Friends 2012

Θυμάμαι όταν είδα το τελευταίο επεισόδιο από την σειρά Friends...
(τα γνωστά "Φιλαράκια" του αηδιαστικού Star Channel)

Στεναχωρήθηκα αρκετά, δεν υπάρχει λόγος να το κρύψω...

Ταυτόχρονα όμως μέσα μου, είχα και μια δόση ικανοποίησης, μιας και η σειρά τελείωσε όπως ακριβώς ΕΠΡΕΠΕ να τελειώσει. Δεν ήθελα να αλλάξω τίποτα από το φινάλε και αυτό έκανε το "αντίο" που αναγκαζόμουν να πω στους πρωταγωνιστές που μου κρατούσαν συντροφιά τόσο καιρό, λιγάκι πιο εύκολο.

Λιγάκι πιο ανθρώπινο.

Δεν θα άλλαζα όμως τίποτα...

Όταν λοιπόν τελειώνει κάτι με τον ΣΩΣΤΟ τρόπο, είναι εύκολο να κοιτάξεις μπροστά. Στην επόμενη στροφή, που ΣΙΓΟΥΡΑ θα κρύβει κάτι που δεν θα θέλεις να τελειώσει ποτέ.

Έτσι λοιπόν τελειώνει και το 2011.

Με τον σωστό τρόπο.

Δεν θα άλλαζα τίποτα σε αυτό, αλλά σημερα, την τελευταία του ημέρα, θα πιω στην υγεία του 2012.

Που εύχομαι, ότι θετικό κουβαλάει στην πλάτη του για κάθε έναν από εμάς, να μην πρέπει να τελειώσει ποτέ.

Ποτέ!

-Lcfr.

Random Happiness 2010

Καλοκαίρι 2010.

Διήμερο με την τότε σχέση μου, στις Σπέτσες.

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, βγήκαμε το βραδάκι βόλτα στους δρόμους του νησιού. Με αυτά και με εκείνα, χαθήκαμε στα στενά και δεν μπορούσαμε να βρούμε τον δρόμο της επιστροφής.

Είχε πάει αργά, λίγος κόσμος στους δρόμους, (οι περισσότεροι τουρίστες) άρα λίγα τα Options.

Εκεί λοιπόν που η ελπίδα είχα κυριολεκτικά πεθάνει και είχαμε πάρει απόφαση πως το βράδυ θα το περνούσαμε στους δρόμους, ο δικός σας, έκανε μια κίνηση ματ, ανέβηκε κάτι σκαλάκια, έστριψε σε κάτι περίεργα στενά, έκανε ninja απανωτές κινήσεις ΚΑΙ ΒΡΗΚΕ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ!

Η ευτυχία συνεχίστηκε όλο το βράδυ :)

-Lcfr.

Can Do

Η ζωή, τελικά, αποδεικνύει ότι μπορεί να έχεις την δυνατότητα να κάνεις πολλά πράγματα.

Το ότι μπορείς να τα κάνεις όμως, δεν θα πει απαραίτητα ότι πρέπει να τα κάνεις κι όλας.

Η ιστορία θα δείξει.

-Lcfr.

Regret

Για να πω την αλήθεια μου, στην ζωή μου προσπαθώ να μην μετανιώνω για πράξεις που εν γνώση μου έχω κάνει.

Ειλικρινά το προσπαθώ.

Πιάνω όμως τον εαυτό μου, σε κάποιες στιγμές, να μετανιώνω για λόγια, πράξεις και συναισθήματα που ένιωσα. Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως εάν είχα να αντιμετωπίσω την ίδια κατάσταση, θα τα ξανά έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Δεν ξέρω το δείχνει αυτό.
Ίσως να δείχνει το ότι δεν μαθαίνω από τα λάθη μου.
Ίσως ότι είμαι τόσο ξεροκέφαλος και αγύριστο κεφάλι όσο λέει ο περίγυρος μου.

Πέρα από την δική μου, πειραγμένη, περίπτωση, καλό είναι να μην μετανιώνουμε.

Η τουλάχιστον να μην μετανιώνουμε ολοκληρωτικά.

Διάολε, δεν γίνεται να τα έχεις κάνει ΟΛΑ λάθος...
Κάτι θα έχεις κάνει σωστό...

-Lcfr.

Έλεος!

Το αστείο με τον Παπακαλιάτη και την ομοιότητά του μαζί μουψ, πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει!

Βαρέθηκα!

Σας αγαπώ όλους.
Χωρίς εξαιρέσεις.
(πρέπει να σταματήσω να πίνω, γιατί όταν το κάνω λέω ψέματα)

Παρακαλώ να φύγει το 2011, αμέσως!!
Ευχαριστώ.

Καληνύχτα.

-L.

Pre-sleep

Το βράδυ όταν ξαπλώνω για ύπνο, σκέφτομαι διάφορα. Μία λίστα από αυτά τα "διάφορα" ακολουθεί για τα μάτια σας μόνο:

• Την ημέρα που πέρασε (καλά-κακά)
• Την ημέρα που θα έρθει (στόχοι-εκκρεμότητες)
• Sex
  
• Γυναίκες (πρώην-νυν κτλ)
• Το μέλλον μου (θέλω-στόχοι-ευχές)
• Τα λάθη μου (πολλά και επαναλαμβανόμενα)
• Μουσική (ΠΟΛΥ Μουσική)
• Γράψιμο (ΠΟΛΥ γράψιμο)
• Τι να ψωνίσω από το Super Market (συνηθίζω να ξεχνάω το βασικότερα)
• Τι όνειρο θα δω πάλι απόψε? (αυτό το κομμάτι επηρεάζει και εσάς)
  

Εσείς;

-Lcfr.
ΥΓ. Έχω αρχίσει και "δουλεύω" ένα άρθρο με την ανασκόπηση του 2011. Με δυσκολεύει το άτιμο, αλλά που θα μου πάει...

Random Happiness 2010

Ήμουν σε μια από τις κλασσικές μας βόλτες με το αμάξι, με τον Mephisto. Εκεί κοντά στην Ραφήνα.

Η διαδρομή (πλέον) δεδομένη, με κουβέντα και βαθειά ανάλυση των γεγονότων και προβληματισμών που αντιμετωπίζαμε.

Ο Mephisto απροσδόκητα, μπήκε σε ένα στενό που ήταν εκτός πορείας. Είχε δεξιά και αριστερά μεγάλες λευκές και ΑΚΡΙΒΩΣ πάνω από τον ορίζοντα δέσποζε ένα τεράστιο φεγγάρι, που φώτιζε σαν προβολέας γηπέδου τον δρόμο μας.

Και το κερασάκι στην τούρτα...
Ξεκινάει εκείνη την στιγμή στο ραδιόφωνο το έπος "Johnny B" από τους Hooters

Τα λόγια περισσεύουν.
Επικών διαστάσεων συγκυρία, που έχει χαραχθεί στο μυαλό μου μια για πάντα.

-Lcfr.

Monday Morning

Καλημέρες,

Ίσως να φταίει η ημέρα, ίσως και όχι, (δεν ξέρω) απλά ξύπνησα έχοντας απίθανη διάθεση να ακούσω το "Όταν έχω εσένα" του Μουζουράκη και αποφάσισα να το ανεβάσω εδώ να το ακούσουμε παρέα.

Τραγούδι με πολλά νοήματα, πολύ συναίσθημα και ιδιαίτερα ξεχωριστό για εμένα.
Έχει και τον επικό στίχο "...κάνε ένα βήμα, να κάνω το επόμενο..." και έρχεται και δένει.
Enjoy...
Εύχομαι να έχετε μια καταπληκτική Δευτέρα.
(αργότερα -προς το μεσημέρι- θα ακολουθήσει και αρθράκι)

Σας σκέφτομαι διαρκώς και θέλω να πιστεύω πως με σκέφτεστε και εσείς.
(μακάρι να ήξερα)

-Lcfr.

Χ-Mas

Σε όσους πιστεύουν, εύχομαι χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα.
Σε όσους δεν, εύχομαι ήρεμες στιγμές. (υπομονή τα Lcfr-ούγεννα πλησιάζουν)

Να περάσετε (περάσουμε) καλά.
(ΚΑΙ αυτό το βράδυ!)

Τονίζω για ακόμα μια φορά:
Μην κάνετε κάτι, που δεν θα έκανα εγώ. :)
Στη υγεία μας.

(κατάρα στα 3 μελομακάρονα και στους ανθρώπους που με πίεσαν να τα φάω)

Σας σκέφτομαι διαρκώς,

Δαιμονικά δικός σας,
-Lcfr.

Pre-Xmas

Παραμονή Χριστουγέννων

Ελπίζω να περάσετε καλά σήμερα το βράδυ.
Εγώ;

Πριν λίγο ετοιμάστηκα, έγινα ΠΑΝεμορφος (με ελάχιστο κόπο) και είμαι έτοιμος να βάψω την βραδινή Αθήνα, κόκκινη!

Άλλωστε τα Χριστούγεννα είναι η κόκκινη γιορτή της Coca-Cola, σωστά;

Κλασσικά, σας συμβουλεύω να μην κάνετε κάτι που δεν θα έκανα εγώ...

Have fun :)

-Lcfr.

Random Happiness 2003

Story Time...

Ήμουν Ελλάδα.
Με την μεγάλη μου σχέση, η οποία τότε ήταν στην Αγγλία, περνούσα μια περίοδο με "φουρτούνες".

Μιλούσαμε φυσικά στο τηλέφωνο, στο Internet και ανταλλάζαμε SMS/mails και αλλά τέτοια συμπαθητικά. Προσπαθούσαμε δηλαδή, να το φτιάξουμε το όλο θέμα και να υπερβούμε τα οποία προβλήματα είχαν εμφανιστεί.

Η πρόταση λοιπόν, έγινε:

"Έρχεσαι Αγγλία, να με επισκεφθείς;"
(σημείωση εγώ τότε είχα "ξεμπερδέψει" με τις σπουδές)

Χωρίς δισταγμό και δεύτερες σκέψεις απάντησα θετικά. Έκλεισα τα εισιτήρια, τακτοποίησα τα χαρτιά μου και ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στην μαμά Αγγλία.

Μετά από πολύ λίγο καιρό, η ημέρα του ταξιδιού έφτασε.

