Wednesday, December 31, 2014

Last Post 2014

Αποφάσισα να κάνω ένα τελευταίο post για το 2014. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να θέλω να το ξορκίσω και να το στείλω από εκεί που ήρθε. Και νομίζω πως τα λίγα λόγια που έγραψα στο χθεσινό μου ποστ, δεν είναι αρκετά.

Το μεγαλύτερο νέο του 2014, το έμαθα πριν κανένα 2μηνο. Μια τοσοδούλα πληροφορία, ανούσια για κάποιους, σημαντική όμως για εμένα. Την έμαθα, επειδή την αναζήτησα και την σκάλισα επιμόνως. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν σκαλίζεις μαθαίνεις. Και όταν μαθαίνεις, τις περισσότερες φορές πληρώνεις στο ταμείο την λυπητερή. Με αυτό στον νου, έβγαλα το εξής συμπέρασμα.

Το μέγεθος και η ποιότητα του χαρακτήρα σου δεν φαίνεται με το να αρκεστείς στην παραδοχή του προβλήματος. Η διαχείρισή του και το τι θα κάνεις ακριβώς μετά, σου βάζει την στάμπα του για μήνες ολόκληρους. Ίσως και για το υπόλοιπο της ζωής σου, θα κουβαλάς αυτήν την στάμπα σαν παράσημο-οδηγό για την επόμενη στάση σου.

Παράσημο. χεχ. Ναι, παράσημο.

Και νομίζω πως αυτή η πληροφορία που έμαθα πριν λίγους μήνες όπως προανέφερα, (που ας μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, ήταν τεράστια και είχε μεγάλη επιρροή πάνω μου), την έχω διαχειριστεί πολύ καλά. Με ψυχραιμία, κάθε μέρα που περνάει την έχω στην τσέπη μου, ξέρω πως είναι εκεί, αλλά δεν βάζω το χέρι μου να την αγγίξω. 

Δεν αγγίζω την πληροφορία αυτή, όχι γιατί την φοβάμαι, ούτε επειδή την θεωρώ "μεγαλύτερη" από εμένα. Δεν την αγγίζω γιατί ξέρω ότι θα βρει τον τρόπο να με τυλίξει. Να με κάνει δικό της, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα. 

Δευτερόλεπτα που, έχω φέρει σε σημείο τον εαυτό μου να μην της τα χαρίζω. 

Όχι γιατί δεν αξίζει. Αλλά γιατί δεν την αξίζω. 

Εγώ. 


Καλή χρονιά. 

-Lcfr.

Tuesday, December 30, 2014

2014 Closer Post

Ήρθε λοιπόν και το τέλος του 2014.

Για να είμαι ειλικρινής, το 2014 ήταν μια κακή χρονιά. Μεταβατική ίσως, αλλά γενικά ήταν 365 ημέρες που έκρυβαν λίγες καλές στιγμές και οι περισσότερες είχαν άγχος μέσα τους.

Ο θετικός δαίμονας μέσα μου, μου λέει να σκέφτομαι πως πάνε αυτές οι ημέρες πέρασαν και πως ξεκινάει μια νέα σελίδα σε 2 μέρες. Ο αρνητικός και πολυαγαπημένος όμως δαίμονας, μου θυμίζει εύστοχα, πως η Πέμπτη που είναι η 1η μέρα του έτους, δεν είναι τίποτα άλλο, από μια ακόμα Πέμπτη.

Όπως συνηθίζω κάθε χρονιά τέτοιες ημέρες, κάνω μια μικρή μουσική ανασκόπηση και ανεβάζω τα τραγούδια που άκουσα περισσότερες φορές την χρονιά που μας άφησε. 

Έτσι και φέτος.
Πάμε λοιπόν.


08.

Στο νούμερο 08 επιλέγω τους Motionless In White. Αν και τους έμαθα φέτος, το στυλ τους δεν με χαρακτηρίζει απόλυτα, (μιας και δεν έχει αποφασίσει τι ακριβώς είναι) αλλά το τραγούδι με τίτλο "Puppets 3" που κάνει συμπληρωματικά φωνητικά ο Dani Filth, έχει μια ιδιαίτερη ενέργεια που σου μεταφέρει όταν το ακούς. Δεν το λες αριστούργημα ή κάτι παρόμοιο, αλλά είναι σίγουρα μέσα στα τραγούδια που άκουσα περισσότερο το 2014. 

Στίχος για να κρατήσετε: "Six fucking years i have waited, to fucking cut you out of my life"

 


07.

Στο 07 βρίσκουμε με χαρά την επιστροφή των Bush. Μετά από τόσα χρόνια αναμονής, έβγαλαν καινούργιο δίσκο και δεν γίνεται να μην ξεχωρίσω το "House on Fire". H Rossdale γράφει καθαρό συναίσθημα στους στίχους του και η μπάντα, τους περικυκλώνει με τεράστια επιτυχία. Το τραγούδι αυτό είμαι σίγουρος πως το έχει γράψει για την Gwen, που όσο και να την αντιπαθώ σαν μουσική φυσιογνωμία δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα.

Στίχος για να κρατήσετε: "I miss you always"



06.

Στην θέση 06, δεν έχω λόγια. Οι Anathema, έκαναν πάλι το θαύμα τους και έφτιαξαν το απόλυτο τραγούδι και φυσικά δεν γινόταν να μην του δώσουν το τίτλο με το όνομα της μπάντας. Σίγουρα το τραγούδι αυτό ξεχωρίζει από τον καινούργιο τους δίσκο και ειλικρινά αναρωτιέμαι τι άλλο καλύτερο μπορούν να κάνουν, όταν ήδη έχουν γεννήσει αυτό το διαμάντι. "Anathema" λοιπόν, από τους Anathema.

Στίχος για να κρατήσετε: "But we laughed/And we cried/And we fought/And we tried/And we failed/But I loved you. I loved you"




05.

Αααα οι αγαπημένοι μου Smashing Pumpkins. Αν και πολλές φορές έχω εκφράσει την διαφωνία μου με τις κινήσεις του Billy Corgan, ο δίσκος που βγήκε φέτος, (Monuments to an Elegy) αν και δεν τον λες τον δίσκο της χρονιάς έχει ακόμα το στοιχείο των παλαιών Pumpkins και ένα από τα τραγούδια που το εκπέμπουν αυτό είναι το "One and All".

Στίχος για να κρατήσετε: "Don't ya hide what you're getting"




04.

Στην θέση 04, έχω επιλέξει τους In Flames. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία 2 χρόνια έχω βουτήξει στην μουσική τους και ο δίσκος του 2014 αν και είναι ιδιαίτερα διαφορετικός από αυτούς που έβγαζαν παλιότερα, μου αρέσει εξίσου. Το "Rusted Nail", ξεχωρίζει κατά την άποψή μου για αυτό και το συμπεριλαμβάνω στο top 8.

Στίχος για να κρατήσετε: "Just this once/Listen to the words I say"




03. 

Την συγκεκριμένη διασκευή την ανακάλυψα εντελώς τυχαία νομίζω πριν 2 χρόνια. Μιλάμε για το "You are my Sunshine", το οποίο διασκευάζουν οι Twiggy Ramirez, Jamey Johnson και Shooter Jennings για τις ανάγκες μουσικής επένδυσης της σειράς Sons Of Anarchy. Εάν δεν κάνω λάθος, πρέπει να το έχω ανεβάσει παλιότερα εδώ στο blog, αλλά εάν δεν το έχετε ακούσει, κάντε αυτήν την χάρη στον εαυτό σας και μπορείτε να με ευχαριστήσετε αμέσως μετά. 

 Στίχος για να κρατήσετε: Όλο το τραγούδι.





02.

Δεν νομίζω όσοι με διαβάζουν να εντυπωσιαστούν από την επιλογή του Damien Rice για την θέση νούμερο 2. Ο καινούργιος του δίσκος, είναι κάτι βγαλμένο από άλλη διάσταση, σε σημείο να μην ξέρω ποιο τραγούδι να επιλέξω για αγαπημένο. Αλλά ας μην γελιόμαστε, οι περισσότεροι θα προβλέψουν ότι θα επιλέξω το I Don't Want To Change You που νομίζω κρατάει τα σκήπτρα για το καλύτερο τραγούδι, με 2ο να ακολουθεί το "Τhe Box". Όμως δεν θα επιλέξω κανένα από τα 2 αυτά, μιας και έχω βρει μια ζωντανή εκτέλεση του "Trusty and True" που κάθε φορά που την ακούω, η πέτσα μου σηκώνεται σε ανησυχητικά επίπεδα. Η εκτέλεση έγινε στο στούντιο του The Late, Late Show και τα λόγια μου σταματούν εδώ. Ακούστε μέχρι το τέλος και εάν δεν το λατρέψετε, τότε να πάτε αν αγοράσετε ψυχή.

 Στίχος για να κρατήσετε: Come, let yourself be wrong/Come however you are/Just come…




01.

Ήμουν σίγουρος, πως η ζωντανή εκτέλεση που προγραμμάτισαν οι Blindead για το 2014, θα ήταν το μουσικό γεγονός για εμένα, μιας και είναι γνωστό το πάθος μου για την μουσική των Πολωνών. Και από το αποτέλεσμα, κρίνω πως δεν έκανα λάθος. Αν και ακόμα δεν έχει πέσει στα χέρια μου ολόκληρη η συναυλία, το "A7bsence" γκρεμίζει τα πάντα και με πυγμή κερδίζει την νούμερο ένα θέση στην μουσική μου για το 2014. Το τραγούδι αυτό το έχω ακούσει ΤΟΣΕΣ πολλές φορές, στο YouTube, που είμαι σίγουρος πως κάποιοι υπάλληλοι στην Google έχουν κοιτάξει την IP μου με την υποψία πως είμαι κανένα bot για να ανεβάζω τον αριθμό των views του.

