Final Decisions

Στους καιρούς που ζούμε, οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα αναποφάσιστοι και διστακτικοί. (το θέμα του δισταγμού το έχουμε καλύψει με προηγούμενο άρθρο). Επειδή λοιπόν, είμαι και εγώ ένας από αυτούς, έχω να εξομολογηθώ κάτι σε εσάς.

Το τελευταίο κοντά 2μηνο, με απασχολεί ιδιαίτερα, μια κατάστασή που αντιμετωπίζω. Κατάσταση δύσκολη, ιδιαιτέρως ψυχοφθόρα, αλλά ταυτόχρονα ελκυστική και ενδιαφέρουσα. Όμως, πάνω από όλα είναι μη αναστρέψιμη και οριστική. Έτσι λοιπόν, σήμερα ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ (ναι-ναι, τα κεφάλαια γράμματα τα έβαλα επίτηδες) να φέρω όλη αυτήν την κατάσταση σε ένα τέλος. Να την μαζέψω σε ένα πλαστικό κουτάκια και να την πετάξω στην θάλασσα. Δεν θα προσπαθήσω να κρυφτώ από εσάς. Παραδέχομαι ότι αυτήν την απόφαση έπρεπε να την είχα πάρει καιρό τώρα.

Μια και καλή, να την έστελνα στο καλό.

Σας λέω λοιπόν τούτο: Όταν κάτι σας προσβάλλει ή σας μειώνει σαν άνθρωπο, καλό είναι να αποφασίσετε το τέλος του, ΝΩΡΙΣ! Πριν γίνει βίωμα και καθημερινότητα. Εάν το αφήσετε να φτάσει σε αυτό το σημείο, θα βαράτε το κεφάλι σας σε οποία γωνία του σπιτιού είναι πιο κοντά. Μπορεί αυτή η απόφαση να είναι δύσκολη και να πονάει, αλλά ΠΡΕΠΕΙ (τι έχουμε πει για τα πρέπει?) να το κάνετε μιας και ο εαυτός σας είναι ο μοναδικός σύντροφος που έχετε, όταν όλοι οι άλλοι έχουν φύγει. Τον εαυτό μας, ΠΡΕΠΕΙ να τον προστατεύουμε πάση θυσία.

Ακούστε με κι εμένα. Οι γωνίες του σπιτιού μου έχουν αρκετά σημάδια από κουτουλιές βγαλμένες από το παρελθόν το παρόν και σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλες από το μέλλον.

(θα το λέω συνέχεια: "Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω". Τουλάχιστον έχω τα κότσια και παραδέχομαι ότι πολλές στιγμές συμπεριφέρομαι λανθασμένα και με γνώμονα τον ενθουσιασμό, που με κυριεύει)

Μην ταΐζετε λοιπόν άρρωστες καταστάσεις γιατί στο τέλος, θα ζητάνε την σάρκα σας για να ικανοποιήσουν την όρεξη τους.

Εκεί ακριβώς κρύβεται ο λεγόμενος "καλός εγωισμός" που κάνει την εμφάνισή του όταν κάτι σε χαλάει περισσότερο από ότι σε φτιάχνει. Εκεί ακριβώς λες το "Αει σιχτίρ πρωί πρωί"*
(βλέπε P.S2 για λεπτομέρειες αυτής της έκφρασης)
Και κάτι τελευταίο από εμένα:
Μην βάζετε ΠΟΤΕ ανθρώπους που δεν αξίζουν πάνω από την αξιοπρέπειά σας. Αποφασίστε το και ξεριζώστε τους από την ζωή σας, για το δικό σας καλό ΚΑΙ ΜΟΝΟ!

Live and let die.
Τα καλύτερα έρχονται. Σου το υπόσχομαι αγαπητέ Lcfr.

-Lcfr.
P.S. Οφείλω, σε αυτό το σημείο, να σας ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη, που προσωποποίησα το σημερινό άρθρο. Δείτε το σαν μια ανάγκη μου, να γράψω μερικά πράγματα για να βγουν από μέσα μου. Ίσως με αυτόν τον τρόπο, να βάζω την οριστική ΤΕΛΕΙΑ.
P.S2. Αυτή ήταν η πρόταση που φώναξα (από μέσα μου) σήμερα το πρωί.
P.S3. Το μόνο που πραγματικά φοβάμαι είναι ότι το κουτάκια που έχω βάλει όλη αυτήν την κατάστασή, είναι πλαστικό... Και όλοι ξέρουμε ότι το πλαστικό δεν το διαβρώνει η θάλασσα... Τουλάχιστον όχι γρήγορα. Παραδέχομαι, έντιμος, ότι αυτό το φοβάμαι...