Πήγα στο αεροδρόμιο, έκανα check in, άφησα τους παπαράτσι να βγάλουν τις απαραίτητες φωτογραφίες (heh) και τέλος της είπα στο τηλέφωνο:

"Μπαίνω στο αεροπλάνο, τα λέμε από κοντά σε λίγες ώρες..."

Την στιγμή που το αεροπλάνο σηκώθηκε από το ελλαδικό έδαφος, έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει μια παράξενη αλλά έντονη ζεστασιά. Μια ευφορία σπάνιας μορφής και ποιότητας, που δεν ήθελα να σταματήσει.

Εκείνη λοιπόν την στιγμή, ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένος.
Εκείνη ΑΚΡΙΒΩΣ την στιγμή που ξεκινούσα ένα μοναχικό ταξίδι, με την ελπίδα πως όλο αυτό μπορούσε να σωθεί.

Enjoy.

-Lcfr.
Ps. Άσχετο βέβαια που το ταξίδι κατέληξε να είναι Βατερλό, μιας και (όπως νομίζω ξέρετε) όταν το γυαλί σπάσει δεν ξανακολλά. Εάν τύχει και ξανά κολλήσει, θα είναι παραμορφωμένο...

Fried Rice!

Πέμπτη βράδυ.
KINEZIKO!!!!!

Αυτά είναι τα ωραία.

-L.

New Section!!

Σήμερα αποφάσισα να κάνω ένα καινούργιο section μέχρι το τέλος του χρόνου.

Ξεκινώντας από αύριο Παρασκευή, θα ανεβάζω ένα άρθρο με τίτλο "Random Happiness xxxx" και θα περιγράφω διάφορες στιγμές ευτυχίας της ζωής μου. Όπου "xxxx" θα είναι το έτος που συνέβη το περιστατικό...

Ήδη έχω γράψει για το 2003, το 2009 και το 2010, άρα ο αριθμός των άθρων αυτών θα είναι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 4 μιας και για το 2011 δεν θα δυσκολευτώ να εντοπίσω μια στιγμή ευτυχίας...

So...
Καλό απόγευμα Πέμπτης να έχετε...

Ορίστε και ένα τραγουδάκι για να σας επιβεβαιώσω τις καλές και θετικές μου ευχές.

Puressence
When Your Eyes Close


Διαολικά δικός σας,

-Lcfr.

Happiness 2011

Η ευτυχία είναι δικαίωμα κάθε ενός...
(αυτό ελπίζω, δεν περιμένατε να το μάθετε από εμένα)

Οι άνθρωποι που δεν σου επιτρέπουν να είσαι ευτυχισμένος, δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ άλλο, από απλά εμπόδια.

Εμπόδια που σου στερούν και σου "κλέβουν" κατά κάποιον τρόπο, όμορφες στιγμές στην ζωής σου.

Όταν έχεις ζήσει την ευτυχία στο παρελθόν (ή σύντομα στο παρόν) τότε οφείλεις να ξέρεις να αξιολογείς τις καταστάσεις και να επιλέγεις τον σωστό δρόμο.

Τον δρόμο προς την ευτυχία.
Την ευτυχία ΣΟΥ.

Μοναδική προϋπόθεση είναι να μπορείς να ξεχωρίσεις, ποιος δρόμος καταλήγει εκεί και ποιος όχι.
Μπορείς?

(εγώ πάντως, δυσκολεύομαι)

-Lcfr.
ΥΓ. Εδώ και κάποιες ημέρες, ετοιμάζω ένα άρθρο «ταμείο» του 2011. Με δυσκολεύει λιγάκι για να πω την αλήθεια μου, αλλά που θα μου πάει. θα το ολοκληρώσω...Δεν είναι στο χέρι του.

Wedding Song

Με χαρά σας παρουσιάζω το τραγούδι που θέλω να παίξει στον γάμο μου.
(όταν και εάν)

Φυσικά είναι από τους Beirut και είναι το Postcards From Italy.
Ενα τραγούδι που με κάνει να είμαι χαρούμενος.
Να σκέφτομαι θετικά και να ζητάω τα πάντα από το κάθε λεπτό που ζω.

Όσοι έχετε γνώσεις μουσικής, μπορείτε να καταλάβετε την ποιότητα του τραγουδιού αυτού. Όσοι είσαστε του τσιφτετελιού, τότε μην πατήσετε καν το play.
Δεν αξίζει.

Enjoy.


Ο δαίμονας της γειτονιάς σας (ή αλλιώς ανεξίτηλος)
-Lcfr.

Beautiful Lie

Πόσες φορές σας έχει τύχει, να σας λένε μια πρόταση, (που συνηθίζει να συνοδεύεται από κάποια υπόσχεση) και την στιγμή που αυτή ολοκληρώνεται, να ξέρετε πως δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ άλλο από ένα...

Πανέμορφο.
Ψέμα.

• Μια θαυμάσια κενή υπόσχεση.
• Πολλές φανταστικές λέξεις άνευ αξίας.
• Μαζεμένα καταπληκτικά λόγια του αέρα.
• Ένα παραδεισένιο σενάριο φαντασίας.

Οξύμωροι συνδυασμοί λέξεων, που τις περισσότερες φορές ο αποδέκτης τους, τους δέχεται με αγαλλίαση και ευφορία, ξέροντας όμως ΠΟΛΥ καλά, πως το λιγότερο σε 24ωρες θα επιβεβαιωθεί το πόσο λάθος έκανε που έστω για λίγο, πίστεψε σε αυτούς.

Ίσως είναι στη φύση του ανθρώπου, μερικές φορές να κοροϊδεύει τον ίδιο του τον εαυτό, πιστεύοντας σε αυτά τα πανέμορφα ψέματα. Ίσως γιατί του αρέσει να ζει, (ξαναλέω) έστω για λίγο, σε σενάρια που στην πραγματικότητα δεν θα εκπληρωθούν ποτέ.
Έτσι για να ξεγελάσει την βαρετή του καθημερινότητα.

Ματαιόδοξο;
Σίγουρα.

Αληθινό;
Σίγουρα.

Στην τελική όμως, η ουσία κρύβεται από ποια πλευρά του διάλογου είσαι.
Από αυτήν που λες τα πανέμορφα ψέματα ή από την άλλη που τα αποδέχεσαι και τα αγκαλιάζεις?

Η απάντηση που θα δώσεις στην ερώτηση αυτή, έχει την δύναμη να κρίνει την ποιότητα του χαρακτήρα σου.

Διαβολικά δικός σας.
-Lcfr.

Cheat

Επειδή, έχει γίνει πολύς λόγος για την "απιστία" τον τελευταίο καιρό στον περίγυρό μου, είπα να τοποθετώ.

"Ου μοιχεύσεις" λέει η πλάκα του Μωυσή και σαν σωστοί Χριστιανοί πρέπει να ακολουθούμε την "εντολή" αυτή, σαν άλλο ευαγγέλιο.

Heh! Αυτό θα έγραφε ένας ΚΑΛΟΣ χριστιανός.
Δεν είμαι της άποψης πως η απιστία είναι σωστή...

Κάθε άλλο...

Όμως αυτό που θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου, είναι πως εάν όσο είσαι μέσα σε μια σχέση, (ή ακόμα χειρότερα σε έναν γάμο) και το μυαλό σου "ξεφύγει" και σκεφτεί κάποιον/κάποια άλλη, τότε είναι σαν να το έχεις κάνει ΗΔΗ.

Πιστεύω πως η εγκεφαλική απιστία, έχει την ίδια, για να μην πω μεγαλύτερη, ένταση με την σωματική.

Εάν το κανείς με το μυαλό, είναι σαν να το έχεις κάνει και με το σώμα.
Εάν το κανείς και με το σώμα, σίγουρα κάτι δεν σε καλύπτει στην σχέση που βρίσκεσαι. Κάτι δεν πάει καλά και οι κινήσεις που πρέπει να κανείς από την στιγμή που συνειδητοποιήσεις κάτι τέτοιο, είναι αναγκαίες για εσένα και δίκαιες για τον απέναντι.

Κινήσεις αλλαγών.

Μην ξεχνάτε, πως η σχέση έχει δυο.

Εάν ένας από τους δυο, "κοιτάξει αλλού" μια φορά, θα το ξανακάνει και δεύτερη ίσως και τρίτη, μιας και ΠΡΟΦΑΝΩΣ, ψάχνει να βρει κάτι που δεν του παρέχει η παρούσα κατάσταση.

Μιλάω σωστά;

-Lcfr.

Dream My Dream

Τις τελευταίες ημέρες προσπαθώ να κοιμάμαι αρκετά (θα έχω τους λόγους μου). Εχθές λοιπόν το βράδυ, είδα για ακόμα μια φορά ένα παράξενο όνειρο, που σαν καλοί μου φίλοι, θα το διαβάσετε με ενδιαφέρον.

:)

Ήμουν λέει σε ένα άγνωστο σπίτι, ξαπλωμένος σε ένα μεγάλο κρεβάτι, μαζί με μια κοπέλα (που φορούσε ένα εντυπωσιακό νυφικό), έναν φίλο μου και πίναμε.
(προφανώς εγώ έπινα Sambuca, ή γκρίνιαζα που δεν υπήρχε και έπινα κάτι άλλο)

Και οι τρεις ήμασταν αρκετά μεθυσμένοι αλλά ευδιάκριτα χαρούμενοι.
(προφανώς εγώ είχα πιεί τουλάχιστον ΕΝΑΜΙΣΗ ποτό για να είμαι σε αυτήν την κατάσταση. Βλέπετε είμαι γερό ποτήρι :P).

Αποφάσισα λοιπόν να φύγω.

Αφού σηκώθηκα και τους καληνύχτισα , περπάτησα μέχρι το Μετρό. Μπήκα στον σταθμό, φόρεσα τα ακουστικά μου στην αποβάθρα και πριν πατήσω το play, ένας περαστικός τύπος με μια εφημερίδα, με ρώτησε έαν αυτό το δρομολόγιο πάει Καλλιθέα.

Απάντησα πως δεν είχα ιδέα για το που είμαστε (μεθυσμένος γαρ) και πως δεν μπορώ να τον βοηθήσω.

Μου είπε ευχαριστώ αλλά φεύγοντας μου τόνισε:

"Kάτι ξέχασες εκεί που ήσουν...
...γύρνα να το πάρεις, πριν είναι αργά".

