True Lies

Τις προηγούμενες ημέρες, η ζωή με κέρασε μια μεγάλη κούπα αλήθειας, που καλώς η κακώς έπρεπε να την πιω, να την μάθω και να την κάνω βίωμά μου, για να μπορέσω να συνεχίσω στους στόχους και τις προσδοκίες μου. Καλά έκανε, δεν μπορώ να πω το αντίθετο. Απλά αναρωτιέμαι πόσο ξεροκέφαλος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που δεν την πιστεύει ούτε στο παραμικρό; Ξεροκέφαλος ή μήπως πεισματάρης;

Νομίζω και τα δυο...

Ίσως βέβαια, για όλα αυτά, φταίει κάποιο ένζυμο στο αίμα το οποίο προκλητικά μπλοκάρει συγκεκριμένες αλήθειες. Επιστήμονας δεν έχω υπάρξει (ακόμα!) άρα σκέφτομαι φωναχτά μπας και καταλάβω τι φταίει και πολλές φορές δεν πιστεύω την αλήθεια:

Μήπως οφείλεται στην απλή λογική, που είναι ένα από τα χαρακτηριστικά σε έλλειψη από αρκετούς ανθρώπους γύρω μας;
Μήπως η αλήθεια είναι τόσο ψεύτικη από την προοπτική που την βλέπεις και ενώ ξέρεις ότι είναι εκεί, αδιαφορείς σαν άλλος έφηβος;
Μήπως τα πράγματα τελικά δεν είναι τόσο αληθινά όσο θέλουν να μας πουν;
Μήπως ο κάθε ένας έχει την δική του αλήθεια;
Μήπως τελικά, ο κάθε ένας κρατάει την αλήθεια με την οποία μπορεί να τα βγάλει πέρα καθημερινά;
Μήπως τελικά, μέσα στην τόση αλήθεια (!) υπάρχει πάντα, ΠΑΝΤΑ! μια μεγάλη δόση ψέματος;
Μήπως το ανθρώπινο μυαλό δεν έχει την δυνατότητα να ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα;
Μήπως μπορώ να διαβάζω τους ανθρώπους και καταλαβαίνω από μακριά, πότε υποκρίνονται μιαν αλήθεια γιατί έτσι ΠΡΕΠΕΙ?
(και μιας και αναφέραμε τα πρέπει) Μήπως και εγώ δεν ΠΡΕΠΕΙ να το βάλω κάτω και να συνεχίσω με θράσος να αντιστέκομαι στις αλήθειες που κυκλοφορούν απερίσκεπτα από εδώ και από εκεί?
Μήπως είναι δουλειά μου, να αλλάξω τις αλήθειες των ανθρώπων που δεν θέλω να χάσω?

Τι στον γερόδιάολα έπαθα σήμερα...

-Lcfr.