Στίχος για να κρατήσετε: "...Or maybe it was the other way around"




Δεν ήταν καθόλου δύσκολη η επιλογή των τραγουδιών αυτών, μιας και ήξερα τι και πως. Φυσικά δεν μπορώ να αναφέρω πως υπάρχει και ένα τραγούδι από τον καινούργιο δίσκο του Marilyn Manson, που το έχω λιώσει κυριολεκτικά. Αλλά επειδή ο δίσκος κυκλοφορεί επίσημα το 2015 και επειδή το τραγούδι αυτό ακόμα δεν υπάρχει στο YouTube για να το μοιραστώ μαζί σας, θα το κρατήσω μέχρι να βγει.

Αυτά λοιπόν από εμένα αδέρφια. Καλή χρονιά να έχετε και να κρατήσετε αυτό στο μυαλό σας:

"Εάν μπορείτε να κάνετε καλό σε κάποιον άνθρωπο, να το κάνετε χωρίς δεύτερη σκέψη" 

Αυτά.

Non Serviam.

-Lcfr.

Tuesday, December 16, 2014

Fuck you Santa

Η σχέση μου με τα Χριστούγεννα, ήταν καλή. Μπορώ να πω ΠΟΛΥ καλή, αλλά έγινε κάτι τραγικό το οποίο με συνοδεύει μέχρι σήμερα και δεν μπορώ πλέον να τα ευχαριστηθώ όπως παλιά.

Μετά από πολλά χρόνια σιωπής, ήρθε η ώρα να μιλήσω για αυτό που έγινε και με στιγμάτισε τόσο πολύ.

Μάλλον, για να κάνω καλό και στην ψυχική μου υγεία και να μην κουράζω όσους από εσάς διαβάζουν αυτές τις γραμμές, θα αφήσω την φωτογραφία που ακολουθεί να πει την ιστορία για λογαριασμό μου.

Από εκείνο το τραγικό συμβάν, αναρωτιέμαι πως ο μουσάτος αυτός μπάσταρδος, βρίσκει τον δρόμο κάθε Δεκέμβρη και μου φέρνει δώρα. Και το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι τις τελευταίες χρονιές η κάλτσα μου ήταν γεμάτη, όταν ήμουν αποδεδειγμένα κακό παιδί...

Santa works in a mysterious ways... 
Fuck you Santa.

-Lcfr.

Sunday, December 14, 2014

Sunday Music Post

Η εβδομάδα που μας αφήνει σήμερα δεν άφησε κάποια τεράστια κληρονομιά. Δεν έκρβιε τίποτα το ιδιαίτερο, πέρα από διάσπαρτες εντυπωσιακές στιγμές που δυστυχώς η διάρκειά τους ήταν μικρή. 

Δεν πειράζει όμως αδέρφια μου. Αύριο ξεκινάει μια νέα εβδομάδα και ο στόχος είναι αυτές τις στιγμές να τις πολλαπλασιάζεις και, εάν είναι στο χέρι σου και στο επιτρέπουν οι συνθήκες, να κάνεις ότι μπορείς για να τους μεγαλώνεις την διάρκεια. Εάν δεν μπορείς ή δεν σε αφήνουν, τουλάχιστον απόλαυσέ τες με το χρονόμετρο να μετράει κόντρα σου.

Είναι σαν να λες: "Πες μου πότε έχεις διάλειμμα στην δουλειά, για να έρθω να σε δω έστω για 5 λεπτά".

On another note, Κυριακή σήμερα, δεν θα μπορούσε το post μου να μην έχει λίγη μουσική. (αν και ανέβασα αρκετή αυτήν την εβδομάδα, αλλά fuck it)

Έχω πει αρκετές φορές στο παρελθόν ότι η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης.  Επαναλαμβάνω λοιπόν το σημερινό τραγούδι από τους My Chemical Romance για να το εμπεδώσετε μια και καλή. Το "The World Is Ugly" πέρα από το υδιοφιές μουσικό του στρώμα, έχει και 2 ζευγάρια στίχους που σε αφήνουν στο τόπο. 



Ο πρώτος από αυτούς είναι:

"For every failing sun,
There is a morning after"

Και φυσικά το...

"The world is ugly,
But you're beautiful to me"

Καλή ακρόαση και καλή εβδομάδα.

-Lcfr

Friday, December 12, 2014

Wrong Side Of Heaven

Πάει καιρός που άκουσα ένα τραγούδι και είπα από μέσα μου:

"Αυτό είναι καταπληκτικό τραγούδι και πρέπει να το ανεβάσω στο blog Α-Μ-Ε-Σ-Ω-Σ για να το μάθουν περισσότεροι"

Εχθές λοιπόν άκουσα για πρώτη φορά τους Five Finger Death Punch. Όσο γελοίο και άκυρο είναι το όνομα του συγκροτήματος, άλλο τόσο η μουσική τους ξεχωρίσει και σε ταρακουνάει για τα καλά, με την ένταση που εκπέμπει.

Στην περίπτωση του "Wrong Side Of Heaven" που από ότι έψαξα είναι από την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, δεν έχω λόγια. Είναι από τις σπάνιες φορές, που ένα τραγούδι 4:30 λεπτών με αφήνει άφωνο κάθε φορά που το ακούω. Τόσο εξαιτίας της μουσικής του, αλλά και για τους στίχους του.

Το ξέρω ότι έχω μια εμμονή με τους στίχους και παραδέχομαι πως επηρεάζομαι αρκετά από αυτούς, αλλά όσοι εμπιστεύεστε το γούστο μου στην μουσική, τότε πατήστε το play στο παρακάτω video, διαβάστε την μουσική και ακούστε τους στίχους. 
 
Καλά διαβάσατε.
Έγραψα "διαβάστε την μουσική και ακούστε τους στίχους".
Κάτι ξέρω.


Thank me later.

-Lcfr.

Thursday, December 11, 2014

The Power Of Sleep

Από πιτσιρικάς, είχα μια ιδιαίτερη συμπάθεια στον ύπνο.

Μου άρεσε η διαδικασία και το όλο "χουχούλιασμα" στα παπλώματα.

Όπως λοιπόν οι περισσότεροι φυσιολογικοί άνθρωποι, είχα και ακόμα έχω μεγάλη γκρίνια όταν έπρεπε να ξυπνήσω το πρωί για να πάω στο σχολείο μου, είτε ξυπνούσα από κάποια μεσημεριανή σιέστα. Για να φανταστείτε, οι τότε φίλοι μου με φώναζαν Φασκόλαρκτο. Καλά-καλά, δεν ήμασταν τόσο σοφιστικέ τυπάκια. Κοάλα με φώναζαν. Για όσους δεν ξέρουν, τα συγκεκριμένα, δεν τα λες και τα πιο ξύπνια ζώα...



Έχω κοιμηθεί με αρκετές κοπέλες στην ζωή μου και μπορώ να πω πως οι φορές που χόρτασα πραγματικά τον ύπνο, ήταν λίγες για να μην πω ελάχιστες. Δεν ξέρω τον λόγο, αλλά το κρεβάτι μου δεν μπορώ να το μοιράζομαι. Θέλω ρε παιδάκι μου, να βολεύομαι όπως θέλω εγώ, να κουνιέμαι όταν θέλω εγώ, να απλώνω τα πόδια μου σαν την μπουγάδα της σέξι γειτόνισσας και στην τελική, να έχω τα σκεπάσματα όπως πρέπει, για να μπορέσω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος....

...φυσικά με το ένα πόδι έξω από το πάπλωμα για να παίρνει αέρα. 

Δεν γίνεται ρε αδερφέ, να ανέχομαι το ροχαλητό, τις κλωτσιές, τα μουρμουρητά και γενικά τον άστατο ύπνο που μπορεί να κάνει ο άλλος δίπλα μου. Δυστυχώς δεν το θυσιάζω αυτό και αμφιβάλω ιδιαίτερα εάν θα καταφέρω να το θυσιάσω ολοκληρωτικά.

Τώρα θα μου πεις φίλε αναγνώστη, πως όλα είναι μια συνήθεια. Θα συμφωνήσω γιατί ζω ένα παράδειγμα που επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Όταν πέρυσι μπήκε στην ζωή μου, η Έλα (Σημείωση: Έλα λένε την γάτα μου) όταν απαιτούσε με το θρασύτατο κομμάτι του χαρακτήρα της, να κοιμηθεί μαζί μου, και δη πάνω μου, στην αρχή με ενοχλούσε. Πλέον όμως είμαι άνετος με αυτό και δεν με ενοχλεί στο παραμικρό.

Το τελευταίο κάστρο του ύπνου, δύσκολα θα πέσει κυρίες κύριοι. 

Το διπλό κρεβάτι, είναι για εμένα και για εμένα ΜΟΝΟ. 
ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΟΥ "θέλω να κοιμηθούμε μαζί απόψε" !

-Lcfr.

Sunday, December 7, 2014

Sunday Music Post

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες φορές αυτήν την εβδομάδα, ξεκίνησα να γράφω, και σταμάτησα μπροστά σε έναν τοίχο και δεν ήξερα την συνέχεια. Σημείο των καιρών ίσως, ή για ακόμα μια φορά, το write's block έχει κάνει την επίσκεψή του στους διαδρόμους του μυαλού μου. 

Το καλό είναι ότι τουλάχιστον έχει μείνει όρθια η καλή μουσική και έρχεται λίγο το κεφάλι στα ίσια του.

Σήμερα το μενού έχει Breaking Benjamin. Που για καλή μας τύχη, εκεί που είχαν διαλυθεί, φέτος ανακοίνωσαν ότι επιστρέφουν με live και καινούργιο δίσκο. Μέσα σε αυτά τα εξαιρετικά νέα, καλό είναι για όσους δεν τους ξέρουν, να ακούσουν το παρακάτω τραγούδι που είναι χαρακτηριστικό της δουλειάς τους.

Φυσικά το "Breath" δεν θα μπορούσε να έχει και 2 στίχους που σου μένουν, από το πρώτο άκουσμα κι όλας. (και ακολουθούν ακριβώς από κάτω από το video)


"You take the breath right out of me.
You left a hole where my heart should be."