Του είπα απότομα: "Ορίστε;"
Και μου απάντησε:

"...με άκουσες ΠΟΛΥ καλά την πρώτη φορά που σου μίλησα... Και κάτι ακόμα... το Μετρό δεν πάει Καλλιθέα... ποτέ δεν πήγαινε Καλλιθέα... Τον προορισμό σου τον ξέρεις?"

Ορίστε τι μου κάνει ο εγκέφαλος τα βράδια στον ύπνο μου...

Και μετά μου λέτε να βγάλω άκρη στον ξύπνιο μου.

-Lcfr.

Jimmy

Κανείς δεν είναι τέλειος.

Σωστά;
Σωστά.

Σίγουρα, στην αρχή τα ελαττώματα του απέναντι, έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο μυαλό σου, μιας και "ζυγίζεις" το εάν μπορείς να τα αντέξεις ή να τα ανεχθείς. Μετά από κάποιον καιρό, τα ίδια ΑΚΡΙΒΩΣ ελαττώματα, σου συμπληρώνουν την καταπληκτική εικόνα που έχεις και εάν απουσίαζαν θα ένιωθες πως "κάτι δεν πάει καλά..."

Πως κάτι λείπει...

Το ίδιο ισχύει και στην μουσική...
Και εξηγώ, με μία μικρή ιστορία:

Τον πρώτο χρόνο των σπουδών μου στην Αγγλία, ο συγκάτοικος, μου έδωσε το πρώτο δισκάκι των Jimmy Eat World με τίτλο Bleed American (τότε τους έμαθα). Σε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, το δισκάκι προφανώς ήταν ελαττωματικό, με αποτέλεσμα την ύπαρξη μιας μικρής "παραφωνίας".

Το τραγούδι το έμαθα και το λάτρεψα με αυτήν την παραφωνία.
Εάν τύχει να ακούσω το τραγούδι από άλλη κόπια, δεν είναι το ίδιο...

Δεν μου αρέσει όσο το "δικό μου" ελαττωματικό τραγούδι...
...
Είχα δεν είχα, ακόμα και τα ελαττώματα των συντρόφων μας, τα συνδύασα με την μουσική...

Τελικά είμαι ΠΟΛΥ περίεργος...
(αλλά αξιολάτρευτός. Ε? ΕΕΕΕ????)

:P
(ναι, σας βγάζω την γλώσσα, γιατί ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ! :) )

-Lcfr.

The Shoe Theory

Ξημερώνουν ημέρες, που νιώθω πως περπατάω πάνω σε δρόμους, που δεν πρέπει και δεν μπορώ.

Κι όμως το κάνω!
Σαν θρασύτατο παιδάκι που δεν έχει τρόπους, το προσπαθώ κι ας ξέρω ΠΟΛΥ καλά πως το αποτέλεσμα που ζητάω είναι εξαιρετικά δύσκολο.

• Πείσμα;
• Ανωριμότητα;
• Ξεροκεφαλιά;

Προφανώς όλα τα προαναφερθέντα ισχύουν στην περίπτωση του μυαλού μου.
Υπάρχει όμως και με τεράστια γράμματα το προφανές:

Πάθος.

Και σας πληροφορώ, πως όταν ένας άνθρωπος που (η ιστορία δείχνει) δεν παθιάζεται εύκολα, το κάνει απροσδόκητα, από το πουθενά και στον υπερθετικό βαθμό, τότε όχι μόνο δεν θα σταματήσει να περπατάει σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο, αλλά...

...ΘΑ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΟΥ!

Εσύ λοιπόν φίλε μου, τι κανείς όταν παθιάζεσαι;
Φοβάσαι;
Αλλάζεις δρόμο, επιλέγοντας τα εύκολα;

Εάν ναι, τότε καλύτερα να μην με διαβάζεις.
Δεν αξίζει.

Εάν όχι, σε παρακαλώ άφησε τα παπούτσια σου στην μέση του δρόμου και πιάσε το χέρι μου.
Γιατί αξίζει.

-Lcfr.
Ps. Συγγνώμη για το (λιγάκι) προσωπικό άρθρο σήμερα. Μερικές φορές οι σκέψεις μου, σκαλώνουν από τα βιώματα που αντιμετώπισα ή αντιμετωπίζω.

Huge Difference

Συμβουλή προς όλους:
(ετοιμαστείτε θα πω αλήθειες!)

Μην, τονίζω ΜΗΝ! μπερδεύετε το σεξουαλικό πάθος, με το ερωτικό.

Υπάρχει τεράστια διάφορα ανάμεσα στα δυο, τα οποία κάτω από ορισμένες συνθήκες και προοπτικές, μπορεί να φαντάζουν ίδια...

Παρόμοια.

Ξεκαθαρίστε μέσα σας τι συμβαίνει, τι υπάρχει στην πραγματικότητα και μετά πράξτε ανάλογα. Την κίνηση αυτή, θα την εκτιμήσει ο απέναντι και αμέσως μετά, εσείς...

Το πάθος μερικές φορές μπορεί να γίνει λάθος και το αποτέλεσμα δεν είναι όμορφο...

Μιλάω από προσωπική εμπειρία ετών...

-Lcfr.
Ps. Είμαι σίγουρος, πως το σημερινό (μικρό) άρθρο σας τίναξε τα μυαλά στον αέρα...

Anger!

• Με εκνευρίζει που τα ελαφρο-λαϊκά έχουν ΑΚΟΜΑ κοινό.
• Με εκνευρίζει που τα πεζοδρόμια γεμίζουν από πλανόδιους (ινδο-πακιστανούς κατά κύριο λόγο) που πουλάνε έλατα και δεν επιτρέπουν στον πεζό, να είναι ΠΕΖΟΣ!
• Με εκνευρίζει που ο Φώτης Σεργουλόπουλος εμφανίζεται ΑΚΟΜΑ στη τηλεόραση. (ήμαρτον)
• Με εκνευρίζει που ο κόσμος ασχολείται τόσο ΠΟΛΥ, με το εάν η Κοκκίνου κατούρησε στην ώρα της, ή εάν η Βανδή έκανε την 6η της ρινοπλαστική (που φυσικά η ίδια θα διαψεύσει κι ας μοιάζει πλέον με αγριόπαπια).
• Με εκνευρίζει που η περίοδος των εορτών ήρθε και για ακόμα μια χρόνια δεν έχω καταφέρει να μπω στο κλίμα.
• Με εκνευρίζει που ο Έλληνας δεν έχει λεφτά, αλλά οι δρόμοι πήζουν καθημερινά από αυτοκίνητα τα οποία καταπίνουν χιλιάδες λίτρα πανάκριβης βενζίνης.
• Με εκνευρίζει που εχθές, περίμενα 10 λεπτά στο Super Market για να με εξυπηρετήσει ένας (κοιμισμένος) υπάλληλος, στο τμήμα του κοτόπουλου.
• Με εκνευρίζει που υπάρχουν ακόμα χαριτωμένα σκυλάκια/γατάκια, στις βιτρίνες των pet shop.
• Με εκνευρίζει που η Lucy Pinder, άρχισε να γερνάει.
• Με εκνευρίζει που το "πάμε σινεμά" της σημερινής νεολαίας, σημαίνει: "πάμε να μιλάμε και να γελάμε κατά την διάρκεια της ταινίας, χωρίς να μας ενδιαφέρει ο διπλανός μας".
• Με εκνευρίζει που σε ΚΑΘΕ φανάρι, πρέπει να λες και από ένα "όχι" στους πλανόδιους που προσπαθούν να σου πουλήσουν την πραμάτεια τους.
• Με εκνευρίζει που με τόσους αλλοδαπούς, νιώθω ξένος στην χώρα μου.
• Με εκνευρίζει που δεν νιώθω τύψεις που ακούγομαι λίγο ρατσιστής.
• Με εκνευρίζει που η μουσική της δεκαετίας του '90 είναι χιλιάδες φορές καλύτερη από αυτήν του 2000.
• Με εκνευρίζει που με ενοχλούν όλα αυτά που προανέφερα.
• Με εκνευρίζει δηλαδή που μεγαλώνω.

-Lcfr.

What If...

Eχθές το βράδυ, θέλοντας να κλείσω έναν πρόσφατο κύκλο που εγώ ο ίδιος άνοιξα, έβαλα και είδα την αγαπημένη μου ταινία.
Φυσικά δεν είναι άλλη από το "Eternal Sunshine of a Spotless Mind", που μέσα από αυτές εδώ τις γραμμές, έχω εκθειάσει αρκετές φορές στο παρελθόν.

Την συγκεκριμένη ταινία την έχω δει κοντά στις 11-12 φορές χωρίς καμία υπερβολή. Την έχω σαν ιεροτελεστία όταν πρέπει να γυρίσω σελίδα. Κι όμως, κάθε φορά που την βλέπω, ανακαλύπτω κάτι διαφορετικό, για αυτήν και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Ερεθισμένος εγκεφαλικά από την ταινία λοιπόν, σήμερα γυρίζοντας από την δουλεία, μπήκα στον προαστιακό και πήγα στο Κιάτο. Χωρίς λόγο.
Μπήκα στο βαγόνι, αφού έτσι ένιωσα και το Κιάτο με πήρε στην αφιλόξενη και κρύα αγκαλιά του. Σαν περιοχή δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι στο μυαλό μου. Κάθε άλλο.

Η διαδρομή όμως έχει.

Στο Κιάτο λοιπόν, όπως περπατούσα, σκεφτόμουν την λέξη "ΕΑΝ" και τα ανατρεπτικά σενάρια που προσφέρει.

ΕΑΝ τα πράγματα γινόντουσαν αλλιώς,
ΕΑΝ οι αποφασίσεις που έχουν παρθεί, ήταν διαφορετικές,
ΕΑΝ οι προκαθορισμένες πλέον επόμενες κινήσεις, δεν ήταν προκάτ και ήταν ακόμη ρευστές,
ΕΑΝ (στην τελική) ΟΛΑ όσα έχεις ζήσει το 2011, είχαν άλλες καταλήξεις,

...που θα ήσουν αυτήν εδώ την στιγμή;

Σίγουρα όχι στο Κιάτο αδερφέ μου.

