουν κάθε ημέρα χωρίς να δίνουμε και πολύ σημασία. Πολλές από αυτές, πριν ακόμα γεννηθούν, έχουν αρχίσει και "μετράνε ανάποδα".

Από την μία έχουμε αυτές που πεθαίνουν πρόωρα, από την άλλη έχουμε αυτές που ΙΣΩΣ γίνουν και τέλος αυτές που είμαστε σίγουροι ότι θα τις εκπληρώσουμε. Το ανθρώπινο είδος, έχει την ανάγκη να έχει ευχές για να μπορεί να περιμένει κάτι από το μέλλον. Δεν θα κρίνω εάν αυτό είναι άλλο ένα αδύναμο χαρακτηριστικό, απλά θα συμβουλέψω όλους ΜΑΣ, να εκφράζουμε τις ευχές μας με κάθε τρόπο, σε κάθε ευκαιρία και φυσικά όσες περισσότερες φορές μπορούμε.

Κάντε ευχές αδέρφια!!
Βλέπετε, οι ευχές (ακόμα) είναι δωρεάν.
Τον περιορισμό τον βάζει ΜΟΝΟ το μυαλό.

Κλείνοντας, μια ερώτηση: Ξέρετε ποιες ευχές είναι οι καλύτερες?
Αυτές που τις έχεις για πεθαμένες. Αυτές που νομίζεις ότι δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.
Ξέρετε γιατί?
Γιατί εάν εκπληρωθούν, το χαμόγελο που έχεις τις λίγες ώρες της ημέρας που τις σκέφτεσαι, θα γίνει μόνιμο και ζωντανό.
Διαρκές και συνεχόμενο.
Καθημερινό και παντοτινό.

Σας ΠΡΟΚΑΛΩ να μου εκφράσετε με όποιον τρόπο θέλετε, την όποια (τρελή ή όχι δεν με ενδιαφέρει) ευχή έχετε, αφού διαβάσετε και ακούσετε το τραγούδι.
ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΩ.

Σε κάποιο σημείο στο τραγούδι που ακολουθεί λέει:
"I wish i was the souvenir, you kept your house key on..."
First wish, DONE λοιπόν.
Σειρά έχει η επόμενη ευχή, η οποία είναι ΜΕΓΑΛΗ!

Ακούστε το τραγούδι. Αξίζει.
Να είστε σίγουροι.

-Lcfr.

Radio?

So,

Εχθές μου ήρθε η ιδέα να ξανά ανεβάσω τις δύο (2) "ραδιοφωνικές" προσπάθειες που έκανα στα μέσα του 2010. Η αλήθεια είναι ότι είχα διασκεδάσει ιδιαίτερα φτιάχνοντας αυτά τα 2 μουσικά μισάωρα (με την διακριτική και πάνω από όλα "sexy" φωνή μου να διακόπτει τα τραγούδια κάνοντας σχόλια για τα πάντα).

Σκοπός μου ήταν, είναι και θα είναι να το κάνω εβδομαδιαίο. Δηλαδή να εισβάλλω με μορφή mp3 στα αυτάκια σας, μια φορά την εβδομάδα...

Να σας ταράζω την ζωή, με τα σχόλια και τις σκέψεις μου και να εξαφανίζομαι μέχρι την επόμενη φορά. Κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου...

Επειδή λοιπόν, τα αρχεία που είχα ανεβάσει τότε, για κάποιον περίεργο λόγο εξαφανίστηκαν, ορίστε:
Let Me podCAST a Spell On You (A podcast from Lcfr)
Episode #1: http://www.mediafire.com/?6n2twydbdy984v8
Episode #2: http://www.mediafire.com/?behvm5jc2hb88eh

(οδηγίες: Click στο link του επεισοδίου που θέλετε, στην σελίδα που ανοίγει, περιμένετε το "Processing download request..." να γίνει "Click here to start download..." Κατεβάζετε το αρχείο που είναι σε κατάληξη .mp3 το οποίο ανοίγει με όποιο πρόγραμμα αναπαραγωγής μουσικής έχετε στο PC ή στο Mac...)

Enjoy.
Εάν θα υπάρξει συνέχεια σε αυτήν την προσπάθεια, θα κριθεί από εσάς και τις αντιδράσεις σας.

Lcfr is back.
100% back.

Lcfr

Ποιος από εσάς περίμενε να λείψω πάνω από 3 ημέρες?
Ποιος από εσάς κατάλαβε την απουσία μου?