Καλή εβδομάδα αδέρφια μου

Non Serviam.

-Lcfr.
ΥΓ. Και φυσικά έχω να κάνω ένα μικρό σχόλιο, για τις απεργίες πείνας που ακούω στις ειδήσεις. Εγώ, φλωράκια-πλουσιόπαιδα-ψευτοεπαναστάτες, έκανα απεργία πείνας, πριν γίνει trendy...
ΥΓ2. Και πριν βιαστείτε, να χλευάσετε, το γράφω αυτό το τελευταίο, με το γνωστό φλεγματικό και μερικές φορές τσουχτερό μου χιούμορ.

Sunday, November 30, 2014

Sunday Music Post

Για να πω την αλήθεια μου, και μεταξύ μας να μείνει παρακαλώ, το τελευταίο διάστημα έχω βρει χρόνο και έχω φέρει το κεφάλι μου σε σωστό σημείο και ξανά άρχισα να γράφω. Λίγο μια μέρα, περισσότερο την άλλη και αδιάκοπα την επόμενη. Προσεχώς λοιπόν, έρχονται μερικά teases για τα πράγματα του επόμενου βήματος.

Μέχρι τότε, δεν θέλω να ξεχνάτε ότι τις ημέρες που αφιέρωνα καθημερινά χρόνο σε αυτό το blog, οι Κυριακές είχαν κολλημένες πάνω τους, ένα τραγούδι. Συνήθως, κάποιο από τα αγαπημένα μου ή κάποιο από τα πολλά που με έχουν στοιχειώσει.

Στην περίπτωση του "Look Away Lucifer" από τους Madrugada, δεν έχω και πολλά να πω. Με συμβουλεύουν να μην κοιτάζω σε συγκεκριμένα πράγματα, και διάολε, αυτό κάνω με μεγάλη επιτυχία το τελευταίο διάστημα. 

Γι' αυτό τον λόγο, ορίστε.
Δώστε του να καταλάβει.



Καλή εβδομάδα να έχουμε αδέρφια.

Non Serviam.

-Lcfr

Monday, November 17, 2014

Today

Όπως λένε και οι Bush:

"I miss you always"

Αυτά για σήμερα. Λίγα και καλά.

-Lcfr.

Saturday, November 15, 2014

Fuck it

Δεν ξέρω ποιοι από εσάς με έχετε για καλό παιδί, αλλά επειδή σήμερα ανακάλυψα ένα video που μου έφτιαξε την διάθεση από το πρωί και το έχω στο Background και παίζει, είπα να φορέσω το προσωπείο του καλού και να το ανεβάσω εδώ, λέγοντας fuck it.

Η συμπάθειά μου προς τον Damien Rice, νομίζω είναι εμφανής μέσα από τα συχνά posts μου για την μουσική του. Έτσι έρχεται και δένει.

Ο κύριος Rice λοιπόν, πριν λίγες ημέρες, έδωσε μια αρκετά prive μουσική παράσταση σε ένα lobby ενός ξενοδοχείου του εξωτερικού. Τα τραγούδια που τραγουδάει 10 στον αριθμό. Λίγα θα μου πείτε. Αλλά λίγοι ήταν και οι τυχεροί μέσα στο ξενοδοχείο και ακόμη πιο λίγοι από έξω. Οι καλοί παραγωγοί αυτού του event, έβγαλαν εχθές το video στο Youtube για εμάς τους πτωχούς που τέτοιες ευκαιρίες δεν τις έχουμε, γαμώ την Ελλάδα μου γαμώ. (μπορεί βέβαια να έρθει στα ροζ ξενοδοχεία του κέντρου της Αθήνας που ξημερώνουν οι χιλιάδες παράνομες σχέσεις των μικροαστών συμπατριωτών μας)

Βλέποντας το εν λόγω βίντεο και απολαμβάνοντας εκτελέσεις όπως αυτή του Volcano (2o τραγούδι) και το πραγματικά ανατριχιαστικό 9 Crimes (6o τραγούδι) μπορείτε να καταλάβετε το μέγεθος του ταλέντου του Rice. Για αυτό σας προσκαλώ όλους να το δείτε και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Απολαύστε υπεύθυνα...
...ή ανεύθυνα. 

Δικό σας είναι το συκώτι. 



-Lcfr.

Monday, November 10, 2014

A7bsence

Επειδή είμαι σε αυτήν την διάθεση και επειδή έχω πει εδώ και κάποιους μήνες πως το "A7bsence" από τους Blinded, αν και τραγούδι περασμένης χρονιάς, είναι ίσως το κυρίαρχο του 2014 για εμένα, είπα να το ξανά ανεβάσω.

Όχι επειδή μιλάει για την απώλεια και τους τρόπους που αυτή σε χτυπάει καθημερινά επιβεβαιώνοντας την ύπαρξή της, αλλά επειδή...

"... Maybe it was the other way around..."



Προς όλες τις κατευθύνεις, για όλα τα αυτιά.

-Lcfr.

Monday, November 3, 2014

The Box

Οι περισσότεροι από εσάς, ξέρετε πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η μουσική στην ζωή μου, τι πάθος έχω για αυτήν και πόσες φορές έχω ουρλιάξει μέσα από τούτες εδώ τις γραμμές, προσπαθώντας να κάνω έστω έναν από εσάς να ασχοληθεί λίγο παραπάνω με την μουσική και τις προεκτάσεις που μπορεί να έχει στην καθημερινότητα.

Σήμερα λοιπόν, 3 του Νοέμβρη, μετά από κάτι παραπάνω από 8 ολόκληρα χρόνια, ο αγαπητός Damien Rice, έβγαλε καινούργιο δίσκο με τίτλο My Favourite Faded Fantasy. Δεν σας κρύβω ότι αυτό και μόνο το γεγονός, από το πρωί που μου το θύμισε το κινητό μου, μου έχει αλλάξει την διάθεση προς το καλύτερο. Τώρα δε, που τον ακούω για 2η φορά (μέσα στις λίγες ώρες που γύρισα σπίτι από την δουλειά) κατάφερα και έφερα την προοπτική μου, σε μια γωνιά που βοηθάει και τα πράγματα δεν είναι δα και τόσο αρνητικά. 

Επειδή λοιπόν εάν το καλοσκεφτείς αγαπητέ, το μυαλό σου δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μικρό κουτί με υπερφυσική δύναμη αλλά περιορισμένο χώρο, καλό θα είναι να επιλέγουμε συνετά και εσύ και εγώ, τι κρατάμε μέσα του και να βρίσκουμε διαρκώς τρόπους να κρατάμε ό,τι αρνητικό (σκέψεις, υποθέσεις, γεγονότα, φήμες και ότι άλλο) έξω και μακριά του.  


Και εκεί που έχεις στρώσει από αυτό το τελευταίο σχόλιο του Lcfr, έρχεται ο Damien Rice και σου τραγουδάει το....

....The Box...



-Lcfr.

Saturday, November 1, 2014

The only way out is...

"The only way out,
Is through".



-Lcfr.

Friday, October 31, 2014

For Wounds To Come Part2

...και επειδή πριν 2 ημέρες αναφέρθηκα μέσα στο αποχαιρετιστήριο post μου προς τον Brett Anderson στο ότι μερικά πράγματα αφήνουν σημάδια πάνω σου, είπα να το συνεχίσω και να επεκταθώ λίγο ακόμα σήμερα Παρασκευή. (για να ξεκινήσει ευχάριστα το πσκ βρε κουτά!)

Κάθε ημέρα, κάθε επικοινωνία και γενικά κάθε αλληλεπίδραση που μπορεί να τύχει να έχεις με κάποιον άνθρωπο ή κατάσταση, κρύβει μελλοντικά σημάδια. Μικρά ή μεγάλα δεν παίζει ρόλο. Είναι δεδομένο ότι θα σου αφήσει, είτε το θέλεις είτε όχι.

Γιατί?

Γιατί αδερφέ μου, δυστυχώς δεν είναι στο χέρι σου. Όσο και να προσπαθήσεις να είσαι καλός και όπως πρέπει, θα σε αφήσει για λίγο λάσκα και εκεί που δεν το περιμένεις, θα σε δαγκώσει.

Το περίεργο δεν είναι ότι θα σε δαγκώσει. ΌΧΙ. Αυτό επαναλαμβάνω πρέπει να το θεωρείς δεδομένο. Εάν τυχαίνει να είσαι λίγο πάνω από τον μέσο όρο του καθημερινού κόσμου, ίσως έχεις και την ικανότητα να προβλέψεις και το πότε θα σε δαγκώσει.

Η μαλακία αδερφέ μου, είναι ότι δεν ξέρεις ΠΟΥ θα σε δαγκώσει και τελικά που θα σου αφήσει το σημάδι της. Εάν είσαι τυχερός, θα είναι κάπου που δεν θα μπορείς να το βλέπεις καθημερινά και ίσως το ξεχάσεις αρκετά γρήγορα. Εάν για παράδειγμα έχεις μια ουλή στην πλάτη, κάποια στιγμή θα την ξεχάσεις. Θα ξέρεις σίγουρα ότι είναι εκεί και κάποιες στιγμές ίσως την φέρνεις στο μυαλό σου, αλλά δεν θα την αντιμετωπίζεις σε καθημερινή βάση.

Εάν είσαι από τους ανθρώπους που η τύχη τους είναι μακρινή συγγενής, τότε αδερφέ μου σου έχω κακά μαντάτα. Το σημάδι που θα σου αφήσει, θα το κοιτάς κατάματα και καθημερινά. Ίσως και κάθε φορά που θα σηκώνεις τα μάτια σου να κοιτάξεις τον καθρέφτη.

Θα το φοράς αυτό το σημάδι για μια ζωή και θα είσαι υποχρεωμένος να ζήσεις με αυτό και να σου θυμίζει ότι έζησες, ότι έκανες και τι στραβοτιμονιά έγινε.