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είμαι στο βαγόνι της επιστροφής και αναρωτιέμαι ΕΑΝ η ταινία με βοήθησε να κλείσω τον κύκλο, ή απλά με ανάγκασε να κοιτάξω μέσα του...

Και ΕΑΝ κοίταξα, τι είδα και έχω αυτό το ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου;

-Lcfr.

Eternal Question

Αρκετές φορές στο παρελθόν έχω απασχολήσει το μυαλό μου (και κατ' επέκταση τα ματάκια σας) με το τι είναι πιο δυνατό:

Το Θέλω, ή το Πρέπει.

Επειδή η συνθήκες και τα γεγονότα που με περιτριγυρίζουν τον τελευταίο καιρό, έχουν βασικό τους συστατικό αυτό το αιώνιο ερώτημα, είπα να επαναλάβω την άποψη μου.

Τα θέλω του ανθρώπου, είναι αυτά που τον εξελίσσουν.
Τον κάνουν να περπατάει μπροστά. Βλέπετε όταν ένα "ΘΕΛΩ" πραγματοποιείται, σου προσφέρει απλόχερα την διάθεση για το επόμενο.

Που μπορεί να είναι εντυπωσιακότερο,
Φωτεινότερο,
Περίπλοκο,
Έντονο,
..και ίσως  δυσκολότερο από το προηγούμενο, αλλά παντοτινά δικό σου.

Το "ΠΡΕΠΕΙ" από την άλλη, χαρακτηρίζεται από όρια. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, τα όρια είναι για αυτούς που φοβούνται να κοιτάξουν πέρα από αυτά.
Να κοιτάξουν εκεί, που τα θέλω βασιλεύουν ολοκληρωτικά και ο κόσμος ξυπνά το πρωί με χαμόγελο, χωρίς ίχνος περιορισμού.

Εκεί που όλοι μας θέλουμε να ζούμε.
Εκεί ακριβώς που όλοι μας, ΠΡΕΠΕΙ να ζούμε.

Βαρέθηκα τα πρέπει σας.
Ζω, ΜΟΝΟ για τα θέλω μου.

Άει σιχτίρ πια!

-Lcfr.

Taxi Ride

Το απόσταγμα λοιπόν του Νοεμβρίου, που εδώ και δύο ημέρες βρίσκεται πίσω μας, είναι ότι η ζωή δεν είναι τίποτα (ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ) άλλο από μια διαδρομή με ένα ταξί.

Καλά διαβάσατε...
Τα περίπλοκα βιώματα, τα έντονα συναισθήματα, οι προβληματισμοί, οι αποφάσεις και όλα όσα μας ακολουθούν, παρομοιάζονται με μια διαδρομή με ταξί.

Σκεφτείτε το...

• Μπορείς να πας όπου λαχταράς...
• Μπορείς να κανείς ότι ΑΚΡΙΒΩΣ επιθυμείς...
• Στις διασταυρώσεις να επιλέγεις την πορεία σου, τελευταία στιγμή...
• Να τρέχεις...
• Να φρενάρεις...
• Να σταματάς και να ξεκινάς κατά βούληση...

Καλά είναι όλα αυτά...

Όταν όμως κατεβείς από το ταξί, για να πάρεις κάποιο άλλο, πρέπει να πληρώσεις το κόστος των πράξεων σου...

Των επιλογών και των κινήσεών σου...

Life, is just a taxi ride.

-Lcfr.

My Own Feelings

Σήμερα θα ξεκινήσω με ένα στιχάκι των Anathema από το επικών διαστάσεων τραγούδι με τίτλο: "Fragile Dreams":

"Today I introduced myself, to my own feelings…"

Φτάνεις λοιπόν στο σημείο, να καταλάβεις ΑΚΡΙΒΩΣ τι πραγματικά νιώθεις.
Τι αισθάνεσαι για τις καταστάσεις που ζεις και τους ανθρώπους που τις περικλείουν. Το μέγεθος, την ποιότητα, τις διαστάσεις που έχουν πάρει μέσα σου και τέλος, ΕΑΝ αξίζουν.

Αρκετοί από εμάς, δεν έχουν την δυνατότητα να εξωτερικεύσουν αυτά τα συναισθήματα στον άνθρωπο που πρέπει, με γραπτό ή προφορικό τρόπο. Όταν όμως η ευκαιρία σου παρουσιάζεται, οφείλεις να την εκμεταλλευτείς και ας γίνεις ο γραφικός τυπάκος που μονολογεί (για παράδειγμα) στο τηλέφωνο για 40 σερί λεπτά, ξερνώντας αυτά που έχεις μέσα σου.

Εκείνη ακριβώς την στιγμή, συστήνεις τα συναισθήματά σου σε αυτόν που βρίσκεται στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, ΑΛΛΑ ταυτόχρονα και στον ίδιο σου τον εαυτό.

Αδειάζεις από την μια, αλλά γεμίζεις από την άλλη.

Και στο τέλος, αναρωτιέσαι:
"Ρε, αξίζει;"

Εάν η απάντησή σου, είναι ένα ξερό και αυθόρμητο "ΝΑΙ", τότε συνέχισε!
Εάν πρέπει να το σκεφτείς, έστω και μερικά δευτερόλεπτα…

…εάν δηλαδή κοντοσταθείς...

...τότε… γάμησέ το...

-Lcfr.

Black Clothes

Έχει γίνει πλέον γραφικό και λιγάκι κουραστικό φαινόμενο, να με ρωτούν καθημερινά, γιατί φοράω μόνο μαύρα ρούχα.

"Γιατί Lcfr, τα μαύρα; Πενθείς κάτι;"
"...πάλι μαύρα; Αμάν πια..." και άλλα τέτοια εντυπωσιακά ακούω σχεδόν καθημερινά, από ανθρώπους που είτε δεν με ξέρουν, είτε δεν έχουν μπει καν στην διαδικασία να με μάθουν...

Ο λόγος είναι απλός, ξεκάθαρος και ειλικρινής:

ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ το μαύρο.
Το λατρεύω!

Αυτή η σιωπηρή θλίψη που εκφράζει, αυτή η μουντάδα που απλόχερα προσφέρει, είναι το λιγότερο εντυπωσιακή και μου ταιριάζει απόλυτα.
Παραδέχομαι πως είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και να μην θέλω να το αποβάλλω.

Την περασμένη Κυριακή το βράδυ, μια ψυχή μου είπε:

"τα παιδιά και οι έφηβοι, φορούν μαύρα γιατί πενθούν τον χαμό της παιδικής τους ηλικίας... Εσύ γιατί;"

Φυσικά απάντηση δεν πήρε. Δεν είχα να πω κάτι.

Δεν σας κρύβω όμως, πως μέχρι πρόσφατα, υπήρχε η σκέψη να "τα σπάσω" λίγο...

Να γυρίσω σελίδα.
Τα εξαφανιστούν τα μαύρα, να φύγει το ψευδώνυμο και να πατήσω το κουμπί reset.

Βλέπετε, όπως έχω πει στο παρελθόν, όταν ο Lcfr κάνει σχέδια, κάποιος, κάπου αλλού, έχει ψοφήσει στα γέλια.

There, I said it.

-Lcfr.

Finally!

Αποφάσισα να ξεκινήσω την εβδομάδα, με μια εξομολόγηση.

Αρκετές φορές από τότε που χωρίσαμε, έχω ζητήσει συμβουλή/βοήθεια από την μεγάλη μου σχέση, η οποία έχει φυσικά τελειώσει εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Πολλές φορές μέσα σε αυτά τα χρόνια, με έχει βοηθήσει με τις απαντήσεις της και καταφέρνει πάντα να με κάνει να κοιτάζω εκεί που ΑΚΡΙΒΩΣ πρέπει.

Βλέπετε, με την εξειδίκευσή της στην ψυχολογία, μπορεί και βλέπει τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι όπως τα μεταφράζει το περίεργο μυαλό μου.

Όμως αυτήν την φορά, κατάφερα την απάντησή της, να την πάω ένα βήμα μπροστά και να βγάλω (επιτέλους) μια άκρη.

Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα, είναι ότι όταν μια κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη και ίσως άπιαστη, θα επενδύσω πάνω της το υπερδιπλάσιο από αυτό που είχα αποφασίσει στην αρχή.

Τελικά, ούτε το δράμα έχω ανάγκη στην ζωή μου, ούτε ψάχνω την επιβεβαίωση.
Ψάχνω το δύσκολο και το θεωρητικά ανέφικτο.

Έτσι ώστε όταν το κάνω εφικτό και δικό μου, θα το απολαύσω έχοντας διπλή την γεύση του στο στόμα μου.

Τίποτα, ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ, σε αυτήν την πουτάνα την ζωή, δεν είναι τυχαίο.

Όλα έχουν το νόημα τους.

-Lcfr.

Dream My Dream

Μετά από αρκετές ημέρες, εχθές κατάφερα να κοιμηθώ, με αποτέλεσμα άλλο ένα όνειρο να με στοιχειώσει…

Ήμουν λέει, γυμνός από την μέση και πάνω, σε έναν παράδρομο της Κηφισίας. Έριχνε καρέκλες, κάτι που έκανε ιδιαίτερα δύσκολο να δεις μπροστά σου. Ήταν περίοδος Χριστουγέννων μιας και τα πάντα γύρω μου ήταν στολισμένα. Δέντρα, λαμπάκια, στολίδια και άλλα τέτοια…

Κάτι περίμενα που δεν ερχόταν.
Οι ώρες περνούσαν αλλά τίποτα...

Ξαφνικά, με πλησίασε ένα μικρό ξανθό κοριτσάκι και με σκούντηξε θέλοντας την προσοχή μου. Βγάζω τα ακουστικά από τα αυτιά μου και καταλαβαίνω πως δεν είχε διάθεση να μου μιλήσει. Απλά με κοίταζε στα μάτια.

Δεν μου είπε απολύτως τίποτα. Απλά με κοίταζε έντονα. Σαν να μου μιλούσε με τα μάτια.

Μελανιασμένος από το κρύο και την βροχή, ρωτάω:

"Τι στον διάολο περιμένω, μπορείς να μου πεις;"
Και μου ψιθύρισε:

"Περιμένεις Εσένα..."

Δεν σας κρύβω, πως τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές και ξαναζώ το όνειρο, ανατρίχιασα.

