Nostalgia

Αυτές τις ημέρες στο κινητό της δουλειάς, λανσάρω μια ρετρό μόδα και έχω μια συσκευή βγαλμένη από την προηγούμενη δεκαετία. Συσκευή που με είχε συνοδεύσει σε παλιότερες, (ζωτικής σημασίας για τον σημερινό χαρακτήρα μου) περιπέτειες.

Τυχαίνει λοιπόν η συσκευή αυτή να έχει φωτογραφίες και μερικά βίντεο από αυτές τις περιπέτειες και σήμερα τις χάζεψα για αρκετή ώρα. Για να πω την αλήθεια μου, αν και μου προκάλεσαν νοσταλγία και μια μικρή θλίψη (μιας και αντικειμενικά είχα περάσει καταπληκτικά) είχα ένα βλαμμένο χαμόγελο που δεν έλεγε να φύγει όλο το πρωί. Προφανώς όχι επειδή θυμήθηκα αυτές τις φοβερές στιγμές, αλλά γιατί ο άνθρωπος που μοιράστηκε τότε, την ζωή του μαζί μου, έχει περάσει στο ενσυνείδητό μου σαν έναν από τους "καλούς".

Τους αξιοπρεπείς και ντόμπρους. Τους ειλικρινείς και τους ψυχικά όμορφους.

Αυτό, λοιπόν ΠΡΕΠΕΙ να προσπαθούμε στην ζωή μας. Να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας έτσι ώστε να συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους που μοιράζονται τις ζωές τους μαζί μας, με τέτοιο τρόπο που στο αναπόφευκτο τέλος ή ανάμνησή σου, να προκαλεί το διαρκές χαμόγελο που είχα και εγώ για τοοοοση ώρα στο αγγελικά όμορφο πρόσωπό μου.

Μην βιαστείτε όμως. Αυτό το χαμόγελο μπορεί να μην εμφανιστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα από το τέλος, μιας και είναι σίγουρο ότι τα συναισθήματα θυμού ή/και στεναχώριας που νιώθεις αμέσως μετά, θα κυριαρχούν για αρκετό καιρό, ειδικά εάν έχεις επενδύσει πάνω σε αυτόν τον άνθρωπο.

Όταν όμως αυτά φύγουν, θα μείνει το χαμόγελο. Και αυτό το χαμόγελο είναι ανεκτίμητο. Ειδικά εάν ο άνθρωπος αυτός, σου έχει αφήσει καλά συναισθήματα. Εάν όχι, τότε μην περιμένετε... Αυτό το χαμόγελο δεν θα έρθει ποτέ. Και εδώ που τα λέμε καλύτερα! Δεν αξίζουν όλοι το χαμόγελο που τους προσφέρεις.

Είπαμε όχι κι έτσι!

Και όλα αυτά, επειδή πρωί-πρωί είδα λίγες φωτογραφίες τραβηγμένες από ένα παλιό κινητό. Μάλλον έχω και συγκρίνω, καταστάσεις του τότε, με καταστάσεις του σήμερα...
Άτομα και προσωπικότητες του τότε με αυτούς του σήμερα..

Δυστυχώς είναι άσπρο με μαύρο.

Σημεία των καιρών αδέρφια!!
Σημεία των καιρών από τα οποία μαθαίνουμε και ξεσκαρτάρουμε αυτά που μας χαλάνε.

"Θεσσαλονίκη μου, μεγάλη φτωχομάνα..."

-Lcfr.
P.S. Δεν θέλω σχόλια για το στιχάκι στο τέλος. Επιτέλους, αφήστε και κάτι να πέσει κάτω... Αμάν πια!!
P.S2. Το 2011 προβλέπω να είναι φανταστικό! (από σήμερα και μετά)