Όση πούδρα και make up και να βάλεις, θα είναι εκεί και θα το καλημερίζεις κάθε πρωί...

...μέχρι να σπάσουν όλοι οι καθρέφτες του κόσμου.
Τότε, ίσως και να απελευθερωθείς.

Ίσως.


-Lcfr.

Wednesday, October 29, 2014

Adieu Brett

Επειδή τα νέα κυκλοφορούν, έστω και καθυστερημένα, νιώθω υποχρεωμένος να ανεβάσω για τελευταία φορά το τραγούδι που με ακολουθούσε για 2 συναπτά έτη και μπορώ να παραδεχθώ πως ήταν ύμνος στα αυτιά μου. 

Όχι γιατί είναι τραγουδάρα και σπάνιας ποιότητας τραγούδι. Αλλά γιατί, όπως έχω ξαναγράψει άπειρες φορές, τέτοιου είδους τραγούδια, πάνε χεράκι-χεράκι με τα πράγματα που ζούσες όταν τα άκουγες στο repeat, μέχρι να τα βαρεθείς. 

Που, μεταξύ μας, ακόμα και τότε δεν σταματούσες, και συνέχιζες να ενοχλείς το μυαλό σου με το ίδιο τραγούδι, over and over and over again.

Μέχρι να στάξουν οι νότες από τα αυτιά σου. 

Επειδή όμως, όλα τα πράγματα είναι ένας πούστης κύκλος και οι κύκλοι όταν ξεκινούν να σχεδιάζονται, είναι καταδικασμένοι να συναντούν το σημείο από το οποίο ξεκίνησαν και να ολοκληρώνονται, ας ακούσουμε για τελευταία φορά, εδώ μαζί, το τραγούδι που έχει αφήσει πληγές πάνω στο δικό μου κορμί.

Άλλες κλειστές και άλλες ορθάνοιχτες σαν τα πόδια μιας ετοιμόγεννης.

Adieu Brett Anderson.
Το τραγούδι σου, δεν θα το ξανακούσω.


 

-Lcfr. 

Saturday, October 25, 2014

Absence




....Or maybe
It was the other way around...

-Lcfr.

Wednesday, October 22, 2014

Greeeeeeeat

True story.

-Lcfr.

Sunday, October 12, 2014

Sunday Music Post

Πάει καιρός από το τελευταίο Κυριακάτικο post, και εάν κάτσω να σκεφτώ, πρέπει να πηγαίνει και καιρός από το τελευταίο "κανονικό" post.

Δουλειές με φούντες δεν μου επιτρέπουν την τόσο συχνή ενασχόλησή μου με το blog. Παρόλα αυτά, στο κεφάλι μου το τελευταίο διάστημα υπάρχουν πολλά και διάφορα και είμαι σίγουρος πως δεν θα αργήσει η στιγμή που θα πάρω ξανά μπρος και θα τα ξερνάω ένα ένα, μέσα από αυτές τις γραμμές.

On topic.

Επειδή σήμερα ξύπνησα από τις 6:30 και έκανα δουλειές στο σπίτι σαν σωστός νοικοκύρης (?), σκάλισα λίγο την μουσική μου για να βρω κάτι που έχω καιρό να ακούσω. Και φυσικά έπεσα πάνω στον τελευταίο δίσκο των Anathema, που τραγουδάει για παλιές αγάπες, ξεχασμένα όνειρα και χαμένες ευκαιρίες.

Στο κλίμα λοιπόν των ημερών, ορίστε ένα ανάθεμα από τους Anathema για να έρθει και να σας ταρακουνήσει από τον ύπνο που κοιμάστε.



-Lcfr.

Wednesday, October 1, 2014

Obsession

Η εμμονή συνεχίζεται.


-Lcfr. 

Thursday, September 25, 2014

DR

Όταν άκουσα για πρώτη φορά το teaser του καινούργιου τραγουδιού του Damien Rice (που εάν θυμάστε ανέβασα εχθές) είχα προβλέψει πως αυτό θα με στοιχειώσει.

Έτσι κι έγινε όταν άκουσα ολόκληρο το τραγούδι. (που ακολουθεί παρακάτω)

Το ακούς,
Το ξανά ακούς...
Και όσο παίζει, τόσο βυθίζεσαι στους στίχους του.
Και όσο παίζει, τόσο δεν θέλεις να ξεφύγεις από τα συναισθήματα που σου προκαλεί.

Παράλληλα, φυσικά βγαίνουν πράξεις, κινήσεις και αποφάσεις που σε εκθέτουν σαν άνθρωπο, αλλά λίγο σε ενδιαφέρει.

Λίγο.
Ελάχιστα.


-Lcfr.

Wednesday, September 24, 2014

Change

Επειδή πριν 2-3 ημέρες, πάνω στην κουβέντα θυμήθηκα ένα τραγικό πρώτο ραντεβού, που έχω ζήσει πριν κάποια χρόνια, το οποίο ήταν ένα σκέτο βατερλό.

Εάν ρωτάτε γιατί ήταν βατερλό, μπορώ να σας απαντήσω το εξής. Η κοπέλα στο πρώτο κι όλας ραντεβού με ρώτησε γιατί φοράω μαύρα ρούχα. Της είπα ότι δεν υπήρχε λόγος και ότι απλά μου αρέσουν. Πως δεν είμαι τέλος πάντων και πολύ του χρώματος.

Τότε ήρθε η απάντηση που με έκανε να τρέξω μακρυά χωρίς να κοιτάξω πίσω ούτε για δευτερόλεπτα:

"Καλά, σε ένα 2μηνο θα σε έχω στρώσει. Θα φοράς και τα ροζάκια σου, τα κολλητά μπλουζάκια και τα ξεβαμμένα τζινάκια"

What.
The.
Fuck.

Να είναι καλά η κοπέλα, αλλά ρε μάγκα με το καλημέρα να αλλάξεις τον άλλον και να τον φέρεις στα μέτρα σου? Γιατί δεν πας να βρεις κάποιον που να μην χρειάζεται αλλαγή? Τράβα στην μαμά σου λέω εγώ...

Όπως και να έχει, το ερέθισμα για αυτό το μικρό πόστ είναι όπως πάντα η μουσική.

Εχθές λοιπόν έγινε αυτό...


Ο καινούργιος δίσκος του Damien Rice πλησιάζει, (μετά από 8 ολόκληρα χρόνια απουσίας) και τολμώ να προβλέψω ότι θα παίξουμε για ακόμα μια φορά βιολί πάνω στις φλέβες μας.

Καλή Τετάρτη αδέρφια μου

-Lcfr.

Saturday, September 13, 2014

Dedication


-Lcfr.

Wednesday, September 3, 2014

The One You Are Looking For Is Not Here

Τις τελευταίες ημέρες αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να ξυρίσω το μούσι μου.

Όλοι οι λελέδες εκεί έξω, έχουν αφήσει trendy μούσι για στυλ.

Οι προβληματισμοί μου για το μούσι δεν έχει καμία σημασία όμως την συγκεκριμένη στιγμή, γιατί πριν από λίγο άκουσα ξανά τον "Dead End Kings" δίσκο των Katatonia και γούσταρα πολύ με το The One You Are Looking For Is Not Here. 

Ορίστε λοιπόν κάτι μουσικό για να καταναλώσετε.


-Lcfr.

Tuesday, September 2, 2014

Naked Selfies

...και το παγκόσμιο στερέωμα της θανατηφόρα αηδιαστικής σόου-μπίζ, έμεινε με το στόμα ανοιχτό, μετά τον σάλο γύρω από τις γυμνές φωτογραφίες ηθοποιών, που είναι διαθέσιμες σε όποιον ξέρει να χειρίζεται τις βασικές λειτουργίες του Google.

Μα καλά, πείτε μου έναν άνθρωπο που δεν πίστευε πως οι celebrities, όπως οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, βγάζουν γυμνές φωτογραφίες και τις μοιράζονται με τους οικείους τους.

Λοιπόν για να ξεκαθαρίζουμε λίγο το τοπίο.

Όλες, ΜΑ ΟΛΕΣ οι γυναίκες (μιας και συνήθως για αυτές μιλάμε) βγάζουν τέτοιου είδους φωτογραφίες.

Ο. ΛΕΣ. 

Μερικές είναι άμυαλες και τις μοιράζονται με άτομα που τα εμπιστεύονται και άλλες που είναι ακόμα πιο καμένα χαρτιά που τις αποθηκεύουν στο iCloud και νομίζουν πως ότι κλειδώνει δεν ξεκλειδώνει.

Όμως υπάρχει μια τρύπα στην προηγούμενη πρότασή μου. Και αυτή βρίσκεται στην λέξη "εμπιστεύονται". Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που έρχεται και φεύγει σαν ένα καλοταϊσμένο τρένο, είτε μιλάμε για άνθρωπο είτε για υπηρεσία του Internet. Την μια στιγμή η εμπιστοσύνη σου είναι μπετόν αρμέ και μέσα σε χρόνο dt την βλέπεις να σε χαιρετάει. Και όσο απομακρύνεται, σου φωνάζει ειρωνικά το γνωστό "Trust No One" του Mulder και της Scully. Ακολούθως, κατεβάζεις τα μούτρα σου και αναγκάζεσαι να στείλεις το εξής μήνυμα: "μπορείς να διαγράψεις τις φωτογραφίες σε παρακαλώ?" ποντάροντας στην καλοσύνη του ανθρώπου που μόλις έχεις χωρίσει/τσακωθεί/μαλλιοτραβηχτεί. Όμως σας έχω News Flash! Η άλλη πλευρά, απαντάει "Φυσικά θα τις διαγράψω" αλλά στο 99% των περιπτώσεων, δεν το κάνει ποτέ.

Όχι, δεν θα βγάλω την ουρά μου απ' έξω. Έχω ανταλλάξει και εγώ τέτοιου είδους φωτογραφίες. Και μπορώ να πω πως έχω αρκετές στο προσωπικό μου αρχείο. Μου έχουν ζητήσει να τις διαγράψω? Φυσικά. Τις διέγραψα ποτέ? Φυσικά και όχι.