-Lcfr.

Cutting The Cord

Ανέκαθεν πίστευα πως οι καταστάσεις και οι άνθρωποι που αντιμετωπίζεις και συναναστρέφεσαι, έχουν δεμένο πάνω σου, ένα αόρατο σκοινί που σε "δεσμεύει" για κάποια πράγματα.

Συμπεριφορές, αντιδράσεις, τρόποι ομιλίας και πολλά-πολλά άλλα.

Διαφορετικοί άνθρωποι άρα και διαφορετικά αόρατα σχοινιά. Άλλα ανθεκτικά και δυνατά, ενώ άλλα σκέτες κλωστούλες, έτοιμες να σπάσουν.

Όταν λοιπόν, αυτό το σκοινί κοπεί (δύσκολα ή εύκολα, δεν παίζει ρόλο) τότε κόβεται και κάθε μορφής επικοινωνία και σχέση με αυτό το άτομο.

Το δύσκολο κομμάτι είναι να κρατήσεις χαρακτήρα και να υποστηρίξεις το κόψιμο αυτό. Την αποδέσμευση.

Όπως το νεογέννητο σταματά να τρέφεται από την μάνα του, την στιγμή που ο γιατρός κόβει τον ομφάλιο λώρο, έτσι και οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζουν τις αποφάσεις τους ή των άλλων.

• Κατάματα.
• Ρεαλιστικά.
• Μια για πάντα.

-Lcfr.

The Ghost Of Loss

Όταν χάνεις κάτι στην ζωή σου, οτιδήποτε εξαφανίζεται από την καθημερινότητά σου, λογικό είναι να σου λείπει και να το σκέφτεσαι διαρκώς. Ειδικά εάν είχε κατακτήσει ολοκληρωτικά το μέσα σου. Το μυαλό, την καρδιά και το κορμί σου.

Όταν λοιπόν, αποχωρεί με τυπικές και σκληρές διαδικασίες, αφήνει πίσω του μεγάλα κενά, διάσπαρτα στον χάρτη της ζωής σου. Κενά που στις αρχές φαντάζουν θεόρατα και απελπιστικά μη αντιμετωπίσιμα. Υπάρχουν στιγμές που πέφτεις μέσα σε αυτά τα κενά, μιας και το μυαλό έχει συνηθίσει να επισκέπτεται αυτά τα σημεία.

Μην ξεχνάτε πως πριν λίγες μέρες ήταν γεμάτα.

Το συναίσθημα που σε κυριεύει όταν πέφτεις σε ένα από αυτά τα κενά, είναι σαν να σε κυριεύει ένα φάντασμα...

Το "Φάντασμα της Απώλειας".

Τα φαντάσματα όπως πολύ καλά ξέρετε, δεν μπορείς να τα διώξεις με το σπαθί σου, ή να τα αντιμετωπίσεις έχοντας αδιάφορους ανθρώπους γύρω σου. Τέτοια παιχνίδια του μυαλού δεν αντιμετωπίζονται έτσι. Αυτό που μπορείς να κανείς είναι...

(την συνέχεια της πρότασης παρακαλώ να την συμπληρώσετε εσείς μέσα στο μυαλό σας. Άλλωστε ο κάθε ένας, έχει τον δικό του ξεχωριστό τρόπο να αντιμετωπίζει την απώλεια και τα φαντάσματά της...)

-Lcfr.
PS. Αύριο θα μιλήσουμε για το οριστικό κόψιμο του ομφάλιου λώρου...

Last Kiss

Σε συνέχεια του χθεσινού άρθρου για το πρώτο φιλί (που από ότι είδα, σας άρεσε αρκετά και σας ευχαριστώ για αυτό) προχωρώ με τη ερώτηση:

Τι είναι το τελευταίο φιλί;

Ο γενικότερος ορισμός του λέει, πως είναι ένα "αντίο" που δεν λέγεται, αλλά γίνεται. Κάτι σαν ένα άβολο αλλά υποχρεωτικό αποχαιρετιστήριο πάρτι...

Όμως, ο πραγματικός του ορισμός, είναι διαφορετικός. Ανάλογα από την σκοπιά που το βλέπεις...

Εάν είσαι από την πλευρά που επιθυμείς να είναι τελευταίο, τότε το θεωρείς σαν "αναγκαίο κακό" ή "άντε να ξεμπερδεύουμε". Κάτι σαν να κάνεις μια τυπική χειραψία με έναν άγνωστο, που δεν έχεις σκοπό να ξαναδείς στην ζωή σου...

Εάν είσαι από την πλευρά του ανθρώπου που ΔΕΝ θέλει να είναι τελευταίο, τότε μέσα σε μια κίνηση, μπορείς να συμπεριλάβεις τα πάντα:

• Συναισθήματα,
• Όνειρα,
• Σκέψεις,
• Θέλω,
• Θέλω,
• Θέλω
• και πολλά ακόμα ΘΕΛΩ...

Για τους μεν πρώτους, το τελευταίο φιλί, έχει μικρή η μηδενική σημασία. Το ξεχνούν ιδιαίτερα εύκολα και εάν τους ρωτήσεις λίγες ώρες ή ημέρες μετά, δεν θα το θυμούνται καν...

Για τους δε δεύτερους, έχει την ίδια σημαντική θέση στο μυαλό τους, με το πρώτο φιλί. Με την μικρή διάφορα ότι το σκέφτονται ξανά και ξανά, θέλοντας να μην είναι το τελευταίο. Ίσως γιατί θέλουν κι άλλο.

Μάλλον, κι άλλα...

Σκεφτείτε λοιπόν μαζι μου, το πιο πρόσφατο τελευταίο σας φιλί... Από ποια πλευρά ήσασταν; Πόσοι από εσάς μετά το τέλος του, είδατε τον παράδεισό σας, να γκρεμίζετε σαν κάστρο από άμμο;

Πόσοι από εσάς, δώσατε τελευταίο φιλί και δεν το ξέρατε;

Πόσοι;

-Lcfr.
PS. Για αύριο, σας έχω ετοιμάσει μερικές σκέψεις για την απώλεια... (γενικά και ειδικά. Όπως μου αρέσει...)

First Kiss

Τι είναι το πρώτο φιλί;

Ίσως η σημαντικότερη και πιο έντονα φορτισμένη κίνηση που μπορούν να μοιραστούν δυο άνθρωποι…

Από αυτό κρίνονται πολλά.
Ίσως κρίνονται τα πάντα.

Με απανωτές λοιπόν εκρήξεις, η χημεία αυτών των ανθρώπων ξεκινά τις αντιδράσεις των εγκεφάλων, έτσι ώστε να λειτουργούν στους ρυθμούς του έρωτα.
Στους ροζ ρυθμούς, που και οι δυο (?) θέλουν.

Με μια λέξη, το πρώτο φιλί, είναι ηλεκτρισμός!
(όπως άλλωστε συνηθίζω να λέω, η πόρτα του έρωτα είναι ηλεκτροφόρα. Όταν αποφασίζεις να την χτυπήσεις, πρέπει να περιμένεις και πόνο)

Μερικές φορές, το πρώτο φιλί μπορεί να είναι καταστροφικό. Άλλες, μπορεί να είναι ιδανικός οιωνός για αυτά που έρχονται στο αμέσως επόμενο βήμα.
(Κάνε ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο)

Θυμάσαι πότε έγινε, τι το προκάλεσε, πόση ώρα διήρκησε, πως ήταν και τέλος, τι χρώμα είχε το βλέμμα του αλλού, την στιγμή που τα χείλη σου ξεκόλλησαν από τα δικά του...

Σκεφτείτε μαζί μου, έστω για λίγα λεπτά, το πιο πρόσφατο πρώτο σας φιλί... Εάν δυσκολευτείτε να το κάνετε, προσπαθήστε ξανά...
Το συναίσθημα που σου προκαλεί αυτή η ανάμνηση, είναι μοναδικό!

Αύριο λοιπόν, θα μιλήσουμε για το τελευταίο φιλί...
Θα γυρίσουμε σελίδα, για να πάμε στα δύσκολα... Όπως άλλωστε, μας επιβάλλει η ζωή...
(και μερικές φορές οι αποφάσεις των ανθρώπων)

-Lcfr.

November

Οι 12 μήνες του έτους, κρύβουν για τους περισσότερους, συγκεκριμένα πράγματα...
Είτε θετικά, είτε αρνητικά...

Από μικρός, τον μήνα Νοέμβριο τον είχα στο υψηλότερο σκαλοπάτι...
Σαν τον μήνα που θα κρύβει εντυπωσιακές καταστάσεις και αληθινές (πραγματικές) ώρες...

Μέχρι και πέρυσι, ο Νοέμβριος δεν μου προσέφερε τίποτα το ιδιαίτερο. Ήταν άλλος ένας μήνας που απλά υπήρχε για να με προετοιμάσει για τα Χριστούγεννα.
Μπορώ να πω, πως φέτος, ο Νοέμβριος μου συμπεριφέρεται ιδιαίτερα θετικά, έχοντας τις περγαμηνές για τα σημαντικότερα...

Ίσως αυτή η αγάπη μου για τον 11ο μήνα, να εξηγηθεί φέτος, τον 11ο χρόνο του 2000.

-Lcfr.

Change

Μπορώ λοιπόν να παραδεχτώ πως δεν ήμουν φίλος των αλλαγών.

Αντιθέτως... Τις μισούσα!

Θυμάμαι όταν σπούδαζα στο Λονδίνο, πως όταν τελείωσε ο πρώτος χρόνος και έπρεπε να φύγω από την εστία του Πανεπιστημίου και να μετακομίσω σε δικό μου σπίτι, ήμουν στην χειρότερη διάθεση, μιας και είχα "βολευτεί".

Είχα συνηθίσει.
Και όπως όλοι ξέρουμε, η δύναμη της συνήθειας, είναι κάτι το υπερφυσικό.

Την συνήθεια και την κακή "μούχλα" που αφήνει στο διάβα της, την κατάλαβα όταν χώρισα από την πρώτη μου μεγάλη σχέση. Βλέπετε χώρισα δύσκολα, αλλά κατάλαβα πως οι αλλαγές που έφερε αυτός ο χωρισμός έπρεπε να γίνουν.