Μην περιμένετε γλυκανάλατα σχόλια τύπου: "Μου λείψατε" και "δεν μπορώ μακρυά σας". Δεν θα τα ακούσετε (εσείς) από αυτόν τον δαίμονα...

Μου έλειψε να γράφω. Απλά και ξεκάθαρα.
Γιατί όταν γράφω (όπως μου είπε και μια ψυχή λίγο πριν) προσπαθώ να σας κάνω να δείτε τα πράγματα μέσα από τα μάτια μου. Προσπαθώ να σας δείξω πως ΠΡΕΠΕΙ να βλέπετε τα πράγματα κατά την δική μου άποψη. Από την δική μου προοπτική.

Και ξέρετε κάτι? Θα συνεχίσω να το κάνω, μιας και για να φτάσω σε αυτό το σημείο που βρίσκομαι σήμερα, έχω περάσει από πολλά περίπλοκα, τρομαχτικά και μερικές φορές δύσκολα σταυροδρόμια. Όλα αυτά τα ξεπέρασα και πλέον έχω την ευκαιρία να σας δανείσω τα μάτια και τις εμπειρίες μου.

Και θα συνεχίσω να το κάνω.
Μέχρι να καταφέρω να φέρω τούμπα έστω και έναν από εσάς.

-Lcfr.

Done.

So,

Yeah.
I'm done.
Μπορεί να επιστρέψω.
Μπορεί.

Adeus.

-L.

Motto

Your Rescue,
My UNDO.

-Lcfr

ΦΑΚ Destiny

Οποίος μπορεί να ξεστομίσει την φράση: "το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον" χωρίς να χαμογελάσει έστω και λίγο με ειρωνική διάθεση, να σηκώσει το χέρι του ψηλά. Του αξίζει χειραψία.
Οποίος δεν πιστεύει στο πεπρωμένο και σε άλλες τέτοιου είδους παλιομοδίτικες απόψεις, να μου δώσει το τηλέφωνό του να του στέλνω SMS κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, για να του γράφω ότι τον σκέφτομαι έντονα...

Κυρίες και κύριοι του ακροατηρίου, την προσοχή σας για λίγα μόλις λεπτά:

Την μοίρα μας την καθορίσουμε εμείς και μόνον εμείς. Δεν θα κουραστώ να το λέω και είμαι σίγουρος ότι δεν θα κουραστείτε να το ακούτε. (ειδικά όσοι χρειάζονται τέτοιου είδους κουβέντες για και καταλάβουν τι πραγματικά ισχύει) Μην πλησιάζετε την παγίδα της άποψης των γιαγιάδων μας. "Παιδάκι μου, ό,τι και να σου συμβεί εάν είναι είναι γραφτό σου δεν μπορείς να κάνεις κάτι...". Αυτό ίσως είναι από τα πιο ματαιόδοξα πράγματα που μπορείς να ακούσεις. Κάτι σαν την θρησκεία σας ένα πράμα.

Όχι ρε μεγάλε.
Όταν προσπαθώ να ζω την ζωή μου με στόχους και όνειρα, ΕΓΩ θέτω τον προορισμό. Ξέρω προς τα που να κοιτάξω και μπορώ να αντιληφθώ τι πρέπει να κάνω για να φτάσω το συντομότερο δυνατό εκεί. Αντιθέτως όταν πάω στα κουτουρού και κάτω από την μασχάλη έχω το γνωμικό του πεπρωμένου (ότι είναι να γίνει θα γίνει) δεν μπορώ να έχω στόχους. Το μόνο που έχω είναι η κρύα αγκαλιά της άγνοιας του προορισμού μου.

Γιαυτό, είμαι της άποψης να βάλετε στην καθημερινότητά σας τις παρακάτω προτάσεις για να δείτε διάφορα:

-Χτί-ζω την ημέρα μου, πάνω στις προδιαγραφές των ονείρων μου.
-ΦΑΚ fate, ΦΑΚ destiny.
-I'm the master of my own.
-Non Serviam!!

Άντε, γιατί σαν πολλά να μας τα είπανε σήμερα.

Εκνευρισμένος Lcfr.
P.S. Living your life with no goals or dreams is the same as trying to find a destination with no address. You'll always end up lost...
P.S. Να τον ακούτε τον Lcfr... κάτι ξέρει κι αυτός...