Αλλά για να μην ξεφεύγουμε από το θέμα, τα πάντα είναι διαθέσιμα στο Internet και όποιος πιστεύει το αντίθετα καλύτερα να συνεχίσει να κοιμάται τον γλυκό ύπνο της ασχετοσύνης. Φυσικά έχεις και το New World Order στο οποίο ζούμε το οποίο μας σπρώχνει το κεφάλι για να κοιτάξουμε από την άλλη, μπας και μας κλέψει λίγη ακόμα από την ψυχή μας, μέσα από τα δικτυακά κανάλια.

Ξεκολλάτε γιατί χανόμαστε. Αυτά βλέπει η γενιά που τώρα είναι στις κρίσιμες ηλικίες (13-17) και έχει ξεφύγει κανονικά. Δυστυχώς αδέρφια μου, όσο πάμε και Αμερικανίζουμε, με τους γονείς να σφυρίζουν αδιάφορα πίνοντας το καφεδάκι τους. Την ίδια ακριβώς στιγμή που στην Γλυφάδα τα πιτσιρίκια οργανώνουν παρτούζες τα Σαββατόβραδα.

Βγάλε και εσύ μια naked selfie.
Από εκεί ξεκινάνε όλα.
-Lcfr.
Το άρθρο αυτό έρχεται με βούλα και υπογραφή της Σόου μπιζ, που έχεις βάλει στο σπίτι σου μέσα από την τηλεόραση που χαζεύεις σαν υπνωτισμένος.  

Wednesday, August 27, 2014

Puppets!

Εχθές το βράδυ, είδα στον ύπνο μου ότι έψαχνα τα γυαλιά μου και δεν μπορούσα να τα βρω μιας και δεν είχα ούτε φακούς επαφής. Στην πραγματικότητα μου έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο  και κυριολεκτικά ένιωθα ανήμπορος. Δεν είχα χειρότερο, αλλά με βοήθησε μια αδερφή ψυχή και το ξεπέρασα. Επειδή η εμπειρία τότε ήταν τραυματική, όταν ξύπνησα σήμερα ένιωσα μια φοβερή ανακούφιση, άλλο πράμα. Επίσης να σας δώσω και την έξτρα πληροφορία, ότι κατά την διάρκεια του ύπνου μου, μου είχε τρέξει το σαλάκι και τα μούσια μου στην αριστερή πλευρά του προσώπου μου ήταν νωπά. (σίχαμα ξέρω, αλλά τα μούσια δεν τα ξυρίζω όσο και να μακρύνουν)

Όπως μπορείτε να καταλάβετε δεν έχω κάτι ουσιαστικό να γράψω σήμερα ΑΛΛΑ έχω καλή μουσικούλα για να γουστάρουμε και να στείλουμε φοβερά μηνύματα εκεί που πρέπει. Στα άτομα δηλαδή που διαβάζουν μεν, αλλά δεν επικοινωνούν για ευνόητους λόγους. 

Διασκεδάστε με τους Motionless in White με έξτρα φωνητικά από τον κύριο Dani Filth στο εξαιρετικά ενδιαφέρον τραγουδάκι με τίτλο Puppets 3 (The Grand Finale).


Six years i pissed away,
You're dead to me.
Goodbye.

-Lcfr.

Sunday, August 24, 2014

The Cure

Πάει ο Αύγουστος αδέρφια.
Πάει και μας κουνάει το δακρύβρεχτο μαντίλι.

Και όχι, δεν το λέω με στεναχώρια. Η σχέση μου με το καλοκαίρι παραμένει αδιάφορη, για να μην το πω οριακά εχθρική. Χειμώνας και πάλι χειμώνας, μέχρι να παγώσουν τα κόκαλά μου. Και το λέω αυτό γιατί δεν με ενδιαφέρει να βγω στις παραλίες και να στάξει το σαλάκι μου βλέποντας τα κορμιά με τα μπικίνι, ούτε βρίσκω λογικό το να με ψήνει ο ήλιος για να αποκτήσω μπρούτζινο χρώμα. Το έχω κάνει στο παρελθόν και τι κατάλαβα? Δύο μήνες μετά ήμουν πάλι λευκός σαν το χιόνι. 

Στην μουσική μας τώρα γιατί είναι Κυριακή και με περιμένει και ένα πιάτο ριζότο με μανιτάρια για μεσημεριανό. 

Δεν μπορώ να θυμηθώ εάν έχω ξανά ανεβάσει το "The Cure" από τους Hanging Garden. Θέλει μεγάλες κοχόνες, όχι μόνο να βαφτίζεις το συγκρότημά σου με το τίτλο ενός μεγάλου τραγουδιού των The Cure αλλά να βγάζεις και τραγούδι με τίτλο "The Cure". Βγάζω το καπέλο μου στους Φινλανδούς μιας και είναι συγκροτηματάρα από τις λίγες και όταν υπογράφουν τεράστιες επιταγές τέτοιου είδους, μπορούν και πληρώνουν στο ταμείο. 


And remember the battles lost - some won.

-Lcfr.

Saturday, August 23, 2014

One Step Behind

Πάνε δύο ολόκληρα καλοκαίρια από τότε που άκουσα για πρώτη φορά το "Seconds" των Katatonia. 

Μέσα σε αυτά τα δύο καλοκαίρια, έχουν γίνει πολλά και έχουν αλλάξει άλλα τόσα.

Άνθρωποι ήρθαν, έφυγαν, ξανά ήρθαν, ξανά έφυγαν. Μέσα από τις τόσες ψυχολογικές και ψυχικές αλλαγές του διαστήματος αυτού, η αξία του συγκεκριμένου τραγουδιού παραμένει ανέπαφη. Όχι γιατί είναι Katatonia και συγκαταλέγεται στα "ψαγμένα" b-sides. Αλλά γιατί μέσα από τους στίχους και την μουσική του, μπορείς να βγάλεις νοήματα, συναισθήματα και εγκεφαλικά συμπεράσματα. 

Πράγμα που δεν κατάφερες, ανόητε, να κάνεις σε 700 και πλέον ημέρες, μπόρεσες να το κάνεις μέσα σε 3 λεπτά και 33 Seconds...



-Lcfr

Thursday, August 21, 2014

#IceBucketChallenge


Με αγάπη,

-Lcfr.

Wednesday, August 20, 2014

Romain Zago

Και η παράνοια της νύχτας συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς.

Ποιες οι πιθανότητες να θυμάμαι για 2η συνεχόμενη ημέρα το όνειρο που είδα? 
Ελάχιστες. Κι όμως κάνω την ανατροπή και το θυμάμαι. 
Ποιες οι πιθανότητες να είδα σχεδόν το ίδιο όνειρο με εχθές? 
Ελάχιστες. Κι όμως κάνω ξανά την ανατροπή και το είδα. 

Και επειδή νιώθω κομματάκι άσχημα για τον κύριο Romain Zago, που είναι ο τυχερός άνδρας της Joanna Krupa, θέλω να του δώσω λίγη δημοσιότητα παραπάνω, postάροντας μια φωτογραφία του, μπας και ξορκίσω τα δαιμόνια και δεν τον δολοφονήσω για 3η συνεχόμενη φορά στον ύπνο μου. 

Ψτ Romain.
Πρόσεχε που έχεις το χέρι σου, γιατί σε βλέπω.

Αντικειμενικά τώρα, άσχημο δεν τον λες. Λίγο φλωράκο μπορείς να τον πεις, αλλά οκ,. Θα πάω με το ρεύμα αυτήν την φορά και δεν θα στάξω δηλητήριο. Έτσι κι αλλιώς και χάλιας να ήταν, την ίδια μοίρα θα είχε στα όνειρά μου που περιέργως καταλήγουν με αυτόν να κοιτάζει τα ραδικάκια ανάποδα. 

Δεν τον χάλασε το μπάζο. (δεν κρατήθηκα)

-Lcfr.

Tuesday, August 19, 2014

Joanna Krupa

Αναρωτιέμαι, εάν δείχνει ψυχική υγεία, το ότι είδα στον ύπνο μου, πως ο άνδρας της Joanna Krupa πέθανε στην μπανιέρα του. Πέρα του ότι είναι ένα γεγονός που θα με ευχαριστούσε ιδιαίτερα, (μιας και η κυρία Krupa είναι από της αγαπημένες μου) νομίζω πως κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες.

Και όχι. Δεν μπορώ να κατηγορήσω την αφόρητη ζέστη, για αυτό.



Βέβαια εδώ που τα λέμε, εάν το σκεφτώ λίγο, μόνο μερικά δευτερόλεπτα, θα μου φανεί φυσιολογικό το όνειρο αυτό. Βλέπετε η εμφάνιση της κυρίας Krupa μου θυμίζει τόσα πολλά...

-Lcfr.

Saturday, August 16, 2014

Intentions

And I have wings (I have)
Nothing and everything at the same time

...
Intentions are pure, 
I'm out of reach.



-Lcfr.

Thursday, August 14, 2014

Behold, Lcfr.

Οι Draconian, είναι το συγκρότημα που έχει ξεχωριστή θέση μέσα μου. 

Είναι το συγκρότημα που το έχω λατρέψει λίγο λιγότερο, από όσο λατρεύω το άτομο που τους εδραίωσε στα μουσικά μου ακούσματα.




I am Lucifer, let us unite.
Come with me and live His light! 

I am the Light...
That Leads to Darkness! 
I am the Night... 
Behold Pandemonium! 
Behold the Morningstar!

Behold -LCFR!

Tuesday, August 12, 2014

Seconds

Κάτι στιγμές σαν κι αυτές,
όλα τα δευτερόλεπτα φαντάζουν αιώνας.
Όλες οι στιγμές, άοσμα δευτερόλεπτα.
Και η απουσία σου?
Απρόσιτο και θηριώδες βουνό, που αντιπαθεί τους ταξιδιώτες στην πλάτη του.