Είμαι πλέον της άποψης πως πρέπει να τις αφήνουμε να συμβαίνουν. Να τις εκμεταλλευόμαστε. Καλώς η κακώς οι αλλαγές αναταράσσουν τα στάσιμα και βαλτωμένα νερά. Από τότε λοιπόν, ορκίστηκα μπροστά στον καθρέφτη, πως όταν μου παρουσιάζονται ευκαιρίες για αλλαγές, να τις αρπάζω.

Σαν να μην υπάρχει αύριο.
Σαν οι αλλαγές αυτές να είναι μονόδρομος.

Είμαι υπέρ των αλλαγών λοιπόν...
Είμαι υπέρ της εξέλιξης των ανθρώπων μέσα από διορθωτικές κινήσεις (ολικές ή μερικές)

Αγκαλιάζουμε τις αλλαγές, για να βελτιώσουμε την ζωή μας.

Ίσως για να θυμίζουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, πως πρέπει να είναι σε εγρήγορση.
Πως τα πράγματα δεν πρέπει να είναι στάσιμα...

-Lcfr.

A Different Place

Και επειδή μπορώ και θέλω θα ανεβάσω άλλο ένα τραγουδάκι που κανονικά ΠΡΕΠΕΙ να αρέσει σε όλους...
Απαλό, χαλαρό αλλά ιδιαίτερα έντονο για αυτούς που μπορούν να καταλάβουν για τι πράγμα μιλάει...

Κι ας μην ξέρουν καλά την Αγγλική γλώσσα... (η μουσική άλλωστε τις περισσότερες φορές, μιλάει από μόνη της...)

O αγαπημένος Brett Anderson, μας μιλάει για ένα Different Place...
Ελπίζω να σας αρέσει..

-Lcfr.

Sex Sells

Δεν σας κρύβω πως το βράδυ της Κυριακής που μας πέρασε, έπεσε τηλεφώνημα το οποίο με παρότρυνε να βάλω "ΑΝΤ1".

Έβαλα λοιπόν και εγώ σαν παιδί και τι να δω...

Το στήθος της Παπαρίζου και αμέσως μετά την ίδια την Παπαρίζου...

Δηλαδή έλεος!

Είπαμε, η κυρία Παπαρίζου είναι όμορφη, στρουμπουλή, ελεύθερη και sexy, αλλά ρε παιδιά, είναι ανάγκη να τα βγάλει όλα, φόρτσα φόρα; Είναι ανάγκη όσο περνούν οι μέρες και τα χρόνια, να λιγοστεύει το ύφασμα στα γυναικεία ρούχα;

Το θέαμα αν και ωραίο, ήταν τουλάχιστον εκνευριστικό!

Ίσως να είμαι ο μοναδικός άνδρας που κάνω "παράπονα" για αυτό, αλλά δεν ντρέπομαι να πω, πως μερικά πράγματα πρέπει να μένουν στη φαντασία του τηλεθεατή. Έτσι για τους τύπους ρε παιδάκι μου...

Μετά λύπης μου, παρατηρώ πως στο όνομα της τηλεθέασης και του εντυπωσιασμού, τα see-through ρούχα, είναι must...

Δυστυχώς, η ζωή έξω απο το κουτί, ακολουθεί ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια βήματα, σε σημείο να νιώθεις λύπη για τα άτομα που ξεφτιλίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό, στην προσπάθειά τους να προκαλέσουν.

Πουριτανός;
Παλιομοδίτικος;
Έχω σκουριασμένο και αρχαίο μυαλο;
Ίσως!

Δεν θα σταματώ να λέω ποτέ, πως σιγά-σιγά, γινόμαστε Αμερική, με το ρητό "Sex Sells" να έχει κυριαρχικές τάσεις...

Και αυτό με προβληματίζει.
Σαν άνθρωπο.

-Lcfr.

SexVsLove

Την στιγμή αυτή που ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο, πρέπει να σας πω, πως έχω ΗΔΗ κάνει μια σημαντική ερώτηση στον κολλητό μου και σε μια φίλη μου, που ευθύς αμέσως θα την κάνω και σε εσάς, μιας και προσπαθώ να βγάλω ένα συμπέρασμα...

Πόσο σημαντικό είναι το σεξ, στην ζωή του ανθρώπου? Τονίζω το ΣΕΞ και ΟΧΙ ο έρωτας. Στην κλίμακα του 20 πόσο βάζετε?

Ο κολλητός μου λοιπόν, απάντησε πως το τοποθετεί γύρω στο 9-10, μιας και (όπως είπε) υπάρχουν και αλλά (σημαντικότερα) πράγματα στην ζωή του ανθρώπου, που τον κάνουν να νιώθει "γεμάτος". Όπως η επαγγελματική αποκατάσταση, η ψυχική ηρεμία και άλλα πολλά.

Η φίλη μου από την άλλη, απάντησε χωρίς δευτερόλεπτο σκέψης πως βάζει 17-18.

"Όλα γυρίζουν γύρω από το ΣΕΞ" μου τόνισε. Και μου θύμισε έναν παλιό γείτονα, που κάποτε μου είχε πει:

"Ο άνθρωπος, φίλε Lcfr, είναι δούλος του ΣΕΞ. Από το πρωί που θα ξυπνήσει μέχρι την στιγμή που θα πέσει για ύπνο, ζει για να έχει καλό ΣΕΞ στην ζωή του. Τα πάντα στρέφονται στο νόμιμο ή παράνομο ΣΕΞ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Σκέψου το."

Είναι και αυτό μια άποψη, την οποία σέβομαι αλλά διακριτικά, απορρίπτω.

Από την πλευρά μου, θεωρώ πως στην ερώτηση αυτή, δεν μπορώ να απαντήσω τόσο εύκολα. Βλέπετε δεν είμαι ειιδιαίτερα φίλος του όρου:"ΣΕΞ". Μην παρεξηγηθώ, η πράξη σαν πράξη είναι φανταστική, αλλά αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία όταν συνοδεύεται με συναίσθημα. Επειδή λοιπόν «ξεπέτες» στην ζωή μου δεν έχω κάν, θα πω πως το ΣΕΞ μπορεί να είναι σημαντικό στην ζωή μας, αλλά καλό είναι να μην το κυνηγάμε σαν το άγιο δισκοπότηρο.

Στο σεξ θα βάλω ένα 8.
Στο σεξ με έρωτα, θα βάλω ένα 19.

-Lcfr.

The Push-ups Theory

Αναρωτιέμαι ώρες-ώρες, πόσες μεγάλες αντοχές έχει ο άνθρωπος...
Αντοχές είτε σωματικές, είτε ψυχολογικές...

Ορμώμενος από προσωπικές δοκιμασίες των αντοχών μου, ετοίμασα αυτό το άρθρο για όλους εσάς.

Μαζευτείτε γύρω μου...
Its story time...

Όταν ήμουν πιτσιρικάς λοιπόν, πήγαινα και εγώ σαν παιδί Tae-Kwon-Do. (όπως μπορείτε να καταλάβετε μετά από αυτήν την πληροφορία, πρέπει να μην μου κολλάτε και πολύ, μιας και έχω μισή κόκκινη ζώνη! Σε κάποια ντουλάπα του σπιτιού μου, αραχνιασμένη :) )

Σε ένα μάθημα λοιπόν, ο "δάσκαλος" σήκωσε έναν μαυροζωνά και του λέει:

"Κάνε μου, σερί, όσα push-ups μπορείς. Όσα αντέχεις χωρίς να σταματήσεις."

Ξεκινάει λοιπόν ο τύπος, "γκάπα-γκούπα" και έκανε push-ups, σαν παλαβός. Εάν θυμάμαι καλά, είχε φτάσει τα 90-95. Σταμάτησε, σηκώθηκε, τράβηξε μια υπόκλιση στον δάσκαλο και περίμενε να του δώσει το οκ για να επιστρέψει στην θέση του και να κάτσει.

Δεν ήξερε ο δύσμοιρος τι τον περίμενε...

Με άνεση ο δάσκαλος, του είπε:

"Κάνε μου άλλα 10 push-ups"

Πέφτει κάτω ο μαυροζωνάς και δίνει αλλά 10, κατόπιν παραγγελίας.
Μόλις τελείωσε, ο δάσκαλος του λέει:
"...άλλα 15 σε παρακαλώ"...
Χωρίς κουβέντα, τα κάνει.
"...άλλα 10!" συνεχίζει, με το κακόμοιρο το παλικάρι, να έχει πεθάνει κυριολεκτικά αλλά τα έκανε και αυτά.

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας;

Νομίζεις πως το όριο της αντοχής σου είναι σε κάποιο σημείο, αλλά δεν είναι αυτό που πραγματικά αντέχεις. Οι δυνάμεις των ανθρώπων είναι τεράστιες. Όπως ακριβώς και οι αντοχές του.

Ειδικά εάν αυτές οι αντοχές, τροφοδοτούνται από απλές και ζεστές κινήσεις των γύρω...

Οι αντοχές ανάμεσα στους ανθρώπους, διαφέρουν. Δεν παύουν όμως να είναι ελαστικές.
Και να σου κρύβουν εκπλήξεις...
 
-Lcfr.

WHERE ARE YOU?

Δεν έχω εμφανιστεί.

Όχι-όχι.

Κάθε άλλο.
Απλά αυτές τις ημέρες, βρίσκομαι εκτός Αθηνών.

Βλέπετε, μέσα στο 2011 αποφάσισα να τα κάνω όλα. Να πιάσω σπίτι (DONE) και να βγάλω και το περιβόητο δίπλωμα οδήγησης.

Σήμερα ξημερώνει η δεύτερη εβδομάδα μαθημάτων (θεωρητικών ΚΑΙ πρακτικών φυσικά) με σκοπό, την Παρασκευή που μας έρχεται να δώσω.

Σημείωση: Τα ρημάδια τα σήματα είναι εκνευριστικά πολλά ρε γαμώτο. Και το μυαλό μου ποτέ δεν λειτουργούσε στην παπαγαλία.

Τι να πεις.

Ελπίζω να είσαστε και εσείς καλά και να περνάτε ΑΚΟΜΑ καλύτερα.

Σας σκέφτομαι έντονα.

-Lcfr.

Greek Politics

Είμαι σίγουρος πως αρκετοί από εσάς, θα σκέφτεστε, διαβάζοντάς με:

"...μα καλά, που ζει αυτός; Εδώ η Ελλάδα είναι στο χείλος του γκρεμού και αυτός, τρία πουλάκια κάθονται..."