Κάτι τέτοιες στιγμές, θα ήθελα να ήμουν η ώρα στο ρολόι σου.
Να σε ακολουθώ, κι ας μην το θέλεις.

-Lcfr, 12/08/2014 - 16:17

Sunday, August 10, 2014

Sinematic

So I don't care if I will miss you, 
please just fuck me till we disappear



-Lcfr.

Thursday, August 7, 2014

City Lights

And nothing I could ever write,
would help you understand this life.
...
romance is dead and all is lust.



 -Lcfr.

Tuesday, August 5, 2014

Meaning In A Song

"Looking for meaning, in a song.."



Seconds away,...

-Lcfr.

Sunday, August 3, 2014

I Forgive

I forgive,
but i wont forget your name.


Minutes away now...
Patience.

-Lcfr.

Saturday, August 2, 2014

The World Is Ugly




So soon, you can feel it in your bones.

For every failing sun,
There is a morning after.

-Lcfr.

Friday, August 1, 2014

Rust

Just.
This once.
Listen to the words.
I'm saying!



Soon (er)....

-Lcfr.

Thursday, July 31, 2014

Affliction




Soon.

-Lcfr.

Tuesday, July 15, 2014

Missing Shots

Πάει καιρός που έκατσα να δω, ένα επεισόδιο από την αγαπημένη μου σειρά, "The Office" μιας και το τελευταίο διάστημα, ξανά βλέπω το Lost από την αρχή, μπας και καταλάβω τελικά τι διάολο γίνεται στο τέλος. (είμαι στα μέσα της 3ης σεζον).

Παρόλα αυτά, το "The Office" εξακολουθεί να είναι κατά την άποψή μου, από τις καλύτερες σειρές που έχει προσφέρει η Αμερική και ανταγωνίζεται το "Scrubs" για την κορυφή.

Η αφορμή για το σημερινό αυτό post, ήρθε από μια φωτογραφία που ανέβηκε στην επίσημη σελίδα της σειράς στο facebook:


Όσοι έχετε δει έστω και ένα επεισόδιο, θα γνωρίζετε πως ο ο Michael Scott, (στην φωτογραφία) είναι από τους πιο έξυπνους χαρακτήρες που έχουν γραφτεί ποτέ. Φαντάζει λογικό, μιας και οι "ρίζες" του χαρακτήρα έρχονται από την Αγγλία, αφού το The Office ξεκίνησε από την πατρίδα του φλεγματικού χιούμορ και της ειρωνείας.

Κλείνοντας, εύλογα μπορεί να αναρωτιέστε γιατί κάνω αυτό το ποστ σήμερα. Η απάντηση εύκολη. Οι κουβέντες του Wayne Gretzky, γραμμένες στον τοίχο από τον Michael Scott, μου έδωσαν ένα μάθημα το οποίο θα το κάνω πράξη λίαν συντόμως, προς συγκεκριμένα άτομα και καταστάσεις. 

-Lcfr.

Sunday, July 6, 2014

RIP

Σήμερα δεν έχει μουσικές και ταρατατζούμ.

Θεωρώ χρέος μου, να αναφερθώ σε ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του 2014. 
Πριν 3 ημέρες έφυγε από τον τούτο μάταιο κόσμο, ο οικογενειακός μας σκύλος που άκουγε στο όνομα "Obi". Ο Obi το σκυλί (όπως συνήθιζα να τον λέω) έφυγε από πρόβλημα στα νεφρά του με απλές διαδικασίες.

Είναι περιττό να αναφέρω ότι είχε πάψει να είναι το κατοικίδιο της οικογένειας και είχε γίνει η κόλλα της. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρακτηριστική του εμμονή για τους πορτοκαλί κώνους στάθμευσης και είμαι σίγουρος πως εκεί που είναι τώρα, σίγουρα θα έχει έναν τέτοιο στο στόμα του και θα τον μασουλάει μέχρι το τέλος του χρόνου.

God speed Obi.
RIP.

-Lcfr.

Friday, June 27, 2014

Fleshlight For iPad

Παρακαλώ για την προσοχή σας, στο βίντεο που ακολουθεί. Αφορά διαφήμιση για την προώθηση ενός νέου εξαρτήματος από την Fleshlight, για... ερμ.... μοναχικούς κατόχους iPad, με αδάμαστες ορμές.

Παρακαλώ ησυχία.



Ειλικρινά δεν έχω λόγια. Ούτε για το βίντεο και την ποιότητά του, αλλά ούτε για το προϊόν. 

Αναρωτιέμαι, ποιος θα αγόραζε κάτι τέτοιο και να το κουμπώσει στο iPad του?
Ποιος ο λόγος?
Τι αλλάζει από την κανονική έκδοση του Fleshlight?

Άπειρες οι ερωτήσεις και όπως πάντα, μηδενικές οι απαντήσεις....
(σαν το φινάλε του Lost ένα πράγμα)

Το Internet καθημερινά μπορεί να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Όμως έχω την λύση και για αυτό. Βγάζεις Router από την πρίζα και "τραβάς μια γερή".... αποχή από το διαδίκτυο για μερικές ημέρες. 

Διάολε, δεν θα ξανακοιτάξω το iPad μου με τον ίδιο τρόπο...

:/

-Lcfr.

Wednesday, June 25, 2014

Ακούστε Έλληνες

Είναι γεγονός. Η Εθνική Ελλάδος πέρασε στην επόμενη φάση του Μουντιάλ και στις "υποτιθέμενα" 16 καλύτερες ομάδες ποδοσφαίρου παγκοσμίως. 

Όμως αμαρτωλοί συμπατριώτες μου, μήπως είναι υπερβολικό να πανηγυρίζουμε κατ' αυτόν τον τρόπο? 

Ας ξεκινήσω αυτό το άρθρο ξεκαθαρίζοντας κάτι. Ποτέ, ΠΟΤΕ δεν έχω πανηγυρίσει για νίκη της εθνικής ομάδας. Και είναι προφανές ότι δεν είμαι από αυτούς που βάφονται με τα γαλανόλευκα ή τα άλλα γραφικά που βλέπουμε στις τηλεοράσεις και να φωνάζω "σήκωσέ το το γαμημένο"  

(ή τιμημένο για τους καθωσπρέπει)






Δεν πανηγυρίζω λοιπόν γιατί το προϊόν που προσφέρει η ομάδα της χώρας μου, είναι πολύ κάτω του μετρίου και προσωπικά το απεχθάνομαι. Δεν θα μπω σε ποδοσφαιρικές λεπτομέρειες μιας και δεν αξίζει τον χρόνο σας. Έτσι ακριβώς συμπεριφέρομαι και με την ομάδα μου. Δεν πανηγυρίζω όταν όταν η ΑΕΚ νικάει αλλά το ποδόσφαιρο που προσφέρει είναι επιπέδου τοπικής ομάδας. Επίσης, δεν πανηγυρίζω για την Εθνική, γιατί μέσα στην ομάδα που φοράει τα γαλανόλευκα υπάρχουν μισητοί παίκτες, όπως για παράδειγμα το τσογλάνι ο Μανωλάς, που θα χαιρόμουν πολύ εάν του έσπαγε το πόδι στον χθεσινό αγώνα και του τελείωνε η καριέρα. 

Αλλά πάμε σε αυτό που με ενοχλεί περισσότερο. 

Η Εθνική ομάδα, (σε όλα τα αθλήματα) μεταλλάχθηκε σε μόδα. Ξεκίνησε εάν θυμάστε καλά, από το 2004 με το "πειρατικό". Και ξαφνικά έγινε μόδα για κατανάλωση των μέσων μαζικής ενημέρωσης και φυσικά εύκολο πάτημα για κάθε είδους celebrity, που εξαιτίας της πείνας που είχε, έτρεξε να αγοράσει μανιωδώς κάτι σε σημαία και να φωνάξει συνθήματα με ιδιαίτερο πάθος, μπροστά στις κάμερες. Φυσικά, εν έτη 2014, τις κάμερες τις έχει αντικαταστήσει το Twitter, το Instagram και φυσικά το Facebook, μιας και η κάνουλα χρημάτων στα κανάλια έχει πλέον στερέψει. 

Βγαίνει λοιπόν το κάθε τσόκαρο που θέλει λίγη παραπάνω δημοσιότητα και πετάει μια μαλακία, δείχνοντας τάχα τον πατριωτισμό της και οι συμπατριώτες μας από κάτω, χτυπάνε παλαμάκια. Οκ, θα μου πείτε, ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που το κάνει και ίσως να μου θυμίσετε πως έχουμε δημοκρατία (ή ένα μόρφωμα αυτής). 

Φυσικά. Ελεύθερος άνθρωπος είναι. Όπως ελεύθερος άνθρωπος είμαι και εγώ, για να πω ότι εκδηλώσεις τύπου "εάν προκριθεί η Εθνική στους 16 θα βγω με μαγιό" μου δείχνει πόσο χαμηλά έχει πέσει το επίπεδο στους περισσότερους τομείς μιας και γίνεται το δημοφιλέστερο θέμα στις ειδήσεις. Το παρήγορο είναι ότι σε άλλες χώρες τάζουν 24ωρους σεξομαραθωνίους και άλλα τέτοια φοβερά, για να καταναλώνει ο αυνάνας τηλεθεατής. Θα φτάσουμε και εκεί, αφού όμως πρώτα ανατριχιάζουμε με τους φοβερούς τίτλους των πρωτοσέλιδων, που γράφουν για την "ευλογημένη ομάδα" και για την μυστική καταγωγή του Θεού.

Αυτά θέλει ο λαός μας. Αυτά γουστάρει να βλέπει, να διαβάζει και να συζητάει στον καφέ του στο Κολωνάκι.

Δεν μου έκανε εντύπωση ότι εχθές μετά τον αγώνα, η πλατεία Ομονοίας και ο Λευκός Πύργος γέμισε από κόσμο. Δεν μου έκανε εντύπωση γιατί προφανώς ο λαός μας, ο πονεμένος αυτός λαός είναι για μέχρι εκεί. Άλλωστε μην ξεχνάτε πως τα πανηγύρια ανά την Ελλάδα, σφύζουν από κόσμο. 

Άντε και στους 8. 

-Lcfr.

Tuesday, June 24, 2014

Yοu Are Getting Old

Σήμερα έπεσε στην αντίληψή μου ένα site, που όχι μόνο σου δίνει μια γροθιά στο πρόσωπο (μεταφορικά μιλάω κουτοί αναγνώστες μιας και το internet δεν έχει φτάσει ακόμα στα επίπεδα αυτά) αλλά σε κάνει να κοιτάξεις τα πράγματα από μια διαφορετική σκοπιά. Έστω μέχρι να πατήσεις το "Χ" και να βγεις από την σελίδα και την αφήσεις στο History.

Λοιπόν, το site αυτό είναι το http://you.regettingold.com/ και όπως μπορείτε να καταλάβετε από το όνομά του, έχει να κάνει με την ηλικία του επισκέπτη. Βάζεις την ημερομηνία γέννησής σου και από εκεί και πέρα, το site αναλαμβάνει να σου αποδείξει με αριθμούς, γεγονότα και διάφορες άλλες πληροφορίες πως γέρασες. Και πως γερνάς όλο και περισσότερο χαζεύοντας στο Internet sites σαν το hephasto.blogspot.com και άλλα τέτοια. 

Τα στοιχεία που θα διαβάσετε είναι ενδιαφέροντα και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να πατήσετε στο πιο πάνω link και να μελετήσετε τα αποτελέσματά σας. 

Εγώ πάντως, μιλώντας ειλικρινά όταν διάβασα ότι είμαι 12.000 ημέρες ζωντανός, ταράχθηκα κομματάκι....

-Lcfr.

Monday, June 23, 2014

Return?

Είμαι αρκετή ώρα μπροστά στην οθόνη και έτοιμος να γράψω κάτι μακροσκελές για να καλύψω τις ημέρες απουσίας μου. Δυστυχώς (ή ευτυχώς για μερικούς από εσάς) το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το εξής:

"So when i scream for you, do not answer me. 
And when i beg you to hold me...

...just walk away"

-Lcfr.
Υ.Γ. Ο τίτλος του άρθρου είναι "Return". Μετά όμως από το κείμενο, μπορείτε να καταλάβετε πως θα έπρεπε να συμπλήρωνα και το "...not even close".

Saturday, June 21, 2014

An Open Anathema

Η απουσία μου, αισθητή ή όχι είναι γεγονός. Κάτι που όμως δεν θα πει πως έχω σταματήσει να σκέφτομαι εάν θέλω να γράψω κάτι άλλο σε αυτόν τον ιστότοπο ή όχι. Τις περισσότερες φορές η απάντηση είναι όχι, και έτσι δεν.

Η απουσία αυτή θα συνεχιζόταν εάν δεν συνέβαινε κάτι. 
Και εξηγώ.

Πριν κάποιο καιρό έγραφα για ένα τραγούδι από τον καινούργιο δίσκο των Anathema. (περισσότερα σε αυτό εδώ το άρθρο: http://hephasto.blogspot.gr/2014/06/anathema.html). Έγραφα εκτενώς για το μέγεθος και την ποιότητα του τραγουδιού, τι συναισθήματα προκαλεί και πάνω από όλα, πόσο ταιριάζει σε μια συγκεκριμένη κατάσταση που ζω προσωπικά, εδώ και χρόνια.

Μέσα στις γραμμές του άρθρου γράφω επίσης, πως είμαι στεναχωρημένος που δεν μπορώ να μοιραστώ αυτό το τραγούδι μαζί σας μιας και δεν υπάρχει ακόμα στο Internet.

Ε, αυτό σήμερα άλλαξε.

Χωρίς ταρατατζούμ και τυμπανοκρουσίες, ακούστε το Anathema από τους Anathema, διαβάστε τι είχα γράψει στο άρθρο και ακολούθως μελετήστε τους στίχους του.



-El Ci, Ef, Ar.

Tuesday, June 17, 2014

Kiss




I'll kiss anyone, tonight.

-L.

Tuesday, June 3, 2014

Whats Up Doc

Δεν χωνεύω τους γιατρούς. 

Ναι-ναι το παραδέχομαι. Εγώ, μαζί με χιλιάδες ακόμα συνανθρώπους μας. 

Και δεν τους χωνεύω τόσο, που προτιμώ να πονάω παρά να επισκεφθώ κάποιον. Ξέρω ότι αυτό ίσως ακούγεται το πιο ανεύθυνο πράγμα που έχετε διαβάσει στο Internet αλλά είναι η αλήθεια. 

Όπως έχω ξανά αναφέρει στο παρελθόν, εδώ και κάποιους μήνες με πονάει το δεξί μου χέρι και ότι και να του κάνω δεν λέει να περάσει. Ίσως είναι τενοντίτιδα ίσως κάτι λιγότερο σοβαρό. Όμως το ξεροκέφαλό μου, πεισμώνει και απαιτεί το χέρι να φτιάξει από μόνο του:

"Βάλε κρέμες, βάλε γάζες, και ξεκούρασέ το" μου λέει καθημερινά και οι μήνες περνάνε με την κατάσταση αυτή να παραμένει ως έχει.

Ακολουθεί μικρή ιστορία, που ντροπιάζει όλους τους ρομπάτους κυρίους στα νοσοκομεία.

Το σκαρί μου, μια φορά τον χρόνο θα αρρωστήσει. Δεν το λέω εγώ. Το αποδεικνύει η ιστορία, που δείχνει πως μια φορά κάθε χρονιά, κρεβατώνομαι για κοντά 4-5 μέρες, με πυρετούς, μύξες και όλα τα φοβερά που συνοδεύουν την γρίπη. Πριν 2 χρόνια, για αυτήν την αρρώστια, επειδή κράτησε παραπάνω από 5 μέρες και ο πυρετός είχε πιάσει ταβάνι πήγα σε γιατρό. (δηλαδή με πήγαν με το ζόρι, για να είμαστε πιο ακριβείς) Η οποία μου είπε να πάρω αντιβίωση. Έτσι κι έκανα. Την αγόρασα κανονικά και μετά από 3 μέρες ήμουν περδίκι. Σαν καινούργιος που λένε, ίσως και καλύτερος.

Το μυστικό μου σε αυτήν την ιστορία?
Δεν πήρα ποτέ την αντιβίωση. Άφησα τον εαυτό μου για έστρωσε μόνος του.

Φακ γιου doctors. 
Το χέρι μου θα φτιάξει μόνο του μάδερ-φάκερς!

-Lcfr.

Monday, June 2, 2014

Anathema

Σήμερα είμαι στεναχωρημένος. 

Πριν βιαστείτε να χαρείτε με την δυστυχία μου, θα σας προλάβω και θα σας πω ότι είμαι στεναχωρημένος για αρκετά πράγματα. Πράγματα που μου τα έδειξε ένα τραγούδι. 

Ναι ένα τραγούδι. Όσο γραφικό και εάν ακούγεται έτσι λειτουργώ εδώ και πολλά χρόνια (από τότε που έμαθα τους Katatonia για να πω την αλήθεια μου). Ένα τραγούδι λοιπόν που μου προκαλεί τέτοιου μεγέθους συναισθήματα... 

Όπως και να έχει εξηγώ. 

Για αρχή είμαι στεναχωρημένος που το τραγούδι αυτό δεν μπορώ να το μοιραστώ μαζί σας, μιας και ο καινούργιος δίσκος των Anathema βγήκε μόλις εχθές και δεν υπάρχει τίποτα στο internet. Ακόμα. Για να πω την αλήθεια μου, ο δίσκος δεν με τρέλανε στο σύνολό του, όμως υπάρχει αυτό το τραγούδι, θεέ μου αυτό το τραγούδι...

Ο τίτλος του είναι "Anathema" (περίεργο ε?) και τα λόγια του εκφράζουν ακριβώς μια κατάσταση που ζούσα, ζω και θα ζω με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Είναι εξαιρετικά σπάνιο να ακούω τα λόγια ενός τραγουδιού, που έγραψε ένας άγνωστος Άγγλος και να με κάνει να νιώθω λες και τα έγραψε στην προσπάθειά του να μεταφέρει την κατάστασή μου, μέσα στο τραγούδι του. Από την μια είναι φοβερό συναίσθημα, από την άλλη είναι στενάχωρο μιας και χάνει την μοναδικότητά του. Τελικά ό,τι περνάς, το περνάνε και άλλοι άνθρωποι, ίσως με διαφορετική ένταση και συχνότητα. 

Επίσης, είμαι στεναχωρημένος για τις αλήθειες που λέει, τις οποίες τις ήξερα, τις βίωνα και ίσως μερικές από αυτές να τις βιώνω ακόμα και σήμερα. Προφανώς δεν ήθελα να τις παραδεχτώ, είτε από υπερβολική ξεροκεφαλιά, είτε από εμμονή σε άλλα μικρότερης σημασίας πράγματα. 

Σήμερα είμαι στεναχωρημένος που αυτό το τραγούδι μου έδωσε το μεγαλύτερο χαστούκι του 2014, ενώ θα έπρεπε να το είχα "φάει" εδώ και χρόνια. Και ίσως να μην έπρεπε να περιοριστεί σε μόνο ένα. 

Ναι. Σήμερα είμαι στεναχωρημένος. 

Anathema από τους Anathema, παρμένο από τον καινούργιο τους δίσκο με τίτλο "Distant Satellites".

-Lcfr.

Sunday, June 1, 2014

Nope.

Sorry αλλά δεν την παλεύω για μουσική σήμερα.

Τα λέμε από εβδομάδα.

Καλό μήνα.

-L.

Biatch

Δεν είναι για να βγαίνεις τελικά...