Ίσως να έχετε δίκιο. Προσπαθώ βλέπετε, να είμαι όσο τον δυνατόν πιο αποστασιοποιημένος από το οικονομικοπολιτικό σκηνικό, μιας και θεωρώ, πως δεν βγάζει πουθενά. Δεν σας κρύβω πως ενημερώνομαι καθημερινά, αλλά κρατάω μια απόσταση...

Για έναν λόγο.

Γιατί ο Έλληνας είναι μαλθακός με μνήμη χρυσόψαρου. Είναι εύκολος στο έλεγχο, ειδικά όταν αυτό που προσπαθείς να του περάσεις, είναι βαμμένο στα πράσινα ή στα γαλάζια. Βλέπετε, χρόνια τώρα, μετά την μεταπολίτευση, ο Έλληνας με τα τσαρούχια του, ψηφίζει ονόματα. Οικογένειες. Και το στενάχωρο είναι, πως μέχρι και πρόσφατα, ψήφιζε ονόματα σαν υπνωτισμένος.
(γράφω "μέχρι πρόσφατα" μιας και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, με τις εκλογές να πλησιάζουν)

Δεν σας κρύβω, πως η ατάκα "μαζί τα φάγαμε" που ακούστηκε φέτος, από έναν ευτραφή πολιτικό, με βρίσκει σύμφωνο.

Ακούστε με πριν ξεσπαθώσετε αγαπημένοι μου φίλοι...

Μεγαλώνοντας λοιπόν, έμαθα και εγώ για τα καλά του δημοσίου
Άκουγα πολύ συχνά, από διάφορους κοντινούς συγγενής και φίλους, την εξής πρόταση:

"αν βρούμε καμία θεσούλα στο δημόσιο, θα σε βάλουμε..."

Σας μιλώ ειλικρινά, πως εάν υπήρχε η "δυνατή" άκρη για μια θέση "φάντασμα" στο δημόσιο, θα την έπιανα, την αμέσως επόμενη ημέρα μετά την απόλυσή μου από φαντάρος. Θα την έπιανα χωρίς ψεγάδι τύψεων και αμφιβολιών. Ειλικρινά θα το έκανα. Θα ξύπναγε ο καλοθρεμμένος Έλληνας που κρύβω βαθιά μέσα μου και θα "έτρωγα" από το δημόσιο ταμείο, χωρίς να προσφέρω τίποτα. Θα ήταν η γρήγορη και εύκολη λύση.
(άσχετα που τώρα, το μυαλό μου έχει πήξει και σκέφτεται ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά)

Το "βόλεμα" λοιπόν, το έχει μέσα του ο Έλληνας. Να βολέψει τον κώλο του, σε κάποια καρέκλα και από εκεί και πέρα, να λουφάρει, να τα αρπάξει από εδώ κι από εκεί και κάθε τέσσερα χρόνια, να ψηφίζει αυτούς που τον βόλεψαν ή εκείνους που ενδεχομένως να μπορούν να βολέψουν κάποιον δικό τους.

Δεν γενικεύω. Ξέρω πως πολλοί από εσάς, είστε ενάντια σε αυτό που θα έκανα εγώ τότε, αλλά είμαι σίγουρος, πως έχετε τουλάχιστον έναν γνωστό που έχει βολευτεί σε μια θεσούλα, και το ξύνει από το πρωί μέχρι τις 14:00... (άλλωστε, εάν δεν κάνω λάθος, εκείνη την ώρα ξεκινούν τα κουτσομπολίστικα στο Star Channel)

Να ξεκαθαρίσω και το εξής. Μην νομίζετε πως "χρεώνω" τον απλό Έλληνα πολίτη, πως έφαγε όλα αυτά που αποδείχθηκε πως χρωστάει το κράτος. Φυσικά και όχι. Θα ήταν κουτό από μέρους μου να έκανα κάτι τέτοιο. Οι 6-7 οικογένειες που ήλεγχαν την Ελλάδα, είναι λίγο-πολύ γνωστές. Αυτές μαζί με τους πολιτικούς, πιστεύω, πως έφαγαν το 80% και το υπόλοιπο 2ο% το έφαγε εμμέσως ο Έλληνας πολίτης. Κι ας μην φάνηκε στην τσέπη του τόσο πολύ.
(δεν θα ξεχάσω παρόλα αυτά, πως ο πρόεδρος της ΕΡΤ, μέχρι πριν λίγα χρόνια, είχε 17 (!!!!) γραμματείς. Η ερμηνεία δική σας.)

Έγραψα λίγο πιο πάνω, πως μερικές οικογένειες ΗΛΕΓΧΑΝ την χώρα μας. Όπως πολύ καλά ξέρετε, ο έλεγχος εδώ και 1,5 χρόνο, έχει περάσει στους φίλους μας του Γερμανούς. Μπορεί να είμαι αρνητικά επηρεασμένος απέναντι σε αυτήν την κωλοφάρα (από προσωπική εμπειρία) αλλά θεωρώ πως πλέον, οι Έλληνες διακατέχονται από ένα πρωτόγνωρο (αλλά όχι άδικο) αντιγερμανικό συναίσθημα, μιας και ο "ζυγός" δεν μας πάει και πολύ. Απλά αργούμε να αντιδράσουμε...

Αφού όμως, δεν μπορούμε να πιλοτάρουμε σωστά το μπουρδέλο μας, αναγκαζόμαστε να βάλουμε ξένη τσατσά...

Ξανθόψειρα και ιδιαιτέρως αντιπαθητική.
Προφανώς αδέλφια μου, κάτι τέτοιο το αξίζουμε. Και μάλλον, αυτό αργήσαμε να το καταλάβουμε.

Έχω ξανά γράψει στο παρελθόν, πως όσο μεγάλωνα, ο πατέρας μου, μου έλεγε:

"κάποια στιγμή, αγόρι μου, η χώρα αυτή θα πιάσει πάτο. Και όταν τον πιάσει, ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ, θα αρχίσει να ανεβαίνει...."

Πατέρα,

Έφτασα τα τριάντα και ακόμα να εμφανιστεί αυτός ο πάτος...

-Lcfr.

The Value Of A Missed Call

Story time.
Μαζευτείτε...

Με μια από τις, μεγάλης διαρκείας, σχέσεις μου είχαμε θεσμοθετήσει την "αναπάντητη".

Ξέρω-ξέρω, δεν είναι δα και τίποτα πρωτότυπο. Απλά εμείς την είχαμε σαν έναν τρόπο, να δείχνουμε ο ένας στον άλλον, σε άκυρες στιγμές και ώρες της ημέρας, πως τον σκεφτόμασταν. Πως εάν ήταν δυνατό, θα θέλαμε να ήταν δίπλα μας, ή απλά να μπορούσαμε να του μιλήσουμε στο τηλέφωνο, αλλά δεν μπορούμε. Ήταν ένας γλυκός τρόπος, να δηλώνουμε το παρών. Κάτι σαν να φωνάζουμε στον άλλο:

"Εϊ! Εδώ είμαι εγώ... Μην με ξεχνάς...!!"

Κουτό ε; Που να ακούσετε και το άλλο:

Μπορεί να μιλούσαμε στο τηλέφωνο ώρες ολόκληρες το βράδυ. Δεν είχαμε διανοηθεί ποτέ, να μην κάνουμε "αναπάντητη" στον άλλο, λίγα δευτερόλεπτα πριν κλείσουμε τα ματιά για ύπνο... Και φυσικά δεν τα κλείναμε, εάν ο άλλος δεν απαντούσε σε αυτήν την "αναπάντητη"...

Η δύναμη μιας αναπάντητης, είναι εφάμιλλη με την δύναμη της σκέψης που σου μεταφέρει αυτός που σου την κάνει.
Η αξία της αναπάντητης, είναι τροφή για να σε βγάλει από ένα δύσκολο τριήμερο.

-Lcfr.

Troll Cat

Όποιος δεν λατρεύει τις φωτογραφίες με γάτες που κυκλοφορούν στο Internet, να σηκώσει το χέρι...

Το φαντάστηκα. Κανείς!
Σας παρουσιάζω λοιπόν, το μεγαλύτερο Troll/Γατί που υπάρχει...

Κλασσικός Έλληνας. Κάνει κάτι και ξεγλιστρά από τις ευθύνες, έχοντας αυτό το χαμόγελο στο πρόσωπό του...
:)

Enjoy.
-Lcfr.

Saturday Morning

Aloha!
Χαθήκατε νομίζω...

Εδώ που τα λέμε εγώ χάθηκα, όμως το έκανα για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Βλέπετε ζω, μια ιδιαίτερα έντονη περίοδο της ζωής μου και σε κάποιες στιγμές δεν ξέρω πως να την διαχειριστώ...

Παρόλα αυτά γράφω διαρκώς. Και αυτό είναι το θετικό της υπόθεσης. (τουλάχιστον για αυτούς που τους αρέσουν αυτά που γράφω) Μετά από μια μικρή "κοιλιά", ξανά βρήκα τον παλιό (καλό?) μου εαυτό και από αύριο Δευτέρα, θα γεμίζω αυτόν εδώ τον ιστότοπο με τις λέξεις μου σε καθημερινή βάση.

On another note, σήμερα που άλλαξε η ώρα, το βιολογικό μου ρολόι τα έχει κυριολεκτικά παίξει. Ξύπνησα μια άκυρη αλλά ιδιαίτερα ήσυχη, πρωινή ώρα και μην έχοντας τίποτα άλλο να κάνω, μάζεψα το σπίτι... υπό τους ήχους των November Doom
(Φιλική Υπενθύμιση: Ακόμα ψάχνω άνθρωπο να μου πλένει τα πιάτα καθημερινά. Όποιος ενδιαφέρεται, παρακαλώ να επικοινωνήσει με τον ατζέντη μου. Αποδεκτές ΜΟΝΟ σοβαρές προτάσεις).

Επειδή λοιπόν σε λιγότερες από 35 ώρες θα έχουμε Νοέμβριο (ο αγαπημένος μου μήνας), ακούστε αυτό το τραγούδι που έρχεται και δένει απίθανα...

November's Doom λοιπόν και Twilight Innocence.

Μην σας τρομάζει η εικόνα. Το τραγούδι είναι μιας σπάνιας ποιότητας, ερωτική μπαλάντα, για κάτι τέτοιες στιγμές...

Καλή Κυριακή αδέρφια μου...

-Lcfr.
Ps. Να είστε σίγουροι πως, εάν βρω κάτι εντυπωσιακό στους διαδρόμους τους Internet, θα το ανεβάσω άμεσα :)

Admit It

Και δηλώνω το εξής:

Το να παραδέχεσαι οτιδήποτε νιώθεις, είναι το πιο απελευθερωτικό, το πιο ζωντανό και ίσως το πιο έντονο πράγμα που μπορείς να κανείς στην ζωή σου.

Για τους εξής παρακάτω λόγους:

Πρώτον: Αποδεικνύεις στον ίδιο σου τον εαυτό, πως δεν είσαι κενός άνθρωπος. Νιώθεις, απολαμβάνεις και υποστηρίζεις τις πράξεις σου, λανθασμένες ή όχι, στο εκατό τοις εκατό!
Δεύτερον: Όταν παραδέχεσαι θετικά πράγματα σε κάποιον, αμέσως μετά, σε επισκέπτεται η γλυκιά προσμονή της απάντησης.

Ναι, δίκιο έχετε και το καταλαβαίνω.
Μπορεί η απάντησή να αργήσει να έρθει... Ή μπορεί και να μην έρθει ποτέ. Η προσμονή της όμως, εάν σε αγγίξει, δύσκολα σε αφήνει...

Τρίτον: Η ιστορία δείχνει πως από τις πιο μικρές παραδοχές, ξεκινάνε τα σημαντικότερα και μεγαλύτερα πράγματα που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Να παραδέχεστε και να εξωτερικεύετε οτιδήποτε έχετε μέσα σας, αδέρφια μου...
Δεν θα το μετανιώσετε.

Η ζωή άλλωστε, είναι στα φανερά.
Όχι στα κρυφά...

-Lcfr.

Profiterol

Σκέψου μαζί μου...
(ναι, μιλάω σε εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές)

Είσαι σπίτι σου, μετά από μια κουραστική ημέρα στην δουλειά.
Έχεις κάτσει αναπαυτικά στον καναπέ σου.
Μουσική της επιλογής σου, ακούγεται στο background.
Στο τραπεζάκι ακριβώς μπροστά σου, έχεις ευλαβικά τοποθετήσει ένα μπολάκι με ένα προφιτερολ...
Το κουτάλι, υπομονετικά σε περιμένει...
Αποφασίζεις να "ορμίσεις" χωρίς να σκεφτείς απολύτως τίποτα...

Η πρώτη κουτάλια, η στιγμή που το γλυκάκι θα ακουμπήσει για πρώτη φορά την γλώσσα σου, είναι αυτή που σε κάνει να βγάλεις επιφωνήματα και βογγητά, βγαλμένα από ερωτικές ταινίες...

Απόλαυση, ικανοποίηση και ευτυχία όμορφα τυλιγμένα σε μια και μόνο κουταλιά...

Τυχερός λοιπόν, οποίος μπορεί και έχει παρόμοιας απόλαυσης στιγμές διάσπαρτες μέσα στο εικοσιτετράωρό του...
Τυχερός...

Ελπίζω να είσαι ένας από αυτούς τους τυχερούς.
Εάν δεν είσαι, ψάξε να τις βρεις.
Υπάρχουν... είναι εκεί!

Αρκεί να μπορείς να τις "διαβάσεις".

Καλή εβδομάδα.

-Lcfr.

These Little Bastards!

Και μην μου πείτε, ότι αυτά τα μικρά και ΜΠΑΣΤΑΡΔΑ τερατάκια, βρίσκονται ΜΟΝΟ στις δικές μου τσέπες...

-Lcfr.

Sunday Post

Κυριακή σήμερα...

Μια αρκετά δύσκολη αλλά παρόλα αυτά, ενδιαφέρουσα εβδομάδα φεύγει, αφήνοντας πίσω της υποσχέσεις, σκέψεις, λέξεις και φυσικά έντονες προσδοκίες για την επόμενη.

Κατέληξα και εγώ με την σειρά μου, (ομολογούμενος καθυστερημένα) στο ότι ο χρόνος ζωής μας φεύγει με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς. (ακόμα να χωνέψω πως μπήκα στα πρώτα -άντα) Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς, να επιλέγουμε ΣΩΣΤΑ τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε αυτόν τον πολύτιμο χρόνο.

Χωρίς πολλά πολλά, μια εκκαθάριση στον "ανούσιο περίγυρο" είναι κάτι που αρμόζει σε αυτόν που ξέρει να ζει την ζωή του, ποιοτικά. Βλέπετε, το κακό με την ζωή του 2011, είναι πως τις περισσότερες φορές δεν την ζούμε, απλά την σπαταλάμε εκεί που δεν πρέπει.

Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό όλο αυτό, αλλά εάν το καλοσκεφτείτε, θα δείτε πως στο τέλος θα συμφωνήσετε μαζί μου...

Φυσικά δεν θα περιορίσω το σημερινό αυτό άρθρο στις πρωινές μου σκέψεις...

Μουσικά, θα επιλέξω ένα τραγούδι που, εάν θυμάμαι καλά, το άκουσα πρώτη φορά στο Λονδίνο (στα φοιτητικά μου χρόνια) και από τότε με συνοδεύει αρκετά συχνά...
Aqualung λοιπόν και "Strange And Beautiful"...
Αφιερωμένο λοιπόν...

Enjoy:

Ελπίζω να έχετε (έχουμε) μια Κυριακή καλύτερη από τις προηγούμενες και φυσικά χειρότερη από τις επόμενες...

Σας σκέφτομαι.

-Lcfr.

FML

Τελικά, ότι μου αρέσει σε αυτήν την ζωή, είναι:
Ή ανήθικο,
Ή παχυντικό,
Ή εθιστικό,
Ή πανάκριβο,
Ή απίθανο στο να συμβεί.
Ή μη διαθέσιμο (την στιγμή που το θέλω)

Fuck My Life.

Μια ευγενική προσφορά της αισιόδοξης εταιρίας μας.
(και σε όποιον αρέσει)

-Lcfr.

Dream My Dream

Τελικά τα όνειρα έχουν γίνει, (πλέον) μόνιμη στήλη, εδώ στην παρέα μας...

Εχθές λοιπόν, Τετάρτη, άλλο ένα περίεργο αλλά λίγο πιο σύντομο όνειρο, γέμισε τις λίγες ώρες ύπνου που είχα στην διάθεσή μου...

Ήμουν λέει ολομόναχος, σε ένα μεγάλη αίθουσα κάποιου Multiplex cinema και προσπαθούσα να δω μια ταινία. Μην με ρωτήσετε... Η ταινία, μου είναι ολοκληρωτικά άγνωστη. Έτρωγα λοιπόν αμέριμνος τα ποπ κόρν μου (κλασσικά) και ήμουν απορροφημένος από την πλοκή. Κάποια στιγμή, η σκηνή του έργου είχε να κάνει με τον ουρανό και τα άστρα...

Και το απίθανο συνέβη. (σημείωση: μιλάμε πάντα για όνειρο, που όλα μπορούν να συμβούν)

Άρχισαν τα άστρα να βγαίνουν από την οθόνη και να γεμίζουν την αίθουσα γύρω μου!!! Εντυπωσιασμένος αλλά και ταυτόχρονα πανικοβλημένος, προσπάθησα να κουνηθώ για να αντιδράσω. Ένιωθα παγωμένος και δεν μπορούσα ούτε καν να σηκωθώ από την (κατά τα άλλα αναπαυτική) καρέκλα...

Κοιτάζοντας κάτω, παρατήρησα ότι το μαύρο πουκάμισο (πρωτότυπο) που φορούσα, είχε εξαφανιστεί. Και στα αριστερά μου, αντί για καρδιά, είχα ένα ανοιχτό βιβλίο που ξεφύλλιζε με μανία τις σελίδες του.

Και ξαφνικά. κόσμος!

Πολύς κόσμος να περνάει και να με κοιτάζει, σαν να ήμουν αξιοθέατο.
Χωρίς λόγο.
Απλά να με κοιτάζει και ξαφνικά...

(πουφ)

Το ξυπνητήρι μου έδειξε (με θράσος :P) τον κακό του χαρακτήρα...

Περίεργο ε?

-Lcfr.

Look Alike

Σας έχει τύχει ποτέ, να γνωρίζετε (καλά) έναν άνθρωπο, μεγαλύτερο σε ηλικία από εσάς και μέσα από τον διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων, να βλέπετε δικά σας χαρακτηριστικά, όμως πιο μεστά, πιο τσιμεντένια και δυνατά?

Τις τελευταίες ημέρες λοιπόν, μου έχει τύχει να γνωρίσω καλύτερα έναν άνθρωπο και χωρίς καμία υπερβολή, να βλέπω μια πιο μεγάλη έκδοση του εαυτού μου. Να βλέπω συμπεριφορές δικές μου, εξελιγμένες. Τελειοποιημένες μπορώ να πω και λίγο πιο έντονες.

Αυτό, μπορώ εύκολα να παραδεχθώ, πως με στεναχωρεί. Γιατί ο άνθρωπος που έχω απέναντι μου, δεν μου μιλάει απλά... Μου δείχνει, χωρίς να το θέλει, τι άνθρωπος ΔΕΝ πρέπει να γίνω. Τι άνθρωπος ΔΕΝ πρέπει να "καταντήσω"...

Γιατί όσο και να σας φανεί περίεργο, αυτός ο άνθρωπος που έχω απέναντι μου, δεν μου αρέσει.

Η εξέλιξη λοιπόν, του εαυτού μου, δεν μου αρέσει...

Και αυτό είναι το ΛΙΓΟΤΕΡΟ τρομακτικό...

-Lcfr.

Monday

Δεν σας κρύβω, πως σήμερα, Δευτέρα, είναι ίσως η χειρότερη Δευτέρα που έχει υπάρξει ποτέ...

...άδεια, ανούσια και αναπάντητη...
(ειδικά όταν μπορείς να κάνεις πολλά, αλλά δεν σε αφήνουν..)

Αυτά για σήμερα..

-Lcfr.