Έχω ένα κεφάλι καζάνι και αρκετά πράγματα από το χθεσινό βράδυ, όσο και να προσπαθώ, φαντάζουν θολά και δυσδιάκριτα. Για να πω την αλήθεια, φτάνω σε σημείο να μην είμαι σίγουρος εάν πραγματικά έγιναν ή είναι κομμάτι της φαντασίας μου.

Εάν μπορούσα, θα έπιανα εχθές τον εαυτό μου από τον γιακά και θα του έλεγε:

"Αφού δεν το αντέχεις ρε κουλέ -Σημείωση: Κουλός, γιατί ο πόνος στο δεξί μου χέρι δεν λέει να περάσει-, τι το πίνεις?"

Δεν ξέρω εάν είμαι σε κατάσταση για μουσικό post, μιας και το μόνο πράγμα που μου επιτρέπει ο πονοκέφαλος να ακούω, είναι το κενό.

Κάντε λίγο ησυχία παρακαλώ και ίσως το απόγευμα να ανεβάσω μουσικούλα. 

Hangover is a biatch. 

-L.

Friday, May 30, 2014

Sin City 2

Εάν κρίνω από τα υπόλοιπα Sin City comics που έχω διαβάσει πριν από κοντά 15 χρόνια, το "Dame to Kill For" θα είναι επικών διαστάσεων. 

Όχι μόνο επειδή η ιστορία του συγκεκριμένου είναι καταπληκτική, αλλά επειδή δεν έχω ιδέα τι θα κάνει ο Miller πάλι για να μας ξαφνιάσει. Άλλωστε στην πρώτη ταινία, κανείς δεν περίμενε ότι θα συμπεριλάμβανε 3 comics και θα τα ξετύλιγε ταυτόχρονα μπροστά μας.

Ο Αύγουστος είναι κοντά, σωστά?


Βέβαια, προσπαθώ στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου να σκέφτομαι πως πρέπει να κρατάω μικρό καλάθι, μιας και οι απογοητεύσεις που μας έχει κεράσει το τελευταίο διάστημα ο Frank Miller στο κομμάτι της συγγραφής του, δεν είναι και λίγες. Τουλάχιστον την σειρά "Sin City" την έχει γράψει πολλά πολλά χρόνια πίσω. 

Τότε που ήταν πρώτο όνομα και το ταλέντο έσταζε από τους πόρους του. 
Σε αντίθεση με το τώρα.

-Lcfr.

Thursday, May 29, 2014

Winter In My Heart

Εχθές έμαθα για τους Vast.
Εχθές άκουσα το Winter in my Heart.
Εχθές έχασα την μπάλα.

Σειρά σας.



-Lcfr.

Wednesday, May 28, 2014

Problems?

Έχεις προβλήματα με την δουλειά σου?
Έχεις προβλήματα γιατί η ξανθιά που κόβεις την δεξιά σου φλέβα για αυτήν, δεν σου απαντάει καν?
Έχεις προβλήματα με την γυναίκα και τα παιδιά σου?
Μήπως έχεις προβλήματα με τα λεφτά?
Ίσως έχεις προβλήματα με το κόμμα σου, που πάτωσε στις εκλογές?

ΈΧΩ ΤΗΝ ΛΥΣΗ!
(δηλαδή όχι ακριβώς εγώ, αλλά τα παιδιά από το Cyanide and Hapiness)

Dance, μάδερφάκερ, DANCE!

Αφού χορέψεις, κοίτα μπας και σου απάντησε η ξανθιά που γουστάρεις, αν και νομίζω πως ξέρεις πολύ καλά τι θα πάρεις...

 :)

-Lcfr.
ΥΓ. Σημείωση για όσους είστε από κινητό. Δεν ξέρω εάν σας φορτώνει το gif κανονικά. Για να δείτε το μεγαλείο της φωτογραφίας, ίσως να πρέπει να μπείτε από κανονικό pc.

Tuesday, May 27, 2014

Selfie

....but first, let me take a selfie.

 Heh,

-Lcfr. 

Monday, May 26, 2014

Sexy Strip

Δεν έχει λέξεις σήμερα γιατί το χέρι μου με έχει πεθάνει και δεν μπορώ να πλησιάσω στο πληκτρολόγιο.

Θα αρκεστώ σε ένα αγαπημένο comic stripάκι.
(προσπάθησα να σας ξεγελάσω με τον τίτλο "Strip" μιας και ξέρω πολύ καλά πως είστε λίγο ανώμαλοι)













Και ακολουθεί η φανταστική αντίδραση του παλικαριού...


Περαστικά μου λοιπόν και καλή εβδομάδα.

-Lcfr.

Sunday, May 25, 2014

Lost Song

Αφού ξεμπερδέψαμε και με τις ψηφοφορίες, ας έρθουμε στα δικά μας. 

Επειδή άκουσα πολλά το τελευταίο διάστημα για αυτά που γράφω και υπονοώ κατά κάποιον τρόπο, θέλω να ξεκαθαρίσω πως ΔΕΝ γράφω για κάποιον (ή κάποια) την συγκεκριμένη περίοδο και τα περισσότερα είναι σκέψεις που απλά υπάρχουν στο μυαλό μου και έχετε την ατυχία να τις διαβάζετε μέσα από αυτές τις γραμμές. Εάν υποψιάζεστε κάτι, μπορείτε να το κάνετε ελεύθερα, χωρίς όμως να είμαι υπεύθυνος εγώ για αυτό.

Το ξεκαθαρίσαμε λοιπόν? 
Ωραία.

Πάμε τώρα στα καλά μουσικά νέα. 

Οι πολυαγαπημένοι Βρετανοί "Anathema" σε λίγες ημέρες κυκλοφορούν τον καινούργιο τους δίσκο (σε συνέχεια του καταπληκτικού κατά την άποψή μου, Weather Systems). Την εβδομάδα που μας πέρασε, έδωσαν στην κυκλοφορία ένα από τα καινούργια τους τραγούδια και μπορώ να πω πως μου άρεσε ιδιαίτερα και για αυτό το μοιράζομαι σήμερα μαζί σας. 

Αυτό, δένει και με το γεγονός ότι στις 30 και 31 Αυγούστου έρχονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα για ζωντανές εμφανίσεις.
Θα είμαι υπερβολικός εάν πω ότι θέλω να πάω και στις 2 και ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να το καταφέρω?



Καλή Κυριακή αδέρφια μου και καλή εβδομάδα να έχουμε.

Τα λέμε ξανά αύριο.

-Lcfr.

What?

Μας και σήμερα έχουμε τις ευρωεκλογές, δεν μπορώ να μην πάρω θέση και να ταράξω τα νερά του Internet.

 What?

Μετά την ψήφο, θα ακολουθήσει μουσικό Κυριακάτικο post.
Καλό βόλι.

-Lcfr.

Saturday, May 24, 2014

Travelling Alone

Πέρυσι, μια "φίλη" μου, μου είχε πει πως έχει πάει πολλά ταξίδια μόνη της. Σηκωνόταν, έφτιαχνε την βαλίτσα της, επέλεγε τον προορισμό "on the fly" και εξαφανιζόταν χωρίς 2η σκέψη. Όταν μου το είπε, μου είχε κάνει θετική εντύπωση σαν στάση ζωής. Κάτι σαν να λέμε, "δεν χρειάζομαι παρέα για να περνάω καλά". Αφού όμως τελείωσε η "φιλία" μας ας το πω έτσι, και είχα μια συνολικότερη εικόνα για το άτομο και ξανασκέφτηκα αυτήν την στάση, μπορώ να πω πως δεν το το έκανα ποτέ αυτό. Μα ΠΟΤΕ όμως?
 

Για αρχή, το ταξίδι πρέπει να το μοιράζεσαι με κάποιον. Να κρατάς τις αναμνήσεις σου με κάποιον άλλον δίπλα σου. Όχι απαραίτητα ερωτικό σύντροφο αλλά ακόμα και φίλο. Όταν είσαι μόνος σου σε έναν ξένο τόπο, δεν σχολιάσεις τα καινούργια πράγματα που βλέπεις, τον διαφορετικό πολιτισμό και κουλτούρα που συναντάς. Είσαι ένας μουγκοθόδωρος, σαν τον μοναχικό Κινέζο ο οποίος ζητά από τους περαστικούς να τον βγάλουν φωτογραφία με τα αξιοθέατα background.

Βέβαια, δεν μπορώ να πω, το να πας ταξίδι μόνος σου έχει και τα θετικά του. Καταρχήν οργανώνεις το πρόγραμμα εξερεύνησης της νέας χώρας, βάση των δικών σου ορέξεων και αντοχών. Ουσιαστικά επιλέγεις να δεις αυτά που θέλεις και όχι αυτά που θέλει ο άλλος. Θετικό επίσης είναι και το γεγονός ότι αποφεύγεις τον κίνδυνο που ελλοχεύει στις περιπτώσεις αυτές, να τσακωθείς με τον άνθρωπο που έχεις πάει ταξίδι. Και μην μου πείτε ότι δεν έχετε ζήσει έστω και μια φορά κάτι τέτοιο. Να ξεκινάτε για παράδειγμα τέσσερα άτομα για "ζευγαροτάξιδο" στο Ναύπλιο (ή όπου άλλου έχετε επιλέξει) και να επιστρέφετε είτε τσακωμένοι είτε χωρισμένοι.

Τώρα θα μου πείτε, γιατί τα γράφω αυτά Σαββατιάτικο. 

Τα γράφω γιατί είδα στον ύπνο μου την Αγγλία. Και κατάλαβα το πόσο μου λείπει σαν χώρα και πόσο πολύ θέλω να ξαναπάω. Και όπως έχω ξανά πει μέσα από αυτές εδώ τις γραμμές, θα ήθελα να μείνω και μόνιμα στο εξωτερικό εάν είχα την ευκαιρία. Ίσως μετά το καλοκαίρι??

Ίσως. 

-Lcfr.